daha önce 2 kere daha konu açmıştım. sevgilimle 3 yıllık birlikteliğim var. şu an farklı şehirlerdeyiz ve uzun süredir görüşemiyoruz. telefon, görüntülü konuşma öyle gidiyodu işte.. sorun şu ki kendisi her defasında evleneceğimizi söylüyor ama ne zaman konusu açılsa bir bahanenin ardına gizleniyor. şimdiye kadar ki bahaneleri kabul edilebilirdi ama artık cidden beklemek için hiçbir neden kalmadı. ailesi biliyor, beni seviyorlar dediğine göre ama hissettiğim şu ki onlar ertelemek istiyorlar bu evliliği. oğullarına aşırı düşkünler ve nereye gitse peşinden gidiyorlar, beraber yaşıyorlar. bunun da onlara zaafı var, kıramıyor onları. mesela annesi beni arar arada ama asla ciddi meseleleri konuşmaz. sevgilim de kendisi bu konuyu açmıyor, ben açarsam kaçamak cevaplar veriyor. neyse konuya geleyim bana artık tak etti, geçen gün açtım konuyu. gayet sakin, düzgünce konuştum. artık netleşmesi gerektiğini söyledim çünkü sözde bu yaz evlenecez, ortada teklif bile yok. bana dediği mart nisan gibi büyük ihtimalle geleceğiz! şu anda izin alması mümkün değilmiş. (bu dediği doğru işi aşırı yoğun izin alması zor ama 2 gün ayarlanabilir bence). ben de yaza düğün olacak, hazırlıklar yetişmez mart çok geç dedim, ayrıca net konuşman lazım dedim, ihtimalle olmaz bu iş çocuk oyuncağı mı dedim . düğün de eylül de olur nolcak dedi. hadi tamam öyle olsun ama o kadar rahat tavırla söylüyor ki bunları. bir de açıkçası güven vermiyor artık hep oyalıyormuş gibi hissediyorum ya da ailesi yüzünden erteliyor orasını bilemiyorum işte. bana öyle geliyor ki, nişanı yaza sarkıtıp düğünü de seneye atma niyetindeler. ama ben tam 3 yıldır evlenmeye hazırım, onun hazır olmasını bekliyorum. yapamasa bile insan en azından, ben de artık bir araya gelmek istiyorum, elimden geleni yapıcam, en kısa zamanda halledicem vs. deyip rahatlatmaya çalışmaz mı? işte bu şekilde konuştuk sonra bana dedi ki beni neden sıkıştırıyorsun? inanın 3 senede en fazla 4-5 kez bu konuları konuştuk ve tavrım, ses tonum yumuşaktı. öyle deyince ben de sıkıştırıyor muyum, tamam bu konuyu bir daha asla açmıycam dedim. sonra bir sessizlik oldu, senin konuşmanı bekliyorum dedi, ben de konuşacak birşey kalmadı dedim kırgın bir şekilde, o da kırgın bir şekilde tamam dedi kapattık. 2 gündür aramıyor. ben de aramıyorum. normalde dayanamam haklı da olsam ben arardım hep, bu sefer hiç içimden gelmiyor, hatta üzgün değilim, kızgın değilim, şaşıyorum kendime. kuş gibi rahat hissediyorum kendimi. ne olacaksa olsun diyorum artık. seviyorsa çaba göstersin, sevmiyorsa da çıksın hayatımdan. hep bunun için dua ediyorum. ben 3 sene aşırı fedakarlık yaptım, hepsini de içimden gelerek. çıkarsız yaptım. onu çok sevdim ve hiç saklamadan gösterdim sevgimi. 5-6 ay görmedim,katlandım. işi çok zor diye ilgi istiyorum diye kıvranmadım, anlayışlı oldum. derdini dinledim, sıkmamak için kendi dertlerimi anlatmadım. geceleri ağladım,belli etmedim. huzur verdim, aşk verdim. o benim ilk sevgilimdi. ve bu 2 gün en uzun sessizliğimiz oldu. şu anda o son söylediğim cümle için kendini haklı görüyor ve aramıyor. bu kadar uzun yazdım nolur kusura bakmayın. içimdekile son kalanları da dökmek istedim. sanırım her şeyin sonuna geldim. a
