- 2 Temmuz 2014
- 339
- 133
- Konu Sahibi muhabbet_kusu
- #1
Merhaba,
Bir yıllık evliliğimin çoğu aşamasında forum sitelerinden yardım almaya çalıştım. Çok zorlu dönemler geçirdim, defalarca boşanmanın eşiğine geldim. Fakat şu an ne boşanabileceğim bir durumdayım ne de huzurluyum. Bu yüzden durumumun tekrar dışarıdan değerlendirilmesi bana daha çok fikir verebilir diye bu siteye üye oldum. Danışmana gitmek istiyorum ama eşim kesinlikle yanaşmıyor ve benim gitmemi de istemiyor. Gizli saklı gitsem öğrenme riski var ve bu zaten kökten evliliği bitirir. O yüzden en sağlamı internet diye düşündüm. Benim gibi sıkıntılarla karşılaşmış olan insanlar belki bana yol gösterebilir.
Dediğim gibi bir yıl önce evlendim. Ve evlilik öncesi tanışma, söz, nişan evresi toplamda 5,5 ay anca sürdü. Aralıkta tanıştığım eşimle gerçekten aşık olarak evlendim. Evlilik öncesi ben bu süreci ne kadar uzatmak istesem de eşim bir an önce de evlenmek istediği için uzatamadım. Gerekçeleri de şöyleydi; mayısta evlenirsek hem yazı beraber geçirmiş oluruz hem de eylülde ikinci bir tatile çıkabiliriz. Ayrıca kendisi 33 yaşında olduğu için o dönem daha fazla beklemeye gerek görmüyordu. Evlilik için maddi sıkıntım yok diyordu. (Ama hiç de öyle olmadı. Bütün ev eşyalarını gerek takılanlardan gerek taksitlendirerek biz aldık. ) Annesi de yıllarca evliliğe yanaştıramadığı oğlunu hazır ikna olmuşken bir an önce evlendirmek istiyordu. Ailem de özellikle annem kimseyi beğenmeyen kızını ilk defa biriyle ilgili evlilik planları yaparken gördüğü için kısa zamanda evliliği makul buluyordu. (Bu arada ben de 28 yaşındaydım.) Velhasıl evlendik. Ve ben o zaman akıllıca bir iş yaptığımı düşünerek annesiyle altlı üstlü oturmayı kabul ettim.
Eşimle fikir ayrılıklarımız farklı düşünce yapılarımız var. Bu sebeple bir çok konuda tartışıyorduk. Ama aramız iyiyken bizden mutlusu yoktu. Tabi ben inatlaşmazsam, istediklerine olumlu yaklaşırsam da benden iyisi yok.
Evliliğimin ilk ayları dahil çok problemler yaşadım. kıskançlık, güvensizlik vs. Ailesine özellikle annesine karşı aşırı düşkünlüğü nedeniyle de çok tartışıyorduk. Tek erkek çocuk ve sorumluluğu büyük. O yüzden annesinden uzakta oturmayı da asla kabul etmiyor. Üstüne üstlük onlarla yeyip içmemizi istiyor. Her işten gelişimde önce annesine gözükecekmişim. Gelinini görmek istermiş. Yeri geldiğinde annesi evime de karıştı. (Örnek yatak örtümü değiştirtip kendi aldığını örttürmek gibi) Yeri geldiğinde yaptığım işleri beğenmeyip herkesin içinde bu güne kadar ne işini gördük ki tarzında cümlelerle güya şaka yollu laf çarpmaları oldu. Ben ister istemez tepki verdim ve ardından kocamdan güzel bir azar işittim. Annesine karşılık verdim diye günlerce konuşmadığımız oldu. Sonra annesi annemle tartıştı. Annesi annemin yapmadığı şeyleri yaptı diye gösterdi. Ve buna eşim inandı. (Dipnot geçeyim kendi annem diye annemi savunmuyorum, kayınvalidem aynı şeyi bana da yaptı. Demediğim şeyleri, ya da söylediklerimi anlamak istediği şekliyle eşime anlattığı çok oldu.) Eşim de bundan sonra aileme cephe aldı. Kimseyle görüşmedi. Bir tartışmamızda bana tokat attı ve ben evi terk ettim annemin evine gittim. 10 gün sonra geldi boşanmak istemediğini beni sevdiğini söyledi. Her şeyi düzelteceğini söyledi. Ama annemlerden özür dilemeden beni aldı eve geri getirdi. Bir ay kadar bekledim annemlere açıklama yapsın diye. Çünkü onlar da biliyordu bana vurduğunu. Nafile. Aileme olan tavırları nedeniyle ailesine tavır takınıp, yanlarına çıkmadım onlarla yemek yemedim. Eşim beni bırakıp yukarı çıkıyordu yemeğe. Aramız açıktı 2 hafta kadar. Mesafeliydik. Sonra araya arkadaşları girdi. Her ne kadar konuşmaları eşimin bir kulağından girip diğerinden çıksa da ben sözlerini dinleyip hep adım attım. Ailesiyle eskisi gibi muhabbet etmeye çalıştım, içimden gelmediği halde. Aileme gitmesi veya araması için kesinlikle söz söylemedim baskı yapmadım ki bu zamana kadar hiçbiriyle asla konuşmadı. Arada ben aileme gittim. Aramız iyiyken sorun çıkarmadı ailemle görüşmeme. Ama aramız açıksa asla.
