26 yaşında insanlarız ebeveynler nasıl çözebilir ki bunu. Kaldi ki tamam doğrudan bir talep olmasa da hep o beklentiyle okutulduk. Kardeşime gerek yok verme denilmedi tam tersi hep takdir edildi doğrusu bu diye . Onun tercihi ben bir şey diyemem ancak ben öyle olmadım. Öyle olmamayı kendisi de tercih edebilirdi. Aksine çok verici oldu aileme.Sorun bu olabilir. Ailenizin bu konuyu netleştirmesi lazım. Çocuklardan biri kendini kullanılmış hissederse diğer kardeşe düşman oluyor. Ebeveynler çözmeli bu durumu
İnan boşanma sürecinden önce asla ciddiye almazdım onu. Dalga geçerdim yeri gelir cevap verirdim ama koymazdı . Anca bu süreç bilen bilir o kadar yıpratıyor ki insanı. Tamamen değişmiş hissediyorum. Duygusal olarak çok hassasım. Normal birinin bir sözü bir davranışı bile anında aglatabiliyor beni. Çok çok ağır şeyler yaşadım . Fiziksel şiddet psikolojik şiddet tüm bunları yaşadım . Sinirlerim çok yıprandı. Ve kendi kendimi toparlamaya çalışırken evde böyle sözlere maruz kalmak beni tamamen dibe cekiyorKonuştu balkabağı deyip gülüp geçin böyle şeylerde. Onu ciddiye bile almayın. Gerçekten zeka problemi olan içi kötü bomboş biri belli. Sizi de çok kıskanmış ondan bu basitliği. Tebrik ederim başarınızdan ötürü
sevgili H hupsidupsi09 , ben sizin bu konuyu başka platformda haftalar önce de paylaştığınızı görmüştüm. haftalardır bi değişiklik olmadı mı?
İlk zamanlar aile evinde bile yalnız odada kalamıyordum duvarlar üzerime geliyordu hemen yanlarına gidiyordum. Suan hala psikolojik olarak yalnızlığa uygun değil psikolojim. Bir kaç ay daha duraym kendime geleyim hem de birikim yapmış olurım diye düşünüyordumValla canım maşallah çalışıyorsun okumaya da gayretlisin 1+1 eşyalı eve çık keyfine bak kafan rahat olur en azından ailenle her zaman görüşürsün sen geleceğine odaklan bir daha gelmiyorsun bu hayata yanlış tercihler yapıp zaten fazlasıyla zaman kaybetmişsin bence önüne bak rahatına bak kimseyi takma ve bence ayrı ev sana çok iyi gelecek.
Benim durumumda olan baska bir insan olabilir. Başka bir platform kullanmıyorumsoruma yanıt alamadım
Bu bencillik değil mi. Terapi masrafımı fizik tedavimi her şeyimi zaten kendim karşılıyorum kimseye yük değilim. Tatile de kendime gelmek için gidiyorum. Bunları kıskanan bir insan nasıl kardeş olabilir. Beyefendi kendisi de gidiyor istediği zaman tatileKardeşiniz sizin tatile gidip keyfinizce harcamanıza ve eve 2 ayda olsa katkı yapmamanıza içten içe sinirli bence..Kendi de bilir ingilizce kursuna gitmeyi ama rahatlık içinde yaşamıyor belli ki
Benim durumumda olan baska bir insan olabilir. Başka bir platform kullanmıyorum
Kardeşinizi yok sayın, duymazdan gelin ve kudurtun... Anne babanızla mutlu bir şekilde yaşayın. Arkanızda iyi ki onlar var, destekleri çok önemli şu an size. Ne güzel planlar yapmışsınız, bir bir yapın hepsini.1 yılı aşkın bir evliliğin ardından an itibariyle çekişmeli olarak boşanıyorum. Çok ama çok zor geçen evlilik hayatım beni psikolojik olarak fazlasıyla yıprattı. Ailemin yanına döndüm çalışıyorum zaten üç yıldır. Maddi anlamda bir sorunum yok çok şükür . Planım uzun bir süre ailemle kalmaktı. Annem babam fazlasıyla destek oluyorlar bana onlardan Allah razı olsun olmasalardı ne yapardım bilmiyorum. Çocuğum falan da yok bu arada
