Merhaba… burayı hep okurdum ama yazacağımı hiç düşünmemiştim. Ben 28 yaşında bir anneyim eşimle üniversite tanıştım 3 yıl sevgilim oldu sonrasında evlendim 4 yaşında bir kızım var 4.5 aylık hamileyim bir oğlum olacak Allahım sağlıkla gelmeyi nasip etsin yavruma. Ben çok severek maddi bir beklentisi olmadan kendi düğünümü mobilyasını kendi almış biriyim isteklerim hiç bir zaman olmadı çünkü eşimde veya ailesinde yapacak durum yoktu bende istemedim zaten kendi kendime eşimle çabaladım yaptım ailem 16 saat uzaklıkta yaşıyor eşim sürekli içip durur işine gider ama maaşı ancak ona yeter bize üç beş kuruş kalır içmese evde huzur bırakmaz kızımın yanında bana bağırır hatta vurmaya çalışır bunu dördüncü defa yaşadık sinirleri bozuk hasta bir insan olduğunu düşünüyorum. Kendi iş yerim var ama sezonluk kazanan bir sektördeyim tek korkum çocuklarımın bana neden savaşmadın babamı düzeltmedin demesi ama ben düzeleceğini sanmıyorum içimde sevgi zaten kalmadı her lafı söylüyoruz artık birbirimize o kadar büyük geliyor ki suan yaşadıklarım sanki hiç ayağa kalkamayacak gibiyim çocuklarım var onları bir hayat bekliyor ben onları bırakamam ailem arkamda duruyor ama ben yanlış bir seçim yapmaktan korkuyorum eşim kızıma düşkün yada onu bahane ediyor bilmiyorum onada evlat hasreti çektireceğim için üzülüyorum. Yaşadıklarımın bir kısmı bunlar… kafam çok karışık fikir verin