Bu arada eşim için annesi kusursuz bir insan. Yere göğe sığdıramıyor. Asla hatasını kabul etmiyor. Ve ben buna gıcık oluyorum. Aileler olmasa fikir ayrılığını bertaraf ediyoruz. Çok da güzel anlaşıyoruz. Benim ailem olmasa ve ben onun ailesiyle şu an olduğu gibi siyasi davranıp iyi geçinirsem de çok iyiyiz. Ama ben kendimi suçlu hissediyorum. Sürekli arasam, en az haftada bir gitmeye onları görmeye de çalışsam vicdanım rahat değil.
Son bir haftadır benim adımlarıma ailesi mutlu olduğunda mutlu olan eşim gözüme batmaya başladı. Ben ne zaman birşeye üzülsem surat assam eskiye dönüyoruz. Cumartesi günü olduğu gibi. Annesine kırgın olduğum için yanlarında gülücükler saçmadım. Eşim de bunu o anlaşmalı günlerimize nokta olarak kabul edip bana iyi davranmayı bıraktı. Aramızda büyük bir tartışma geçti ve beni aşağılamaya başladı. Şimdi bana kölesiymişim gibi muamele ediyor. Bana hayatımın hatasısın dedi. Madem öyle dön hatandan dedim. Ona başka çare bırakmıyormuşum zaten. Zaten işe geldiğim işten döndüğüm evden çıktığım her dakikamın haberini veriyorum kendisine. Her anım takipte
Eşimi kalbimdeki tüm kırıklara rağmen çok seviyorum. Onun da beni sevdiğine eminim. Ama karakter olarak çok bencil birisi. Adım atmak için benim dört dörtlük olmamı bekliyor. Ben ailesini ailem kabul edip her şeyleriyle haşır neşir olacağım kendi hayatımdan önce onlarınki gelecek ondan sonra benim için adım atıp, değişecekmiş. ailemi bu kadar dışlaması da canıma tak etti artık. Kendimi o evde hapis gibi hissediyorum. Hiçbir şeyden zevk almıyorum.
Dışarıdan bakıldığında evliliğim nasıl gözüküyor bilmiyorum. Eşim çok zorlu bir insan. İş arkadaşlarımdan yaşadıklarıma bizzat tanık olanlar bu adamı senden başka kimse idare edemezdi diyor. Ama ben de yoruldum. Nasıl davranacağımı bilmiyorum. Bir yandan düzelsin değişsin diye dua ediyorum bir yandan boşa kürek mi çekiyorum acaba diyorum. Eğer değişmeyecekse bir ömür onu böyle çekemem. Çok yıprandım. Boşanmalı mıyım bilmiyorum. Yardımcı olursanız sevinirim. Teşekkürler.
