Merhabalar herkese...Ben 12 senelik evli 37 yaşında bir kadınım. Evliligim boyunca dönem dönem bosanmayi hep düşündüm. Fakat hem çocuğum olduğundan hem de ekonomik özgürlüğüm olmadigindan,hem de ailem pek sıcak bakmadigindan hiç cesaret edemedim.Su an annemlerin evindeyim. Bayram geçtikten sonra artık tüm cesaretimi toplayıp dava açmak istiyorum. Ama öncesinde buraya yazıp benzer şeyleri yaşayanlardan, başından boşanma geçenlerden fikir almak istedim.Evlilikte ki problemlerimizden bahsedeyim hemen;
Biz evlendigimizde ben 25 eşim 33 yaşındaydı.Cok kısa sürede tanışıp evlenmistik. Tanıştığımızin 6.ayi evliydik..O zaten o dönem için evlilik için yaşı geçmiş biri olarak görülüyordu,en azından benim yaşadığım çevre için.. Bende başımdan Nisan geçmiş genç bir kızdım.Ve o Nişanlilik sürecinde o kadar çok yipranmistim ki tekrar biriyle biseyler yaşayıp evlilikten dönmek istemedim açıkçası.Zaten ailem baskıcı bir aileyi ve gizli saklı gorusuyorduk.Sonra annem telefon konuşmama şahit olunca bizim iş ortaya çıktı apar topar sozlendik falan..Kısa sürede de evlendik.Ben hemen cocuk istemiyordum. Çünkü zaten gezip tozma fırsatımız pek olmamıştı. Hatta Evlilik sürecimiz kısa olduğu için daha nosanliliktan itibaren hap ile korunmaya bile başlamıştım.Ama eşim o kadar çok ısrar etti ki,hatta gözyaşı döktü cocuk için..Tanıdığımdan beri hep depresif bir insandı.Ben çok korkuyorum,ya çocuğumuz olmazsa ya bende babam gibi erken ölürsem ve çocuğuma doyamazsam gibi şeyler söylemeye başladı ve beni ikna etti.Tabi o zamanlar onu sevdigimden ve aslında Bi taraftan çokta acidigimdan cocuk yapmaya ok dedim.Neyse biz denemelere başladık.3 ay sonra ben hamile kaldim.Oglum karnimdayken kalp hastası olarak doğacağını öğrendik ve çok stresli günler geçirdik.Agir Bi problemdir, doğduktan sonra açık kalp ameliyatı olması gerekeckti v.s..O günlerde bile onun beni teselli etmesi gerekirken ben onu teselli ediyordum devamli.Buralari çok detaylandirmayayim çünkü bitmez.Neyse oglum dünyaya geldi 1 yaşına yakın ameliyat oldu. Çok şükür ameliyatı çok güzel geçti sağlığına kavuştu.Simdi gelelim asıl problemimize...
Cocuk yapmak için her gece benimle birlikte olan adam hamile kaldıktan sonra yanıma bile yanasmadi.1 kez bile hamileyken birlikte olmadık.Bi kere benim zorumla olacaktık ama neredeyse ağlayacaktı ,bıraktık falan..Sebep ya çocuğa bisey olursa! Öyle birseyin olmadığını anlatmama ,netten bulduğum kaynaklarla gostermeme rağmen asla ikna olmadı.Kendisinde yoğun derecede kaygı bozukluğu var.Tabi kısa süre içinde evlendigimiz için ben bunları yaşayarak öğreniyorum.Asla da kaygı bozukluğu oldugunu kabul edip doktora gitmeyi kabul etmedi senelerce. Sonra cocuk oldu zaten hastalığı,büyümesi derken adam iyice uzaklasti benden.Sordugum zaman çocuğumun hastalığını,onunla ilgili stres oldugunu bahane ediyordu.Halbuki çocuğunu bu hastalıktan kaybedenlerin bile 2.cocuga hamile kaldığının haberlerini alıyordum forumlarda..Ama biz o işi neredeyse hiç yapmıyorduk. 3 ay geçiyordu mesela tık yok..Ben sesimi çıkarmasam 6 ayı bile bulurdu.Ilk başlarda ben güzellikle sormaya başladım.Baktim net Bi cevap alamıyorum, zaman içinde bu konu beni iyice germeye başladı haliyle..Agresiflestim..O kadar çok değersiz hissedip ağladım ki,o evin duvarları olsa da konuşsa..Bu arada şöyle de Bi durum var.Ben hem çok güzel hem çok bakımlı bir kadınım.Her zaman gerek kadınlardan gerek erkeklerden ilgi gören bir insan oldum.Evlenip kocam tarafından hiç değer görmemek, arzulanmamak beni mahvetti.Esim de tam tersi çok bakımsız biri.Gunde 2 paket sigara içer ve dişlerini haftada 1 falan fırçalar
