bu aci nasil geciyor?

Anne çocuk ilişkisi nasıl kopuk hale geliyor zamanla bunu bilemiyorum twcrüne etmedim ama 3.5 yaşında bir çocuğun annesi olarak hayatta kimseye göstermediğim tahammülü ve sabrı çocuğuma gösteriyorum diyebilirim. Doğumunun ilk gününden itibaren tamamen anneye bağımlı, düşünün yetişkin biri olmasa karnını doyuramaz, öz bakımını yapamaz, kişisel gelişiminde hırçınlıkları, vızır vızır olması, telaşe ve en derinden hissedilen tedirginlik duygusu çok zor duygular. Bu duyguları çocuğunu bu yaşlardayken başından atmayan her anne yaşıyordur. Eminim annenizde aynı süreçlerden geçti, çocuğuna bir çatı altında baktı, doyurdu, uyuttu, uykusuz kaldı.
Arkadaşlar bu söylediğimi anne olanlar iyi bilir ama olmayanlar için söyleyeyim ki insanın sabır eşiğini okadar yükseltiyor ki, o kadar pişiriyor ki çocuğunun olması, hem müthiş zor hem de çok ama çok güzel, hiç böyle bir güzellik yaşamadım ben.
Bu yüzden anneniz ile ilişkiniz ne olursa olsun, saygı duymak ve elimizde olmayan şeyler için müsterih olmak gerekiyor. Anneniz, babanız bir gün ölecekti. Bu herzaman için beklenilmeyen bir an olur. Onu da affedin, kendinizi de affedin, öldü diye annelikten çıkmış değil.Bu andan sonra aranızdaki ilişki eskisi gibi olmayacak, daha güzel olacak, o da artık öyle bir yerde ki bu dünyadaki hiç bir şey artık ona zarar veremez,gelmesi sıkıntılarından, dertlerinden kurtuldu.Sizde rahat olun artık.

herkese cok tesekkur ederim iyi dilekler icin. ama icimdeki bu seyi gecirecek olan ne yani sadece zaman mi bilmiyorum. konusamiyorum ama yazarken bile gercekten aklima gelince gozumu kapatip unutmaya calistigim seyler oluyor.

annem yogun bakimdan uzun sure cikmayinca icimde kotu bir his oldu benim, normalde iki hafta sonra donecekken erken donduk turkiyeye. ben geldikten iki gun sonra da annem gitti. haberini aldiktan sonra once hastaneye sonra evine gittim. evden son kez ciktigini bilmeden sabah kahve icmis yarim birakmis mutfakta o duruyordu, gece kitap okumus sanirim kitabi,gozlugu,battaniyesi koltukta duruyordu. bunlari aklimdan silemiyorum demek ki daha yasamak istiyordu, her seyi yarim kalmis, acaba benimle ilgili de icinde kalanlar oldu mu, beni affetti mi, orada yatarken beni de dusundu mu hep bunlar dolasiyor aklimda. keske o eve gitmeseydim keske hicbir sey gormeseydim salonun her yerinde abimin cocuklarinin ve kendisinin fotograflarini gormeseydim. benim bir tane bile fotografim yoktu hicbir seyim yoktu orada.

ben gercekten hic kendi zannettigim gibi biri degilmisim. annemin cenazesinden sonra kosa kosa kactim ankaradan ve hala gidemiyorum. onun evinin onunden gececek olmamin dusuncesi bile ruhumu daraltiyor. yaptigim her sey ama her sey icin yine de utaniyorum. biliyorum tek suclu ben degilim ama ben sadece kendi davranislarimi degistirebilirim sonucta. keske yapsaydim keske boyle olmasaydim keske o beni anlamak istemiyorsa ben onu anlasaydim. eger o gidince boyle olacagimi bilseydim gercekten asla boyle yapmazdim ama bilemezdim ki.

Anneniz adına iyilikler yaparak vicdanınızı bir nebze olsun rahatlatabilirsiniz. Olan olmuş artık geri dönüşü yok anneniz hayatta olsa üzülmenizi istemezdi. Peki bu saatten sonra ne yapabilirsiniz? Yardım kuruluşlarına veya sivil toplum örgütlerine yahut çevrenizde herhangi bir yardıma muhtaç kişilere anneniz adına yardımlar yaparak vicdanınızı bir nebze olsun rahatlatabilirsiniz şuan ağlarsınız gözyaşı dökersinşz ama içinizdeki yaşadığınız duygu sizle beraber devam eder onu azaltmak için bişeyler yapabilirsiniz.

sassyassyy .!.:

annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.

kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.

ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.

kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun, EMDR terapi başlangıç için iyi olacaktir diye düşünüyorum.

Sassy basin sagolsun
Neuroformat i duymusmuydun
Ben birebir cozdugum ornekler yasadim, mesela migren krizimi sebebini biliyordum ve gecti mesela kilitlenmis gibi bir insana karsi duygu yumagi tasiyordum cozdum
Anne babaya karsi olan demoyada katildim bende babamla gorusmuyorum.
Sonuclarini bilmiyorum.
Deprem korkum cok hafifledi evime 10 mt yakin kepce calisti uyuyabildim imkansiz birseydi
Diget psikolojik yontemleri bilmiyorum ama neuroformat sana uygun gibi geldi

sassyassyy .!.:

annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.

kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.

ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.

kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.

Genişletmek için tıkla...

Basin sagolsun sassy. Sana kocaman sarılmak istedim. Birinci derece yakınım olarak ben de bebeğimi kaybettim. Kıyaslamak adına demiyorum kendi adıma söyleyeyim; bir seneyi geçti ama hala çok çok taze. Geçmiyor azalmıyor da sadece gündelik hayatın akışıyla ilk zamanlardaki kadar yer kaplamıyor. Ama azıcık bir boşluk olsun insan yine sardırıyor. Annen sadece şu an beden olarak yanında değil yoksa mitokondrisi senin hücrelerinde ve sana enerji vermeye devam ediyor. Kendini iyi hissettiğin bir zaman gidip onunla mezarında konuşmak alacağın en iyi terapiden bile daha iyi gelecektir. Hep keşkeleri sıralamışsın ya. İlerde sen de anne olacaksın. Annenle yaşamak istediklerini yaşayabileceğn bir evladın olur umarım.

Başınız sağolsun, allah yardımcınız olsun. Hicbir acı kalıcı değil bu dünyada, geçmese bile zamanla azalıyor. Geçmişi bir kenara bırakın, konuşmaları unutun. Olan oldu geride kaldı, düzeltme imkanı yok. Artık sadece siz varsınız, anneniz size küsmedi.

sassyassyy .!.:

annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.

kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.

ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.

kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.

Genişletmek için tıkla...

Emin ol zamanla azalacak... Bir süre sonra uyuşacak ve herşey rüyaymış gibi gelecek...

Hepimizin ölüme tepkisi farklı ancak tek gerçek olan ölüm insanı daha duyarlı ama daha hissiz hale getiriyor. Şu an acın çok taze.

Ve kendini suçlamayı bırak. Annenle küs olabilirsin ama güzel günlerinizde olmuştur. Son ana değil resmin bütününe bak. Başın saolsun

sassyassyy .!.:

annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.

kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.

ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.

kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.

Genişletmek için tıkla...

Ben 4 sene once kaybettim annemi aci mi ? Ilk gunki gibi degil geciyo en buyuk ilac zaman bunu yasadikca anlarsin
Ama gecmeyen ne biliyo musun bosluk annesizligin boslugu onu hep yasiyosun yalan soyleyemem dogrusu

Başınız sağolsun yazdıklarından anladığım kadarıyla başka çeşit duygularlada baş etmeye çalışıyorsun psikolog yararlı olabilir çünkü normal bir kayıp değil

Öncelikle başınız sağ olsun. Büyük bir kayıp yaşamışsınız. Bastırmaya çalışmayın. Üzgün olmanız normal, üzülün. Her acının bir vadesi var. Zamanı gelince daha iyi hissedeceksiniz. Hemen herkes yakınlarını kaybediyor ama bir noktada kendi hayatına dönüyor bunu hatırlatın kendinize hep. Yolda yürürken insanlara bakın emin olun çoğu ailesinden birini veya çok sevdiği birini kaybetmiştir. Ölümün girmediği ev yok ne yazık ki.

