Merhaba hanımlar. 2 aylık bebeği olan henüz tazecik bir anneyim. Eşimle 4 yıldır süren bir evliliğim var. Doğumdan önce iş dışında arta kalan zamanlarımızı hep beraber geçirdiğimiz, tv izlerken, yemek yaparken, dışarı çıkarken vs hep bir arada olduğumuz, tekli arkadaş buluşmalarının çoook ender yaşandığı, dışarıdan bakıldığında oldukça mutlu bir birlikteliğimizin olduğu, eşimin bana aşırı değer verdiğinin görüldüğü bir evliliğimiz vardı. Ama içeriden bakıldığında, bu evlilikte tabi kavgalar vardı. İyiyken aşırı mutlu eğlenceliydik, ancak en ufak bir fikir ayrılığında evde seslerin yükseldiği toksik bir ilişki. Kavgalarımızda da genelde ben fikrimi sakince belirtirdim, ancak bunun karşılığında eşim yüksek sesle çıkıştığı için, kavga konusundan çok üslup konusu gündeme alınarak, kalpler kırılırdı. Nihai olarak da eşimin özür dilemesiyle bi daha aynı hatayı yapmıcam demesiyle barışırdık bi şekilde…
Lohusalık döneminde evde eşimin annesi, annem,
babam vardı. Eşimin annesinin bir takım hareketleri beni rahatsız etti, bunları eşime söyledim 12-13 gün boyunca beni idare etmiş, ancak sonrasında patladı. Maalesef Ailelerin de şahit oldugu bi kavga yaşadık. Ben ‘biz anlaşamıyoruz ayrılacam ben, annesini üzmemek için beni üzüyo, anneci eşim, ben yapamam bu şekşlde, aynı babam gibi davranıyor, annemin yaşadığı kaderi yaşamak istemiyorum’ gibi sert ifadeler kullanmıştım. Benim ailem gayet ılımlı şekilde oturun bi konuşalım diye yaklaşırken olaya, eşimin annesi ‘benim oğlum peşinde pervane kaç gündür vs’ gibi hatırlamadığım cümleler kurarak bana bağırdı. Ertesi gün sabah otobüsüyle gitti. Annemlerin gitmesine eşim izin vermedi. Yaklaşık 12-13 gün boyunca evde barışmayı bekledim. Bi özür dilemesini, ya da bebeğimiz var geçecek hepsi merak etme atlatıcaz filan gibi bir destek bekledim. Ama her konuşma denemesi yine kavgayla yine boşanma laflarıyla sonuçlandı. Ve ben o sinirle ailemle beraber, ailemin yaşadığı ile gittim 35 günlük bebeğimle.
Aradan 3-4 gün geçti, eşim bebeği görmeye diye geldi yanımıza. Ve bana 3 tane şart sundu. 1-Çift terapisi, 2-evlilikte eşit haklara sahip olmak ve özgür olması 3-annesine gidip özür dilemem. Son şartını kabul etmedim, daha doğrusu şimdi gidemem, önce biz kendimizi bir toparlayalım dedim. Fakat o diretti, şimdiye kadar senin isteklerini hep yapmaya çalıştım, simdi de sen benim isteğimi yapacaksın diye. İki gün sonra da telefonda benim sana karşı tahammülüm sabrım sevgim bitti dedi. Bu laf üzerine de 1 hafta iletişime hiç bir şekilde geçmedik , bebeğini dahi sormadı. Tanıdığım insandan Acayip farklı davrandığı için depresyonda olduğunu düşündüm. Ve bir haftanın sonunda ben bebeğimle tekrar beraber yaşadığımız eve döndüm.
Ve 2,5 haftadır bir aradayız. Eşim yine aynı şeyleri tekrar ediyor. Özgür olmak istiyomuş, istediği zaman arkadaşlarıyla buluşmak istiyormuş, aile reisi olmak istiyormuş, hatta kendi işe gittiğinde oğlumuzu aile reisi ilan ediyo. net dile getirmese bile evdeki yemek temizlik vs’den benim sorumlu olmamı, onun sadece bana istediği zamanlar yardım etmesi gerektiğini düşünüyor, yani doğumdan önce tanıdığım adam, düzen, evlilik gitmiş, bambaşka bir düzen kurmaya çalışıyor. Ve ben hiç tanımadığım adamla 2. Evliliğimi yapmışım gibi hissediyorum. Eskiden evden dışarı çıkmayan adam şimdi haftada 1 gün nöbet ve haftada 1-2 kez arkadaş buluşması yapıyo. Eskisi gibi samimi değiliz. Ben istediğim gibi davranamıyorum eşime karşı, hep bir diken üstündeyim, evde bebeğimiz dışında çok bir paylaşımımız yok. Ona karşı eskisi gibi de hissedemiyorum. Bana artık değer vermiyor benim üzülmemi umursamıyor gibi. Sanki yaşanılanlar incir çekirdeğini doldurmayacak şeyler gibi geliyor bir taraftan, ama diğer taraftan da ben mutsuzum, yuvamda gibi hissetmiyorum kendimi. En destek görmem gereken evrede eşim yabancıya dönüştü. Ve ben napcagımı bilmiyorum karar verme yetimi kaybettim gibi.