Şimdi benim sorunum evdeki erkek kardeş . Tam bir öküz . Bir şeyler söylüyor ama ne söylediğini kendi de bilmiyor. Annem babam yaşına var ( 26 yaşında dksmdk) aklı küçük ne dediğini bilmiyor klasik erkek çocuğu işte falan diyerek beni yumuşatmaya çalışsalar da ben artık tahammül edemediğimi fark ettim. Geçen hafta hayatımda ilk defa onun yüzünden sinir krizi ile tanıştım. Dengemi kaybettim neye uğradığımı şaşırdım ağlama krizine girdim . Söylediği sözler beni aşırı aşırı yaralıyor inanılmaz hassas bir dönemdeyim . Bugün de oldu aynısı . Babam arka planda hep kendisiyle konuşsa da nafile asla düzelmiyor. Bugün üni sınav sonuçları açıklandı. Son dakika girmeye karar verip baya iyi bir derece yaptım. 14 bine girmişim. Onun şoku ve sevinci ile eve gittim bir yandan da İngilizce kursuna yazılacaktım psikoloğumun önerisiyle. Kendim için bir şeyler yapıp kendimi dipten çekmeye çalışıyorum anlayacağınız. Annem babam çok mutlu ben mutlu otururken İngilizce kurslarından falan bahsettik. Bu kardeşim olacak insan dedi ki ne gerek var kursa boşa para harcıyorsun otur evde öğren falan dedi. Ben de sen mi ödüyorsun parasını dedim. Yok ing kursu yok psikolog anlaşıldı 35 ine kadar beslicez bunu dedi. Bende şartel koptu o an. Saydım ağzıma geleni. İnsan değilsin bir kere kardeşlik yapıp nasıl olduğumu sormadın ona rağmen böyle şeyler söyledin hep . İnsallah yaşadıklarımı yaşarsın falan dedim . O an sinir krizi geçirirken ki taklidimi yaptı. İyice düştü gözümden başladım hüngür hüngür ağlamaya sakın benden ablalık bekleme dedim ve odama gittim. Babam arkamdan ona saydırdı şerefin olsa böyle konuşmazsın diye . Kaç defa uyarıcam falan dedi . Özetle böyle şeyler yaşayacak gibi duruyorum. Sizce ayrı eve çıkmalı mıyım. Bir yandan annem babam bana iyi geliyor maddi olarak çok çok rahatım istediğim her şeyi yapabilecek durumdayım bu evde . Ancak birde böyle bir durum var. Böyle şeyler duydukça dibe çekiliyor gibi hissediyorum. Bütün çabalarım boşa gidiyor gibi geliyor
İşte sorun bu. 26 yaşında diyorsunuz ama ben ailede bir kişinin verici olduğu hikayelerde 50 yaşındaki insanların bile sorun yaşadığını gördüm. Ebeveynler adaleti sağlamaz ise kardeşler arası kin oluşuyor. Tabi siz bilirsiniz.26 yaşında insanlarız ebeveynler nasıl çözebilir ki bunu. Kaldi ki tamam doğrudan bir talep olmasa da hep o beklentiyle okutulduk. Kardeşime gerek yok verme denilmedi tam tersi hep takdir edildi doğrusu bu diye . Onun tercihi ben bir şey diyemem ancak ben öyle olmadım. Öyle olmamayı kendisi de tercih edebilirdi. Aksine çok verici oldu aileme.
Ben anlamadım ya hangi platformda yazdım anlamadım özelden bi atar mısınoldukça güçlü bir hafızam vardı ve tamı tamına kopyala yapıştır ile konu burayaa taşınmış. neden bunu yaptığınızı da biliyorum.
siz söyleyin. neden buradaki insanların zamanını bu şekilde tüketmek istiyorsunuz?
