İyi akşamlar herkese. Sanırım bu konuyu açmam bazılarınızı şaşırtmayacaktır. Bu akşam ilk kez boşanma fikrine bu kadar sıcak baktığımı farkettim. Daha önceleride kimi zaman geliyordu aklıma bu düşünce ama ya kızgınlık anıyla yada duygusal bir bosluğumda oluyordu bu. Şimdi tüm soğuk kanlılığımla boşanmanın mantıklı olduğunu düşünüyorum ve ilk kez kaybetme korkusu taşımıyorum.
Eşimle zaten uyumlu bir çift değildik. Aramızda kültür farkı, eğitim farkı, karakter farkı vs vs var. Evliliğimizin sağlıklı bir şekilde yürümesine zaten imkan yokmuş bu şartlarda, keşke bu kadar zorlamasaymışız ikimizde. Bu akşam eşimin bencilliği yüzünden yüzüm düştü ve oğluma yansıttım. Hüngür hüngür ağladı çocuk. İçim parçalandi. Akşam saatlerinde çalışıyorum ve eşim işten geldiginde yemegini yer yemez uyumaya gidiyor. Sonra saati kurup uyaniyor mutfağı topluyor mesai saatimin bitimine kadar bekliyor beni ama çocuklarla neredeyse hiç iletişimi yok. İki küçük cocukla çalışırken akla karayı seçiyorum inanın. Gecen hafta bu konu yüzünden sinir krizi geçirdim (çocuklar uyuduktan sonra). Eşim şahit olmasına rağmen en ufak bir değişiklik yok. Çalışmayı bırakmayı düşünemiyorum çünkü en yakın çevremin (başta eşim) çalismadığım dönemlerde beni ekonomik anlamda nasıl ezdiğini unutmadim. Sırf onun eline bakmamak için ve anne babamin beni eziklememesi için çalışmaya mecbur hissediyorum kendimi. Mecburum ama olan çocuklarıma oluyor böylede. Eşim çocuklar konusunda bana destek olmadığı için bende aşırı bir gerginlik oluyor ve elimde olmadan çocuklarıma yansıtıyorum. Bir yandan çalışmaya odaklanmak için uğraşırken bir yandan çocuklarımın sürekli aglayip birşey istemeleriyle uğrasmak zorunda kalmak bende aşırı bir sinir yaptı son zamanlarda. Bosanırsam hayat şartları belki daha zor olacak benim için ama en azindan evin içinde kimsenin bencilliğini çekmek zorunda kalmayacağım. Cocuklarima karşı kendimi çok suçlu hissediyorum. Eşimin bende yarattığı gerginliği (sadece iş mevzusu değil daha bir ton mevzu var) gerginliği çocuklarıma daha fazla yansıtmak istemiyorum
Bu evlilikten kurtulmak uzaklara yerleşmek istiyorum. Eşimdende, onun ailesindende, kendi ailemdende uzaklaşmak istiyorum. Hiç biri bana iyi gelmiyor. Çocuklarım yanımda olsun yeter. Dediğim gibi önceleri boşanmayı düşündüğümde kaybetme korkusu oluşurdu bende. Eşimle olan güzel anılarımız aklıma geldikçe gözlerim dolardı. Böyle bir duyguyu artık hissetmiyorum. Ama boşanma adımını nasıl atacağım bilmiyorum. En başta çocukları nasıl etkileyecek bu durum. Evet baba bencil ama çocukların alışık oldukları bir düzen var. Boşanma anlasmalı mı olacak çekişmelimi. Mal bölüşümü nasıl olacak (karşımda haddinden fazla paragöz insanlar var malesef). Evimi (ev tamamen benim bu arada eşimin hiç bir katkısı yok içinde) satıp başka ilden ev alacaksam nereye yerleseceğim (bu ilde kalmak istemiyorum kesinlikle). Yurt dışına taşınırsam nasıl tekrar sıfırdan başlayacağım. Yanlız yaşayan bir kadın olarak çocuklarıma guvenli ve huzurlu bir ortam sunabilecekmiyim, kafamda deli sorular. Bu süreçten geçenler tecrübelerini paylaşırsa sevinirim.