Bir anne bunları yaparmı? Ben ne yapıcam?

Moonlight .!.:

benim içimden inanmak geldi. fake olduğunu düşünmüyorum. samimiyetine güveniyorum.
Annenle irtibatını hemen koparamasan da yavaş yavaş azaltarak yapabilirsin bunu.
gelmek istediğinde kabul etme. aradığında açma v.s.
sen yinede ailenden kimseye anlatma. geçmiş geçmişte kaldı.
bundan sonra senin ruh sağlığını koruman önemli.
mutluluğuna gölge düşürmesine izin verme canım.

Genişletmek için tıkla...

Ecisss .!.:

Arkadaşlar merhaba, aynı yazıyı yine bugün aile bölümünde de paylaştım ama acil fikir yorum ve yardımlarınıza ihtiyacım var, bu yüzden buraya da yazmak istedim. Uzun olduğu için özür dilerim ama hepsi bir bütün olduğu için hiçbirşeyi atlamadan yazdım. Şimdiden yardımlarınıza teşekkürler.

"Aslında benim içimi döküp geçmekten çok ciddi önerilere ve yardıma ihtiyacım var. Umarım fikirlerinizi benden esirgemezsiniz. (Yazının uzun olması sebebiyle özür dilerim. Hepsi bir bütün olduğu için sizlerle paylaşmak istedim)

