Teyzeniz adına çok üzüldüm. Muhtemelen sizde buna benzer şeyler yaşayacaksınız çünkü karşınızdaki örnek bu. O zaman hiç bulaşmayın bu işe ve duygusallıkta göstermemeye çalışın zamanla alışırsınız.
Teyzeniz adına çok üzüldüm. Muhtemelen sizde buna benzer şeyler yaşayacaksınız çünkü karşınızdaki örnek bu. O zaman hiç bulaşmayın bu işe ve duygusallıkta göstermemeye çalışın zamanla alışırsınız.Atandığında anne-babasıyla yola çıktı. Atandı topladı aileyi ve yerleşti atandığı yere. On yıllarca ailesine baktı. Bazen anneannem gittiğinde bi kaç günlüğüne evde zevkle iş yapardı. Dedem teyzeme yolunacak kaz gibi görmeye başladı.Anneannem önüne yemeği koyar etrafında dört dönerdi evi gibi hissedemezdi. Biz de küçüktük. Yaz tatilleri cümbür cemaat gider anneannemi dedemi ziyaret ederdik. Annemler 6 kardeş ve öğretmenler. Uzun yaz tatili toplaşmaları teyzemi agresifleştirirdi. Balkonda bu kadar yüksek sesle gülmeyin uyuyamıyorum diye kızar içeri girerdi. Teyzemi o zamanlar anlamazdım. Küçük dayım, teyzeme ''burası annemin evi'' diye psikolojik oyun oynardı. Teyzemi cici kız olmaya psikolojik olarak zorlardı. Kimi zaman gazla kimi zaman bırası annemin evi diye. Anneannem teyzemin başına beni dikerdi bi yere giderken. En son anladım teyxemin tek kalmak istediğini. Anneannem kocası gibi gördü sonra onu. Dedemle arası açıldı. Dedem gitti. Anneannem kumarbaz oğlunu aldı yanına. Anneliğini hakkını duygu sömrüsüyle... Diğer ksrdeşler de teyzem nasıl rahat mı diye hiç düşünmediler annemin mutfağı dediler annemin salonu. Kendileri evlenip çocuk yapıp tüm sorumluğu küçük teyxeme yıktılar. Evlilikle bu cendereden çıkmak istedi. Başarısız evliliğinin ardından psikolojik sorunları çıktı. Şuan istese hala tek yaşayamacak halde düzenli ilaç kullanıyor. Hala annesine ve kumarbaz abisine bakıyor. Ve abisine çektiği kredi borcu ve ödediği kiraya rağmen hala bir evi olduğunu hissedemiyor. Biz ziyaretlerimizi sıfıra indirdik teyzemi anlayarak. O davet etmedikçe gitmem anneannem çağırdıkça gitmediğime bozulur. Diğer tüm kardeşleri ise huzur içinde ailesiyle evlerinde yaşıyor
Teyzem adına ben kahroluyorum. Kocaman boşa gitmiş bir yaşam. Kendi olamadıTeyzeniz adına çok üzüldüm. Muhtemelen sizde buna benzer şeyler yaşayacaksınız çünkü karşınızdaki örnek bu. O zaman hiç bulaşmayın bu işe ve duygusallıkta göstermemeye çalışın zamanla alışırsınız.
Zehoool,sen ne diyorsun yavrimuuuHerkese merhaba. Lütfen kıymetli yorumlarınızı benden esirgemeyin. Size çok ihtiyacım var. Burası benim hayatımı çok kere kurtardı.
Öncelikle babam ve annemin size kısa bi hayatını anlatmak istiyorum. 21-23 yaşlarında evlenmişler. Anneme baya takılar takılmış. Ev almak istemiş. Babam gir çık yapmış işlerde düzenli çalışmamış ortak işe girmiş batırmış altınların bi kısmı gitmiş. Gençliğinde de öyleymiş evlenmeden de para biriktirmemiş. Annem bana 2 ay sonra hamile kalmış. Hiç plansız doğmuşum. Sonra üç yıl sonra kardeşim doğmuş. Annem hayatında hiç çalışmadı. 30 yıldır kiracılar. Uç ucuna yetti herşey ve bazen yetmedi. Fakirlik de çektik kardeşimle. Annem de bundan hiç rahatsız olup çalışayım demedi imkanları varken. Babamın 1 lira birikimi yok elde olan tek şeyleri 2000 civarı aldığı emeklisi. Şuan hala çalışıyor 52 yaşında. Bir memur maaşından daha fazla girdisi var eve. Son zamanlar yaşıtlarıyla konuşurken de mutsuz. Onları kaçırmış gibi hissediyor mal mülk yönünden. Babama üçümüz-kardeşim ben babam-birleşip ev alalım desem hayır demez mesela. Ama insan hayatında kaç kez ev alabilir?i
Atama tercihlerimin bugün son günü. Tercihlerimi bitirdim. Benimle kardeşim de tercih verdi bu süreçte. Ben şehirdışı küçük bir ilçede yaşamak istediğime karar verdim. Kiraları uygun olsun üç beş kuruş birikim yapayım, babama da eğer çalışamazsa bir miktar kardeşimle de destek oluruz diye planımız vardı. Küçük bir ilçe benim için en ideal olanıydı. (Ailem sitanbulda yaşıyor)Babamın şuan işinde hiç bir sıkıntısı yok babam da biraz para biriktirir emekliliğine kullanır diye hesap ediyorduk. Kardeşim ful istanbul tercih etti 1 yıl sonra evlilik planı var. 1 yıl sonra eş tayiniyle gidedek. İstanbulda babamların 1 yıl daha kalması gerekiyor açıkçası ayrıca gidecek memlekette bir evleri de yok. Bizim desteğimiz olmazsa sıkıntıdalar. Bizim de 1 yıl sonra memlekette onların kirasını ödeyerek babamı emekli etme hayalimiz var.
