Bu sıra ruhum,aklım,bedenim yorgun..
Bebeğimin hareketli dönemleri,gurbette kimsemin kapımı çalmadığı,kimseye kapısını çalacak kadar güvenemediğim kocaman bir şehirde dört duvar arasındayım..
Sürekli unutmak istediğim,haksızlığa uğradığım hala uğruyor olduğum olaylar,kırgınlıklarım,beni tüketen kinim..İnsan rüyasında bile yorulur mu düşünmekten?
Ama aslında hepsi halloluyorken bir şekilde şu an ne yazık ki en büyük derdim maddiyat.
Paranın hayatımda bu kadar önem taşıyacağı,şu an elimde bir on bin olsa da nefes alsak diyeceğim vakitleri olacağı aklıma gelmezdi.
İnsan kendinden kısıyor,idare ediyor dert değil ama oğlumun bir şeylerden mahrum olması bana çok dokunuyor.Aslında düşününce büyük bir eksiği yok hamdolsun.Ailem zaten buna müsaade etmez,biz de elimizdeki tüm imkanları sunuyoruz.Sadece bu ara çok bunaldık ve işin garibi bütün ihtiyaçlar üst üste biniyor.
Örneğin oto koltuğu gerekli,bebek odası yapamadım evin durumundan ama oturduğum odada bir kısmı boşaltıp o alanı oğluma oyun alanı yaptım,bir halı almam gerek ve bunun için günlerdir internette indirim kollamak zorundayım.Bu zamana kadar ilgisini çekmediği için pek oyuncak almadık ama şimdi istemeye başladı mesela.Aksi gibi hem eşimin hem benim telefonum bozuldu,eşim arkadaşından emanet aldı ben eşiminkini yaptırıp kullanıyordum fakat dün tamamen kapandı,açılmıyor bile.Bilmiyorum neden uzun uzun anlattım,sanırım içimde sürekli bunları tekrar etmek yerine derdimi yazmak istiyorum.
Bekarken özelde çalıyordum,evlenince büyük bir şehire yerleştik ve burada özelde iş bulmam zor,zaten bulsam bile bakıcı+yol masrafım çıkar mı bilmiyorum.Bir şekilde atamam olması için dua ediyorum..
Bu gidişle arabayı satıcaz ama o araba için mehirimi,oğlumun doğuluk altınlarını,tüm birikimimizi verdik.Bir buçuk sene hep idareli yaşadık,şimdi kalan bir buçuk sene borç var.Bilmiyorum sizce dayanıp araba sahibi olmak mı,yoksa bütün borçları sıfırlayıp,elinde kalacak az parayı yatırım yapmak mı mantıklı?
Mesela evden pasta,börek yapsam biraz da olsa elimize para geçer mi,deneyen var mı hiç aranızda?
Geçiyor mu bu günler arkadaşlar?Özellikle görmüş geçirmiş büyüklerimden fikir istiyorum..Seneler sonra bende evliliğimizin ilk vakitleri maddi manevi çok savaştık ama şimdi her yönüyle huzurumuz var hamdolsun diyebilecek miyim?
Bana bir miktar teselli lazım..Teşekkürler..
Bebeğimin hareketli dönemleri,gurbette kimsemin kapımı çalmadığı,kimseye kapısını çalacak kadar güvenemediğim kocaman bir şehirde dört duvar arasındayım..
Sürekli unutmak istediğim,haksızlığa uğradığım hala uğruyor olduğum olaylar,kırgınlıklarım,beni tüketen kinim..İnsan rüyasında bile yorulur mu düşünmekten?
Ama aslında hepsi halloluyorken bir şekilde şu an ne yazık ki en büyük derdim maddiyat.
Paranın hayatımda bu kadar önem taşıyacağı,şu an elimde bir on bin olsa da nefes alsak diyeceğim vakitleri olacağı aklıma gelmezdi.
İnsan kendinden kısıyor,idare ediyor dert değil ama oğlumun bir şeylerden mahrum olması bana çok dokunuyor.Aslında düşününce büyük bir eksiği yok hamdolsun.Ailem zaten buna müsaade etmez,biz de elimizdeki tüm imkanları sunuyoruz.Sadece bu ara çok bunaldık ve işin garibi bütün ihtiyaçlar üst üste biniyor.
Örneğin oto koltuğu gerekli,bebek odası yapamadım evin durumundan ama oturduğum odada bir kısmı boşaltıp o alanı oğluma oyun alanı yaptım,bir halı almam gerek ve bunun için günlerdir internette indirim kollamak zorundayım.Bu zamana kadar ilgisini çekmediği için pek oyuncak almadık ama şimdi istemeye başladı mesela.Aksi gibi hem eşimin hem benim telefonum bozuldu,eşim arkadaşından emanet aldı ben eşiminkini yaptırıp kullanıyordum fakat dün tamamen kapandı,açılmıyor bile.Bilmiyorum neden uzun uzun anlattım,sanırım içimde sürekli bunları tekrar etmek yerine derdimi yazmak istiyorum.
Bekarken özelde çalıyordum,evlenince büyük bir şehire yerleştik ve burada özelde iş bulmam zor,zaten bulsam bile bakıcı+yol masrafım çıkar mı bilmiyorum.Bir şekilde atamam olması için dua ediyorum..
Bu gidişle arabayı satıcaz ama o araba için mehirimi,oğlumun doğuluk altınlarını,tüm birikimimizi verdik.Bir buçuk sene hep idareli yaşadık,şimdi kalan bir buçuk sene borç var.Bilmiyorum sizce dayanıp araba sahibi olmak mı,yoksa bütün borçları sıfırlayıp,elinde kalacak az parayı yatırım yapmak mı mantıklı?
Mesela evden pasta,börek yapsam biraz da olsa elimize para geçer mi,deneyen var mı hiç aranızda?
Geçiyor mu bu günler arkadaşlar?Özellikle görmüş geçirmiş büyüklerimden fikir istiyorum..Seneler sonra bende evliliğimizin ilk vakitleri maddi manevi çok savaştık ama şimdi her yönüyle huzurumuz var hamdolsun diyebilecek miyim?
Bana bir miktar teselli lazım..Teşekkürler..
