Bu İş Nereye Gidiyor?

Öncelikle merhabalar. Konuya nereden başlayacağımı ben de bilmiyorum, özetlemeye çalışacağım.

Yirmi yedi yaşındayım. Çocukluğum cehennem gibi geçti. Küçücük bir çocukken intiharı bile düşündüm. Çünkü ruh sağlığı bozuk babam sebebiyle sürekli psikolojik ve fiziksel şiddet gördüm. Bana çok fazla şey yaptılar. Keyfi olarak dövüp okula göndermediği de oldu, ben seni artık istemiyorum deyip evden kovduğu da. Her neyse bir şekilde üniversitede giderim zaten dedim, sabrettim. Fakat üniversite döneminde de başka şehre gitmeme engel oldu. Mecbur kaldım sevmediğim halde yaşadığımız şehirde üniversite okudum, hemşirelik bölümünü. Sonra pes etmedim çalışırken üniversite sınavına da hazırlandım. Şu an psikoloji öğrencisiyim. Nöbet usulü çalışıp okula gidiyorum. Kardeşlerim var. Anneme gelince, o da çok iyi biri değil. Çalışıp eline para tutuşturunca senden iyisi yok. Ama bir kez beni koruduğunu, bana bir faydası olduğunu görmedim. Çok fazla antidepresan kullandım, bir şekilde bu günlere geldim.

Evden kaçmayı düşündüm. Fakat dünyanın bin bir türlü hali olduğu için ve babamın davranışlarına pek güvenemediğim için bunu yapamadım. Belki yapmam gerekirdi ama cesur davranamadım. Zaten son yıllarda gecede çalıştığım için pek kimseyi de görmüyordum. Evi otel gibi kullanıyordum.

Bu arada çevremdeki kimse de bunları bilmiyor. Kan kusarım kızılcık şerbeti içtim derim. Bakımlı biriyim de güzel olduğum da söylenir çoğu zaman, aynı zamanda başarılı bir öğrencilik hayatım da oldu. Hatta hocam yüksek lisansa kalayım diye çok ısrar etti ama ben zaten mesleği sevmediğim için istemedim.

Sonra aşık oldum. Bir üsteğmene. Bana aşık olduğunu, çok sevdiğini söylüyor. Pandemi başladığı ilk zamanlar evlilik teklifi etti. Düşünmem gerekiyor, seninle evlenmek isterim ama evlilik konusunda zamana ihtiyacım var dedim. Zaten yaşım 26 o zamanlar ve ben aslında şimdi bile erken olduğunu düşünüyorum.

Bir gün otururken ailemden bahsetmemi istedi. Yani ondan önce de aslında hep sorular soruyordu ama ben geçiştiriyordum. Babamı sordu, kaskatı kesildim. Çünkü ondan öylesine nefret ediyorum ki adı geçince midem kasılıyor. Geri zekalı olmadığı için bir problem olduğunu anladı. "Doğruyu söyle, sana bir şey mi yaptı? Öldürürüm onu." Dedi. Sadece aramız iyi değil, annemi aldatmıştı bu yüzden onunla küs gibiyiz dedim geçiştirdim. Bu yüzden aslında ilk sorum, ona tüm yaşadıklarımı anlatmalı mıyım? Aslında psikoloji eğitimi alıyorum, belki benim insanlara akıl vermem gerekir ama olmuyor, terzi kendi söküğünü dikemiyor işte.

Şimdilerde yine artık aileler tanışsın, seni isteyelim falan demeye başladı. Anneme açtım konuyu, babama bahsetmiş. Ben uğraşamam öyle şeylerle, evlilik falan nereden çıktı falan demiş. Eve katkı sağlıyorum, bu yüzden evlenmemi istemediklerini düşünüyorum. Gerçi çalışmasaydım bile nasıl desem biz aile gibi değiliz, birlikte yaşıyoruz sadece. Babam sadece içkiyi, kumarı, eskortları falan sever kazandığı iki kuruşu böyle şeylere harcar. Yani böyle bir süreçte kız babası olması, bu onun üstlenebileceği bir rol değil. Bunun yanında sevgilimin ailesi varlıklı insanlar, babası emekli subay. Evimizi görseler sadaka bırakırlar, öyle durumdalar. Yani iki aileyi karşı karşıya getirmek de pek içimden gelmiyor aslında.

Sevgilimi seviyorum. Bazen kaçayım, öyle evleneyim diyorum ama çoğu kişi foruma böyle evliliklerden hayır gelmez falan yazmış. Kafam çok karışık. Nasıl bir yol izleyeceğimi biraz bile bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

KudrAlobar .!.:

Niye ayrıldığınızı ben anlamadım. Ayağınıza gelen fırsata uçan tekme atmışsınız resmen.

Genişletmek için tıkla...

girlinred .!.:

Erkek arkadaşına ailenle arandaki problemleri ve aile yapını anlat. Tacize falan ığramadığını söyle yani. Evlenince ailenle arana mesafe koy. Bir de erkek arkadaşının ailesiyle ilgili problemler yaşamayacağına, çok mükemmel tipler olduklarına nasıl eminsin de kendi ailen işi bozar falan diye korkuyorsun. Belki erkek arkadaşın da çeşitli konularda sana karşı mahcup olacak...