Babamı çok seviyorum. Elinden gelen herşeyi yaptı. Bir değil iki baba gücüyle sevdi bizi. Çok çok seviyorum ama hatalı bir hayalperestlik var üstünde. Bana bu akşam benim emekli olma zamanım da geldi dedi. Baba işinde yoruluyor musun diyorum hayır diyor. Planın ne diyorum küçük yere gidicem diyor. Emekli maaşıyla orda napacaksın dedim ben düzenimi kurayım kardeşim evlensin hallederiz dedim. İş sitanbulda varsa orda da var diyor. Kardeşim buraya gelecek 1 yıl para biriktir öyle git. Bak hayatınız boyunca plan yapmamışsınız şu son dönemi değerlendir biz yine sizi destekleyeceğiz ama şuan ne yer yurt tuttuk ne de beş kuruşumuz yok kenarımızda iş de garanti değil ki dedim.
Ama bir kaçış arıyor. Bana geçen gittiğin yerde eşyaya alma beni istanbula bağlayan bişey yok sen de borca girmezsin hem eşya için dedi. Baba evi toplayalım beraber gidelim desem mutlu olacak. Teyzem böyle aileyle gitmişti ve kendini hiç gerçekleştiremedi çok mutsuz oldu. Bazen kendimi kötü evlat gibi hissediyorum. Babam ölürse çok üzülürüm. Ve keşke derim diye tir tir titriyorum. Ama diğer yanımda da 28 yaşında bir evim olsun artık ayrı bir hayatım kendi bardağım kendi koltuğum olsun istemem çok mu diye bakıyorum. Evlenseydim nolacaktı diyorum. Ama babam gerçekten benimle gelse çok mutlu olurdu. Onu mahrum mu bırakıyorum.
Ben gerçekten atama haberi geldi geleli mutluluğu yarım hissediyorum. Kötü evlat mıyım? Babamın hayatının son dönemlerini mi çalıyorum? Bencillik mi yapıyorum. Yıllardır beklediğim o gün geldi ama içimde buruk bir sevinç kaldı.
Peki bu kiz neyle evlenecek?Atandıktan sonra kardeşiniz maaşı+babanızla birlikte çok rahat ev alabilirsiniz bi kaç seneye. Hiç bi şey için çok geç değil ve kendi hayatınızı kurmadan önce insanın ana babasına yardım etmesi gerektiğini düşünüyorum her zaman
Beni hatırlamanız çok mutlu etti beni yahu. Çok teşekkür ederim. Duygulandım vallaPeki bu kiz neyle evlenecek?
Ya da borclu mu evlenecek?
Esiniz evlendiginizde aile evinin borcunu oduyor olsa,ve tabiri caizse sogan ekmege talim etseniz?
Bu kizimiz evliligin tam kenarindan döndü ve okuluna baslayip bitirdi,elbette evini yuvasini da kurmak isteyecektir.
Biz de cok parlak imkanlarda degiliz,cocuklarim ileride sadece elektrik su faturami odemeye talip olsa bundan fazlasini kesinlikle beklemem,he cok cok imkani olur,ona cerez cekirdek parasidir,kendi gonulludur o baska...
Ben tanıdığımı unutmam,ama o kadar isim degistiren olunca cogunlukla karanlikta el yordami ile yorum yapiyorumBeni hatırlamanız çok mutlu etti beni yahu. Çok teşekkür ederim. Duygulandım valla
Çok teşekkür ederim. Çok incesiniz. Gönülden teşekkürlerBen tanıdığımı unutmam,ama o kadar isim degistiren olunca cogunlukla karanlikta el yordami ile yorum yapiyorum
Seni de unutmak ne mümkün ayrica,bahtin acik olsun❤
Herkese merhaba. Lütfen kıymetli yorumlarınızı benden esirgemeyin. Size çok ihtiyacım var. Burası benim hayatımı çok kere kurtardı.
