Ben kac senedir Bulimia hastasiyim. Yediklerimi kusuyorum. Kucuklugumden beri hep tombiktim annem beni hep azarladi asagilardi kilomdan dolayi 12-13 yaslarindan beri benimle alisverise gelmek istemezdi ne giysen yakismiyor moralim bozuluyor derdi benimle bir yere gitmek istemezdi senden utaniyorum derdi hep aglardim hep cok uzuluyordum sonra bir kac sene sonra okulda birkac kizin kusarak zayifladigini ogrenmistim ozamanlar ilk defa basladim 16-17 yaslarindaydim tahminen sonra bir ara biraktim. Annem bir kac kez duydu kustugumu ozamanlar sessiz yapamiyordum bana her kilo aldigimda kussana derdi ve halada 2 kilo alayim hemen fark eder ve halada yine kussana der cunku biraktigimi dusunuyor. Sonra evlendim bi ara biraktim eski esim zaten bana hep kotu davranirdi sonra vucuduma kiloma asagilayici yorumlar yapmaya baslayinca bende yine kusmaya basladim ve ondan beri birakamiyorum. Cok agir depresyon gecirdim ondan ayrildim hayatimi duzene soktum ama hala birakamiyorum bazen gunde 5 kere kusuyorum
kendimi okadar berbat hissediyorumki hüngür hüngür agliyorum bogazim agriyo ishal oluyorum midem agriyo kendimi mahvediyorum artik birakmak istiyorum psikologuma anlattim psikoterapiye baslayacagim yakinda ama annemlere anlatsammi hic bilmiyorum. Belki bana yiyip kusmama engel olurlar diye dusunuyorum ama tam terside olabilir belki annem beni yine azarlar kendimi daha kotu hissetmemi saglar ve daha cok yaparim diye korkuyorum. Aslinda annem beni seviyor bunu biliyorum o benim annem her anne cocugunu sever ama onunda psikolojik sorunlari var ondan dolayi yaptigini dusunuyorum. Sizce anlatsammi? Lutfen kirici seyler yazmayin inanin zaten kendimde biliyorum cok igrenc oldugunu kendimi cok kotu hissediyorum