Benim annem ile hayat yolum şöyle başladı, ben doğdum ve annem devlet memuru olarak çalışıyordu. 6 ay ücretsiz izinden sonra beni şehir dışında yaşayan anneannem ve dedemin yanına bırakmış. Ben 5 yaşına kadar hiç aralıksız anneannem ve dedemin yanında yaşadım, büyüdüm. Annem ise sadece haftasonları hem gezmeye hemde beni görmeye gelirdi. (Babam nerdeyse hiç gelmezdi, onca yıl içinde belki 2 kez.) Sonra 5 yaşında annemin çalıştığı yerin yakınında kreşe başladım. Ama yine 1 ay evde 1 ay anneannemlerde, sonra sömestre tatilinde 1 ay ve her yaz hatta Mayıs'tan Eylül ayına kadar da 4 ay aralıksız yine anneannemlerin yanında kalıyordum. Ama fiilen artık eve dönmüştüm. Tam bu sırada yani 5 yaşındayken annem kreş çıkışlarına beni almaya bir adam ile geliyordu. Bana iş arkadaşı olarak tanıttığı biri. Fakat çok samimilerdi ama anlam veremiyordum tabii o yaşlarda. Evde de babam vardı. Ve annem ile sürekli kavga ediyorlardı. Benim gözüm önünde bıçaklarla, tekme tokat denircesine. Yıllar bu şekilde geçerek ben ilkokula başladım. Yine her fırsatta anneannemlerde kalma sürelerim aynı şekilde devam ediyordu, sadece orada mutlu oluyordum. Ben henüz ilkokul 2 ve 3 e gittiğim zamanlarda annem, babama işten bayan bir arkadaşının adını verip haftasonu onların yazlığına gideceğimizi ve benzeri şeyler söyleyerek beni de alıp, o iş arkadaşım dediği adam ile şehir dışında otele, pansiyona ne bulurlarsa gidiliyordu. Daha o zaman başladı bana yaşatılanlar çünkü söylemeye utanıyorum ama, aynı oda içerisinde diğer yatakta, hatta çift kişilik yatakta ben bile varken, huzursuzlandığımda annem tarafından hakaretlerle, döverek uyutulmaya çalışılır, uyumadığım bilerek de yapacaklarından geri kalmazlardı. Ben 4. sınıfa geldiğimde babam şehir dışında bir işe başladı. Artık ay da bir eve geliyordu. Bu sefer de o adamın geceleri bizim eve gelme durumu başladı. Ayda bir babam gelirdi, diğer günlerde o adam. Annem bir babam ile olurdu, sonra o adamla. Ama babamla çoğunluklada gözümün önünde yaşanan tekme tokat arbede şeklinde kavgalar ile geçerdi. Fakat kavgaları hep annem sebepsiz tahrik ederek çıkartırdı. Babamın diğer adamdan haberi yoktu zaten. O adam geldiği günlerde ben yanlız yatmak zorunda kalırdım ve annemin onun yanında olduğunu bilmek bana huzursuzluk verirdi. Aklım tam ermiyordu ama huzursuzdum. Annem bana sen hadi yat derdi bende önce istemez sonra mecbur yatmaya giderdim. Ama bilirdim ki ben daha odaya girdiğim an dibimdeki diğer odaya da onalr girerdi. Ben de çoğu kez devamında olacakları bildiğimden o sesler başlamadan, dayanamaz kalkardım annemi çağırmaya işte bu seferde yerden yere vurulur, dayak yer susturulurdum. Zaten halimde kalmazdı. Beni öylece bırakır yine geçerdi yan odaya ve sesler başlardı. Ben sabahlara kadar ağlardım, çoğu zamanda sesler kesildikten sonra sabaha karşı olduğunda ağlarken uyur kalırdım. Bu şekilde bir çocukluk geçirdim. Ben ortaokul 3 ü bitirene kadar böyle sürdü, çünkü babam o yıl işi şehre dönünce o da eve döndü. Ama bitmedi. Annem yine o insanla devam etti. Yine bazen (örn:adam askerdi ve biz yanına gittik otobüsle 15 saatlik bir yola) yanında götürdüğü otellerde yaşanan çirkinliğe şahit olmaya devam ettim. Sonra sadece gündüzleri babam ve ben evde yokken gelirdi, ama ben okuldan geldiğimde hala toparlanmış olmazlardı, o hallerine çok şahit oldum. Ama artık aklım eriyordu ve anneme nefret, kin herşeyi duyuyordum fakat annemden bu yüzden öyle çok dayak yiyordum ve sindiriliyordum ki bu hem anlatmaya korkuyor, hemde utanıyordum. Babam da hala bilmiyordu. Ama o veya bu sebepten çoğunlukla annemin çıkardığı sebepler ile, annem ile babamın kavgaları da devam ediyordu. Hava da uçuşan bıçaklar, camlar vs. Ve o zaman da babamın annemi tekme tokat dövmeleri. Aile de herkes dışarıdan sadece kavgalarını, çok kavga ettiklerini biliyordu ama evliliğide sürdürüyorlardı. Ben lise 1 de iken bir sefer boşanmaya kalktı annem ama daha sonra anneannemler ile de geçinemediği için(kendi geçimsizliğinden ve tabii o adam ile gidip gelemiyor ya o özgürlük kısıtlanmış oldu, esas