- 6 Ocak 2014
- 775
- 562
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Bir anne bunları yaparmı? Ben ne yapıcam?
- Konu Sahibi Ecisss
- Başlangıç Tarihi
- 29 Nisan 2013
- 4.079
- 1.964
Ağzım acı kaldı okurken. Yabanc ı filmde bile inanmaz sasırırdım. Çok büyük bi travma. Babanızında mezhebi ğenismiş herhalde hiçmi sorgulamamış nerde napıo kimlerle görüsüyor... anneannene koyulmana nasl müsade etmiş... bırak hasta ruhlu bi kadınmış o uzak dur. Esinede anlatma sakın ha... ne rahat kadınmış. Sende çok sabırlymssn. Cnm üzme kendini geçmisi geride bırak yoksa acı verir. Bundan sonra entrikalarına izin verme..
- 21 Ağustos 2011
- 853
- 485
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Verdiğin bunca cevap,zaman ayırdığın ve fikirlerin için allah razı olsun. Doğru söylüyorsun biryerden başlamam lazım daha geç olmadan! Annem kesinlikle psikologa gitmez. Ben gitmeyi düşünüyorum en azından doğru bir yönlendirme olur diye ama şuan maddi imkanım yok ve bende bi çıkış yolunu aradığım için buradan danışmak istedim. Üstelik ben utanıyorum bu yaşananlardan, bunca yılda bu yüzden hep sustum. Tekrar sağolun, dikkatr alıcam tüm yorumlarınızı, inş. allahın izniyle hayatıma zarar gelmeden yön vericem. Allahdan da tek dua ve dileğim onu ıslah etmesi, belki de içten içe hep onu bekledim. Birgün normal konuşulabilir bir insan olur, hatalarını anlar ve bir şekilde hayatımda kalır diye, birde ben çevremin normalde bana söylediği ile de çok merhametli bir insanım. Anneannem ve dedem ve diğer aile bireyleri bu anne babamın sadece kavgalarına şahit olduğumu bilirler, buna rağmen bile hep çok olgun, aklı başında bir insan olduğumu, hiç onlara benzemediğimi ve çoğu kez benim onlara analık, babalık eder bir tavırda olduğumu söylerler mevzu olduğunda. İşte hep böyle böyle bugüne kadar geldim. Ama artık hayatımda bunları yaşamak istemiyorum.
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Hiçbirşeyi sindirmedim, sadece o dönemlerde süre gelen bir hale gelmişti ve neresinden başlayacağımı bilemiyordum. Hiç kolay değil! Ayrıca spor yapıyordum ilkokul 4 ten itibaren profesyonel olarak kulüpler okula gelirdi ve o şekilde seçilmiştim, üni ye kadar devam ettim.Ve şimdi geriye dönüp baktığımda sanırım hırslarımı, kötü düşünceleri yaşananları hep o şekilde uzak tuttum içimden kendimden. Bilmiyorum.
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Evet eminim yani dna testi yaptırmadım hiç ama o çünkü başka üzerimde hiç emeği olmadığı için hep beni onun doğurmuş olduğunu söyler durur. !!!böylelerine anne demeye insanın dili varmıyor.böyle kadına anne demek diğer annelere haksızlıktır.bu kadın size hiç anne olamamış ki.gerçekten şoktayım.allah sabır versin sana ve arkadaşların dediklerine katılıyorum.uzak durun bu kadından.sizin mutlu yuvanızı bile bozar.baksanıza hamile olabilirim dediğinizde bile yine işkencelerine devam etmiş.bu nasıl bir anne allahım.öz anneniz olduğundan eminmisiniz?
