• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Bir sene olmus ailemi gormeyeli ama hemen ayar olmaya basladim

Cok guzel tespitler. Ben de relaks olmaya karar verdim. Aslinda onlar beni elestirmeyince ben Surat asip imalarla laf sokmayinca gayet gulup egleniyoruz.
Kesinlikle eleştirdiklerinde rahatsız olduğunuzu kırıldığınızı dile getirin evladına kıyamazlar susarlar. Sizde surat asmak zorunda kalmazsınız. İyi eğlenceler bol kahkalar ❤️
 
Merhaba arkadaslar. Ben iki bucuk senedir yurtdisinda calisiyorum. Ailemi (annem, babam, kardesim) tam bir senedir gormemistim. 32 yasindayim. Aslinda aramiz cok iyidir, iyi anlasiriz. Cok da ozlemisim. Annem de babam da tatli insanlar. En son bir sene once gormustum kendilerini ve korona sebebiyle ucagim birkac kere iptal oldu, ancak gelebildim, iznimi kullanacagim. Bir ay burda kalacagim.

Ama nedense bazen kucucuk seylerden dolayi sinirlerim bozuluyor ve normalde boyle bir insan olmadigim halde ruh hastasi gibi davraniyorum.

Pazar gunu geldim ve korona onlemi olarak o gunden beri evdeyim. Regl donemim. Herhalde bu yuzden de biraz sinirlerim bozuk. Daha ucuncu gun dolmadan hem annemle hem babamla kavga ettim. Yani bana yaptiklari pek bir sey de yok ama. Sonrasinda da cok uzuluyorum.

Acaba aranizda bu sekilde bir sey yasayan var mi? Sevdigi ozledigi ailesiyle icine seytan gitmis gibi, bir anda ergenlige donmus gibi sebepsiz kavga cikaran? Neden bunu yapiyoruz?

Not: gereksiz detaylarla konuyu uzatmisim duzenleyip kisaltmak istedim.
Sacmaliyorsun kendine gel bence.
 
Aşırı beklenti hayalkırıklığı yaratıp tatmini düşürür çünkü. Uzun zamandır bu tatili planlayıp gerçekleştiremediğin için hep Türkiye'ye gelince mükemmel zaman geçireceğini, bütün sorunlarını geride bırakacağını, ruh halinin süper olacağını filan düşünüyordun. Öyle olmaması canını sıkıyor ister istemez.
 
ben de yurtdisinda yasiyorum. esim ve ben iki kisilik bir dunyamiz var. cok secerek arkadas oluruz. cok insanla gorusmeyiz. dedikodudan, bos laftan, el ne der havasindan oldukca uzaktayiz.. tr ye gittigimiz zaman o cok sevdigim insanlarin bos konusmasi, dedikodu, arkadan konusma, millet ne der kaygisi.. o evine sunu almis bu mobilya degistirmis.. o kadar bos o kadar manasiz geliyor ki. yurtdisinda yasayan cok baska bir dunyada yasiyor donunce adapte olmak zor. ama cok sukur kimseyle oyle kavga vs etmedim. tam tersi benim kv biraz aranir beni gorunce.. ben sallamam pek.. bence sizin kavga etmeniz kendi fitratiniz olabilir. sabriniz azdir. ya da bardak tasmistir artik. kendinize sahip cikin bir ay icin geldim sabret diye telkinde bulunun.
 
Merhaba arkadaslar. Ben iki bucuk senedir yurtdisinda calisiyorum. Ailemi (annem, babam, kardesim) tam bir senedir gormemistim. 32 yasindayim. Aslinda aramiz cok iyidir, iyi anlasiriz. Cok da ozlemisim. Annem de babam da tatli insanlar. En son bir sene once gormustum kendilerini ve korona sebebiyle ucagim birkac kere iptal oldu, ancak gelebildim, iznimi kullanacagim. Bir ay burda kalacagim.

Ama nedense bazen kucucuk seylerden dolayi sinirlerim bozuluyor ve normalde boyle bir insan olmadigim halde ruh hastasi gibi davraniyorum.

Pazar gunu geldim ve korona onlemi olarak o gunden beri evdeyim. Regl donemim. Herhalde bu yuzden de biraz sinirlerim bozuk. Daha ucuncu gun dolmadan hem annemle hem babamla kavga ettim. Yani bana yaptiklari pek bir sey de yok ama. Sonrasinda da cok uzuluyorum.

Acaba aranizda bu sekilde bir sey yasayan var mi? Sevdigi ozledigi ailesiyle icine seytan gitmis gibi, bir anda ergenlige donmus gibi sebepsiz kavga cikaran? Neden bunu yapiyoruz?