Öncelikle babam ve annemin size kısa bi hayatını anlatmak istiyorum. 21-23 yaşlarında evlenmişler. Anneme baya takılar takılmış. Ev almak istemiş. Babam gir çık yapmış işlerde düzenli çalışmamış ortak işe girmiş batırmış altınların bi kısmı gitmiş. Gençliğinde de öyleymiş evlenmeden de para biriktirmemiş. Annem bana 2 ay sonra hamile kalmış. Hiç plansız doğmuşum. Sonra üç yıl sonra kardeşim doğmuş. Annem hayatında hiç çalışmadı. 30 yıldır kiracılar. Uç ucuna yetti herşey ve bazen yetmedi. Fakirlik de çektik kardeşimle. Annem de bundan hiç rahatsız olup çalışayım demedi imkanları varken. Babamın 1 lira birikimi yok elde olan tek şeyleri 2000 civarı aldığı emeklisi. Şuan hala çalışıyor 52 yaşında. Bir memur maaşından daha fazla girdisi var eve. Son zamanlar yaşıtlarıyla konuşurken de mutsuz. Onları kaçırmış gibi hissediyor mal mülk yönünden. Babama üçümüz-kardeşim ben babam-birleşip ev alalım desem hayır demez mesela. Ama insan hayatında kaç kez ev alabilir?i
Atama tercihlerimin bugün son günü. Tercihlerimi bitirdim. Benimle kardeşim de tercih verdi bu süreçte. Ben şehirdışı küçük bir ilçede yaşamak istediğime karar verdim. Kiraları uygun olsun üç beş kuruş birikim yapayım, babama da eğer çalışamazsa bir miktar kardeşimle de destek oluruz diye planımız vardı. Küçük bir ilçe benim için en ideal olanıydı. (Ailem sitanbulda yaşıyor)Babamın şuan işinde hiç bir sıkıntısı yok babam da biraz para biriktirir emekliliğine kullanır diye hesap ediyorduk. Kardeşim ful istanbul tercih etti 1 yıl sonra evlilik planı var. 1 yıl sonra eş tayiniyle gidedek. İstanbulda babamların 1 yıl daha kalması gerekiyor açıkçası ayrıca gidecek memlekette bir evleri de yok. Bizim desteğimiz olmazsa sıkıntıdalar. Bizim de 1 yıl sonra memlekette onların kirasını ödeyerek babamı emekli etme hayalimiz var.
Babamı çok seviyorum. Elinden gelen herşeyi yaptı. Bir değil iki baba gücüyle sevdi bizi. Çok çok seviyorum ama hatalı bir hayalperestlik var üstünde. Bana bu akşam benim emekli olma zamanım da geldi dedi. Baba işinde yoruluyor musun diyorum hayır diyor. Planın ne diyorum küçük yere gidicem diyor. Emekli maaşıyla orda napacaksın dedim ben düzenimi kurayım kardeşim evlensin hallederiz dedim. İş sitanbulda varsa orda da var diyor. Kardeşim buraya gelecek 1 yıl para biriktir öyle git. Bak hayatınız boyunca plan yapmamışsınız şu son dönemi değerlendir biz yine sizi destekleyeceğiz ama şuan ne yer yurt tuttuk ne de beş kuruşumuz yok kenarımızda iş de garanti değil ki dedim.
Ama bir kaçış arıyor. Bana geçen gittiğin yerde eşyaya alma beni istanbula bağlayan bişey yok sen de borca girmezsin hem eşya için dedi. Baba evi toplayalım beraber gidelim desem mutlu olacak. Teyzem böyle aileyle gitmişti ve kendini hiç gerçekleştiremedi çok mutsuz oldu. Bazen kendimi kötü evlat gibi hissediyorum. Babam ölürse çok üzülürüm. Ve keşke derim diye tir tir titriyorum. Ama diğer yanımda da 28 yaşında bir evim olsun artık ayrı bir hayatım kendi bardağım kendi koltuğum olsun istemem çok mu diye bakıyorum. Evlenseydim nolacaktı diyorum. Ama babam gerçekten benimle gelse çok mutlu olurdu. Onu mahrum mu bırakıyorum.
Ben gerçekten atama haberi geldi geleli mutluluğu yarım hissediyorum. Kötü evlat mıyım? Babamın hayatının son dönemlerini mi çalıyorum? Bencillik mi yapıyorum. Yıllardır beklediğim o gün geldi ama içimde buruk bir sevinç kaldı.