Gündüzleri eskiden uyumazdı. Delirirdim. 15-20 dk uyuyup uyanırdı. Son 1 aydır falan gündüz uykularını uyuyor ama şöyle bir sıkıntımız var uykusu çok hafif. En ufak sese uyanıveriyor. O sebeple gürültülü işler yapamıyorum. Yazdım aslında ama gözünüzden kaçmış.
Teşekkür ederim sağolun
Konu uzun sadece şunu söylemek istiyorum. Yirmi yaşındaki anneler çocuğunu uyutuyor sevip okşayıp. İlk oğlum ben 24 yaşında iken doğdu. Yalnız büyüttüm. Tecrubesizdim. Gece üç kere uyanır emer doyar geri uyurdu. Gündüz güzel yemek yer. Ağlamaz sesi çıkmazdı. Karnı tok altı temiz olsun kedi gibi çocuktu. Çok ta tombikti. Üç öğün yemek bı öğün meyve yer iki senede anne sütü aldı. Aksam dokuzda uyurdu. Çok kolay ve düzenli bı bebekti. İkinci oğlum dört sene sonra doğdu. 28 yaşındaydım . Memeyi tutturamadim. Çok inatciydi. Çok gazlı hep ağlayan uyumayan bana aşırı bağımlı. Gece sayısız uyanan bı bebek. İştahsız. Ek gıdaya çok kötü başladık . Yemekler hep çöpe gitti. İki sene de küçük oğlumu emzirdim. Küçük oğlum hep zayıf. Şimdi bu benim beceriksizligim mi. Büyük oğlum ilk anneligim. Uykusu yemesi kilosu hep iyiyken ikinci çocukta neden tökezledim. Aslında daha tecrübeliyim. İlk oğlum yapısal olarak bana çekmiş . Kilo almaya meyilli. Anne karnında bile doktor sürekli iri bebek diyip durdu. Anne karnında belliydi. Küçük oğlum yapısı babasına benziyor. Daha zayıf yapılı. Çocukluğu muhtemelen babasının çocukluğu gibi istahsiz kilo almaya meyli yok. Ben iki çocuğum içinde elimden geleni yaptım . Yapıyorum. Ama olduğu kadar . Aldığı kadar. Kendini suçlama. Demek istediğim. Haa bu arada büyük oğluma herşeyi biz öğrettik. Ama küçük abisinden öğreniyor. Görerek duyarak yaşayarak öğreniyor. Abisine aşık. Bı o kadar paraliyor abisini.Nerden başlasam bilmiyorum. Derdim büyük değil belki ama beni dibe çekmeye yetiyor. Daha çok konuşma insanıyım yazarak ifadem çok iyi değil.Birazcık uzun ve karışık yazabilirim, affola.
7,5 aylık bir kızım var. Hamileliğimin 4. Ayından beri pandemi sebebiyle, doğumdan sonra da doğum izni ücretsiz izin vs derken 1 yıldan fazladır evdeyim. Bir tane arabamız var, onu da eşim kullanıyor işe giderken. Ben bebekle ya kanguruyla ya da bebek arabasıyla çıkabiliyorum yani. Evimiz merkezi, çarşıya pazara yakın bir yerde değil. Pandemi zamanı toplu taşıma, taksi vs de kullanmak istemedim. Yazın yine iyi kötü yürüme mesafesinde gidebileceğim yerlere çıkardım kızı, her gün hava alıyorduk. Bazen dışarda uyutuyor, oturup kitap okuyordum. Havaların soğumasıyla artık dışarı da çıkamaz olduk. İyiden iyiye dört duvar arasına kapandım yani. Hastane ve market harici çıktığım pek yok bu ara anlayacağınız.
Evlenip hem şehir hem iş değiştirdim. Burda kimsem yok. Ne arkadaş ne akraba. İş arkadaşlarım var elbette ama özelde görüştüğüm kişiler değil. Zaten evlendim geldim işe başladım derken 1,5 sene sonra pandemi oldu evden çalışmaya başladık. Aman aman bir çevre edinemedim. Kışın gelmesiyle birlikte nerdeyse eve kapandığımı söylemiştim. Kimsem olmadığı için gidip gelme de olmuyor. Şöyle 5 dk bir kahve molası ne bileyim hadi sen duşa gir kıza ben bakarım falan aşırı ihtiyacım var böyle şeylere. Çok yalnızım
Kızım zor bir bebek değil, yani sanırım değil. Hareketli, akıllı, cin gibi maşallah;öyle sürekli ağlayan ne bileyim gazlı, kolik vs bir bebek değildi. Ama ilk haftaları saymazsak hep bir uyku problemimiz var nickimden de anlayacağınız üzere. Neyse asıl derdim bu değil.