Lohusalık döneminde evde eşimin annesi, annem,
babam vardı. Eşimin annesinin bir takım hareketleri beni rahatsız etti, bunları eşime söyledim 12-13 gün boyunca beni idare etmiş, ancak sonrasında patladı. Maalesef Ailelerin de şahit oldugu bi kavga yaşadık. Ben ‘biz anlaşamıyoruz ayrılacam ben, annesini üzmemek için beni üzüyo, anneci eşim, ben yapamam bu şekşlde, aynı babam gibi davranıyor, annemin yaşadığı kaderi yaşamak istemiyorum’ gibi sert ifadeler kullanmıştım. Benim ailem gayet ılımlı şekilde oturun bi konuşalım diye yaklaşırken olaya, eşimin annesi ‘benim oğlum peşinde pervane kaç gündür vs’ gibi hatırlamadığım cümleler kurarak bana bağırdı. Ertesi gün sabah otobüsüyle gitti. Annemlerin gitmesine eşim izin vermedi. Yaklaşık 12-13 gün boyunca evde barışmayı bekledim. Bi özür dilemesini, ya da bebeğimiz var geçecek hepsi merak etme atlatıcaz filan gibi bir destek bekledim. Ama her konuşma denemesi yine kavgayla yine boşanma laflarıyla sonuçlandı. Ve ben o sinirle ailemle beraber, ailemin yaşadığı ile gittim 35 günlük bebeğimle.
Aradan 3-4 gün geçti, eşim bebeği görmeye diye geldi yanımıza. Ve bana 3 tane şart sundu. 1-Çift terapisi, 2-evlilikte eşit haklara sahip olmak ve özgür olması 3-annesine gidip özür dilemem. Son şartını kabul etmedim, daha doğrusu şimdi gidemem, önce biz kendimizi bir toparlayalım dedim. Fakat o diretti, şimdiye kadar senin isteklerini hep yapmaya çalıştım, simdi de sen benim isteğimi yapacaksın diye. İki gün sonra da telefonda benim sana karşı tahammülüm sabrım sevgim bitti dedi. Bu laf üzerine de 1 hafta iletişime hiç bir şekilde geçmedik , bebeğini dahi sormadı. Tanıdığım insandan Acayip farklı davrandığı için depresyonda olduğunu düşündüm. Ve bir haftanın sonunda ben bebeğimle tekrar beraber yaşadığımız eve döndüm.
Ve 2,5 haftadır bir aradayız. Eşim yine aynı şeyleri tekrar ediyor. Özgür olmak istiyomuş, istediği zaman arkadaşlarıyla buluşmak istiyormuş, aile reisi olmak istiyormuş, hatta kendi işe gittiğinde oğlumuzu aile reisi ilan ediyo. net dile getirmese bile evdeki yemek temizlik vs’den benim sorumlu olmamı, onun sadece bana istediği zamanlar yardım etmesi gerektiğini düşünüyor, yani doğumdan önce tanıdığım adam, düzen, evlilik gitmiş, bambaşka bir düzen kurmaya çalışıyor. Ve ben hiç tanımadığım adamla 2. Evliliğimi yapmışım gibi hissediyorum. Eskiden evden dışarı çıkmayan adam şimdi haftada 1 gün nöbet ve haftada 1-2 kez arkadaş buluşması yapıyo. Eskisi gibi samimi değiliz. Ben istediğim gibi davranamıyorum eşime karşı, hep bir diken üstündeyim, evde bebeğimiz dışında çok bir paylaşımımız yok. Ona karşı eskisi gibi de hissedemiyorum. Bana artık değer vermiyor benim üzülmemi umursamıyor gibi. Sanki yaşanılanlar incir çekirdeğini doldurmayacak şeyler gibi geliyor bir taraftan, ama diğer taraftan da ben mutsuzum, yuvamda gibi hissetmiyorum kendimi. En destek görmem gereken evrede eşim yabancıya dönüştü. Ve ben napcagımı bilmiyorum karar verme yetimi kaybettim gibi.