Konu beni etkiledi çünkü ben de yakınlarda bir dostumu kaybettim. Anneyle kıyaslanamaz belki ama işte... Biz de bir süredir küstük ve kendisi uzun yıllardır bana romantik hisler besleyen biriydi. Sağlığında hayatındaki en büyük sorun bendim diyebilirim. Vefat edince ne kadar üzüldüm tahmin edebilirsiniz. Bir süre vicdan azabı çektim keşke ben de onu sevebilseydim diye. Ama mantıklı düşünmeye başlayınca beni sevmesi ve vefat etmesi olaylarının ne kadar ayrı ve ilgisiz olduklarını anlayabildim. İnsanlarla ilişkilerimizi her an öleceklermiş gibi kurmuyoruz. Ben onun aşkına karşılık veremedim, siz annenizle iyi bir ilişki kuramadınız... Hiçbir insan ilişkisi tek taraflı inşa edilmiyor. Annenizle aranız kötü idiyse bunda onun da payı vardı. Siz suçlu değilsiniz. Anneniz bir gün ölecek diye içinizden gelmediği halde iyi geçinmek zorunda da değildiniz. Yani bu sözler teselli olmayacak biliyorum hatta saçma gelecek ama hayatın akışı içinde bunları düşünmüyoruz pek tabii. İlk paragrafta dediğim gibi kendinize zaman tanıyın üzülün, ağlayın. İyileşeceksiniz. Benim kaybımın üzerinden dört ay geçti. İlk ay çok kötüydüm hemen her gün ağladım. Şimdi daha iyiyim. Her gün dua ediyorum onun için sadece. Zaten yapabileceğim başka bir şey de yok. Allah rahmet eylesin ikisine de.

sassyassyy .!.:

herkese cok tesekkur ederim iyi dilekler icin. ama icimdeki bu seyi gecirecek olan ne yani sadece zaman mi bilmiyorum. konusamiyorum ama yazarken bile gercekten aklima gelince gozumu kapatip unutmaya calistigim seyler oluyor.

annem yogun bakimdan uzun sure cikmayinca icimde kotu bir his oldu benim, normalde iki hafta sonra donecekken erken donduk turkiyeye. ben geldikten iki gun sonra da annem gitti. haberini aldiktan sonra once hastaneye sonra evine gittim. evden son kez ciktigini bilmeden sabah kahve icmis yarim birakmis mutfakta o duruyordu, gece kitap okumus sanirim kitabi,gozlugu,battaniyesi koltukta duruyordu. bunlari aklimdan silemiyorum demek ki daha yasamak istiyordu, her seyi yarim kalmis, acaba benimle ilgili de icinde kalanlar oldu mu, beni affetti mi, orada yatarken beni de dusundu mu hep bunlar dolasiyor aklimda. keske o eve gitmeseydim keske hicbir sey gormeseydim salonun her yerinde abimin cocuklarinin ve kendisinin fotograflarini gormeseydim. benim bir tane bile fotografim yoktu hicbir seyim yoktu orada.

ben gercekten hic kendi zannettigim gibi biri degilmisim. annemin cenazesinden sonra kosa kosa kactim ankaradan ve hala gidemiyorum. onun evinin onunden gececek olmamin dusuncesi bile ruhumu daraltiyor. yaptigim her sey ama her sey icin yine de utaniyorum. biliyorum tek suclu ben degilim ama ben sadece kendi davranislarimi degistirebilirim sonucta. keske yapsaydim keske boyle olmasaydim keske o beni anlamak istemiyorsa ben onu anlasaydim. eger o gidince boyle olacagimi bilseydim gercekten asla boyle yapmazdim ama bilemezdim ki.

Genişletmek için tıkla...

Bu konuyu, bu mesajınızı okumak beni darmadağın etti... Annemle konuşmuyorum. Ve bir gün şu anda hissettiklerinizi hissedeceğimi biliyorum. Ama bir yanım o kadar kırgın ki, o kadar yılmış halde ki aramızdakileri düzeltmeye çalışmaktan, tek bir adım dahi atamıyorum ona karşı. İçimden gelmiyor. Bir gün dünyanın en büyük pişmanlığını yaşayacağımı bilsem de iletişim kurma isteğim kalmamış... Bana hissettirilen duyguları hak etmedim çünkü. Yavaş yavaş eksildi içimde bir şeyler, sanki hep verilmeden alındı alındı alındı... Ve artık kalmadı. Şu anda bile beynimde yüzlerce neden sorusu varken biliyorum ki o gittikten sonra daha fazlası olacak. Neden sıradan anne kızlar gibi olamadık, çok mu şey istedik onlardan? Belki bu sorunun cevabı olan “hayır” size de, bir gün bana da bir nebze teselli olur. “Var olan annenin yokluğu” öyle tarifsiz bir boşluk ki hissetmeyen bilemez, hiçbir evlat da bu raddeye kolay kolay gelmez. Kendinizi daha fazla suçlamayın ve iyileşmeye gayret edin lütfen...

