Merhabalar,4 yıllık evliyim fakat bunun son iki yılı ayrı yaşayarak,aralarda ayrımali-barismali geçti.2 yaşında oğlumuz var onun için çok üzülüyorum,belki mutlu bir aile oluruz diye barışma tekliflerini hep kabul ettim ama bol hakaretli,bol aşağılamali, psikolojik şiddetin alası olan bir evlilikti bizimkisi ve artık sona geldik.
Dün avukat davayı açtı,bizimki e devlette görür görmez soluğu benim evde aldı.Anneme babama oturup çocuk gibi ağladı,ben başka odada canlı ders yapıyordum.Onu hiç ağlarken görmemiştim.Dava açtığıma inanamadi,oysaki anlaşmalı olsun dava açacağım diyordum blöf yaptığımı zannetti.
Duygu sömürüsü mu yaptı,gerçekten üzülmüş muydu bilemiyorum ama gerçekten içimizi acıtmayi başardı.
Gece bu evde kalıp benimle konuşmak istedi 6.sansi istedi kabul etmedim,gitti.Gittikten sonra da cekismeliden anlasmaliya dondurelim o zaman diye mesaj atıp benim ve çocuğun çok da lehine olmayacak bir protokol hazırlamış onu gönderdi.Avukatim kabul etmedi, üzerinde değişiklikler yapacakmış.
Şimdi ben onca kötü anıya rağmen varsa 2-3 iyi anı onları hatırlıyorum ve ben de ağlıyorum kimsenin görmediği köşelerde.Bunlar geçici mi,bosanan hanımlar siz de böyle mi hissettiniz,sonradan geçiyor mu ?
Bana bir şeyler yazın çok mutsuzum
Oyle kesmek yani
