Eşimle öfkesini kontrol edemeyişi ve bu sebeple bağırıp çağırıp etrafa zarar vermesi nedeniyle birkaç farklı sebeple de bğrlikte(sorumluluk noktasında zorlanması vs.) boşanma yoluna girdik. 1.5 yıldır eşimden ayrı uzak bir şehirde yaşıyorum. Oğlum 6 yaşında maalesef şöyle bir durum var. Babanın hem sürekli gergin ve sinirli olması hem de sorumluluk noktasında kendisini geri çekmesi nedeniyle çocukla çok yakın bir ilişki geliştiremediler. Bazen gerçekten başbaşa çok iyi vakit geçirdikleri de oluyor. Ama bazı zamanlarda oğlumun babasının yanında sessiz ve kaygılı hissettiğini gözlemliyorum. Babası mesela yiyecekleri yemesi konusunda vs baskıcı bir tutum sergiler. Ya da çocuğa karşı olmasa bile aniden parlayabildiği için çocuk haliyle böyle hissediyor. Şu anda uzaktayız dediğim gibi. Telefonda neredeyse hiç konuşmuyorlar. Oğlum pek istemiyor. Babası da bugün şöyle bir laf etti. Zaten benimle bağı yok. Siz kendi kendinize takılın ben ölmüşüm gibi. İnanılmaz üzüldüm. Kendim için değil yanlış anlaşılmasın. Çocukla aralarında hiç bağ kalmazsa o eksikliği nasıl gidereceğim ben hadi şimdi küçük çok anlamıyor. Yarın öbür gün okulda bu konuda zorbalığa bile uğrayabilir ya da diğer çocuklar babalarıyla birşeyle yalarken benim oğlum ne yapacak nasıl kapanacak bu eksikliği çok korkuyorum kendimi çok suçluyorum düzgün bir insanla evlenmedim çocuğun hakkına girdim diye. Ama evlilik öncesi bu halini bilmiyordum. Yoğun çalışma düzeni olan bir mesleği vardı. Ona soruyordum sürekli şikâyet ederdi biraz gergindi ama bağırma çağırma etrafa zarar vermesini göstermedi bana. Sonra fark ettim ki heğ işten kaçmaya çalışıyor işinde sorun yaşıyor o yüzden. Çocuğumla özel ilgilenmeye çalışıyorum her zaman. Birlikte kitap okuruz gezeriz spora gider ama baba eksikliği nasıl geçecek orada tıkanıyorum ne yapacağım
Çocukla boşanmak evlilik yürütmek kadar zor bir mesele, boşanmış ebeveynlerin çocuğuyum, 6-14 yaş arası babamda kaldım, 14 den sonra annemle, her ikisinin de eksikliği mesele. Boşanırken bazı şeyler hesap edilmeli, mesela uzak mesafe bence olmamalı, her ne kadar çocuğum için dağları delerim dense de ayrı şehirlerde yaşamak ebeveyn-çocuk ilişkisi için sağlıklı değil. Hafta bir, onbeşte bir, ayda bir, bir ebeveyni görüp telefonla ilişki yürütmeye çalışmayı anlamlı bulmuyorum, çocuğun yararına olduğuna asla inanmıyorum. Babanın agresif biri olması, evlilikte hatalı olması yüzünden çocuk cezalandırılmamalı, yemekte ısrar ediyormuş vs.... gerekçelerle bahaneler üretiyorsunuz bunu kötü niyetle yapmadığınızı da biliyorum, anne yüreği çünkü babasına gitse zor, kalsa zor endişeler hiç bitmez ama bir şekilde babasıyla kendisi diyalog geliştirecek. Başka şehirde olmanız babaya itilmişlik hissi de vermiş olabilir, çocuğa değil kırgınlığı size aslında.
Eşimde iki çocukla boşanmış bir adam, mesafelerimiz çok yakın olmasına, eşim sürekli ilgilenmesine ve çok sık görüşülmesine rağmen zaman zaman suçlandığı oluyor ama biz babasız kaldık denilebiliyor ki çocukları şu an yetişkinlik yaşındalar (26 ve 21 yaş) , boşanmanın yarattığı eksikliği gidermenin bir yolu yok maalesef, ben şu an 48 yaşıma doğru giderken her ikisinden de ayrı olduğum zamanlara içim sızlar, çocukluğum, ergenliğim,gençliğim hepsi çok zor geçti derin sorunlar yaşadım bu yüzden. Çocukken annemin, yetişkinken babamın yokluğunu dibine kadar yaşadım, hala üzülüyorum, ikisi de rahmetli oldular hiç birini suçlamıyorum ama bu eksikliğimi gidermiyor. Annem anlatılmaz derecede güçlü bir kadındı ama babam eksikti gerçek bu. Size önerim babayla uzlaşmanız, görüşme sıklığını arttırmanız, bu sinirlerinizi zorlayacaktır elbet ama çocuk hayatında bir babası olduğunu bilmeli, baba güvenini kazanmalı, çok uçta olaylar olmadıkça diyaloglarına çok müdahale etmeyin, baba bekar gibi yaşıyor tüm yükü anne çekiyor öyle baba olmaz olsun safsatalarına kanmayın. Evet yükünüz ağır olacak, fazla sorumluluğunuz olduğu da doğrudur ama çocuk babadan kopmamalı, baba da bazı sorumlulukları almalı, siz gayret edin baba bunun kıymetini anlarsa anlar anlamazsa en azından içiniz rahat olur, umarım bu zor zamanları kolaylıkla atlatırsınız , sevgiler