Kompleks, özgüven eksikliği, sosyal fobi, depresyon… sanırım hepsine sahibim. Önceleri en doğru benim, herkes cahil, yalancı, iki yüzlü sanıyordum. Sonraları sorunun biraz da bende olduğunu anladım.
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Kendimi beğenmiyorum. Biriyle konuştuktan sonra saatlerce üzerinde düşünüyorum. Şunu söylediğim kötü mü oldu ya da bana neden bunu söyledi ne demek istedi diye. Yeni ortamlarda hiç girişken olamıyorum konulara dahil olamıyorum. Sanki yokmuşum gibi herkes sohbet ediyor bir şekilde ama ben katılamıyorum. Oysaki boş bir insan olduğumu da düşünmüyorum ama bazen hiçbir şey bilmeyen insanlar bile ağzını yaya yaya kendini anlatırken ben bildiklerimi bile dile getirmiyorum.
35 yaşına geldim ve çevreme dönüp baktığımda arayıp hadi bir kahve içelim diyeceğim 2 arkadaşım var. Toplu halde görüştüğüm arkadaş grupları var ama oturup sohbet edebileceğim derdimi anlatabileceğim kimsem yok maalesef. Çünkü herkesi ve her şeyi eleştiren bir insanım. Bunu insanlara karşı yapmıyorum ama bir ortamda biri diyelim ki çeyizden bahsetti, ay bu devirde çeyiz mi kaldı diye düşünüyorum ve o insanı kafamda siliyorum. Ben bununla arkadaşlık etsem ne konuşacağım diyerek uzaklaşıyorum. Böyle saçma sapan davranışlar nedeniyle hiç arkadaş edinemedim. Kimseyle sohbet edemiyorum. Bir ortamda insanlar sohbet ederken çok sıkılıyorum. Şimdi bu muhabbete gerek var mıydı diyorum içimden. Artık sorunun bende olduğunu düşünüyorum. İnsanlar gayet normal günlük sohbetler ediyorlar sorun bende.
Telefonum çalınca çok geriliyorum. Biri beni arayınca açana kadar kafamda bir sürü şey kuruyorum. Acaba şimdi neden arıyor, şöyle derse ne diyeyim, açmasam mı? Çoğu zaman açmayıp neden aramış olabileceğini düşünüp ne söyleyeceğime karar verip geri arıyorum. Hayatı kendime zorlaştırıyorum resmen.
Mesela eşimin ailesiyle de problemlerim var. Tabiki onlar da çok normal değil ama toplasanız ceviz kabuğunu doldurmayacak şeyleri dağ gibi sorun haline getirmişim diyorum geriye dönüp bakınca. Çünkü hayatımı doğru yönetemiyorum. Keşke diyorum biri olsa bana şimdi şöyle davran dese, şu an bunu söylemen gerekiyor dese. Gerçekten artık ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kv hiç sınırını bilmeyen biraz da fesat bir insan. Sırf bu yüzden kalın kalın sınırlar çektim araya. Oysaki daha farklı davranabilirdim ama ben uzaklaşmayı seçtim. Şimdi kardeşleri ve kardeşlerinin gelinleriyle hep birlilte bir yerlerde fotoğraf paylaşıyorlar içim kötü oluyor. Ama sorarsanız o ortamda olmak istemiyorum. Kimseyle Samimi olmak istemiyorum. Görünce neden kötü hissettiğimi anlayamıyorum. Kıskançlık desem, istesem ben de gidebilirim istemediğim için uzak duruyorum. Kimse evime gelmesin istiyorum mesela. Gerçekten o kadar karışık bir haldeyim ki. Terapiye gideceğim karar verdim. Randevu da aldım ama burada da biraz konuşmak istedim. Karışık oldu ama
Son düzenleme: