Bu konu hakkında son kez yazıyorum

brnck

Üye
Kayıtlı Üye
30 Eylül 2020
238
74
30
Arkadaşlar merhaba daha evvelde bu konu hakkında konu açtığımdan dolayı bana kızacak arkadaşlar olacaktır . Şimdiden kusura bakmayın.
Daha evvel bahsetmiştim şimdi özet geçeceğim. Bir çocukla tanıştık 6-7 ay oldu . Başta mantıklı şekilde düşündüğüm için her şeyi uygun diyerek başladım. Fikirler görüşler yaşam tarzı her şey aynı sayılır . İyi bir insan olduğuna da inandım hissettim artık.
Tip 1 diyabet rahatsızlığı var 12 seneden beri, başlarda mantıklı açıdan düiündüğüm için evlenince neler yaşarım neler olur diye düşünüyordum. Şimdi ise onu çok özlüyorum ve sürekli vakit geçirmek istiyorum . Birlikte çok keyifli vakit geçiriyoruz . O yüzden onunla devam etmeye ve bu şekilde iyi giderse evlenmeyi düşünüyorum . Buna engel bir durumumuz yok çünkü maddi manevi bir pürüz yok şimdilik.
Ama şimdide bende kaybetme korkusu oluştı. Aslında hastalığını aşmıştım. Ama son bir haftadır ne olduysa uyuyamaz oldum sürekli aklıma kötü şeyler gelmeye başkadı. İleride daha da alışırsam ve allah korusun kaybedersem nasıl dayanırım gibi saçma sapan düşünceler beynimi kemirmeye başladı . ( evet hastalık olmasa da üç gün sonra ne olacağını bilemeyiz bunun da farkındayım ama hastalık olunca kaygılarımı tetikledi sanırım)
Bu arada bilmeyenler için söyleyeyim tip 1 diyabet sürekli şeker ölçüp yediklerine dikkat etmesi gerekşyor. İnsülin kullanıyor ve ömrünün sonuna kadar bu şekilde devam edecek .
Ben kesinlşkle onunla devam etmek istiyorum , ama korkularım yüzünden kendimi çok fazla mutsuz ediyorum ve bununla başa çıkamazsam onu da mutsuz edeceğim . Kısaca bir örnek vereyim mesela, instagramda tesadüfen bir kadının paylaşımını gördüm eşini kaybetmiş küçük bir şocığu var . Profilini inceledim eşi vefat etmedn önce nasıl mutlu olduklarına baktım şimdi nasıl üzgün olduğuna baktım ve tüm gece ağladım sanki aynı şey benimde başıma gelecekmiş gibi hissedip iki gün kendime gelemedim. Mesela güzel mutlu evli çiftleri görünce bir anbizde böyle olabilecek miyiz o hep yanımda olacak mı diye düşünmeye başkıyorum. Umarım anlıyorsunuzdur..
Sizce bu korkularım abartılı ve yersiz mi? Ve bunun için ne yapabilirim? Psikolojik destek diyeninizde olscaktır evet araştırıyorum bir haftaya halledeceğim kaygı problemim için destek alacağım. Sizler ne düşünüyorsunuz acsba ? Benim gibi olanınız var mı? ( bu arada ailem henüz bilmiyor ve onların ne düşüneceğini demkafamda kötü şekilde kurgulayıp kendimi üzüyorum. Ve sürekli erteliyorum anlatma durumunu ) . Bu arada 28 yaşında iş güç sahibi ailesine bağımlı olmayan biriyim . Elbette kimse karışamaz hayatıma böyle bir konuda . Ama ailem konusunda o kadar hassasım ki en ufak kötü yorumları bile beni epey üzer ve bu yüzden erteliyorum . Takımtılıyım ve kafama fazlasıyla takarım, bu halime bir de onun mutsuzluğı eklenir. Lütfen yardımlarınıza ihyacım var
 
Bu kadar kafaya taktiginiz hastaligi hiç arastirmamaniz garip degil mi? Bu kadar endiselenen, kafaya takan insan oturur hastalik neymis ne degilmiş bir bakardi gercekten dert bu olsaydi.
Dram seviyorsunuz ve kendinize dram yaratmak icin malzeme bulmussunuz gibi geldi bana.
Seker hastalari kendilerine dikkat ettiklerinse gayet saglikli ve uzun yaşarlar.

Sanki ölümcül hastaligi varmiş hatta adama ömür biçmişler gibi yaziyorsunuz.
 