Biz evlendigimizde ben 25 eşim 33 yaşındaydı.Cok kısa sürede tanışıp evlenmistik. Tanıştığımızin 6.ayi evliydik..O zaten o dönem için evlilik için yaşı geçmiş biri olarak görülüyordu,en azından benim yaşadığım çevre için.. Bende başımdan Nisan geçmiş genç bir kızdım.Ve o Nişanlilik sürecinde o kadar çok yipranmistim ki tekrar biriyle biseyler yaşayıp evlilikten dönmek istemedim açıkçası.Zaten ailem baskıcı bir aileyi ve gizli saklı gorusuyorduk.Sonra annem telefon konuşmama şahit olunca bizim iş ortaya çıktı apar topar sozlendik falan..Kısa sürede de evlendik.Ben hemen cocuk istemiyordum. Çünkü zaten gezip tozma fırsatımız pek olmamıştı. Hatta Evlilik sürecimiz kısa olduğu için daha nosanliliktan itibaren hap ile korunmaya bile başlamıştım.Ama eşim o kadar çok ısrar etti ki,hatta gözyaşı döktü cocuk için..Tanıdığımdan beri hep depresif bir insandı.Ben çok korkuyorum,ya çocuğumuz olmazsa ya bende babam gibi erken ölürsem ve çocuğuma doyamazsam gibi şeyler söylemeye başladı ve beni ikna etti.Tabi o zamanlar onu sevdigimden ve aslında Bi taraftan çokta acidigimdan cocuk yapmaya ok dedim.Neyse biz denemelere başladık.3 ay sonra ben hamile kaldim.Oglum karnimdayken kalp hastası olarak doğacağını öğrendik ve çok stresli günler geçirdik.Agir Bi problemdir, doğduktan sonra açık kalp ameliyatı olması gerekeckti v.s..O günlerde bile onun beni teselli etmesi gerekirken ben onu teselli ediyordum devamli.Buralari çok detaylandirmayayim çünkü bitmez.Neyse oglum dünyaya geldi 1 yaşına yakın ameliyat oldu. Çok şükür ameliyatı çok güzel geçti sağlığına kavuştu.Simdi gelelim asıl problemimize...
Cocuk yapmak için her gece benimle birlikte olan adam hamile kaldıktan sonra yanıma bile yanasmadi.1 kez bile hamileyken birlikte olmadık.Bi kere benim zorumla olacaktık ama neredeyse ağlayacaktı ,bıraktık falan..Sebep ya çocuğa bisey olursa! Öyle birseyin olmadığını anlatmama ,netten bulduğum kaynaklarla gostermeme rağmen asla ikna olmadı.Kendisinde yoğun derecede kaygı bozukluğu var.Tabi kısa süre içinde evlendigimiz için ben bunları yaşayarak öğreniyorum.Asla da kaygı bozukluğu oldugunu kabul edip doktora gitmeyi kabul etmedi senelerce. Sonra cocuk oldu zaten hastalığı,büyümesi derken adam iyice uzaklasti benden.Sordugum zaman çocuğumun hastalığını,onunla ilgili stres oldugunu bahane ediyordu.Halbuki çocuğunu bu hastalıktan kaybedenlerin bile 2.cocuga hamile kaldığının haberlerini alıyordum forumlarda..Ama biz o işi neredeyse hiç yapmıyorduk. 3 ay geçiyordu mesela tık yok..Ben sesimi çıkarmasam 6 ayı bile bulurdu.Ilk başlarda ben güzellikle sormaya başladım.Baktim net Bi cevap alamıyorum, zaman içinde bu konu beni iyice germeye başladı haliyle..Agresiflestim..O kadar çok değersiz hissedip ağladım ki,o evin duvarları olsa da konuşsa..Bu arada şöyle de Bi durum var.Ben hem çok güzel hem çok bakımlı bir kadınım.Her zaman gerek kadınlardan gerek erkeklerden ilgi gören bir insan oldum.Evlenip kocam tarafından hiç değer görmemek, arzulanmamak beni mahvetti.Esim de tam tersi çok bakımsız biri.Gunde 2 paket sigara içer ve dişlerini haftada 1 falan fırçalar