sebep sanırım o) yine babamla rol icabı barıştı. Tekrar ben lise son sınıfın ilk günlerine gelene kadar, herşey aynı devam etti, babam ile kavgalar, o adam ile bizim evimizde yatmalar kalkmalar. Bu arada adam ilk zamanlar evli değildi geçen yıllar içinde evlendi ve çocuğu oldu, annem herkese başka sebepler uydurduğu bunalımlar geçirdi ama 2,3 ay sonra yine onunla devam etti. Lise son sınıftayken annem ve babam yine büyük birkaç kavga sonunda önce ayrıldı, annem babama evden attı( yine geceli kalmalar başladı tabii ama artık bazen okuldan en yakın kız ark. kalmaya gidiyordum onu evde görünce.) sonra ben üni. sınavına girmeden bir gün önce annem ve babam benide mahkemeye şahit olarak götürülüp boşandılar. Ben sınava girdim ve istediğim okul ve bölümü kazandım. Yaşadığım şehirde kaldım ama kendim çalışmaya ve okumaya başladım. Çoğu zaman okuldan kız arkadaşlarımda kalırdım. Bir süre sonrada şimdiki eşim ile tanıştım. Okulum bitince de evlendik. Çok şükür mutlu bir evliliğim var ama buda kolay olmadı. Çünkü bunca olanların yanında söylemeye sıranın gelmediği son şey ise ben anneme tüm bunlara rağmen evlad olmaya çalıştım, hep içime attım ve allaha havale edip ihtiyacı olduğunda yanında oldum. Ama yaranamadım. Annem beni bu yaşıma kadar hep hor görmüştür, hep azarlar, hep yargılar, hep eleştirir, kesinlikle hoşluk, yumuşaklık, ve annelik göstermemiştir. Beni fırsat bulduğu her an ailedeki kişilere kötüler, kendi kabul görmeye ve ben hayırsız evlatmışım gibi göstermeye o imajı vermeye çalışır. Benim eşim ile tanıştığımda mutluluğumu bile kıskanmış ve eşimi ailemizdeki herkese benim olmadığım zamanlarda kötüleyerek bozmaya çalışmıştır. Annem hala hayatımda ister istemez. Ve daha bu yaza kadar o adam ile devam ediyordu, en son bu yaz adam onu başka kadına aratarak yada gerçekten başkasıylada olarak (adamın evli olduğu karısı dışında, annem onu bilerek sürdürdü zaten) başından attı ve bitti. Şuan 27 yaşındayım ve bu konuları eşim dahil kimseye anlatamadım. Kimse bilmiyor. Dolayısıyla ben ne çocukluğumu, ne genç kızlığımı yaşayamadım. Şimdi ise evliyim mutluyum ve o yalnız kaldı sadece yine koşan ben varım. Ama hala buraya gelip birşeyleri karıştırma huzursuzluk çıkarmaya çalışıyor. Aile içimizden eşimle benim eline bir malzeme geçirde negatif olarak hemen herkese zevkle anlatıyor, olmayanı da olmuş gibi anlatıyor zaten. Evini sattı ve yeni ev aldı güyya 10 gün diye çıktı geldi, taşınana kadar diye yola çıktı 2 ay oldu, ev için ayrı, burda bizde kalırken ayrı her işine koştum. Akrabalardan zaten kimse istemiyor ama istemeyiz demiyolarda gel de demiyolar, işine de bulaşmıyorlar. Daha bir kaç gün önce artık evine geçecekti ve bana her zamanki gibi yine köpekmişim gibi davranıyordu, onca yaptıklarıma rağmen ve eşim evde değildi bende dayanamadım ve bu geçmişte yaptıklarına rağmen sustuğumu, bana tüm yaptıklarına rağmen hala aşağılama vs, ona evlatlık yaptığımı ama yaranamadığımı söyledim. Beni dövmeye kalktı. Ben yine el kaldırmadım ama beni duvarlara çarptı itekleyerek yere düşürdü üstüme çıktı oturdu ellerimi tek eliyle bağlı tuttu ve saçlarımı çekerek kafamı yerlere vurmaya kalktı. Ben sadece kurtulmaya çalıştım ama ona zarar vermeden yapmaya çalıştığım canını yakmadığım içib kurtulamıyordum. Bu aralar eşimle çocuk istiyoruz, hamilelik için uğraşıyoruz. Bu da onu biliyor ve ihtimal var olduğunu, üstümdeyken bir an aklıma geldi, bırak yapma dedim belki de hamileyim dedim. Daha da çullandı üstüne yerlerde yuvarladı tırnaklarını geçirdi sırtlarıma kenetledi. Özetle, artık taşıyamıyorum bu yükü gerçekten, üstüne de bu muameleyi hakettiğimi düşünmüyorum. Üvey anne olduğunu bile düşündüğüm var özellikle çocukluk yıllarımda ama değil. Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Hırsını aldıktan sonra hiçbişey olmamış gibi aynı şekilde davranmaya devam ediyor. Ben hayatımda istemiyorum ama atamıyorumda. Ne yapmalıyım? Lütfen fikirlerinizi, yorum ve yardımlarınızı esirgemeyin. Hayatımda kimseye anlatamadığım, ilk defa birine birilerini içimi döktüğüm, Benim annem işte bu...(("

