- 27 Mayıs 2024
- 3
- 0
- 1
- 39
- Konu Sahibi seraphinee
- #1
Arkadaslar, Ben 8 yillik evliyim ve 2 cocugum var. Biri 7 yasinda, biri 13 aylik.
Esim ve ben sevgimizi gostermeyi pek bilemeyen iki insaniz. Esim Alman, cok iyi bir insan, cok yardimsever, cocuklarini seven, cok oynayan, isi gucu yerinde, sorumluluk sahibi biri.
Ben ise biraz fevriyim. Ilgi goremeyince huzursuzluk cikariyorum ve kavga ediyoruz. Iliskinin ilk baslarindan itibaren cinsel hayatimiz cok kotu. Yani esim birlikte olmak istemior pek. Ona gore oncesinde disari cikmaliyiz, birbirimizie isinmaliyiz, eglenmeliyiz, sonrasinda olabilir. Lakin cikinca, paylasim yapinca bile olay o raddeye gelmiyor cogu zaman. Tabi bu durumda bende acaba beni mi aldatiyor triplerine yol aciyordu ve onu terk edecegim diye kavga etmeme neden oluyordu. O hep sensiz yasayamam, insan bir kere evlenir, seni seviyorum diyordu.
Bir de esim cok barlara gidip eglenmeyi cok seven biri. Gidince de cok iciyor. Ama asla eve gelince Kaba bir adam degil.
Ama ortak eglence anlayimiz yok. Ben icki icmeyi sevmiorum mesela. Ilk baslarsa az bisi iciordum onunla ama artik hoslanmiorum.
Esim artik mutlu olmadigini, ortak bir noktamizin olmadigini, birlikte zaman gecirmedigimizi soyleyip bosanmak istedigini soyledi. Sonra ben onu ikna ettim. Vazgecti.
Ama benden soguk duruyor pek konusmuordu. Ben de yine sinirlendim ve trip yaptim. O da yanima geldi ve artik bu iliskinin devam edemeyecegini soyledi.
Gozlerinden okuorum bu sefer kesin bitti. Ev bulunca terknedecegini, bize Maddi yardim yapacagini, ne zaman ihtiyacim olursa yanimda olacagini, uzulmemem gerektigini soyledi.
Cok uzgunum,nasil devam edecegimi bilemiorum bundan sonra. Sanki onsuz bir hayat olmazmis gibi. Hep kendini sucluyorum. Bundan sonra iki cocugumla yalniz bir hayat surdurecegimi dusundukce hayat cok kotu geliyor.
Bu arada londra da yasiyoruz. Ilkokul ogretmeniyim. Ne annem ne babam ne de kardesim yanimda olamayacak bu donemde. Arkadaslarim hep evli, yogunlar.
Kendimi yalniz hissediorum. Caresiz hissediorum. Hayat bitmis gibi sanki.
Esim ve ben sevgimizi gostermeyi pek bilemeyen iki insaniz. Esim Alman, cok iyi bir insan, cok yardimsever, cocuklarini seven, cok oynayan, isi gucu yerinde, sorumluluk sahibi biri.
Ben ise biraz fevriyim. Ilgi goremeyince huzursuzluk cikariyorum ve kavga ediyoruz. Iliskinin ilk baslarindan itibaren cinsel hayatimiz cok kotu. Yani esim birlikte olmak istemior pek. Ona gore oncesinde disari cikmaliyiz, birbirimizie isinmaliyiz, eglenmeliyiz, sonrasinda olabilir. Lakin cikinca, paylasim yapinca bile olay o raddeye gelmiyor cogu zaman. Tabi bu durumda bende acaba beni mi aldatiyor triplerine yol aciyordu ve onu terk edecegim diye kavga etmeme neden oluyordu. O hep sensiz yasayamam, insan bir kere evlenir, seni seviyorum diyordu.
Bir de esim cok barlara gidip eglenmeyi cok seven biri. Gidince de cok iciyor. Ama asla eve gelince Kaba bir adam degil.
Ama ortak eglence anlayimiz yok. Ben icki icmeyi sevmiorum mesela. Ilk baslarsa az bisi iciordum onunla ama artik hoslanmiorum.
Esim artik mutlu olmadigini, ortak bir noktamizin olmadigini, birlikte zaman gecirmedigimizi soyleyip bosanmak istedigini soyledi. Sonra ben onu ikna ettim. Vazgecti.
Ama benden soguk duruyor pek konusmuordu. Ben de yine sinirlendim ve trip yaptim. O da yanima geldi ve artik bu iliskinin devam edemeyecegini soyledi.
Gozlerinden okuorum bu sefer kesin bitti. Ev bulunca terknedecegini, bize Maddi yardim yapacagini, ne zaman ihtiyacim olursa yanimda olacagini, uzulmemem gerektigini soyledi.
Cok uzgunum,nasil devam edecegimi bilemiorum bundan sonra. Sanki onsuz bir hayat olmazmis gibi. Hep kendini sucluyorum. Bundan sonra iki cocugumla yalniz bir hayat surdurecegimi dusundukce hayat cok kotu geliyor.
Bu arada londra da yasiyoruz. Ilkokul ogretmeniyim. Ne annem ne babam ne de kardesim yanimda olamayacak bu donemde. Arkadaslarim hep evli, yogunlar.
Kendimi yalniz hissediorum. Caresiz hissediorum. Hayat bitmis gibi sanki.
