Hepimiz öyle farklıyız ki,sevgimizi bile farklı şekillerde ifade ediyoruz.Annen çocuğuyla yüzgöz olmamak isteyenlerden sanırım.Benimki de öyle..bu yaşıma geldim hala annem neden hiç sarılmaz,neden hiç öpmez vs.diye düşünüyorum.takdir etmek yerine neden daha iyisini yapmadın der..seninki de biraz böyle sanırım ama onlar yine de bizi çok seviyor emin ol.ne kadar kızsakta böyle kabullenmeliyiz,söylediğini değil söylemek istediklerini düşünüyorum ben artık,bazen çok yorucu oluyo :) sende öyle yapmayı dene,gerekirse kızgın olduğun zamanlar arama,birde biriktirme bişeyleri..sonuçta annenin içindekileri bilemiyoruz,psikologa gittiğine göre hayat onu da yıpratmış olmalı,babasından ayrı bir çocuk büyütmek bile başlı başına ne akdar zor.Hem insan yaşamında kimleri kimleri idare etmek zorunda kalıyo,annemizi mi idare edemicez.Lütfen kendini üzme.
Ben hep kendimi düşünüyorum ilerde anne olunca,böyle yetişince ister istemez sende sevgini gösteremeyen biri oluyorsun,umarım bizim çocuklarımız böyle düşünmezler..