Genişletmek için tıkla...

Ecisss .!.:

Arkadaşlar merhaba, aynı yazıyı yine bugün aile bölümünde de paylaştım ama acil fikir yorum ve yardımlarınıza ihtiyacım var, bu yüzden buraya da yazmak istedim. Uzun olduğu için özür dilerim ama hepsi bir bütün olduğu için hiçbirşeyi atlamadan yazdım. Şimdiden yardımlarınıza teşekkürler.

"Aslında benim içimi döküp geçmekten çok ciddi önerilere ve yardıma ihtiyacım var. Umarım fikirlerinizi benden esirgemezsiniz. (Yazının uzun olması sebebiyle özür dilerim. Hepsi bir bütün olduğu için sizlerle paylaşmak istedim)

Benim annem ile hayat yolum şöyle başladı, ben doğdum ve annem devlet memuru olarak çalışıyordu. 6 ay ücretsiz izinden sonra beni şehir dışında yaşayan anneannem ve dedemin yanına bırakmış. Ben 5 yaşına kadar hiç aralıksız anneannem ve dedemin yanında yaşadım, büyüdüm. Annem ise sadece haftasonları hem gezmeye hemde beni görmeye gelirdi. (Babam nerdeyse hiç gelmezdi, onca yıl içinde belki 2 kez.) Sonra 5 yaşında annemin çalıştığı yerin yakınında kreşe başladım. Ama yine 1 ay evde 1 ay anneannemlerde, sonra sömestre tatilinde 1 ay ve her yaz hatta Mayıs'tan Eylül ayına kadar da 4 ay aralıksız yine anneannemlerin yanında kalıyordum. Ama fiilen artık eve dönmüştüm. Tam bu sırada yani 5 yaşındayken annem kreş çıkışlarına beni almaya bir adam ile geliyordu. Bana iş arkadaşı olarak tanıttığı biri. Fakat çok samimilerdi ama anlam veremiyordum tabii o yaşlarda. Evde de babam vardı. Ve annem ile sürekli kavga ediyorlardı. Benim gözüm önünde bıçaklarla, tekme tokat denircesine. Yıllar bu şekilde geçerek ben ilkokula başladım. Yine her fırsatta anneannemlerde kalma sürelerim aynı şekilde devam ediyordu, sadece orada mutlu oluyordum. Ben henüz ilkokul 2 ve 3 e gittiğim zamanlarda annem, babama işten bayan bir arkadaşının adını verip haftasonu onların yazlığına gideceğimizi ve benzeri şeyler söyleyerek beni de alıp, o iş arkadaşım dediği adam ile şehir dışında otele, pansiyona ne bulurlarsa gidiliyordu. Daha o zaman başladı bana yaşatılanlar çünkü söylemeye utanıyorum ama, aynı oda içerisinde diğer yatakta, hatta çift kişilik yatakta ben bile varken, huzursuzlandığımda annem tarafından hakaretlerle, döverek uyutulmaya çalışılır, uyumadığım bilerek de yapacaklarından geri kalmazlardı. Ben 4. sınıfa geldiğimde babam şehir dışında bir işe başladı. Artık ay da bir eve geliyordu. Bu sefer de o adamın geceleri bizim eve gelme durumu başladı. Ayda bir babam gelirdi, diğer günlerde o adam. Annem bir babam ile olurdu, sonra o adamla. Ama babamla çoğunluklada gözümün önünde yaşanan tekme tokat arbede şeklinde kavgalar ile geçerdi. Fakat kavgaları hep annem sebepsiz tahrik ederek çıkartırdı. Babamın diğer adamdan haberi yoktu zaten. O adam geldiği günlerde ben yanlız yatmak zorunda kalırdım ve annemin onun yanında olduğunu bilmek bana huzursuzluk verirdi. Aklım tam ermiyordu ama huzursuzdum. Annem bana sen hadi yat derdi bende önce istemez sonra mecbur yatmaya giderdim. Ama bilirdim ki ben daha odaya girdiğim an dibimdeki diğer odaya da onalr girerdi. Ben de çoğu kez devamında olacakları bildiğimden o sesler başlamadan, dayanamaz kalkardım annemi çağırmaya işte bu seferde yerden yere vurulur, dayak yer susturulurdum. Zaten halimde kalmazdı. Beni öylece bırakır yine geçerdi yan odaya ve sesler başlardı. Ben sabahlara kadar ağlardım, çoğu zamanda sesler kesildikten sonra sabaha karşı olduğunda ağlarken uyur kalırdım. Bu şekilde bir çocukluk geçirdim. Ben ortaokul 3 ü bitirene kadar böyle sürdü, çünkü babam o yıl işi şehre dönünce o da eve döndü. Ama bitmedi. Annem yine o insanla devam etti. Yine bazen (örn:adam askerdi ve biz yanına gittik otobüsle 15 saatlik bir yola) yanında götürdüğü otellerde yaşanan çirkinliğe şahit olmaya devam ettim. Sonra sadece gündüzleri babam ve ben evde yokken gelirdi, ama ben okuldan geldiğimde hala toparlanmış olmazlardı, o hallerine çok şahit oldum. Ama artık aklım eriyordu ve anneme nefret, kin herşeyi duyuyordum fakat annemden bu yüzden öyle çok dayak yiyordum ve sindiriliyordum ki bu hem anlatmaya korkuyor, hemde utanıyordum. Babam da hala bilmiyordu. Ama o veya bu sebepten çoğunlukla annemin çıkardığı sebepler ile, annem ile babamın kavgaları da devam ediyordu. Hava da uçuşan bıçaklar, camlar vs. Ve o zaman da babamın annemi tekme tokat dövmeleri. Aile de herkes dışarıdan sadece