Kızıma gündüz tek başıma bakıyorum bir çok anne gibi. Ama aşırı yoruluyorum. Hiçbir şeye yetişemiyorum. Evi b.k götürüyor afedersiniz. Düzenli yemek yapmıyorum. Ek gıdaya geçtiğimizden beri bir tek kızımın öğünlerini aksatmamaya çalışıyorum. O da işte enerjim olursa. Kızımın uykusu çok hafif. Gündüz o uyurken gürültülü iş yapamıyorum. Uyanıkken de zaten o yaptırmıyor. Sürekli ilgi, oyun istiyor. 5 dk da olsa oyalayacak kimse olmadığı için akşam eşim işten gelene kadar kızımlayım yani. İyi günündeyse gündüz 3-3,5 saat uyuyor. O uyurken ben yemek yiyorum. Bulaşık, çamaşır atıyorum. Ortalığı topluyorum. Biraz oturayım derken uyanıyor zaten. Akşam eşim gelince de üçümüz mutfakta, yemek hazırlayıp yiyoruz. Sonra benim uyku maratonum başlıyor. Uyutana kadar 50 defa uğraşıyorum. Neyse dediğim gibi asıl mesele bu değil.
Sorun şu ki kendimi aşırı yetersiz hissediyorum. Hem anne hem eş olarak. Kızımın uyku problemiyle ilgili konu açmıştım daha önce. Çok yardımcı mesajlar aldım. Ama bir yandan da kendimi daha da kötü anne hissetmeme sebep oldu. Herkes bebeğini sevip okşayarak uyutabiliyor ben beceremiyorum diyorum. 31 yaşında koca kadınım, 19-20 yaşındaki kızlar bile bebeklerine benden güzel bakıyor diyorum. Uyumadığında öfkeleniyorum bazen ama asla bebeğime değil kendime kızıyorum. Kötü annesin diyorum, beceremiyorsun. “Bak millet sallamadan, ağlatmadan, uğraşmadan ne güzel uyutuyor bebeğini.Bebeğine bakamadığın gibi evin de içler acısı. “
Evimi sevmiyorum. Kiradayız, evlendiğimiz sene idareten diyerek tuttuk. Kendi evimizi almaktı niyetimiz. Ama bir türlü olmadı. Her şeyi kendi evimizde yaparız diyerek erteledim. Elim gitmiyor hiçbir şeye, içimden de gelmiyor doğrusu. İyiden iyiye saldım artık, günü kurtaracak kadar temizlik, toplama yapıyorum. Gerçekten ateşe veresim geliyor bazen evi.
Bu arada benim halimin de evden aşağı kalır yanı yok. Doğum kilolarımın neredeyse tamamını verdim ama bir çöktüm sanki. Daha yaşlı daha solgun geliyorum gözüme. Saçlarım bakımsız, kuru, cansız. Cildim iyice kurudu, duşa girip çıkmaktan başka bir şey yapamıyorum. Kuaföre en son ne zaman gittim bilmiyorum. Evleri pırıl pırıl kendisi şıkır şıkır annelere aşırı imreniyorum. Yapamıyorum ben beceremiyorum. Bende ne o enerji ne o yetenek yok. Şimdi bu konuya da şahane öneriler gelecek ama onlar da kendimi yetersiz hissetmeme sebep olacak biliyorum.
Eşimle zaten birbirimize vakit ayıramıyoruz artık. Tek odağımız bebek diyebilirim. Baş başa kaldığımızda bile genelde onun hakkında konuşuyoruz. O da iyice saldı sanırım, işten gelip evle ve kızla ilgili birkaç bir şey yapıp yatmak istiyor. Eskisi gibi haftasonu plan yapıp çıkalım gezelim kalmadı. Kız durur mu, uyur mu uyanır mı, ağlar mı, acıkır mı diye düşünmekten uzun soluklu planlar yapamıyoruz. Çoğunlukla evde pinekleyerek geçiyor. Ailece depresyondayız galiba.
