isviçrede yaşıyorum demışşınız, ıyı bır meslegımve kazancım var dıyorsunuz, zaten yasınız da cok genc daha cocuksunuz baan gore...Merhaba kizlar!
benim adim selin, 22 yasina girecegim ve isvicre'de yasiyorum.
cok kötü bunalimdayim ne yapacagimi bilemiyorum...
2012 senesinde cok sevdigim bir cocukla (aile dostumuzun oglu) ile sözlendik, o benim cocukluk askimdi... 1 yil boyunca babasi ve üvey annesi beni cok yiprattilar her gün onlara gitmemi beklediler bütün hayatimi onlara adamami... 1 sene sonra yani 2013'de artik bikmistim cünki o yaz meslek lisesinde finallerim vardi. Mayis 2013'de ondan kötü bir kavgadan sonra ayrildim. cok korktugum halde ayrildim.
O hemen babasini falan karistirdi isin icine ve orda iyice cigrindan cikti bütün bu is. benim ÖZ babam 3 ay boyunca benimle tek kelime konusmadi aile dostlugumuz senin yüzünden bitti diye cünki sözlümün babasi ve üvey annesi defalarca sadece babami cagirip konustular.
4 ay sonra nasil olduysa biz yine birlestik ama aileler bilmiyordu... beklemek istedik... 2 ay sonra ben aileme acikladim durum hic hos görmediler tabii ki... onun ailesi de cok kötü tepki gösterdi babasi onu cok kötü dövdü bizi öldürmekle tehtit etti 1 ay görüsemedik korkudan... sonra evlenmek tek cözüm dedik evlenmeye kalktik...sirf benim annem babam ve onun öz annesi arkamizdaydi onlar dedi siz seviyorsaniz biz sonuna kadar arkanizdayiz ve dügününüzü yapacagiz dediler ve yaptilar... malesef dügünden 3 hafta önce onun babasi girdi yine isin icine "benden habersiz nasil yaparsiniz ben olmadan olmaz bu is" diye... aslinda simdiki esim bana söz vermisti, fazla görüsmeyecegiz sadece bayramda seyranda diye.. fakat hic sözünde durmadi... evlendigimiz günden beri her gün ayni konu... onlara gitmiyorumusum aramiyormusm falan filan... ama ben beni öyle kiran bana öylesine hakaret edip aileme küfür eden kisileri asla affetmem! affedemem...hic birsey olmamis gibi yasayamam! esim asiri derecede agresif, 06 haziran 14'de evlendik ve her gün kavgalar kopuyor herseyi kirip döküyoruz. elbet güzel NORMAL olan zamanlarimiz da var ama cok nadir... bu sene 2. kez isinden atildi ve 4 aydir evde oturuyor.... ben artik yoruldum...her gün kavga her gün dert her gün o hakaretler... bosanmak istiyorum ama cok korkuyorum...ailem benim HERSEYIM! onlar arkamda olmazsa yikilirim diye korkuyorum...babam asla konusmaz birdaha benimle...anneme bu konuyu biraz anlatmaya calistim "cok istedin savas" diyor ama artik savasacak gücüm kalmadi...ne kadar sevdiysem o kadar yiprandim... bu ay daha 22 yasima girecegim... hayat sevinci diye bisey kalmadi bende...cinsel iliskiye bile cok nadir giriyoruz cünki igreniyorum sanki ondan...arkadas gibiyiz sanki...asktan sanki aliskanlik oldu sadece o cocukluktan beri tanisdigimiz icin güven hissi oldugu icin evlendik sanki... herseyi yavastan ayarlayip gitmek istiyorum maasim iyi isim var meslegim var o yönden hic sorun cekmem ama elalem ne der, annem babam ne der, annem babam ne duruma düser elalem konusunca, birdaha evlenebilir miyim?? bir gün annem olabilir miyim?? türk erkegi genc yasda evlenip bosanan bir kadini alir mi ilerde??? bütün düsüncelerim bunlar....tek basima yasamaya bile hazirim, sanirim annem babam beni kabul etmezler baba evinde...
ne yapayim??((
Bu evliliğin zaten baştan hayrı yokmuş.Merhaba kizlar!
benim adim selin, 22 yasina girecegim ve isvicre'de yasiyorum.
cok kötü bunalimdayim ne yapacagimi bilemiyorum...