Annenız emınım sızın boyle acı cekmenızk istemezdi.o bir anne sonucta.evladı boylesıne uzulsun istemez. Elden bır sey gelmez.bolbol dua ederek tesellı bulmaya calısın.hayat tam bir trajedı.ınsanlar nasıl bos bos seylerın pesınden kosuyor anlamıyorum zaten.ölum denen bır gercek var. allah sabır versın.

Mune .!.:

S sassyassyy başınız sağ olsun Mutlaka bir uzman yardımı alın çünkü annenizle neler yaşadınız da küstünüz bilmiyorum ama annenize yaşarken bile duyduğunuz hasrete, ölüm acısı ve vicdani duygular da karışmış, bunu atlatmanız için de yardım almanız şart, hazır olduğunuzda kendiliğinizden gideceksinizdir mezarına, onunla konuşmak da bir nebze rahatlatacaktır sizi, hatta hazır olup gittiğinizde kendinizi sıkmayın, içinizden geldiği gibi konuşun, çok iyi geliyor insana.

Bu acı geçiyor ama işin içine vicdan da girince zaman alıyor, ilk ölüm acısını kardeşimle yaşadım, o 8 ben 9 yaşındaydım, son nefesinde başı ellerimin arasındaydı, tek diyebildiğim gitme'ydi.
Hasta olmuştu evde tedavisi sürerken ateşleniyordu, ateşten yanarken soğuk yerler aradığında başına gidip soğuk yerlere yatma ölürsün, seni (ben çok küçükken ölen) babaannemin yanına gömeriz sonra demiştim, 2-3 güne kalmadı öldü, hayatımda yaşadığım en büyük vicdan azabı ve ölüm acısıydı.
9 yaşında bir çocuktum sonuçta ama öyle bir vicdan yükü yüklemiştim ki kendime, ben söyledim diye öldü zannetmiştim, uzun süre kendime gelemedim, yıllarca mezarına gidemedim ama kendimi güçlü hissettiğimde gidip konuştum içimi döktüm, iyi kötü sizde dökün içinizdekileri, ağzınızdan döküleceklerden utanmayın zira biliyorum içinde sakladıkça daha bir büyüyor, acınız travmaya dönüyor

Genişletmek için tıkla...

Hastalığı neydi hani ateşli hastalıktanmı öldü kafama takıldı kusura bakmayın..tabiki eceli geldi öldü hastalıklar sebeptir,perdedir ama atesleniyordu deyince merak ettim hastalığını.

Sassy belkide evde sana ait bir resim olsaydı acın hafiflerdi..benim size tavsiyem o eve tekrar gidin ve abinizle de konuşun veya yegeninizle konuşun size ait bir söylemi olmuşmu,sizinle ilgili bir temennisi varmiydi yada sizle alakalı sakladığı bir hatırası,yada evin heryerine abiniz ve yegeninizin resmini koymuştur ama cüzdanının gizli köşesinde de sizin resminiz vardır..bir kitap arasında veya albümünde güzel resimleriniz saklıdır.sassy seni en çok üzen ve yıkan annenin ölümü değil bence çok kırgın ayrılmanız sarsıcı olmuş.bundan sonra yuzlesmeni ve farkındalık oluşturmanı tavsiye ederim. Senin şuan içinde yaşadığın üzüntü duygusu kötü bir duygu değil sana zarar vermiyor aksine hayata bakışını olaylara bakışını değiştiriyor ve olgunlaşma sürecine giriyorsun.hayat bir yolculuk ve bu yolculukta sınıfta kaldım diye düşünme.bundan sonrasında ne yapabilirsin onu düşün.gerekirse annene ait bir eşyayı al ve sakla.annenle ilgili güzel hatiralari hatırla ve hep o anılar ile an.yuregin aciyor sassy görebiliyoruz..yüreğindeki yangının sönmesi için biraz zamana ve onarilmaya ve yüzleşmeye ihtiyacın var.zaman en güzel ilaç.