Bunu söylemeye utanıyorum ama bekarlık günlerimi çok özlüyorum. Eşimi de kızımı da çok seviyorum ama özlüyorum işte elimde değil. O rahatlığımı, hesapsızlığımı, hayalperestliğimi, hevesli hallerimi özlüyorum. Şimdi günü bitirmeye bakıyorum. Ohh bu akşam da uyudu şükür ama yarın yeni bir challege başlıyor.Yatıp uyumam gerek şu an ama hiç istemiyorum. Yine 747374 kez uyanacak, sabah tam şarj olmadan fişten çekilmiş telefon gibi kalkıp yeni bir güne başlayacağım.
Bu konuyu da niye açtım bilmiyorum.Neyse işte çok bunaldım. Sadece içimi dökmek istedim.
Allah'tan abimiz pek sabırlı . Küçük çok yaramaz çok ağlayan zor bı bebek. Ama bı o kadar tatlı cilveli sevimli zeki. Büyük efendi uslu merhametli. Güzel yönlerden bakınca aslında her zorlukta bı güzellik olduğunu görüyoruz.
Yapmayın iş güç boşverin. Bi kahve yapın, uzatın ayağınızı tamam. Haftada 1 gün de imkan varsa bi temizlikçi alın yeter. Yaşayacak kadar temiz olsun, gösterecek kadar değil :) Geçecek az kaldı.Gündüzleri eskiden uyumazdı. Delirirdim. 15-20 dk uyuyup uyanırdı. Son 1 aydır falan gündüz uykularını uyuyor ama şöyle bir sıkıntımız var uykusu çok hafif. En ufak sese uyanıveriyor. O sebeple gürültülü işler yapamıyorum. Yazdım aslında ama gözünüzden kaçmış.
Henuz cok yeni dönemi oldugu icin rahatim. Neredeyse hep uyuyorlar. Memeyi tutturup emzirebilmek disinda derdim yok. 1 ay sonra isyeaaaaannn konulari acicam
bence sen bize moral verirsin bana bakın halinize sukredin diye
Hemde nasıl...bide kanal tedavisi olabilir dedi 3.5 kere gidilir artık sosyalligin dibine vurdumOğlumu beşiğe alıp koyarken ters bir hareket yaptım herhalde bileğim ağrıyor malesef.. ooo sizin işlem uzun sürer dişçide, siz benden daha sosyalsiniz canım
Delirtiyor sana benim hikayemi anlatayım İnan yanlız değilsin 
oğlum doğdu 19. Gün annemleri yolladım Süpermen gibiydi . Annemler gidince bi boşluğa düştüm tamamen lohusa psikolojisi . Oğlum 37. Gün tek göğsümü red etmeye başladı hayat o zaman çok kötü bir yöne gitti bizim evde . Bir sürü uğraş çaba . 4. Ayda meme reddi arttı kg alımı yavaşladı . O arada ben memeyi bırakmasın diye psikolojik savaş verdim kendi kendime. Mama takviyesi kabul etmedi çocuğu sürekli aç zannetmeye başladım . Sonra ek gıda başladı onda da 1 aydan sonra kötü ilerledi . Kg alımı hep yavaş oldu tabi ki . Uykuları 40 dk uyuyordu sonra kalkıyordu bunjn adı felaket uykusuydu aşmak için o uyuduğu zaman 30 dk koşa koşa tuvalete git bebeğin ütüsünü yap veya yemek yap . Ekmeğin arasına peynir vs koyup yanına gidiyordum o uyandığı zaman geri daldırmak için . O arada pandemi başlamış kapalıyız kimseyi görmüyorum tüm arkadaş çevremi kaybettim. 8 ay izinlerimiz kapalı kaldı gidermedik ailemi görmedim . Çok zor inanki sonra da diş dönemi başladı aman allahım lokma yemiyor herşeye ağlıyor sürekli kucak 