kavgalarını, çok kavga ettiklerini biliyordu ama evliliğide sürdürüyorlardı. Ben lise 1 de iken bir sefer boşanmaya kalktı annem ama daha sonra anneannemler ile de geçinemediği için(kendi geçimsizliğinden ve tabii o adam ile gidip gelemiyor ya o özgürlük kısıtlanmış oldu, esas sebep sanırım o) yine babamla rol icabı barıştı. Tekrar ben lise son sınıfın ilk günlerine gelene kadar, herşey aynı devam etti, babam ile kavgalar, o adam ile bizim evimizde yatmalar kalkmalar. Bu arada adam ilk zamanlar evli değildi geçen yıllar içinde evlendi ve çocuğu oldu, annem herkese başka sebepler uydurduğu bunalımlar geçirdi ama 2,3 ay sonra yine onunla devam etti. Lise son sınıftayken annem ve babam yine büyük birkaç kavga sonunda önce ayrıldı, annem babama evden attı( yine geceli kalmalar başladı tabii ama artık bazen okuldan en yakın kız ark. kalmaya gidiyordum onu evde görünce.) sonra ben üni. sınavına girmeden bir gün önce annem ve babam benide mahkemeye şahit olarak götürülüp boşandılar. Ben sınava girdim ve istediğim okul ve bölümü kazandım. Yaşadığım şehirde kaldım ama kendim çalışmaya ve okumaya başladım. Çoğu zaman okuldan kız arkadaşlarımda kalırdım. Bir süre sonrada şimdiki eşim ile tanıştım. Okulum bitince de evlendik. Çok şükür mutlu bir evliliğim var ama buda kolay olmadı. Çünkü bunca olanların yanında söylemeye sıranın gelmediği son şey ise ben anneme tüm bunlara rağmen evlad olmaya çalıştım, hep içime attım ve allaha havale edip ihtiyacı olduğunda yanında oldum. Ama yaranamadım. Annem beni bu yaşıma kadar hep hor görmüştür, hep azarlar, hep yargılar, hep eleştirir, kesinlikle hoşluk, yumuşaklık, ve annelik göstermemiştir. Beni fırsat bulduğu her an ailedeki kişilere kötüler, kendi kabul görmeye ve ben hayırsız evlatmışım gibi göstermeye o imajı vermeye çalışır. Benim eşim ile tanıştığımda mutluluğumu bile kıskanmış ve eşimi ailemizdeki herkese benim olmadığım zamanlarda kötüleyerek bozmaya çalışmıştır. Annem hala hayatımda ister istemez. Ve daha bu yaza kadar o adam ile devam ediyordu, en son bu yaz adam onu başka kadına aratarak yada gerçekten başkasıylada olarak (adamın evli olduğu karısı dışında, annem onu bilerek sürdürdü zaten) başından attı ve bitti. Şuan 27 yaşındayım ve bu konuları eşim dahil kimseye anlatamadım. Kimse bilmiyor. Dolayısıyla ben ne çocukluğumu, ne genç kızlığımı yaşayamadım. Şimdi ise evliyim mutluyum ve o yalnız kaldı sadece yine koşan ben varım. Ama hala buraya gelip birşeyleri karıştırma huzursuzluk çıkarmaya çalışıyor. Aile içimizden eşimle benim eline bir malzeme geçirde negatif olarak hemen herkese zevkle anlatıyor, olmayanı da olmuş gibi anlatıyor zaten. Evini sattı ve yeni ev aldı güyya 10 gün diye çıktı geldi, taşınana kadar diye yola çıktı 2 ay oldu, ev için ayrı, burda bizde kalırken ayrı her işine koştum. Akrabalardan zaten kimse istemiyor ama istemeyiz demiyolarda gel de demiyolar, işine de bulaşmıyorlar. Daha bir kaç gün önce artık evine geçecekti ve bana her zamanki gibi yine köpekmişim gibi davranıyordu, onca yaptıklarıma rağmen ve eşim evde değildi bende dayanamadım ve bu geçmişte yaptıklarına rağmen sustuğumu, bana tüm yaptıklarına rağmen hala aşağılama vs, ona evlatlık yaptığımı ama yaranamadığımı söyledim. Beni dövmeye kalktı. Ben yine el kaldırmadım ama beni duvarlara çarptı itekleyerek yere düşürdü üstüme çıktı oturdu ellerimi tek eliyle bağlı tuttu ve saçlarımı çekerek kafamı yerlere vurmaya kalktı. Ben sadece kurtulmaya çalıştım ama ona zarar vermeden yapmaya çalıştığım canını yakmadığım içib kurtulamıyordum. Bu aralar eşimle çocuk istiyoruz, hamilelik için uğraşıyoruz. Bu da onu biliyor ve ihtimal var olduğunu, üstümdeyken bir an aklıma geldi, bırak yapma dedim belki de hamileyim dedim. Daha da çullandı üstüne yerlerde yuvarladı tırnaklarını geçirdi sırtlarıma kenetledi. Özetle, artık taşıyamıyorum bu yükü gerçekten, üstüne de bu muameleyi hakettiğimi düşünmüyorum. Üvey anne olduğunu bile düşündüğüm var özellikle çocukluk yıllarımda ama değil. Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Hırsını aldıktan sonra hiçbişey olmamış gibi aynı şekilde davranmaya devam ediyor. Ben hayatımda istemiyorum ama atamıyorumda. Ne yapmalıyım? Lütfen fikirlerinizi, yorum ve yardımlarınızı esirgemeyin. Hayatımda kimseye anlatamadığım, ilk defa birine birilerini içimi döktüğüm, Benim annem işte bu...(("

