Bunun benzerini yaşadım eskiden.
En yakınım canım dediğim arkadaşım benim sevdiğim insanla,hemde nasıl sevdiğimi bilerek,gözümün içine baka baka sevgili oldu.
Elele çıktılar karşıma ki ikiside biliyordu hislerimi.
Tabi sizin acınızın yanından geçemez ama ne kadar üzüldüğümü,acı çektiğimi bir ben bilirim.
Günlerce evden çıkmak istemedim,gecelerce ağladım. Hangi birine üzüleceğimi şaşırmıştım.
Sonra ayrıldılar,askere gitti ,mektuplar yazdı bana,telefon açtı sürekli,ama benim için bitmişti. İçim soğumuştu. Arkadaşımda konuşmak istemişti oturup dinlemedim bile.
Ama şimdi hissizim,aradan yıllar geçti bu konuyu hatırlayınca birşey hissetmiyorum,öyle bir anı olarak geride kaldı.
Biliyorum çok zor. Arkadaşına mı,eşine mi,atılan kazığa mı yoksa emeğine mi yanacağını bilemiyor insan ama inanın geçecek. Hep böyle hissetmeyeceksiniz. Sizde bir yerden sonra silkinip toparlanıp kendi hayatınıza döneceksiniz. Unutup yolunuza bakacaksınız. Sadece biraz zaman gerek.
Dilerim Rabbim bundan sonra iyilerle karşılaştırsın sizi. Ne denir başka bilemedim.
Allah size sabır versin...