Ben anlamadım ya hangi platformda yazdım anlamadım özelden bi atar mısın
Ben kendi ailemde verici olan taraftaki kişi oldum. Siz de sanırım o da vermesin bana ne diyen kardeşimin konumundasiniz. O yüzden tarafsız bakamıyor ve tavrı yanlış olsa da kardeşinizin bakış açısını haklı buluyorum. En büyük ortak noktamızsa biz karismayiz diyen ailelerimiz. Konu beni çok düşündürdü.26 yaşında insanlarız ebeveynler nasıl çözebilir ki bunu. Kaldi ki tamam doğrudan bir talep olmasa da hep o beklentiyle okutulduk. Kardeşime gerek yok verme denilmedi tam tersi hep takdir edildi doğrusu bu diye . Onun tercihi ben bir şey diyemem ancak ben öyle olmadım. Öyle olmamayı kendisi de tercih edebilirdi. Aksine çok verici oldu aileme.
Yahu bende yardımda bulundum aileme . Ancak o ben erkek çocuğuyum mantığıyla maaşını babamın eline sayardı. Ben bunu yapmadım sadece. Olayları çok farklı yorumluyorsunuz. Ki ben ailemden uzakta çalıştım hep yani kendi ekonomimi kendim idare etmeye alışkınım. Maaşı ele saymayı da asla doğru bulmuyorumBen kendi ailemde verici olan taraftaki kişi oldum. Siz de sanırım o da vermesin bana ne diyen kardeşimin konumundasiniz. O yüzden tarafsız bakamıyor ve tavrı yanlış olsa da kardeşinizin bakış açısını haklı buluyorum. En büyük ortak noktamızsa biz karismayiz diyen ailelerimiz. Konu beni çok düşündürdü.
Ay yurt çok mantıklı geldi hiç aklıma gelmemişti. Özel bir yurtta tek bile kalabilirim daha uygun fiyata değil mi yemek derdi de yok ay şahane fikirNerde oturuyorsunuz bilmiyorum ama bazı özel üniversiteler yurt bursu veriyor benzer sıralamalarda.isranbulda seçenek daha fazla. Ben çocuklardan dolayı tercih etmemiştim mesela, şimdi keşke etseydim arada gider kafa dinlerdim diyorum. Öyle bir fırsatınız varsa değerlendirin, yoksa da bence ayrı eve çıkmayın, psikolojinizi güçlendirin. Ekonomik durum ortada, daha yıkıcı etkileri olur. Planlarınızı hayallerinizi ortada paylaşmayın, kardeşiniz geldiğinde odanıza çekilin. Ciddiye almamayı öğrenin, gülün geçin. Ayrı ev derdim şu anki düzen olmasa ama kiralar malum, giderler çok fazla. Okulunuzu seçin, baktınız yapamıyorsunuz mecbur çıkarsınız. Anne babanızla iyi olmasanız kesin çıkın derdim ama yardımcılar, bana iyi geldiler diyorsunuz, şapşal bir kardeş yüzünden yeni bir mücadeleye girmeyin. Okul, iş, sosyal hayat zaten evde az durursunuz. Hatta biraz terapi bile alabilirsiniz iyi gelir.
Geçiyor geçiyor. 2 minnağımla boşanıp aile evine geldim ben de. Kardeşlerim böyle değil tabi. Zaten ben tek yaşıyorum onlar arada geliyor. Tartışıyoruz arada ama keyfimi bozmuyorum valla.İnan boşanma sürecinden önce asla ciddiye almazdım onu. Dalga geçerdim yeri gelir cevap verirdim ama koymazdı . Anca bu süreç bilen bilir o kadar yıpratıyor ki insanı. Tamamen değişmiş hissediyorum. Duygusal olarak çok hassasım. Normal birinin bir sözü bir davranışı bile anında aglatabiliyor beni. Çok çok ağır şeyler yaşadım . Fiziksel şiddet psikolojik şiddet tüm bunları yaşadım . Sinirlerim çok yıprandı. Ve kendi kendimi toparlamaya çalışırken evde böyle sözlere maruz kalmak beni tamamen dibe cekiyor
35 yaşında değilim daha çok var 35 imeEvet kardeşinizin söylediklerk ağır şeyler o konuda herkes net bence.