Genişletmek için tıkla...

Ecisss .!.:

Arkadaşlar merhaba, aynı yazıyı yine bugün aile bölümünde de paylaştım ama acil fikir yorum ve yardımlarınıza ihtiyacım var, bu yüzden buraya da yazmak istedim. Uzun olduğu için özür dilerim ama hepsi bir bütün olduğu için hiçbirşeyi atlamadan yazdım. Şimdiden yardımlarınıza teşekkürler.

"Aslında benim içimi döküp geçmekten çok ciddi önerilere ve yardıma ihtiyacım var. Umarım fikirlerinizi benden esirgemezsiniz. (Yazının uzun olması sebebiyle özür dilerim. Hepsi bir bütün olduğu için sizlerle paylaşmak istedim)

Benim annem ile hayat yolum şöyle başladı, ben doğdum ve annem devlet memuru olarak çalışıyordu. 6 ay ücretsiz izinden sonra beni şehir dışında yaşayan anneannem ve dedemin yanına bırakmış. Ben 5 yaşına kadar hiç aralıksız anneannem ve dedemin yanında yaşadım, büyüdüm. Annem ise sadece haftasonları hem gezmeye hemde beni görmeye gelirdi. (Babam nerdeyse hiç gelmezdi, onca yıl içinde belki 2 kez.) Sonra 5 yaşında annemin çalıştığı yerin yakınında kreşe başladım. Ama yine 1 ay evde 1 ay anneannemlerde, sonra sömestre tatilinde 1 ay ve her yaz hatta Mayıs'tan Eylül ayına kadar da 4 ay aralıksız yine anneannemlerin yanında kalıyordum. Ama fiilen artık eve dönmüştüm. Tam bu sırada yani 5 yaşındayken annem kreş çıkışlarına beni almaya bir adam ile geliyordu. Bana iş arkadaşı olarak tanıttığı biri. Fakat çok samimilerdi ama anlam veremiyordum tabii o yaşlarda. Evde de babam vardı. Ve annem ile sürekli kavga ediyorlardı. Benim gözüm önünde bıçaklarla, tekme tokat denircesine. Yıllar bu şekilde geçerek ben ilkokula başladım. Yine her fırsatta anneannemlerde kalma sürelerim aynı şekilde devam ediyordu, sadece orada mutlu oluyordum. Ben henüz ilkokul 2 ve 3 e gittiğim zamanlarda annem, babama işten bayan bir arkadaşının adını verip haftasonu onların yazlığına gideceğimizi ve benzeri şeyler söyleyerek beni de alıp, o iş arkadaşım dediği adam ile şehir dışında otele, pansiyona ne bulurlarsa gidiliyordu. Daha o zaman başladı bana yaşatılanlar çünkü söylemeye utanıyorum ama, aynı oda içerisinde diğer yatakta, hatta çift kişilik yatakta ben bile varken, huzursuzlandığımda annem tarafından hakaretlerle, döverek uyutulmaya çalışılır, uyumadığım bilerek de yapacaklarından geri kalmazlardı. Ben 4. sınıfa geldiğimde babam şehir dışında bir işe başladı. Artık ay da bir eve geliyordu. Bu sefer de o adamın geceleri bizim eve gelme durumu başladı. Ayda bir babam gelirdi, diğer günlerde o adam. Annem bir babam ile olurdu, sonra o adamla. Ama babamla çoğunluklada gözümün önünde yaşanan tekme tokat arbede şeklinde kavgalar ile geçerdi. Fakat kavgaları hep annem sebepsiz tahrik ederek çıkartırdı. Babamın diğer adamdan haberi yoktu zaten. O adam geldiği günlerde ben yanlız yatmak zorunda kalırdım ve annemin onun yanında olduğunu bilmek bana huzursuzluk verirdi. Aklım tam ermiyordu ama huzursuzdum. Annem bana sen hadi