- 3 Ocak 2018
- 43
- 10
- 3
- 30
- Konu Sahibi Elfidaaaaa
- #1
Arkadaşlar hayatımda ilk defa birini sevdim o da benim ilk ilişkim oldu. İlk oluşunun verdiği bir şey mi yoksa ilgiye sevgiye açlıktan mıdır nedir bilmiyorum ama ona karşı duygularım aşırı yoğun. Daima beni arasın bana ilgi göstersin sevdiğini söylesin istiyorum. aramadığında artık sevmiyorsun diye kavga çıkarıyorum. Arkadaşlarıyla biraz fazla vakit geçirse adeta çıldırıyorum senin önceliğin ben olmalıyım diyorum çünkü benim için hep o önce geliyor. Kavga ederken çok öfkeleniyorum hakaret bile ediyorum o alttan alsa da bir süre sonra umursamaz birine dönüşüyor çekemem seni deyip yatıyor ve ben daha fazla kavga çıkarıyorum.kompleksi takıntılı bir yanım var.daima önde ve önce olmak istiyorum onun hayatında.
Sırf bu yüzden bir yıl ayrılık yaşadık. Beni terk etti. Ben hep onu suçladım ama anladım ki aşırı bunalttım ve muhtaçlık hissettirdim. Şimdi yeniden barıştık ben değiştim sanıyordum ama geçen yine kavga ettik ve ben yine eskisi gibi mfkemi kontrol edemedim deli gibi defalarca onu aradım ve bir saat boyumca ona bağırdım.o alttan aldı ama alttab aldıkça daha da öfkelendim Ve bana en sonunda ben sana mutlu olmak için döndüm mutsuz olursak biter beceremiyorsak incitmeye de gerek yok dedi. Çok alındım. Vazgeçmeye hazır olduğu için çok alındım.Aslında haklıydı ama mesele şu ki ben mutsuzsam giderim diyemiyorum. Ve o da demesin mutsuz olsa da benimle kalsın her şeye dirensin diye bekliyorum. Aslında benim de olmuyorsa yapamayız herkes yoluna gider diyebilmeyi onu sıkmamayı aramadığında sevilmediğimi değersiz hissetmemem gerektiğini öğrenmem gerekiyor. Sizce nasıl kurtulurum bu algılarımdan? onsuzken ölümü bile düşündüm siz düşünün artık...bu bir bağımlılık farkındayım o gitse başkası gelse yine aynılar olacak. Ben kendimi nasıl değiştirebilirim?
Sırf bu yüzden bir yıl ayrılık yaşadık. Beni terk etti. Ben hep onu suçladım ama anladım ki aşırı bunalttım ve muhtaçlık hissettirdim. Şimdi yeniden barıştık ben değiştim sanıyordum ama geçen yine kavga ettik ve ben yine eskisi gibi mfkemi kontrol edemedim deli gibi defalarca onu aradım ve bir saat boyumca ona bağırdım.o alttan aldı ama alttab aldıkça daha da öfkelendim Ve bana en sonunda ben sana mutlu olmak için döndüm mutsuz olursak biter beceremiyorsak incitmeye de gerek yok dedi. Çok alındım. Vazgeçmeye hazır olduğu için çok alındım.Aslında haklıydı ama mesele şu ki ben mutsuzsam giderim diyemiyorum. Ve o da demesin mutsuz olsa da benimle kalsın her şeye dirensin diye bekliyorum. Aslında benim de olmuyorsa yapamayız herkes yoluna gider diyebilmeyi onu sıkmamayı aramadığında sevilmediğimi değersiz hissetmemem gerektiğini öğrenmem gerekiyor. Sizce nasıl kurtulurum bu algılarımdan? onsuzken ölümü bile düşündüm siz düşünün artık...bu bir bağımlılık farkındayım o gitse başkası gelse yine aynılar olacak. Ben kendimi nasıl değiştirebilirim?