2012 senesinde cok sevdigim bir cocukla (aile dostumuzun oglu) ile sözlendik, o benim cocukluk askimdi... 1 yil boyunca babasi ve üvey annesi beni cok yiprattilar her gün onlara gitmemi beklediler bütün hayatimi onlara adamami... 1 sene sonra yani 2013'de artik bikmistim cünki o yaz meslek lisesinde finallerim vardi. Mayis 2013'de ondan kötü bir kavgadan sonra ayrildim. cok korktugum halde ayrildim.
O hemen babasini falan karistirdi isin icine ve orda iyice cigrindan cikti bütün bu is. benim ÖZ babam 3 ay boyunca benimle tek kelime konusmadi aile dostlugumuz senin yüzünden bitti diye cünki sözlümün babasi ve üvey annesi defalarca sadece babami cagirip konustular.
4 ay sonra nasil olduysa biz yine birlestik ama aileler bilmiyordu... beklemek istedik... 2 ay sonra ben aileme acikladim durum hic hos görmediler tabii ki... onun ailesi de cok kötü tepki gösterdi babasi onu cok kötü dövdü bizi öldürmekle tehtit etti 1 ay görüsemedik korkudan... sonra evlenmek tek cözüm dedik evlenmeye kalktik...sirf benim annem babam ve onun öz annesi arkamizdaydi onlar dedi siz seviyorsaniz biz sonuna kadar arkanizdayiz ve dügününüzü yapacagiz dediler ve yaptilar... malesef dügünden 3 hafta önce onun babasi girdi yine isin icine "benden habersiz nasil yaparsiniz ben olmadan olmaz bu is" diye... aslinda simdiki esim bana söz vermisti, fazla görüsmeyecegiz sadece bayramda seyranda diye.. fakat hic sözünde durmadi... evlendigimiz günden beri her gün ayni konu... onlara gitmiyorumusum aramiyormusm falan filan... ama ben beni öyle kiran bana öylesine hakaret edip aileme küfür eden kisileri asla affetmem! affedemem...hic birsey olmamis gibi yasayamam! esim asiri derecede agresif, 06 haziran 14'de evlendik ve her gün kavgalar kopuyor herseyi kirip döküyoruz. elbet güzel NORMAL olan zamanlarimiz da var ama cok nadir... bu sene 2. kez isinden atildi ve 4 aydir evde oturuyor.... ben artik yoruldum...her gün kavga her gün dert her gün o hakaretler... bosanmak istiyorum ama cok korkuyorum...ailem benim HERSEYIM! onlar arkamda olmazsa yikilirim diye korkuyorum...babam asla konusmaz birdaha benimle...anneme bu konuyu biraz anlatmaya calistim "cok istedin savas" diyor ama artik savasacak gücüm kalmadi...ne kadar sevdiysem o kadar yiprandim... bu ay daha 22 yasima girecegim... hayat sevinci diye bisey kalmadi bende...cinsel iliskiye bile cok nadir giriyoruz cünki igreniyorum sanki ondan...arkadas gibiyiz sanki...asktan sanki aliskanlik oldu sadece o cocukluktan beri tanisdigimiz icin güven hissi oldugu icin evlendik sanki... herseyi yavastan ayarlayip gitmek istiyorum maasim iyi isim var meslegim var o yönden hic sorun cekmem ama elalem ne der, annem babam ne der, annem babam ne duruma düser elalem konusunca, birdaha evlenebilir miyim?? bir gün annem olabilir miyim?? türk erkegi genc yasda evlenip bosanan bir kadini alir mi ilerde??? bütün düsüncelerim bunlar....tek basima yasamaya bile hazirim, sanirim annem babam beni kabul etmezler baba evinde...
ne yapayim??((
Merhaba kizlar!
benim adim selin, 22 yasina girecegim ve isvicre'de yasiyorum.
cok kötü bunalimdayim ne yapacagimi bilemiyorum...