Genişletmek için tıkla...

hemsrepskolog .!.:

Önceki konuda da belirttiğim gibi, ailem çok tuhaf, çok sıkıntılı. Bıktım artık neyi nasıl yapacağım diye planlamaktan. O da sürekli neden evlenmiyoruz diyor.

Genişletmek için tıkla...

hemsrepskolog .!.:

Tam tersi, erkek arkadaşım ne derse desin ben onun ailesinin çok büyük sıkıntılar çıkartacağını düşünüyorum. Babası emekli subay. Tanınan, sevilen, saygın biri. Benim babamın kafası çok nadiren ayık oluyor. Aynı sofraya oturacak insanlar bile değiller.

Genişletmek için tıkla...

hemsrepskolog .!.:

Tanınan, sevilen, saygın biri.

Genişletmek için tıkla...

girlinred .!.:

Çok güzel ama belki kendi içinde öyle biri değildir. Mesajımı düzenledim bu arada bir daha oku istersen

Genişletmek için tıkla...

hemsrepskolog .!.:

Öncelikle merhabalar, daha önceden alıntısını bıraktığım konuyu açmıştım. O gün annem ile büyük bir kavga ettik. Sonrasında erkek arkadaşım sanki sırasıymış gibi aynı konuları yeniden açtı. Ailelerimizin uyuşmayacağını bizim onlardan çok farklı olduğumuzu falan söyledim. "Ailemin yapacağı tek şey hayatıma aldığım kadına saygı duymak olur, eleştirmek falan değil. Sen mantıklı ve akıllı bir kadınsın, son zamanlarda çok saçma şeyler söylüyorsun. Ne yapmaya çalıştığını anlamıyorum." falan dedi. "İstersen iş yerinde bile olsa ben babanın yanına gideyim, her şeyi seni hiç üzmeden nasıl halledebiliriz bir de ben bakayım." dedi, bu sefer ona da patladım. Daha önceden de belirttiğim gibi, babamın yanına gitse babamın abuk sabuk şeyler söyleyeceğine beni rezil rüsva edeceğine adım kadar eminim. Öte yandan erkek arkadaşım çok kötü şeylere maruz kaldığımdan şüphe ediyor. Yani babam beni aşağılayacak şeyler söylerse ki söyleyeceğine eminim erkek arkadaşım ne tepki verir, bir kavga ortamı ortaya çıkar mı hiç bilmiyorum. Çok bunalmıştım "Tamam, ben yapamıyorum. Ayrılalım. Seni oyalıyorum, sen de yoluna bak. Ben artık kimsenin kızı, ablası, kardeşi, eşi ya da başka hiçbir şeyi olmak istemiyorum. Yalnız olmak istiyorum. İstersen arkadaş kalalım." falan dedim. Başta üzüldü, kızdı. Ben hep bizi bir araya getirmek için değil ayırmak için emek harcıyormuşum, öyle söyledi. Sonrasına konuyu orada bıraktık. Ama bugün yeniden gelmiş, beni işe bırakmak için. "Arkadaşlar birbirini işe bırakamaz mı, seni bir şeylere zorlamak için sabahın köründe buraya gelmedim." falan dedi. Etraftan çok dikkat çekmemek için bindim ama bir daha görürsem görmemezlikten geleceğimi böyle olmasını istemediğimi falan söyledim. Bunun üzerine "Arkadaş kalabileceğimizi söylemiştin. İstersen araba sürmeyi öğrenmek konusunda da sana yardımcı olabilirim. Arkadaşlar böyle konularda birbirine destek olurlar." falan dedi. Gerçekten halime bir ağlıyorum bir gülüyorum. Belki yaşım büyük olduğu için tuhaf kaçabilir ama benim daha önce hiç sevgilim olmadı. Bu yüzden bu iş nereye gidiyor anlamadım. Gerçekten artık sağlam bir tavsiyeye ihtiyacım var.

Genişletmek için tıkla...

lilay5 .!.:

zaten psikoloji okuyorsunuz, bu konu için bir destek almak istemez misiniz? işin içindesiniz, bence siz de kendiniz için bir şeyler yapmalısınız artık. çaresiz değilsiniz, psikolojinizden dolayı bir çıkar yol aramıyorsunuz sadece kestirip atıyorsunuz. ömür boyu benim ailem böyle diye kabullenip mutsuz bir hayat yaşamayı neden tercih edesiniz ki, bunu mu hak ediyorsunuz? sizde evlenmeyi düşünüyorsanız alın sevgilinizi şeffaf bir şekilde konuşun, neyin ne olduğunu nasıl hissettiğinizi birlikte bunu aşıp aşamayacağınıza da birlikte karar verin. baktınız ailenizde gram ilerleme yok, o zaman tek çare gidip nikahınızı kıyıp kendi yolunuza bakacaksınız

Genişletmek için tıkla...

Aybush .!.:

Evlenip ailenle arana mesafe koyabilirsin? Hayatında görmediğin sevgiyi ilgiyi görüp saldırıyorsun şımarıklık tan başka birşey değil yaptığın...

Genişletmek için tıkla...