- 9 Temmuz 2019
- 2.365
- 1.720
- Konu Sahibi Evlat Kokusu
- #1
Herkese merhaba.
Sorum aslında burada herkesin boşanma hikayesini anlatması değil, birisine gerçekten artık boşan dediği olayı neydi?
Yada nasıl oluyor tamam artık boşanmaya karar verdim demek. Aldatma, şiddet affedilmemeli evet ama tek sebebi bunlarmı olur?
Değersizlik, sizi yönetmesi, evlilikte birçok şeyi onun planına göre yaşamak, ilgisizlik.
Hemde kadın olarak ruhumu ilgisiz hissetmek. Çok farklı iki kutup gibi olduğumu düşünüyorum artık benim doğrum ona yanlış onunki bana.
Evlendik artık ne ilgisi hergün seni seviyorum mu diycem. Ahh ah oysaki nekadar ufak şeyler mutlu eder bilmiyor ki..
Herkesin anlatamadığı paylaşamadığı şeyler olur illaki daha yazamadıklarım var.. Pes ettiğiniz noktada nasıl karar verdiniz yolun sonunun geldiğinize.
1 kızım var ömrüm Allah ayırmasın 4 yaşında onsuz asla yol çizemem, aldığım maaş 2850tl ortaokul mezunuyum mesleğim yok
garson olarak çalışıyorum şu an pandemi var diye ücretsiz izindeyim martta döneceğim işime. Nafaka hayal değil olamaz zaten baya borcu var eşimin babasının üzerine olan evde oturuyoruz sigortası dahi yok şöför olarak abisinin aracında çalışıyor kazancı güzel oluyor ama elden maaş alır maaş yüksek diye sigortası yok. İşsizim der öyle bir durumda çünkü boşanmayı asla istemez düşünmez. Ona göre evlilik çalış, para kazan, yat kalk geçsin günler. Yoruldum artık mutsuzum çok çok mutsuzum yazıp yazıp siliyorum konuyu uzatıyorum diye neyi nasıl ifade edeyim okadar karışığım ki. İçimi dökmek için 2 deftere neler yazmışım geçen gün okudum da kendi halime ağladım inanın.
Nasıl o cesaret gelir kendime güvenim yok okumadım... Ahh kızım okusun istiyorum okutacağım da onu elbet çalışırım ama hep onunla 2 kişilik hayat istiyorum artık. Önünden tabağını kaldırmayan, içtiği soda şişesini, kürdanını bile benim atmamı bekleyen annesiyim gibi hissettiğim adamdan yoruldum kızlar. Evlilik bana göre değil 1kez yaşadım artık sadece kızım olsun istiyorum hayatımda yapamıyorum ben evliliği en olmaz şey bana göre evlilik. Ama kendime hiç güvenim yok nasıl üstesinden gelirim diyip katlanıyorum. Annem erkek kardeşimin çocuğuna bakıyor bir oturuyorlar bekar kız kardeşim var ev kredisi ödüyorlar onlardan beklentim yok Allah onlara kolaylık versin diyorum. Herkes mutlu sanıyor kime ne anlatayım. 2 arkadaşa fikir sordum erkek işte çayını ister suyunu ister getir nolcak bizim kocalar çok mu romantik evlenince hepsi böyle mantığı. Mesela su çay getirmek değil ama kimse anlamıyor. Eşime de üzülüyorum kızından oda ayrılmak istemez ki onun için de ayrı içim yanıyor tamam ömür boyu babası tabi ki ama her akşam görmiycek,,kızım da babasını özliycek herşeyi ayrı ayrı üzülüyorum. Bahane değil kızlar bunlar içimi kemiriyor. Karar vermesi bile zor bişey miş bu ama mutsuzum ben böyle çok çok farklıyız onunla bunu sevgili, nişanlılık dönemde hiç fark etmedim çünkü o zamanlar gözlerimin içine bakıp ne diyeceğimi anlardı saatlerce konuşurdu, hissederdim seviliyordum şimdi bana hiç vakti olmuyor, onun soğuk yapısından içimden geldiği gibi davranamıyorum kendim olamıyorum artık sırf ona ayak uyduracak biri olmak için
Terapiste falan gitmez istemez öyle şeyleri kendini ifade edemez diye. İçimde dinmeyen şeyler var diner sandım ama dinmiyor.. Bunun üstesinden gelen hanımlar nasıl başladı cesaretiniz. Boşanmak için sebebiniz neydi? Ben abartıyormuyum genelde böyle mi evlilikler. 