yat derdi bende önce istemez sonra mecbur yatmaya giderdim. Ama bilirdim ki ben daha odaya girdiğim an dibimdeki diğer odaya da onalr girerdi. Ben de çoğu kez devamında olacakları bildiğimden o sesler başlamadan, dayanamaz kalkardım annemi çağırmaya işte bu seferde yerden yere vurulur, dayak yer susturulurdum. Zaten halimde kalmazdı. Beni öylece bırakır yine geçerdi yan odaya ve sesler başlardı. Ben sabahlara kadar ağlardım, çoğu zamanda sesler kesildikten sonra sabaha karşı olduğunda ağlarken uyur kalırdım. Bu şekilde bir çocukluk geçirdim. Ben ortaokul 3 ü bitirene kadar böyle sürdü, çünkü babam o yıl işi şehre dönünce o da eve döndü. Ama bitmedi. Annem yine o insanla devam etti. Yine bazen (örn:adam askerdi ve biz yanına gittik otobüsle 15 saatlik bir yola) yanında götürdüğü otellerde yaşanan çirkinliğe şahit olmaya devam ettim. Sonra sadece gündüzleri babam ve ben evde yokken gelirdi, ama ben okuldan geldiğimde hala toparlanmış olmazlardı, o hallerine çok şahit oldum. Ama artık aklım eriyordu ve anneme nefret, kin herşeyi duyuyordum fakat annemden bu yüzden öyle çok dayak yiyordum ve sindiriliyordum ki bu hem anlatmaya korkuyor, hemde utanıyordum. Babam da hala bilmiyordu. Ama o veya bu sebepten çoğunlukla annemin çıkardığı sebepler ile, annem ile babamın kavgaları da devam ediyordu. Hava da uçuşan bıçaklar, camlar vs. Ve o zaman da babamın annemi tekme tokat dövmeleri. Aile de herkes dışarıdan sadece kavgalarını, çok kavga ettiklerini biliyordu ama evliliğide sürdürüyorlardı. Ben lise 1 de iken bir sefer boşanmaya kalktı annem ama daha sonra anneannemler ile de geçinemediği için(kendi geçimsizliğinden ve tabii o adam ile gidip gelemiyor ya o özgürlük kısıtlanmış oldu, esas sebep sanırım o) yine babamla rol icabı barıştı. Tekrar ben lise son sınıfın ilk günlerine gelene kadar, herşey aynı devam etti, babam ile kavgalar, o adam ile bizim evimizde yatmalar kalkmalar. Bu arada adam ilk zamanlar evli değildi geçen yıllar içinde evlendi ve çocuğu oldu, annem herkese başka sebepler uydurduğu bunalımlar geçirdi ama 2,3 ay sonra yine onunla devam etti. Lise son sınıftayken annem ve babam yine büyük birkaç kavga sonunda önce ayrıldı, annem babama evden attı( yine geceli kalmalar başladı tabii ama artık bazen okuldan en yakın kız ark. kalmaya gidiyordum onu evde görünce.) sonra ben üni. sınavına girmeden bir gün önce annem ve babam benide mahkemeye şahit olarak götürülüp boşandılar. Ben sınava girdim ve istediğim okul ve bölümü kazandım. Yaşadığım şehirde kaldım ama kendim çalışmaya ve okumaya başladım. Çoğu zaman okuldan kız arkadaşlarımda kalırdım. Bir süre sonrada şimdiki eşim ile tanıştım. Okulum bitince de evlendik. Çok şükür mutlu bir evliliğim var ama buda kolay olmadı. Çünkü bunca olanların yanında söylemeye sıranın gelmediği son şey ise ben anneme tüm bunlara rağmen evlad olmaya çalıştım, hep içime attım ve allaha havale edip ihtiyacı