bir tek gece uykusuna erken geçmeye alıştırdım ama gece 10 kere uyanıyordu uykusuzdum bak hala öyleyim ben . Sabah domates yere düştü eline geri verdim yeri sildim diye 15 dk ağladı . Temizlikçi almaya çalıştım ama bazı sebeplerden başarısız oldum kendi yapıyorum. Üzerime saçıma yüzüme dikkat ediyorum ve eşimle iletişimime yoksa hayat iyice çekilmez olacak . Geçen eşim dedi ki sen büyük bir iş başarıyorsun herkesin annesi Kv gelip çocuğa bakıyor sen hep yanlızsın . Kendimle bu yüzden gurur duyuyorum bu gurur hissi bile bana iyi geliyor . Çocuk bir şekilde büyüyecek ama biz yaşlı hasta bakımsız iletişimi bozuk insanlar olmayalım yeterli sıkma canını . Temizlik yapmak istemiyorsan temizlikçi al haftada bir kuaföre git kendine ödül ver mesela mutlu olmak için sevenler üret çünkü mutlu anne mutlu bebek mutlu eş mutlu ev 
2 yaşında rahat filan edilmiyor şuan 2 yaşında oğlum hala aynı hatta bazı şeyler daha kötü
şu günler gelip geçiyor merak etmeyin .Nerden başlasam bilmiyorum. Derdim büyük değil belki ama beni dibe çekmeye yetiyor. Daha çok konuşma insanıyım yazarak ifadem çok iyi değil.Birazcık uzun ve karışık yazabilirim, affola.
7,5 aylık bir kızım var. Hamileliğimin 4. Ayından beri pandemi sebebiyle, doğumdan sonra da doğum izni ücretsiz izin vs derken 1 yıldan fazladır evdeyim. Bir tane arabamız var, onu da eşim kullanıyor işe giderken. Ben bebekle ya kanguruyla ya da bebek arabasıyla çıkabiliyorum yani. Evimiz merkezi, çarşıya pazara yakın bir yerde değil. Pandemi zamanı toplu taşıma, taksi vs de kullanmak istemedim. Yazın yine iyi kötü yürüme mesafesinde gidebileceğim yerlere çıkardım kızı, her gün hava alıyorduk. Bazen dışarda uyutuyor, oturup kitap okuyordum. Havaların soğumasıyla artık dışarı da çıkamaz olduk. İyiden iyiye dört duvar arasına kapandım yani. Hastane ve market harici çıktığım pek yok bu ara anlayacağınız.
Evlenip hem şehir hem iş değiştirdim. Burda kimsem yok. Ne arkadaş ne akraba. İş arkadaşlarım var elbette ama özelde görüştüğüm kişiler değil. Zaten evlendim geldim işe başladım derken 1,5 sene sonra pandemi oldu evden çalışmaya başladık. Aman aman bir çevre edinemedim. Kışın gelmesiyle birlikte nerdeyse eve kapandığımı söylemiştim. Kimsem olmadığı için gidip gelme de olmuyor. Şöyle 5 dk bir kahve molası ne bileyim hadi sen duşa gir kıza ben bakarım falan aşırı ihtiyacım var böyle şeylere. Çok yalnızım
Kızım zor bir bebek değil, yani sanırım değil. Hareketli, akıllı, cin gibi maşallah;öyle sürekli ağlayan ne bileyim gazlı, kolik vs bir bebek değildi. Ama ilk haftaları saymazsak hep bir uyku problemimiz var nickimden de anlayacağınız üzere. Neyse asıl derdim bu değil.
Kızıma gündüz tek başıma bakıyorum bir çok anne gibi. Ama aşırı yoruluyorum. Hiçbir şeye yetişemiyorum. Evi b.k götürüyor afedersiniz. Düzenli yemek yapmıyorum. Ek gıdaya geçtiğimizden beri bir tek kızımın öğünlerini aksatmamaya çalışıyorum. O da işte enerjim olursa. Kızımın uykusu çok hafif. Gündüz o uyurken gürültülü iş yapamıyorum. Uyanıkken de zaten o yaptırmıyor. Sürekli ilgi, oyun istiyor. 5 dk da olsa oyalayacak kimse olmadığı için akşam eşim işten gelene kadar kızımlayım yani. İyi günündeyse gündüz 3-3,5 saat uyuyor. O uyurken ben yemek yiyorum. Bulaşık, çamaşır atıyorum. Ortalığı topluyorum. Biraz oturayım derken uyanıyor zaten. Akşam eşim gelince de üçümüz mutfakta, yemek hazırlayıp yiyoruz. Sonra benim uyku maratonum başlıyor. Uyutana kadar 50 defa uğraşıyorum. Neyse dediğim gibi asıl mesele bu değil.
