- 29 Temmuz 2023
- 676
- 1.157
-
- Konu Sahibi hindistancevizli
- #1
24 yaşındayım, birkaç ay sonra 25 olacağım inşallah.
3 senelik Evliyim 2 yaşında kızım var.
Şu an evdeyim kızıma bakacak kimse yok, kreşlerin fiyatı belli kreşe verip çalışsam ordan aldığım para okula gidecek…
Arkadaşlar bunlar genel bilgilerimdi.
Ben çok kötüyüm.
Öyle böyle değil kolum kalkmıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kımıldamak istemiyorum iş yapmak istemiyorum bütün heveslerim kursağımda kalmışta zoraki hareket ediyorum…
Elle tutulur bir şey yok, eşimle uzun süre sevgililikten sonra evlendik.
Maddi aşırı problemimizde yok.
Kayınvalidem çok iyi bir kadın (maşallah diyeyim nazar değdiriyorum sonra) hiçbir şeyimize karışmaz evime habersiz gelmez yardım edilmesi gerektiğinde karşılıklı yardım ederiz birbirimize ama çok boşluk var içimde bir karadelik var sanki.
Bir girdap gibi o deliğe çekildikçe çekiliyorum.
Ağlama krizleri geliyor durup dururken, yersiz videolara, dinlediğim şarkılara takılıp ağlıyorum. Hasta çocuklara, şubat depremine rastladıkça içim tuhaf oluyor çok büyük bir üzüntü duyuyorum, sanki aşırı empati yapıyorum, herkesin acısını çok iyi derinimde hissediyorum.
Ağlama krizlerim artık hüngür hüngür ve bazen dakikalarca sürüyor.
Sebepsiz yere insan ağlar mı?
Ben cevap verebilen biriyim hani biriktirip içimde söylememezlik yapmam.
Bu nedendir?
Bu ağlama ve acı çekme isteği?
Niye bu kadar her şeyde kendimi görüyorum, sanki yansımama bakıyorum ve bu yüzden ağlıyorum? Bunun nedenini elbette psikolog psikiyatri doktoru bilebilir ama ben iç dökmek istedim. Belki psikolog arkadaşlar vardır diye, bana terapi harici ne önerirsiniz? (Daha önce terapiye gittim ama yarıda bıraktım, verim alamadım.)
Çok aşırı depresyonda mıyım?
Hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Hiçbir eski haz duyduğum şeye heveslenmiyorum artık. Öylesine yaşıyorum gibi.
Dikiş dikmek ve kitap yazmak, roman yazmak gibi en büyük hobimdi, artık onlar bile zevk vermiyor bana.
Sanırım en korktuğum şey daha 24 yaşında her şeyden bu denli tükenmiş olmam…
Önerilere saygı çerçevesinde açığım, kandilimiz mübarek olsun
3 senelik Evliyim 2 yaşında kızım var.
Şu an evdeyim kızıma bakacak kimse yok, kreşlerin fiyatı belli kreşe verip çalışsam ordan aldığım para okula gidecek…
Arkadaşlar bunlar genel bilgilerimdi.
Ben çok kötüyüm.
Öyle böyle değil kolum kalkmıyor hiçbir şey yapmak istemiyorum kımıldamak istemiyorum iş yapmak istemiyorum bütün heveslerim kursağımda kalmışta zoraki hareket ediyorum…
Elle tutulur bir şey yok, eşimle uzun süre sevgililikten sonra evlendik.
Maddi aşırı problemimizde yok.
Kayınvalidem çok iyi bir kadın (maşallah diyeyim nazar değdiriyorum sonra) hiçbir şeyimize karışmaz evime habersiz gelmez yardım edilmesi gerektiğinde karşılıklı yardım ederiz birbirimize ama çok boşluk var içimde bir karadelik var sanki.
Bir girdap gibi o deliğe çekildikçe çekiliyorum.
Ağlama krizleri geliyor durup dururken, yersiz videolara, dinlediğim şarkılara takılıp ağlıyorum. Hasta çocuklara, şubat depremine rastladıkça içim tuhaf oluyor çok büyük bir üzüntü duyuyorum, sanki aşırı empati yapıyorum, herkesin acısını çok iyi derinimde hissediyorum.
Ağlama krizlerim artık hüngür hüngür ve bazen dakikalarca sürüyor.
Sebepsiz yere insan ağlar mı?
Ben cevap verebilen biriyim hani biriktirip içimde söylememezlik yapmam.
Bu nedendir?
Bu ağlama ve acı çekme isteği?
Niye bu kadar her şeyde kendimi görüyorum, sanki yansımama bakıyorum ve bu yüzden ağlıyorum? Bunun nedenini elbette psikolog psikiyatri doktoru bilebilir ama ben iç dökmek istedim. Belki psikolog arkadaşlar vardır diye, bana terapi harici ne önerirsiniz? (Daha önce terapiye gittim ama yarıda bıraktım, verim alamadım.)
Çok aşırı depresyonda mıyım?
Hiçbir şeyden zevk almıyorum artık. Hiçbir eski haz duyduğum şeye heveslenmiyorum artık. Öylesine yaşıyorum gibi.
Dikiş dikmek ve kitap yazmak, roman yazmak gibi en büyük hobimdi, artık onlar bile zevk vermiyor bana.
Sanırım en korktuğum şey daha 24 yaşında her şeyden bu denli tükenmiş olmam…
Önerilere saygı çerçevesinde açığım, kandilimiz mübarek olsun