olduğunda yanında oldum. Ama yaranamadım. Annem beni bu yaşıma kadar hep hor görmüştür, hep azarlar, hep yargılar, hep eleştirir, kesinlikle hoşluk, yumuşaklık, ve annelik göstermemiştir. Beni fırsat bulduğu her an ailedeki kişilere kötüler, kendi kabul görmeye ve ben hayırsız evlatmışım gibi göstermeye o imajı vermeye çalışır. Benim eşim ile tanıştığımda mutluluğumu bile kıskanmış ve eşimi ailemizdeki herkese benim olmadığım zamanlarda kötüleyerek bozmaya çalışmıştır. Annem hala hayatımda ister istemez. Ve daha bu yaza kadar o adam ile devam ediyordu, en son bu yaz adam onu başka kadına aratarak yada gerçekten başkasıylada olarak (adamın evli olduğu karısı dışında, annem onu bilerek sürdürdü zaten) başından attı ve bitti. Şuan 27 yaşındayım ve bu konuları eşim dahil kimseye anlatamadım. Kimse bilmiyor. Dolayısıyla ben ne çocukluğumu, ne genç kızlığımı yaşayamadım. Şimdi ise evliyim mutluyum ve o yalnız kaldı sadece yine koşan ben varım. Ama hala buraya gelip birşeyleri karıştırma huzursuzluk çıkarmaya çalışıyor. Aile içimizden eşimle benim eline bir malzeme geçirde negatif olarak hemen herkese zevkle anlatıyor, olmayanı da olmuş gibi anlatıyor zaten. Evini sattı ve yeni ev aldı güyya 10 gün diye çıktı geldi, taşınana kadar diye yola çıktı 2 ay oldu, ev için ayrı, burda bizde kalırken ayrı her işine koştum. Akrabalardan zaten kimse istemiyor ama istemeyiz demiyolarda gel de demiyolar, işine de bulaşmıyorlar. Daha bir kaç gün önce artık evine geçecekti ve bana her zamanki gibi yine köpekmişim gibi davranıyordu, onca yaptıklarıma rağmen ve eşim evde değildi bende dayanamadım ve bu geçmişte yaptıklarına rağmen sustuğumu, bana tüm yaptıklarına rağmen hala aşağılama vs, ona evlatlık yaptığımı ama yaranamadığımı söyledim. Beni dövmeye kalktı. Ben yine el kaldırmadım ama beni duvarlara çarptı itekleyerek yere düşürdü üstüme çıktı oturdu ellerimi tek eliyle bağlı tuttu ve saçlarımı çekerek kafamı yerlere vurmaya kalktı. Ben sadece kurtulmaya çalıştım ama ona zarar vermeden yapmaya çalıştığım canını yakmadığım içib kurtulamıyordum. Bu aralar eşimle çocuk istiyoruz, hamilelik için uğraşıyoruz. Bu da onu biliyor ve ihtimal var olduğunu, üstümdeyken bir an aklıma geldi, bırak yapma dedim belki de hamileyim dedim. Daha da çullandı üstüne yerlerde yuvarladı tırnaklarını geçirdi sırtlarıma kenetledi. Özetle, artık taşıyamıyorum bu yükü gerçekten, üstüne de bu muameleyi hakettiğimi düşünmüyorum. Üvey anne olduğunu bile düşündüğüm var özellikle çocukluk yıllarımda ama değil. Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Hırsını aldıktan sonra hiçbişey olmamış gibi aynı şekilde davranmaya devam ediyor. Ben hayatımda istemiyorum ama atamıyorumda. Ne yapmalıyım? Lütfen fikirlerinizi, yorum ve yardımlarınızı esirgemeyin. Hayatımda kimseye anlatamadığım, ilk defa birine birilerini içimi döktüğüm, Benim annem işte bu...(("

Genişletmek için tıkla...