Ben çok hareketliydim ve annemi çok yorardım. Ortanca sakin, küçük çok ağlardı. Annem cidden çok çekti kadın ve ne zaman aklımız başımıza geldi, evden bir bir ayrıldık şimdi ise annem "Ev bomboş o kadar çok özlüyorum ki yanımda olduğunuz zamanları" diye ağlar bazen.
Benim ilk iki sakin, üçüncü fırtına gibi ve yine annem " Kızım çocuğa asla kızma ne yapsın? Adı üstünde çocuk. Bu zamanlar geçecek, yuvadan bir bir uçacaklar ve boş odalarına, yataklarına bakıp özleyeceksin" diyor. Öyle düşününce içime öküz oturuyor.
Bırak evin dağılsın ama kocanla, çocuğunla doya doya zaman geçir. Zamanı geri alamayacaksın. Şimdi ev de bulaşık makinesi bile dolmuyor, halı kaymıyor, etraf dağılmıyor babanla birbirimize bakıyoruz. Siz gelin, torunlar evi dağıtsın, ses olsun diye bekliyoruz diyorlar.
Bu süreçler geçecek ve özleyeceğiz onları. Evi falan boşverin hepiniz evin düzenini değil, biriktirdiğiniz anıları hatırlayacaksınız.