Bence bir cesaret anneni ziyaret edip içindekileri ona da anlatırsan kendini daha iyi hissedersin. Emin ol artık küs değilsiniz.

Benim annem öldüğünde aramız iyiydi sassy ancak ergenlikten itibaren irili ufaklı bir çok sorun yaşadık. Beraber geçirdiğimiz son sene benim de anneliğe hazırlanmamla herşey değişmişti, çok güzel geçiyordu zamanımız.

Sonra aniden annemi kaybettim. Aynen dediğin gibi fincanda kahvesi telefonunda dizisi yarım kaldı, konser sinema planlarımız vardı yarım kaldı. O yarım kalmışlık beni mahvetti, neye kime kızacağımı şaşırdım en sonunda yine anneme kızdım. Beni bırakıp gitti küçücük bebeğimle diye yine anneme kızdım, öldüğünü kesinlikle kabul edemedim uzun zaman.

Evine gittim herşeyini döktüm bana bişey demiş olsun diye, belki kardeşime ve bana bi mektup bırakmıştır diye aradık durduk. Sanırım yaşadıklarının en büyük sebebi ölümünün ani olması.

Kendine zaman ver tek diyebileceğim bu. Annemi kaybedeli 2.5 yıl oldu benim de ama hala korkunç bi yalnızlık hissediyorum, sadece öfke azaldı. Senin de kendine ve annene olan öfken azalacak eminim bence de yardım alman en doğrusu olur. Başın sağolsun gerçekten üzüldüm hem vefatına, hem yarım kalan ilişkinize.

sassyassyy .!.:

annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.

kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.

ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.

kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.

Genişletmek için tıkla...

Sana kocaman sarılasım geldi şu an

Benim annem babam da ben çok küçükken boşanmış. Annemi hatırlamıyorum bile. 30 yaşını geçtim ama 10 kez anca görmüşümdür. Benim de içimde olanları söylediğim oldu, neden neden neden dediğim çok şey oldu. Kalbini çok kırdığım oldu. ( yüz yüze değil telefonda)
İnsan gerçekten çok pişman oluyor sonra. Annem vefat edince çok kötü oldum. Kendime çok kızdım. Uzun bir süre kendime gelemedim. Çocuklarım olmasa kendimi salmıştım yani. Sonra içimde onu affettim hakkımı helal ettiğimi söyledim ve rahatladım. Sen de anneni affet, annenin hayrına birilerine yardım et, arkasından bol bol dua et, kuran oku. İnsan o zaman gerçekten rahatlıyor. Allah yardımcın olsun canım.
Allah rahmet eylesin.

Alicja .!.:

Benim annem öldüğünde aramız iyiydi sassy ancak ergenlikten itibaren irili ufaklı bir çok sorun yaşadık. Beraber geçirdiğimiz son sene benim de anneliğe hazırlanmamla herşey değişmişti, çok güzel geçiyordu zamanımız.

Sonra aniden annemi kaybettim. Aynen dediğin gibi fincanda kahvesi telefonunda dizisi yarım kaldı, konser sinema planlarımız vardı yarım kaldı. O yarım kalmışlık beni mahvetti, neye kime kızacağımı şaşırdım en sonunda yine anneme kızdım. Beni bırakıp gitti küçücük bebeğimle diye yine anneme kızdım, öldüğünü kesinlikle kabul edemedim uzun zaman.

Evine gittim herşeyini döktüm bana bişey demiş olsun diye, belki kardeşime ve bana bi mektup bırakmıştır diye aradık durduk. Sanırım yaşadıklarının en büyük sebebi ölümünün ani olması.

Kendine zaman ver tek diyebileceğim bu. Annemi kaybedeli 2.5 yıl oldu benim de ama hala korkunç bi yalnızlık hissediyorum, sadece öfke azaldı. Senin de kendine ve annene olan öfken azalacak eminim bence de yardım alman en doğrusu olur. Başın sağolsun gerçekten üzüldüm hem vefatına, hem yarım kalan ilişkinize.

Genişletmek için tıkla...

Dile kolay iki buçuk sene olmuş. Ama çekene sormak lazım.