Ben de ben deBazı şeyler benimde benziyor sizinle mesela beni sohbeti açmayan bana bişey katamayacak kişiyle konuşmak dahi istemiyorum sıkıyor.
Merhaba,Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Yalnız değilmişim birebir hislerim bunlarBen de sizin gibiyim o ortamda olmak istemiyorum ama onlar buluşunca da üzülüyorum, bugün bile bir ortamda birşey dedim hala düşünüyorum neden böyle dedim yanlış anladılar mı diye. Bazen görünmez olmak istiyorum. Siz terapi sürecinde misiniz ?
Fesat bir kaynanaya kalın sınıf çizmekten başka çare yokki benimkide öyle ben çok az sınır koyabildim keşke daha fazla koyabilsem haka rahat durmuyo. Bu arada sorunlarımız birbirine benzer bende sosyal fobiliyim ve herkesşn bana olan davranışlarını fazla kafaya takıyorum çözemedim bendeKompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Ben ailenizle iliskiniz nasıldı cok merak ettim . Çocukluğunuza inelim edasında değilKompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Beklentileriniz yüksek o yüzden kimseyi olduğu gibi kabul edemiyorsunuz.Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Ben de çok eleştiren bir insandım ta ki çok okuyup çok insanla tanışana kadar. Çünkü kendimde doğru sandığım şeyler bile yanlış çıkabiliyor. Bizim bildiğimin hiçbir şey mutlak doğru değil. Evet bazı şeylere çok karşıyım ama yüz yıl sonra benim görüşümün cehaletle ilişkili görülmeyeceği ne malum? Bu fikri kafana sok, sana uymayan bir şey yanlış değildir, sana uymuyordur. Ve sana, kendin bile yüzde yüz uyum sağlayamıyorsun bak? Diğer insanlar nasıl sağlasın?Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Maalesef araya deprem süreci girince randevu aldığım uzman deprem bölgesine gitti. Birkaç defa seansım iptal oldu. Sonra da benim bazı maddi sıkıntılarım oldu bu nedenle biraz ertelemek zorunda kaldım ama ilk fırsatta gideceğim.Sizinle çok benzeşiyoruz terapiye gittiniz mi?
Ben ailenizle iliskiniz nasıldı cok merak ettim . Çocukluğunuza inelim edasında değilhakkaten ailenin iletişim dili çokça eleştiri olabilir mi . Onlar sizi veya çevreyi cok mu elestirirdi
Benı anlatmış yaaa.Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Günümüzde ilişkiler bu hali aldı.Sizden kaynaklanmıyor. Arkadaşlık çok zorlaştı. İnsanşar birbirini daha fazla kıskanıyor ve acımadan dedikodu yapıyor. Az ve öz arkadaşınız olsun bu iyi.Ama eşinizin ailesiyle anlaşabilmek önemli.,bunun için de samimice konuşup ben şuna üzüldüm şuna kırıldm demek lazım eğer olumlu sonuç alırsanız öyle devam edersiniz.Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Ben de bazı arkadaşlarımla aynı ortamda müthiş sıkılıyorum, daha önce nasıl anlaşmış ve arkadaş olmuşum anlamıyorum, sohbet tarzı hiç açmıyor ben farklı kafadayım.uzaklaşınca da darılıyorlar. Nasıl mesafe koymalı, kırmadan ama smaimi de olmadan, bilmiyorum.Ben de sizin gibiyim o ortamda olmak istemiyorum ama onlar buluşunca da üzülüyorum, bugün bile bir ortamda birşey dedim hala düşünüyorum neden böyle dedim yanlış anladılar mı diye. Bazen görünmez olmak istiyorum. Siz terapi sürecinde misiniz ?
Benim de sayılo.yalnız değilsiniz. Anlaşabileceğim insanlarla olunca her şey kendiliğinden oluyor, kolayca iletişim kuruyorum.demek ki doğru kişilerle olmak gerekiyor.Merhaba,
benzer yonlerimiz var sizinle ancak sizin biraz fazlaca. Yaşam kalitenizi bozması sebebi ile terapi çok iyi olmuş sizin icin. Kendinizin bilincinde olduğunuz için de cevap alacağınızı düşünüyorum.
Yalnız olmadiginizi bilin istedigim için yazdım. Özellikle bana bir şey katmayacak cahil saçma muhabbetlerde bana afakanlar basıyor o ortamlardan arkama bakmadan uzaklaşıyorum. Sizin kahve içecek iki arkadaşınız varmış benim onlarda yokÇevrem de çok insan var ama bana yakın yok
Size dört anlaşma isimli bir kitabı tabsiye edeceğim.internetten de inmiyor ama okunabiliyor. Ama başucu kitabı olmalı. Dilimizi negatif ifadelersen temizlemek, bizi öveni de yereni de kişisel algılamamak ve kendi değerimizi kendimiz belirlemek başkalarının düşüncelerine bakmamak gibi öneriler var ve çok güzel anlatıyor.Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Başak Burcu musunuz acaba?Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Çok alakasız olacak belki ama yengec burcumusunKompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama