Bir defasında bir akraba "Kızın sana ve kardeşlerine bakar inşallah." diye bir şey söyledi telefonda. "Sizde utanma arlanma yok mu nasıl böyle hayaller kuruyorsunuz? Nasıl insansınız?" diye başlayıp yirmi saat bağırıp çağırdım. Yerinde olsanız bir daha benimle konuşamazsınız yani. Sürekli şu karısına nasıl bakıyor bu nasıl bakıyor diye nutuk çekiyor. Evet gerçekten de ekonomik özgürlüğü olmadığı halde kocasından çok iyi geçinen kadınlar var. Ama sen değilsin. Ben ne yapabilirim yani sen onlardan biri değilsin. Onlardan olmak istiyordun ama olamadın, bu benim suçum mu? Herkes gibi emekçi kadınlardan olman gerekiyor. Ama olmak istemiyor. Sürekli bir bu yaştan sonra kim bana iş verecek, şuram hasta buram hasta muhabbeti. Ben her şeye siz elin evine gitmeyin diye katlandım acıtasyonu. Tamam 23 yaş çok küçük bir yaş ama buna rağmen benimle yaşıt olup kendi çocuklarını doğuran anneannesine baktıran kadınlar var. Bunlar benim doğurmadıklarımı bana yıkma derdindeler. Gerçekten kaçıp gitmek istemiyorum, her şey güzellikle olsun, beddua almayayım istiyorum. Normal insanlar gibi normal bir şekilde ayrılayım istiyorum. Ama yok yani her şey daha kötüye gidiyor.