Sorun şu ki kendimi aşırı yetersiz hissediyorum. Hem anne hem eş olarak. Kızımın uyku problemiyle ilgili konu açmıştım daha önce. Çok yardımcı mesajlar aldım. Ama bir yandan da kendimi daha da kötü anne hissetmeme sebep oldu. Herkes bebeğini sevip okşayarak uyutabiliyor ben beceremiyorum diyorum. 31 yaşında koca kadınım, 19-20 yaşındaki kızlar bile bebeklerine benden güzel bakıyor diyorum. Uyumadığında öfkeleniyorum bazen ama asla bebeğime değil kendime kızıyorum. Kötü annesin diyorum, beceremiyorsun. “Bak millet sallamadan, ağlatmadan, uğraşmadan ne güzel uyutuyor bebeğini.Bebeğine bakamadığın gibi evin de içler acısı. “
Evimi sevmiyorum. Kiradayız, evlendiğimiz sene idareten diyerek tuttuk. Kendi evimizi almaktı niyetimiz. Ama bir türlü olmadı. Her şeyi kendi evimizde yaparız diyerek erteledim. Elim gitmiyor hiçbir şeye, içimden de gelmiyor doğrusu. İyiden iyiye saldım artık, günü kurtaracak kadar temizlik, toplama yapıyorum. Gerçekten ateşe veresim geliyor bazen evi.
Bu arada benim halimin de evden aşağı kalır yanı yok. Doğum kilolarımın neredeyse tamamını verdim ama bir çöktüm sanki. Daha yaşlı daha solgun geliyorum gözüme. Saçlarım bakımsız, kuru, cansız. Cildim iyice kurudu, duşa girip çıkmaktan başka bir şey yapamıyorum. Kuaföre en son ne zaman gittim bilmiyorum. Evleri pırıl pırıl kendisi şıkır şıkır annelere aşırı imreniyorum. Yapamıyorum ben beceremiyorum. Bende ne o enerji ne o yetenek yok. Şimdi bu konuya da şahane öneriler gelecek ama onlar da kendimi yetersiz hissetmeme sebep olacak biliyorum.
Eşimle zaten birbirimize vakit ayıramıyoruz artık. Tek odağımız bebek diyebilirim. Baş başa kaldığımızda bile genelde onun hakkında konuşuyoruz. O da iyice saldı sanırım, işten gelip evle ve kızla ilgili birkaç bir şey yapıp yatmak istiyor. Eskisi gibi haftasonu plan yapıp çıkalım gezelim kalmadı. Kız durur mu, uyur mu uyanır mı, ağlar mı, acıkır mı diye düşünmekten uzun soluklu planlar yapamıyoruz. Çoğunlukla evde pinekleyerek geçiyor. Ailece depresyondayız galiba.
Bunu söylemeye utanıyorum ama bekarlık günlerimi çok özlüyorum. Eşimi de kızımı da çok seviyorum ama özlüyorum işte elimde değil. O rahatlığımı, hesapsızlığımı, hayalperestliğimi, hevesli hallerimi özlüyorum. Şimdi günü bitirmeye bakıyorum. Ohh bu akşam da uyudu şükür ama yarın yeni bir challege başlıyor.Yatıp uyumam gerek şu an ama hiç istemiyorum. Yine 747374 kez uyanacak, sabah tam şarj olmadan fişten çekilmiş telefon gibi kalkıp yeni bir güne başlayacağım.
Bu konuyu da niye açtım bilmiyorum.Neyse işte çok bunaldım. Sadece içimi dökmek istedim.
Özdeğer Özsevgi Özşefkat meditasyonlarıyla bu işi çözersinizNerden başlasam bilmiyorum. Derdim büyük değil belki ama beni dibe çekmeye yetiyor. Daha çok konuşma insanıyım yazarak ifadem çok iyi değil.Birazcık uzun ve karışık yazabilirim, affola.