Ancak 35 yaşında bir kadın da boşanıp aile evine donmemeli.
Zorlanıyor olabilirsiniz ama destekle bunu aşarsiniz.
Ayrıca para harcama kısmını bırakıp yalnız yaşamak için birikim yapmalısınız tatilden geldikten sonra.
Ailenizin de emekli maaşı evin bir düzeni varsa çocuklardan para beklemesi yanlış zaten.
Kardesinizin de kendine yatırım yapması lazım.
ay niye takiyorsunuz ya dengesiz patavatsiz ve ne konustugundan bi haber. siz de dalga geciverin yok mu hassas oldugu bi konu1 yılı aşkın bir evliliğin ardından an itibariyle çekişmeli olarak boşanıyorum. Çok ama çok zor geçen evlilik hayatım beni psikolojik olarak fazlasıyla yıprattı. Ailemin yanına döndüm çalışıyorum zaten üç yıldır. Maddi anlamda bir sorunum yok çok şükür . Planım uzun bir süre ailemle kalmaktı. Annem babam fazlasıyla destek oluyorlar bana onlardan Allah razı olsun olmasalardı ne yapardım bilmiyorum. Çocuğum falan da yok bu arada
Şimdi benim sorunum evdeki erkek kardeş . Tam bir öküz . Bir şeyler söylüyor ama ne söylediğini kendi de bilmiyor. Annem babam yaşına var ( 26 yaşında dksmdk) aklı küçük ne dediğini bilmiyor klasik erkek çocuğu işte falan diyerek beni yumuşatmaya çalışsalar da ben artık tahammül edemediğimi fark ettim. Geçen hafta hayatımda ilk defa onun yüzünden sinir krizi ile tanıştım. Dengemi kaybettim neye uğradığımı şaşırdım ağlama krizine girdim . Söylediği sözler beni aşırı aşırı yaralıyor inanılmaz hassas bir dönemdeyim . Bugün de oldu aynısı . Babam arka planda hep kendisiyle konuşsa da nafile asla düzelmiyor. Bugün üni sınav sonuçları açıklandı. Son dakika girmeye karar verip baya iyi bir derece yaptım. 14 bine girmişim. Onun şoku ve sevinci ile eve gittim bir yandan da İngilizce kursuna yazılacaktım psikoloğumun önerisiyle. Kendim için bir şeyler yapıp kendimi dipten çekmeye çalışıyorum anlayacağınız. Annem babam çok mutlu ben mutlu otururken İngilizce kurslarından falan bahsettik. Bu kardeşim olacak insan dedi ki ne gerek var kursa boşa para harcıyorsun otur evde öğren falan dedi. Ben de sen mi ödüyorsun parasını dedim. Yok ing kursu yok psikolog anlaşıldı 35 ine kadar beslicez bunu dedi. Bende şartel koptu o an. Saydım ağzıma geleni. İnsan değilsin bir kere kardeşlik yapıp nasıl olduğumu sormadın ona rağmen böyle şeyler söyledin hep . İnsallah yaşadıklarımı yaşarsın falan dedim . O an sinir krizi geçirirken ki taklidimi yaptı. İyice düştü gözümden başladım hüngür hüngür ağlamaya sakın benden ablalık bekleme dedim ve odama gittim. Babam arkamdan ona saydırdı şerefin olsa böyle konuşmazsın diye . Kaç defa uyarıcam falan dedi . Özetle böyle şeyler yaşayacak gibi duruyorum. Sizce ayrı eve çıkmalı mıyım. Bir yandan annem babam bana iyi geliyor maddi olarak çok çok rahatım istediğim her şeyi yapabilecek durumdayım bu evde . Ancak birde böyle bir durum var. Böyle şeyler duydukça dibe çekiliyor gibi hissediyorum. Bütün çabalarım boşa gidiyor gibi geliyor