2012 senesinde cok sevdigim bir cocukla (aile dostumuzun oglu) ile sözlendik, o benim cocukluk askimdi... 1 yil boyunca babasi ve üvey annesi beni cok yiprattilar her gün onlara gitmemi beklediler bütün hayatimi onlara adamami... 1 sene sonra yani 2013'de artik bikmistim cünki o yaz meslek lisesinde finallerim vardi. Mayis 2013'de ondan kötü bir kavgadan sonra ayrildim. cok korktugum halde ayrildim.
O hemen babasini falan karistirdi isin icine ve orda iyice cigrindan cikti bütün bu is. benim ÖZ babam 3 ay boyunca benimle tek kelime konusmadi aile dostlugumuz senin yüzünden bitti diye cünki sözlümün babasi ve üvey annesi defalarca sadece babami cagirip konustular.
4 ay sonra nasil olduysa biz yine birlestik ama aileler bilmiyordu... beklemek istedik... 2 ay sonra ben aileme acikladim durum hic hos görmediler tabii ki... onun ailesi de cok kötü tepki gösterdi babasi onu cok kötü dövdü bizi öldürmekle tehtit etti 1 ay görüsemedik korkudan... sonra evlenmek tek cözüm dedik evlenmeye kalktik...sirf benim annem babam ve onun öz annesi arkamizdaydi onlar dedi siz seviyorsaniz biz sonuna kadar arkanizdayiz ve dügününüzü yapacagiz dediler ve yaptilar... malesef dügünden 3 hafta önce onun babasi girdi yine isin icine "benden habersiz nasil yaparsiniz ben olmadan olmaz bu is" diye... aslinda simdiki esim bana söz vermisti, fazla görüsmeyecegiz sadece bayramda seyranda diye.. fakat hic sözünde durmadi... evlendigimiz günden beri her gün ayni konu... onlara gitmiyorumusum aramiyormusm falan filan... ama ben beni öyle kiran bana öylesine hakaret edip aileme küfür eden kisileri asla affetmem! affedemem...hic birsey olmamis gibi yasayamam! esim asiri derecede agresif, 06 haziran 14'de evlendik ve her gün kavgalar kopuyor herseyi kirip döküyoruz. elbet güzel NORMAL olan zamanlarimiz da var ama cok nadir... bu sene 2. kez isinden atildi ve 4 aydir evde oturuyor.... ben artik yoruldum...her gün kavga her gün dert her gün o hakaretler... bosanmak istiyorum ama cok korkuyorum...ailem benim HERSEYIM! onlar arkamda olmazsa yikilirim diye korkuyorum...babam asla konusmaz birdaha benimle...anneme bu konuyu biraz anlatmaya calistim "cok istedin savas" diyor ama artik savasacak gücüm kalmadi...ne kadar sevdiysem o kadar yiprandim... bu ay daha 22 yasima girecegim... hayat sevinci diye bisey kalmadi bende...cinsel iliskiye bile cok nadir giriyoruz cünki igreniyorum sanki ondan...arkadas gibiyiz sanki...asktan sanki aliskanlik oldu sadece o cocukluktan beri tanisdigimiz icin güven hissi oldugu icin evlendik sanki... herseyi yavastan ayarlayip gitmek istiyorum maasim iyi isim var meslegim var o yönden hic sorun cekmem ama elalem ne der, annem babam ne der, annem babam ne duruma düser elalem konusunca, birdaha evlenebilir miyim?? bir gün annem olabilir miyim?? türk erkegi genc yasda evlenip bosanan bir kadini alir mi ilerde??? bütün düsüncelerim bunlar....tek basima yasamaya bile hazirim, sanirim annem babam beni kabul etmezler baba evinde...
ne yapayim??((
Benim yıllardır gözlemlediğim bir gerçek var, 20-30sene önce yurtdışına yerleşen insanlar, o zamanların Türkiye'sinin kafa yapısıyla kalıyorlar ve çocuklarını da bu şekilde yetiştiriyorlar... Zavallı çocuklar da iki kültür arasında sıkışıp kalıyorlar...
