Etrafımdaki evliliklere bakıyorum da, hepsi böyle bir hayat yaşıyor ve dışarıya karşı gülücükler saçarak çok mutlu oyunu oynuyorlar.
ılginçtir ki aynı insanlar benim de evlenmem konusunda psikolojik baskı uyguluyor, sürekli anormal olan benmişim gibi bir tavır takınıyorlar,
Sanki hiç sorunları yokmuş gibi bak biz ne kadar mutluyuz demeye çalışıyorlar, ama ne kendilerini inandırabiliyorlar ne beni...
Arkadaşım gözümün önünde migren krizine girdi, ağrıdan başı çatlayacak, tek iyi gelen acile gidip iğne yapılması, kocası onun demesini bekliyor, demesin diye de gözünün içine bakıyor.
Böyle evlilikler gördükçe insan evlilikten gerçekten soğuyor.
Malesef erkeklerin çoğu hayat arkadaşı olacak değil evine bakıcı olacak,
Sessiz sakin işini kolaylaştıracak, arkasını toplayacak,
Asla hayır demeyecek kısaca sorgusuz kulu kölesi olacak eş istiyorlar.
Ben de bu zihniyeti kınıyorum...