Kaygılarınızı tedavi ettirmeden evlenmeyin kimseyle bence
Sağlıklı bir insanla evlenince o da ölebiliyor sonuçta
Herkes hastalıktan ölmüyor
Hiç evlenmezseniz ancak korktuğunuz kaybı yaşamazsınız 🤷‍♀️
Onu bile düşündüm. Bu şekilde kendimide karşımdakini de üzeceğime evlenmesem mi diyoeum
 
Gereksiz kaygılar. Evlendim 2. Senemizde eşim lenfoma oldu. Elhamdülillah iyileşti.
Ondan önce evlat istedik, Rabbim bekletmedi verdi, ancak düşük oldu elhamdülillah.
Evlenmeden önce evin tek oğlu annesine babasına sen bakmak zorunda kalırsın dediler, dedim bunları kurgulayarak mı evlenicem, kim bilebilir ki geleceği Allah'tan başka.
Ve yine elhamdülillah..
Hayatımızla ilgili falcılık yapamayız, endişeli bir hayatta her türlü zor. Zihninizi faydalı şeylerle besleyin, kuruntularla değil.
 
Bu kadar kafaya taktiginiz hastaligi hiç arastirmamaniz garip degil mi? Bu kadar endiselenen, kafaya takan insan oturur hastalik neymis ne degilmiş bir bakardi gercekten dert bu olsaydi.
Dram seviyorsunuz ve kendinize dram yaratmak icin malzeme bulmussunuz gibi geldi bana.
Seker hastalari kendilerine dikkat ettiklerinse gayet saglikli ve uzun yaşarlar.

Sanki ölümcül hastaligi varmiş hatta adama ömür biçmişler gibi yaziyorsunuz.
Araştırdım bu hastalığı yaşayan onlarca insanla sohbet ettim. Evet ömğr biçilmemiş ben zaren bunları söylemiyorum. Problem bende diyorum fazla kaygılıyım ne yapabilirim diyorum
 
Duyduğuma göre şeker hastaları rejimlerine sağdık kaldıkları takdirde gayet uzun ve sağlıklı yaşıyorlar. Ölüm hepimiz için kaçınılmaz son, ölümünü beklediğin hasta yıllarca yaşar sapasağlam adam bir anda vefat eder, ölümün sırası yaşı hastalığı olmaz. Mutlu iseniz ilişkinize devam edin ve olumsuz düşünceler ile kendinize hayatı zindan etmeyin.
 
Arkadaşlar merhaba daha evvelde bu konu hakkında konu açtığımdan dolayı bana kızacak arkadaşlar olacaktır . Şimdiden kusura bakmayın.
Daha evvel bahsetmiştim şimdi özet geçeceğim. Bir çocukla tanıştık 6-7 ay oldu . Başta mantıklı şekilde düşündüğüm için her şeyi uygun diyerek başladım. Fikirler görüşler yaşam tarzı her şey aynı sayılır . İyi bir insan olduğuna da inandım hissettim artık.
Tip 1 diyabet rahatsızlığı var 12 seneden beri, başlarda mantıklı açıdan düiündüğüm için evlenince neler yaşarım neler olur diye düşünüyordum. Şimdi ise onu çok özlüyorum ve sürekli vakit geçirmek istiyorum . Birlikte çok keyifli vakit geçiriyoruz . O yüzden onunla devam etmeye ve bu şekilde iyi giderse evlenmeyi düşünüyorum . Buna engel bir durumumuz yok çünkü maddi manevi bir pürüz yok şimdilik.
Ama şimdide bende kaybetme korkusu oluştı. Aslında hastalığını aşmıştım. Ama son bir haftadır ne olduysa uyuyamaz oldum sürekli aklıma kötü şeyler gelmeye başkadı. İleride daha da alışırsam ve allah korusun kaybedersem nasıl dayanırım gibi saçma sapan düşünceler beynimi kemirmeye başladı . ( evet hastalık olmasa da üç gün sonra ne olacağını bilemeyiz bunun da farkındayım ama hastalık olunca kaygılarımı tetikledi sanırım)
Bu arada bilmeyenler için söyleyeyim tip 1 diyabet sürekli şeker ölçüp yediklerine dikkat etmesi gerekşyor. İnsülin kullanıyor ve ömrünün sonuna kadar bu şekilde devam edecek .
Ben kesinlşkle onunla devam etmek istiyorum , ama korkularım yüzünden kendimi çok fazla mutsuz ediyorum ve bununla başa çıkamazsam onu da mutsuz edeceğim . Kısaca bir örnek vereyim mesela, instagramda tesadüfen bir kadının paylaşımını gördüm eşini kaybetmiş küçük bir şocığu var . Profilini inceledim eşi vefat etmedn önce nasıl mutlu olduklarına baktım şimdi nasıl üzgün olduğuna baktım ve tüm gece ağladım sanki aynı şey benimde başıma gelecekmiş gibi hissedip iki gün kendime gelemedim. Mesela güzel mutlu evli çiftleri görünce bir anbizde böyle olabilecek miyiz o hep yanımda olacak mı diye düşünmeye başkıyorum. Umarım anlıyorsunuzdur..
Sizce bu korkularım abartılı ve yersiz mi? Ve bunun için ne yapabilirim? Psikolojik destek diyeninizde olscaktır evet araştırıyorum bir haftaya halledeceğim kaygı problemim için destek alacağım. Sizler ne düşünüyorsunuz acsba ? Benim gibi olanınız var mı? ( bu arada ailem henüz bilmiyor ve onların ne düşüneceğini demkafamda kötü şekilde kurgulayıp kendimi üzüyorum. Ve sürekli erteliyorum anlatma durumunu ) . Bu arada 28 yaşında iş güç sahibi ailesine bağımlı olmayan biriyim . Elbette kimse karışamaz hayatıma böyle bir konuda . Ama ailem konusunda o kadar hassasım ki en ufak kötü yorumları bile beni epey üzer ve bu yüzden erteliyorum . Takımtılıyım ve kafama fazlasıyla takarım, bu halime bir de onun mutsuzluğı eklenir. Lütfen yardımlarınıza ihyacım var
Kronik hastalığı olan insanlarda psikiyatrik hastalık riski artıyor, yardım alın
 