7,5 aylık bir kızım var. Hamileliğimin 4. Ayından beri pandemi sebebiyle, doğumdan sonra da doğum izni ücretsiz izin vs derken 1 yıldan fazladır evdeyim. Bir tane arabamız var, onu da eşim kullanıyor işe giderken. Ben bebekle ya kanguruyla ya da bebek arabasıyla çıkabiliyorum yani. Evimiz merkezi, çarşıya pazara yakın bir yerde değil. Pandemi zamanı toplu taşıma, taksi vs de kullanmak istemedim. Yazın yine iyi kötü yürüme mesafesinde gidebileceğim yerlere çıkardım kızı, her gün hava alıyorduk. Bazen dışarda uyutuyor, oturup kitap okuyordum. Havaların soğumasıyla artık dışarı da çıkamaz olduk. İyiden iyiye dört duvar arasına kapandım yani. Hastane ve market harici çıktığım pek yok bu ara anlayacağınız.
Evlenip hem şehir hem iş değiştirdim. Burda kimsem yok. Ne arkadaş ne akraba. İş arkadaşlarım var elbette ama özelde görüştüğüm kişiler değil. Zaten evlendim geldim işe başladım derken 1,5 sene sonra pandemi oldu evden çalışmaya başladık. Aman aman bir çevre edinemedim. Kışın gelmesiyle birlikte nerdeyse eve kapandığımı söylemiştim. Kimsem olmadığı için gidip gelme de olmuyor. Şöyle 5 dk bir kahve molası ne bileyim hadi sen duşa gir kıza ben bakarım falan aşırı ihtiyacım var böyle şeylere. Çok yalnızım
Kızım zor bir bebek değil, yani sanırım değil. Hareketli, akıllı, cin gibi maşallah;öyle sürekli ağlayan ne bileyim gazlı, kolik vs bir bebek değildi. Ama ilk haftaları saymazsak hep bir uyku problemimiz var nickimden de anlayacağınız üzere. Neyse asıl derdim bu değil.
Kızıma gündüz tek başıma bakıyorum bir çok anne gibi. Ama aşırı yoruluyorum. Hiçbir şeye yetişemiyorum. Evi b.k götürüyor afedersiniz. Düzenli yemek yapmıyorum. Ek gıdaya geçtiğimizden beri bir tek kızımın öğünlerini aksatmamaya çalışıyorum. O da işte enerjim olursa. Kızımın uykusu çok hafif. Gündüz o uyurken gürültülü iş yapamıyorum. Uyanıkken de zaten o yaptırmıyor. Sürekli ilgi, oyun istiyor. 5 dk da olsa oyalayacak kimse olmadığı için akşam eşim işten gelene kadar kızımlayım yani. İyi günündeyse gündüz 3-3,5 saat uyuyor. O uyurken ben yemek yiyorum. Bulaşık, çamaşır atıyorum. Ortalığı topluyorum. Biraz oturayım derken uyanıyor zaten. Akşam eşim gelince de üçümüz mutfakta, yemek hazırlayıp yiyoruz. Sonra benim uyku maratonum başlıyor. Uyutana kadar 50 defa uğraşıyorum. Neyse dediğim gibi asıl mesele bu değil.
Sorun şu ki kendimi aşırı yetersiz hissediyorum. Hem anne hem eş olarak. Kızımın uyku problemiyle ilgili konu açmıştım daha önce. Çok yardımcı mesajlar aldım. Ama bir yandan da kendimi daha da kötü anne hissetmeme sebep oldu. Herkes bebeğini sevip okşayarak uyutabiliyor ben beceremiyorum diyorum. 31 yaşında koca kadınım, 19-20 yaşındaki kızlar bile bebeklerine benden güzel bakıyor diyorum. Uyumadığında öfkeleniyorum bazen ama asla bebeğime değil kendime kızıyorum. Kötü annesin diyorum, beceremiyorsun. “Bak millet sallamadan, ağlatmadan, uğraşmadan ne güzel uyutuyor bebeğini.Bebeğine bakamadığın gibi evin de içler acısı. “
Evimi sevmiyorum. Kiradayız, evlendiğimiz sene idareten diyerek tuttuk. Kendi evimizi almaktı niyetimiz. Ama bir türlü olmadı. Her şeyi kendi evimizde yaparız diyerek erteledim. Elim gitmiyor hiçbir şeye, içimden de gelmiyor doğrusu. İyiden iyiye saldım artık, günü kurtaracak kadar temizlik, toplama yapıyorum. Gerçekten ateşe veresim geliyor bazen evi.