Bir yıllık evliliğimin çoğu aşamasında forum sitelerinden yardım almaya çalıştım. Çok zorlu dönemler geçirdim, defalarca boşanmanın eşiğine geldim. Fakat şu an ne boşanabileceğim bir durumdayım ne de huzurluyum. Bu yüzden durumumun tekrar dışarıdan değerlendirilmesi bana daha çok fikir verebilir diye bu siteye üye oldum. Danışmana gitmek istiyorum ama eşim kesinlikle yanaşmıyor ve benim gitmemi de istemiyor. Gizli saklı gitsem öğrenme riski var ve bu zaten kökten evliliği bitirir. O yüzden en sağlamı internet diye düşündüm. Benim gibi sıkıntılarla karşılaşmış olan insanlar belki bana yol gösterebilir.
Dediğim gibi bir yıl önce evlendim. Ve evlilik öncesi tanışma, söz, nişan evresi toplamda 5,5 ay anca sürdü. Aralıkta tanıştığım eşimle gerçekten aşık olarak evlendim. Evlilik öncesi ben bu süreci ne kadar uzatmak istesem de eşim bir an önce de evlenmek istediği için uzatamadım. Gerekçeleri de şöyleydi; mayısta evlenirsek hem yazı beraber geçirmiş oluruz hem de eylülde ikinci bir tatile çıkabiliriz. Ayrıca kendisi 33 yaşında olduğu için o dönem daha fazla beklemeye gerek görmüyordu. Evlilik için maddi sıkıntım yok diyordu. (Ama hiç de öyle olmadı. Bütün ev eşyalarını gerek takılanlardan gerek taksitlendirerek biz aldık. ) Annesi de yıllarca evliliğe yanaştıramadığı oğlunu hazır ikna olmuşken bir an önce evlendirmek istiyordu. Ailem de özellikle annem kimseyi beğenmeyen kızını ilk defa biriyle ilgili evlilik planları yaparken gördüğü için kısa zamanda evliliği makul buluyordu. (Bu arada ben de 28 yaşındaydım.) Velhasıl evlendik. Ve ben o zaman akıllıca bir iş yaptığımı düşünerek annesiyle altlı üstlü oturmayı kabul ettim.
Eşimle fikir ayrılıklarımız farklı düşünce yapılarımız var. Bu sebeple bir çok konuda tartışıyorduk. Ama aramız iyiyken bizden mutlusu yoktu. Tabi ben inatlaşmazsam, istediklerine olumlu yaklaşırsam da benden iyisi yok.
Evliliğimin ilk ayları dahil çok problemler yaşadım. kıskançlık, güvensizlik vs. Ailesine özellikle annesine karşı aşırı düşkünlüğü nedeniyle de çok tartışıyorduk. Tek erkek çocuk ve sorumluluğu büyük. O yüzden annesinden uzakta oturmayı da asla kabul etmiyor. Üstüne üstlük onlarla yeyip içmemizi istiyor. Her işten gelişimde önce annesine gözükecekmişim. Gelinini görmek istermiş. Yeri geldiğinde annesi evime de karıştı. (Örnek yatak örtümü değiştirtip kendi aldığını örttürmek gibi) Yeri geldiğinde yaptığım işleri beğenmeyip herkesin içinde bu güne kadar ne işini gördük ki tarzında cümlelerle güya şaka yollu laf çarpmaları oldu. Ben ister istemez tepki verdim ve ardından kocamdan güzel bir azar işittim. Annesine karşılık verdim diye günlerce konuşmadığımız oldu. Sonra annesi annemle tartıştı. Annesi annemin yapmadığı şeyleri yaptı diye gösterdi. Ve buna eşim inandı. (Dipnot geçeyim kendi annem diye annemi savunmuyorum, kayınvalidem aynı şeyi bana da yaptı. Demediğim şeyleri, ya da söylediklerimi anlamak istediği şekliyle eşime anlattığı çok oldu.) Eşim de bundan sonra aileme cephe aldı. Kimseyle görüşmedi. Bir tartışmamızda bana tokat attı ve ben evi terk ettim annemin evine gittim. 10 gün sonra geldi boşanmak istemediğini beni sevdiğini söyledi. Her şeyi düzelteceğini söyledi. Ama annemlerden özür dilemeden beni aldı eve geri getirdi. Bir ay kadar bekledim annemlere açıklama yapsın diye. Çünkü onlar da biliyordu bana vurduğunu. Nafile. Aileme olan tavırları nedeniyle ailesine tavır takınıp, yanlarına çıkmadım onlarla yemek yemedim. Eşim beni bırakıp yukarı çıkıyordu yemeğe. Aramız açıktı 2 hafta kadar. Mesafeliydik. Sonra araya arkadaşları girdi. Her ne kadar konuşmaları eşimin bir kulağından girip diğerinden çıksa da ben sözlerini dinleyip hep adım attım. Ailesiyle eskisi gibi muhabbet etmeye çalıştım, içimden gelmediği halde. Aileme gitmesi veya araması için kesinlikle söz söylemedim baskı yapmadım ki bu zamana kadar hiçbiriyle asla konuşmadı. Arada ben aileme gittim. Aramız iyiyken sorun çıkarmadı ailemle görüşmeme. Ama aramız açıksa asla.