Not: gereksiz detaylarla konuyu uzatmisim duzenleyip kisaltmak istedim.
Tepkilerinizden önce kendinizi düşünmeye sevk edin. Ofkenizi kontrol altina alin. Bende ailemden uzakta yurtdışında yaşıyorum o kadar cok ozlem oluyor ki laf carptirmalarinin bile tadını cikartiyorum. Allah korusun insaniz bugun variz yarin yokuz. Insan her an birbirini kaybetme korkusuyla yanyana yürüyor. Ailem icin her zaman küçüğüm bu onlar icin değişmeyecek sonucta aramizdaki iliski belli hele de uzun zaman görmüyorlarsa uzerimdeki haklarini hunharca kullanabilirler düşüncesindeyim. Sizde bu kisa zamaninizi iyi degerlendirin bence.
 
Bazı aileler gibi çocuklarını istismar etmiyolardır enazından. Tv karşısına geçip iletişim kurmayan, sürekli manüpile eden, ilgisiz aileniz yoksa dert etmeyin.
 
Uzakta yaşıyorsunuz uzun zaman olmuş görüşmeyeli sizin kendinize gore yaşantınız var onlarında öyle..
Kuşak çatışması normaldir.
Tadını çıkarmaya bak fazlada ciddiye alma☺
 
Merhaba arkadaslar. Ben iki bucuk senedir yurtdisinda calisiyorum. Ailemi (annem, babam, kardesim) tam bir senedir gormemistim. 32 yasindayim. Aslinda aramiz cok iyidir, iyi anlasiriz. Cok da ozlemisim. Annem de babam da tatli insanlar. En son bir sene once gormustum kendilerini ve korona sebebiyle ucagim birkac kere iptal oldu, ancak gelebildim, iznimi kullanacagim. Bir ay burda kalacagim.

Ama nedense bazen kucucuk seylerden dolayi sinirlerim bozuluyor ve normalde boyle bir insan olmadigim halde ruh hastasi gibi davraniyorum.

Pazar gunu geldim ve korona onlemi olarak o gunden beri evdeyim. Regl donemim. Herhalde bu yuzden de biraz sinirlerim bozuk. Daha ucuncu gun dolmadan hem annemle hem babamla kavga ettim. Yani bana yaptiklari pek bir sey de yok ama. Sonrasinda da cok uzuluyorum.

Acaba aranizda bu sekilde bir sey yasayan var mi? Sevdigi ozledigi ailesiyle icine seytan gitmis gibi, bir anda ergenlige donmus gibi sebepsiz kavga cikaran? Neden bunu yapiyoruz?

Not: gereksiz detaylarla konuyu uzatmisim duzenleyip kisaltmak istedim.
Ben aynı böyleyim. Benimki şeker gibi insanlar değil. Özellikle önceden değillerdi. Ben de yasanmışlıklar yüzünden onlara sevgi dolu olamıyorum. Sonuç aynı siz...
 
Ben de çok uuzn yıllar yalnız yaşayan bir kadınım. Kendi ayaklarımın üzerinde durabilen. Ailemin yanına gidince ben de uyumsuz oluyorum. Mudahele etmelerine tahammül edemiyorum. Bir de çok yalnız bırakıldım geçmişte bir çok konuda. Belki de bana karışma hakları yok diye düşünüp geçmişin öfkesini çıkarıyorum bilmiyorum.
 
Hep öyledir ki... Öğrenci evinde anne baba özlenir eve gelince tartışma çıkmaz mı, ben gayet normal buluyorum. Yaptığınız hatanın farkındasınız da daha güzel vakit geçirirsiniz bundan sonrası için :)
 
Genelde aileme karsi da kibar ve dusunceli olmaya calisirim ama bir sey demeseler bile elestiriyorlar gibi geliyor beni sanki. Su an artik bunu yapmiyorlar annem ozellikle cok degisti ama bende bir elestirilme fobisi oldu gibi ne deseler altinda bir ima bir kizginlik atiyorum geriliyorum... Zaten agresif bir sekilde degil de huysuz pasif agresif bir hale burunuyorum mesela sebepsiz surat asmak gibi. Sanki ne zaman kizacaklar diye icimden siniyor gibi hissediyorum. Kendimi kontrol edemiyorum bu sekilde mal mal hareketler yaparken mantigim devreden cikiyor mesela sofrada sebepsiz aglamaya basliyorum.

Buraya gelmeden kendime yuz kere "cocuk gibi davranmayacaksin. Ortada sebep yoksa surat asmayacaksin. Ilgi cekmek icin kapris yapmak yok. Ne derdin varsa kendi icinde analiz edecek sakinlesene kadar uzak duracaksin." Dedim ama yapmadim.
Yurtdisinda bekleyenin varmi? Yada ailen istedigi icin mi gittin TURKIYE ye?
 
Back