Arkadaşım sen İsviçre de yaşıyorsun, muhtemelen orada doğdun... Hiç kimse arkanda durmasa İsviçre devleti durur arkanda, korkma ! Malum Türk erkekleri tüm dünyaya nam saldı kadına şiddet konusunda...
Seni gerçekten seven biri çıkacaktır karşına ileride, Türk olsun, İsviçreli olsun, o kişi senin ne yaşadığına değil de seninle ne yaşayacağını takacaktır kafasına, kötü birşey yapmamışsın, evlenmişsin sadece...
benim de derdim bosandiktan sonra koca bulmak degil ama ben ailesine cok düskün biri oldugum icin ilerde ailem olsun istiyorum...tek korkum o...Daha boşanmadan boşansam koca bulur muyum diye düşünmekte abes
sütten ağzın yanmış yoğurdu üfleyerek yemelisin bundan sonra
Benim yıllardır gözlemlediğim bir gerçek var, 20-30sene önce yurtdışına yerleşen insanlar, o zamanların Türkiye'sinin kafa yapısıyla kalıyorlar ve çocuklarını da bu şekilde yetiştiriyorlar... Zavallı çocuklar da iki kültür arasında sıkışıp kalıyorlar...
Arkadaşım sen İsviçre de yaşıyorsun, muhtemelen orada doğdun... Hiç kimse arkanda durmasa İsviçre devleti durur arkanda, korkma ! Malum Türk erkekleri tüm dünyaya nam saldı kadına şiddet konusunda...
Seni gerçekten seven biri çıkacaktır karşına ileride, Türk olsun, İsviçreli olsun, o kişi senin ne yaşadığına değil de seninle ne yaşayacağını takacaktır kafasına, kötü birşey yapmamışsın, evlenmişsin sadece...
esim cok agresif biri hemen bagiriyor herseyi kirip döküyor... o yüzden de cok korkuyorum ona bu konuyu acmaktan... evi nasil bosalticagimi nasil anlasacagimizi bilemiyorum.. kacmak da mantikli degil ne de olsa öyle ya da böyle oturup hersey konusulacak mobilyalar falan filan... isvicrede kadin hakklari cok iyi aninda polis geliyor kadinlar icin siginma evleri var hemen de korunma altina aliyorlar ama benim korkum diger inanlar annem babam "burda bosanacak sebep yok" demeleri...fakat siz beni anliyorsunuz sanirim?? mutsuzum annemde bazi kadinlar "savas" dese de olmuyor artik savasmaktan yoruldum daha cok gencim bu yasta her gün bir mücadele olmamasi gerek degil mi??
Herşeyden çarçabuk pes ediyorsun izlenimi bıraktın bende. Çocuk oyuncağı mı bu; ayrıldım,barıştım,evlendim,boşanayım. Baştan hataymış ama evlenmişsiniz,biraz düzeltmeye çalışın,gerekirse destek alın. Yoksa boşandıktan sonra bir daha bir araya gelmeye kalkarsınız
Kimse kusursuz olamaz ben de senden aşırı büyük değilim 27 yaşındayım,4 buçuk yıllık evliyim. Herkes gibi yanlışlarım olmuştur muhakkak. Eşin kötüyse ve bunu aynı çatı altına girince anladıysan ayrıl tabiki ama sen ondan da emin değilsin ki. Emin olunca ayrıl diyorum ben sadece,bu kadar tepkin neden?sanirim siz hic hata yapmadiniz..benim yasimda bile kusursuzmussunuz...karsisindakinin gercek yüzünü 4 duvar arasinda yasadigin zaman cikiyor ortaya malesef ve iyi insan olmasina ragmen kötü bir es olacagini kim bilebilirdi ki???