Bu arada benim halimin de evden aşağı kalır yanı yok. Doğum kilolarımın neredeyse tamamını verdim ama bir çöktüm sanki. Daha yaşlı daha solgun geliyorum gözüme. Saçlarım bakımsız, kuru, cansız. Cildim iyice kurudu, duşa girip çıkmaktan başka bir şey yapamıyorum. Kuaföre en son ne zaman gittim bilmiyorum. Evleri pırıl pırıl kendisi şıkır şıkır annelere aşırı imreniyorum. Yapamıyorum ben beceremiyorum. Bende ne o enerji ne o yetenek yok. Şimdi bu konuya da şahane öneriler gelecek ama onlar da kendimi yetersiz hissetmeme sebep olacak biliyorum.
Eşimle zaten birbirimize vakit ayıramıyoruz artık. Tek odağımız bebek diyebilirim. Baş başa kaldığımızda bile genelde onun hakkında konuşuyoruz. O da iyice saldı sanırım, işten gelip evle ve kızla ilgili birkaç bir şey yapıp yatmak istiyor. Eskisi gibi haftasonu plan yapıp çıkalım gezelim kalmadı. Kız durur mu, uyur mu uyanır mı, ağlar mı, acıkır mı diye düşünmekten uzun soluklu planlar yapamıyoruz. Çoğunlukla evde pinekleyerek geçiyor. Ailece depresyondayız galiba.
Bunu söylemeye utanıyorum ama bekarlık günlerimi çok özlüyorum. Eşimi de kızımı da çok seviyorum ama özlüyorum işte elimde değil. O rahatlığımı, hesapsızlığımı, hayalperestliğimi, hevesli hallerimi özlüyorum. Şimdi günü bitirmeye bakıyorum. Ohh bu akşam da uyudu şükür ama yarın yeni bir challege başlıyor.Yatıp uyumam gerek şu an ama hiç istemiyorum. Yine 747374 kez uyanacak, sabah tam şarj olmadan fişten çekilmiş telefon gibi kalkıp yeni bir güne başlayacağım.
Bu konuyu da niye açtım bilmiyorum.Neyse işte çok bunaldım. Sadece içimi dökmek istedim.
Ya işte bir de bu teyzeler var dimi? Bebek dediğin emer uyur, alıştırmışsın vs vs. Biz de zorla sallamadık bebeği herhalde. İlk 40 gün benim bebeğim de sürekli uyurdu. Uyutmak diye bir eylem yoktu benim için. Sonra bir uyandı pir uyandı
yani öyle alıştırmışsın olayına pek katılmıyorum. Uyuyamıyo, acı çekiyor çocuk ne yapalım? Her yolu deniyorsun ondan sonra işte. 
Diş de zorladı bizi, 6 tane dişi var şimdiden
4. Aydan beri diş sıkıntısı çekiyoruz. Bitene kadar rahat yok sanırım.
Döneceğim tabi, 1 yaş civarı düşünüyordum ama ekonomik durum müsade etmeyecek gibi. Şubat gibi dönebilirim
Ben de öyle düşünüyorum, yani inşallah
Bakacağım, teşekkür ederim.
Niye ya 2 yaşında bebiş kreşe başlasa ben de okula başlarım diye düşünüyorum o zaman rahat ederim işte hayallerim bu yönde olmaz mı dersiniz..
Bizim son 4 diş allahım kurtulmak istiyorum cidden diş olayındanDiş de zorladı bizi, 6 tane dişi var şimdiden
Senin işin de çok zormuş gerçekten. Biliyorum her annenin işi çok çok zor. Bazen insan kaldıramıyor işte, yetersizlik hissi çöküyor. Dün biraz toparladım evi, akşam da markete çıktık iyi geldi.
Kuaföre gideceğim mutlaka bi manikür pedikür istiyorum artık.
bak sana diyorum ya günlük yüzüne birşey sürsen bi kalem rimel İnan ki havan değişiyor ben hep öyle yapıyorum. Öğlene kadar evdeki tüm işlerim bitirip bebek uyurken 5 dk kendime zaman ayırıyorum bi kahve o ara hemen makyaj saç misss oluyor insan bir oje 