Bu arada eşim için annesi kusursuz bir insan. Yere göğe sığdıramıyor. Asla hatasını kabul etmiyor. Ve ben buna gıcık oluyorum. Aileler olmasa fikir ayrılığını bertaraf ediyoruz. Çok da güzel anlaşıyoruz. Benim ailem olmasa ve ben onun ailesiyle şu an olduğu gibi siyasi davranıp iyi geçinirsem de çok iyiyiz. Ama ben kendimi suçlu hissediyorum. Sürekli arasam, en az haftada bir gitmeye onları görmeye de çalışsam vicdanım rahat değil.
Son bir haftadır benim adımlarıma ailesi mutlu olduğunda mutlu olan eşim gözüme batmaya başladı. Ben ne zaman birşeye üzülsem surat assam eskiye dönüyoruz. Cumartesi günü olduğu gibi. Annesine kırgın olduğum için yanlarında gülücükler saçmadım. Eşim de bunu o anlaşmalı günlerimize nokta olarak kabul edip bana iyi davranmayı bıraktı. Aramızda büyük bir tartışma geçti ve beni aşağılamaya başladı. Şimdi bana kölesiymişim gibi muamele ediyor. Bana hayatımın hatasısın dedi. Madem öyle dön hatandan dedim. Ona başka çare bırakmıyormuşum zaten. Zaten işe geldiğim işten döndüğüm evden çıktığım her dakikamın haberini veriyorum kendisine. Her anım takipte
Eşimi kalbimdeki tüm kırıklara rağmen çok seviyorum. Onun da beni sevdiğine eminim. Ama karakter olarak çok bencil birisi. Adım atmak için benim dört dörtlük olmamı bekliyor. Ben ailesini ailem kabul edip her şeyleriyle haşır neşir olacağım kendi hayatımdan önce onlarınki gelecek ondan sonra benim için adım atıp, değişecekmiş. ailemi bu kadar dışlaması da canıma tak etti artık. Kendimi o evde hapis gibi hissediyorum. Hiçbir şeyden zevk almıyorum.
Dışarıdan bakıldığında evliliğim nasıl gözüküyor bilmiyorum. Eşim çok zorlu bir insan. İş arkadaşlarımdan yaşadıklarıma bizzat tanık olanlar bu adamı senden başka kimse idare edemezdi diyor. Ama ben de yoruldum. Nasıl davranacağımı bilmiyorum. Bir yandan düzelsin değişsin diye dua ediyorum bir yandan boşa kürek mi çekiyorum acaba diyorum. Eğer değişmeyecekse bir ömür onu böyle çekemem. Çok yıprandım. Boşanmalı mıyım bilmiyorum. Yardımcı olursanız sevinirim. Teşekkürler.
o yüzden sabırlı ol ailenin yanına git ondan uzaklaş o da uzaklaşsın özlesin seni değerini anlasın gerçekten pişman olsun ve sana değer verdiğini anladığın gün onu kabul et evine mümkünse evini başka yere taşıma şartı koy. çok şükür çalışıyorsun bu büyük bir nimet ve ekonomi özgürlüğün var kimseyede muhtaç değilsin. Diyelim kocan hiç dönmedi anla ki seni sevmiyor sana asla değer vemicek bu evlilikte anca senin çabalarınla yürür ama tek taraflı yorulursun sevgin biter bir bakmışsın çocuğun olmuş ondan sonra ayrılmak daha zor gelir iyi düşün allah yardım etsin gerçekten çok üzüldüm kaynana söyleyecek laf bulamıyorum allah ıslah etsin canım