Yarına çıkacağina kimsenin garantisi yok. Veren Allah alan Allah. Sürekli olucekmi diye düşünerek güzel gecirecegin zamanı öldürüruyorsun heder ediyorsun. Kesinlikle psikolojik destek almalisin. Ayrıca abartıyorsun
 
Sorun bence erkek arkadaşinizin diyebeti değil sizin gereksiz takintilariniz.

Eski konuda size yazılıp cizildi herkes diyebetin dikkat edildigi surece yasam standartlarini dusurmeyen bir hastalik oldugu anlatildı.

Bence sizin psikiyatriye gitmeniz lazım. cunku sizde okb var gibi duruyor ve bu bence diyabetten daha tehlikeli. Yani yaşam kalitenizi oldukca dusuruyor.

yarin birgun evlenseniz diyabet degil ama sizin okb niz bu evliliği olumsuz etkiler ki erkek arkadaşiniz size diyabeti acikca soylemis ama onun sizin bu kadar kaygi bozukluğu yaşadığınızdan haberi yok büyük ihtimal.

Ayrica siz bu adamdan ayrılirsanız baska bir iliskide de baska takilip sabahlara kadar aglayacak bir şey kesinlikle bulursunuz.
 
Sorun bence erkek arkadaşinizin diyebeti değil sizin gereksiz takintilariniz.

Eski konuda size yazılıp cizildi herkes diyebetin dikkat edildigi surece yasam standartlarini dusurmeyen bir hastalik oldugu anlatildı.

Bence sizin psikiyatriye gitmeniz lazım. cunku sizde okb var gibi duruyor ve bu bence diyabetten daha tehlikeli. Yani yaşam kalitenizi oldukca dusuruyor.

yarin birgun evlenseniz diyabet degil ama sizin okb niz bu evliliği olumsuz etkiler ki erkek arkadaşiniz size diyabeti acikca soylemis ama onun sizin bu kadar kaygi bozukluğu yaşadığınızdan haberi yok büyük ihtimal.

Ayrica siz bu adamdan ayrılirsanız baska bir iliskide de baska takilip sabahlara kadar aglayacak bir şey kesinlikle bulursunuz.
Evet haklısınız . Önceki ilişkimde de ailesi biraz baskıcı gelmişti bana ve kafamda baya büyütüp kötü senaryolar çizip hergünümü zehir ediyordum . En kötüsünü düşünüyordum. Evet sorun bende onu anladım
 
Genç yaşta insülin kullanıp yıllardır yaşayan insanlar var, hayat bu sizin de dediğiniz gibi üç gün sonramız belli değil, buna en büyük örnek covid bence :) kendi kendinizi olumlu yönde telkin edebilirsiniz, korkmak yerine şükredin ne güzel bir aşk bulmuşsunuz <3 bir de manevi yönümüzün azalması bu tip korkuları tetikliyor bence, sevdiklerimizi kaybetmekten hepimiz çok korkuyoruz, ama umarım öyle güçlü maneviyatımız olur ki sonsuz alemde de onlarla birlikte olacağımızı unutmadan yaşayabiliriz bu dünyada :) İnşaAllah tabii :))
 
Araştırdım bu hastalığı yaşayan onlarca insanla sohbet ettim. Evet ömğr biçilmemiş ben zaren bunları söylemiyorum. Problem bende diyorum fazla kaygılıyım ne yapabilirim diyorum

Problemin kendinizde olduğunu biliyorsanız tedavi olsanıza sürekli böyle takıntılı şekilde hayat geçmez ki
 
X