Sorum aslında burada herkesin boşanma hikayesini anlatması değil, birisine gerçekten artık boşan dediği olayı neydi?
Yada nasıl oluyor tamam artık boşanmaya karar verdim demek. Aldatma, şiddet affedilmemeli evet ama tek sebebi bunlarmı olur?
Değersizlik, sizi yönetmesi, evlilikte birçok şeyi onun planına göre yaşamak, ilgisizlik.
Hemde kadın olarak ruhumu ilgisiz hissetmek. Çok farklı iki kutup gibi olduğumu düşünüyorum artık benim doğrum ona yanlış onunki bana.
Evlendik artık ne ilgisi hergün seni seviyorum mu diycem. Ahh ah oysaki nekadar ufak şeyler mutlu eder bilmiyor ki..
Herkesin anlatamadığı paylaşamadığı şeyler olur illaki daha yazamadıklarım var.. Pes ettiğiniz noktada nasıl karar verdiniz yolun sonunun geldiğinize.
1 kızım var ömrüm Allah ayırmasın 4 yaşında onsuz asla yol çizemem, aldığım maaş 2850tl ortaokul mezunuyum mesleğim yok
garson olarak çalışıyorum şu an pandemi var diye ücretsiz izindeyim martta döneceğim işime. Nafaka hayal değil olamaz zaten baya borcu var eşimin babasının üzerine olan evde oturuyoruz sigortası dahi yok şöför olarak abisinin aracında çalışıyor kazancı güzel oluyor ama elden maaş alır maaş yüksek diye sigortası yok. İşsizim der öyle bir durumda çünkü boşanmayı asla istemez düşünmez. Ona göre evlilik çalış, para kazan, yat kalk geçsin günler. Yoruldum artık mutsuzum çok çok mutsuzum yazıp yazıp siliyorum konuyu uzatıyorum diye neyi nasıl ifade edeyim okadar karışığım ki. İçimi dökmek için 2 deftere neler yazmışım geçen gün okudum da kendi halime ağladım inanın. Nasıl o cesaret gelir kendime güvenim yok okumadım... Ahh kızım okusun istiyorum okutacağım da onu elbet çalışırım ama hep onunla 2 kişilik hayat istiyorum artık. Önünden tabağını kaldırmayan, içtiği soda şişesini, kürdanını bile benim atmamı bekleyen annesiyim gibi hissettiğim adamdan yoruldum kızlar. Evlilik bana göre değil 1kez yaşadım artık sadece kızım olsun istiyorum hayatımda yapamıyorum ben evliliği en olmaz şey bana göre evlilik. Ama kendime hiç güvenim yok nasıl üstesinden gelirim diyip katlanıyorum. Annem erkek kardeşimin çocuğuna bakıyor bir oturuyorlar bekar kız kardeşim var ev kredisi ödüyorlar onlardan beklentim yok Allah onlara kolaylık versin diyorum. Herkes mutlu sanıyor kime ne anlatayım. 2 arkadaşa fikir sordum erkek işte çayını ister suyunu ister getir nolcak bizim kocalar çok mu romantik evlenince hepsi böyle mantığı. Mesela su çay getirmek değil ama kimse anlamıyor. Eşime de üzülüyorum kızından oda ayrılmak istemez ki onun için de ayrı içim yanıyor tamam ömür boyu babası tabi ki ama her akşam görmiycek,,kızım da babasını özliycek herşeyi ayrı ayrı üzülüyorum. Bahane değil kızlar bunlar içimi kemiriyor. Karar vermesi bile zor bişey miş bu ama mutsuzum ben böyle çok çok farklıyız onunla bunu sevgili, nişanlılık dönemde hiç fark etmedim çünkü o zamanlar gözlerimin içine bakıp ne diyeceğimi anlardı saatlerce konuşurdu, hissederdim seviliyordum şimdi bana hiç vakti olmuyor, onun soğuk yapısından içimden geldiği gibi davranamıyorum kendim olamıyorum artık sırf ona ayak uyduracak biri olmak için
Terapiste falan gitmez istemez öyle şeyleri kendini ifade edemez diye. İçimde dinmeyen şeyler var diner sandım ama dinmiyor.. Bunun üstesinden gelen hanımlar nasıl başladı cesaretiniz. Boşanmak için sebebiniz neydi? Ben abartıyormuyum genelde böyle mi evlilikler. 
