Merhaba
Benim de kardeşim aynı oğlunuz gibiydi. Aramızdaki yaş farkından dolayı iyi hatırlıyorum. 1-2 yaşından itibaren inanılmaz huysuz her şeye ağlayan inatçı bir çocuk oldu. Düğünlere giderdik daha 5. dakikadan ağlamaya başlardı. Anne babam dışarıda yemek yiyemezdi misafirliğe gidemezdik. Gelen misfirleri itina ile kovardı konuşmaya başladığında, kimseye yanaşmazdı. Büyükler bile korkardı bir şey söylemeye kardeşime. İnat ettiğinde katıla katıla ağlardı istediğini yapmaktan başka bir çare bırakmazdı bize. Çok da saldırgan bir çocuktu sürekli dövüş halindeydik, sadece kardeşlerine karşı değil arkadaşlarına ve bazı büyüklerine de öyleydi.
İlkokula başladığında ilk 5 senesi çok zor geçti 1-2 arkadaşı vardı onun dışında kimseyle fazla iletişimi yoktu. Bizim şansımıza öğretmeni de çok mükemmeliyetçi bir kadındı çocuğa kök söktürdü favori öğrencileri vardı tabii kardeşim hiçbir zaman onlardan biri olamadı bu da özgüvenini iyice düşürdü ders konusunda kendisine. Okuma yazmayı sınıfta en geç o söktü matematik filan zaten yapamazdı annemle yaparlardı ödevlerini onda da "dur ben 2 takla atabilir miyim anne" der kalkar giderdi.
Annemle babamın o 10 yaşına gelene kadar falan sosyal hayatı hiç kalmamıştı. Ama sonra ne olduysa oldu kardeşim çok hırslı çalışkan bir kız oldu, annemin 40 kere anlatıp da kendisinin anlamadığı derslerini kendi çalışır anlar oldu.
Ayrıca babama ve bize (2 abi ve 1 ablasına) karşı inanılmaz sevgi dolu, bağlı biri oldu. Hala çok arkadaş canlısı sevgi dolu biri olmasa da kendi küçük çevresinde mutlu ve huzurlu. 27 yaşında bu arada şimdi. Fakat hala biraz çekingendir, soğuktur biraz. biz onu karakter özelliği olarak görüyoruz. Belki okulunda bizim göremediğimiz şeyler oldu ve düzeldi, çünkü 10 yaşlarında çok yakın bir arkadaş edindi kendisine o da çok sosyal kardeşimin tam tersi bir kızdı ama kardeşimi çok severdi zorlardı onu okul dışı gezmelere. Bir de okulda yüzme takımına seçilmişti belki bunlar da eski hallerini aşmasına yardımcı olmuştur.
Tabii biz kardeşimi hiç psikiyatriste götürmedik veya özel bir şey yapmadık. Ama doktorun koyduğu kanı mutlaka doğrudur ve tedavisine devam edin. Ayrıca okul dışı aktivitelerde hem daha çok arkadaş edinir hem kendine güveni gelir. Takım sporları olabilir mesela ilgili olduğu bir şey varsa futbol basketbol gibi. Müziğe ilgiliyse müzikal solfej dersleri koro (müzik kursları genelde birebir oluyor diye böyle örnek verdim) olabilir.
Ben çocuğunuzun hep böyle gideceğine inanmıyorum. Anlattıklarımı da sizi birazcık rahatlatması için anlattım. Okulda da biraz zaman geçirdikten alıştıktan sonra giderek iyiye gidecektir. Fakat öğretmeni ile bu durumunu konuşun mutlaka. Daha sık görüşmeler ayarlayarak onu bilgilendirin ve sizi de bilgilendirmesini isteyin, böylece benim kardeşimde olduğu gibi mükemmeliyetçi öğrenci ayıran öğretmen gazabı olasılığını da azaltmış olursunuz. Öğretmen iyiyse onun da çok yardımı olacaktır.