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Ben eziyet çekmekten hoşlanmadım, sadece önce çocuktum korktum, sonra da nereden başlayacağımı bilemedim ve kendi yapmadığım birşey için utandım anlatmaya! Babama gelince o da ayrı bir vaka, bir çok arkadaşın merak ettiği gibi babam hiç anlamadı çünkü evet çok geniş bir adamdır. Sorumsuzdur ve o da ayrı bir kopuktur. Alkoliktir, kopuk arkadaşları vardır ve öyle ortamlara beni götürmekten bile çekinmez annem ile ayrıldıktan sonra bir görüşelim dediğimizde, düşün yaa, ona tuhaf gelmez beni o ortama sokacak olması bile. Siz anlayın artık! Çok şükür ki benim aklım ve herşeyim yerinde. Sadece çok üzüldüm ve üzülüyorum. Ben böyle anne babayı hakedecek be yaptım allahım diye! Allahım beni sınıyor bu annem babayla bana kolaymı sanıyorsunuz!!!!!annen için hasta diyenler var ,hayır annesi sadece ar namus bilmeyen bir ahlaksız benim gözümde ..
evet mevlana hazretleri kusurları örtmede gece gibi ol demiş ama bu bir kusur değil,bu durumu kusura ya da hastalığa bağlamak çok yanlış...
evlat sevgisi yok ki kadında,belki bebeğim olabilir dediğin halde daha da abanmış,ölse umrunda olmaz ki analık vasfı yok seni evlat görmemiş ki,bir adama yıllarca seks köleliği yapmış sadece..
bilemedim baban bu hikayede nerede ben ona üzüldüm en çok,neden bu pozisyonda hayatına dahil ettiğin kişi annen oldu..
ve sonuç..
özür dilerim ben inanmadım,eziyet çekmekten hoşlanman acayibime gitti.
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Ben mi yanlış anladım bilmiyorum ama bana kimse tecavüz etmedi.
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Sizdende yorumunuz ve desteğiniz için allah razı olsun, dikkate alıcam. Zaten niyetim de tam bu yönde, sadece öncesinde ilk başlangıç olarak kimseyi görmediğim bir yerden başlamak istedim çünkü benim suçum olmasada anlatmaya utanıyorum, bunca yıl böyle geçti. Şuan da maddi olarak psikolog imkanım olmadığı için ama ilk fırsatta görüşücem. Eft yöntemi nedir sorucam, öğrenicem. Hiç duymadım daha önce. Birde çok doğru bir tespitiniz olmuş. Çevremde bu konunun derinliğini bilmeyen eşim ve arkadaşlarım bile bunu farkediyorlar. Annemin benim mutluluğumu asla çekemiyor tavır içinde, aksine mutsuzluğum ile beslenir ve mutlu olur bir tavır içinde olması. Birçok arkadaş da yargılamış, bu eziyet eden analara tapıyorlar nasıl bir psikoloji oluyosa filan demişler. Hiç alakası yok halbuki, ben sadece çok merhametli bir insanım, anlatırsam onun başına gelebilecekleri düşünüp acıdım ve vebalini ben üstlenmek istemedim içimde. Bir de hep utandım tabii, zaten nereden başlayacaktım hangi kime! Sebepler bunlar.
Arkadaşlar merhaba, aynı yazıyı yine bugün aile bölümünde de paylaştım ama acil fikir yorum ve yardımlarınıza ihtiyacım var, bu yüzden buraya da yazmak istedim. Uzun olduğu için özür dilerim ama hepsi bir bütün olduğu için hiçbirşeyi atlamadan yazdım. Şimdiden yardımlarınıza teşekkürler.
"Aslında benim içimi döküp geçmekten çok ciddi önerilere ve yardıma ihtiyacım var. Umarım fikirlerinizi benden esirgemezsiniz. (Yazının uzun olması sebebiyle özür dilerim. Hepsi bir bütün olduğu için sizlerle paylaşmak istedim)
Benim annem ile hayat yolum şöyle başladı, ben doğdum ve annem devlet memuru olarak çalışıyordu. 6 ay ücretsiz izinden sonra beni şehir dışında yaşayan anneannem ve dedemin yanına bırakmış. Ben 5 yaşına kadar hiç aralıksız anneannem ve dedemin yanında yaşadım, büyüdüm. Annem ise sadece haftasonları hem gezmeye hemde beni görmeye gelirdi. (Babam nerdeyse hiç gelmezdi, onca yıl içinde belki 2 kez.) Sonra 5 yaşında annemin çalıştığı yerin yakınında kreşe başladım. Ama yine 1 ay evde 1 ay anneannemlerde, sonra sömestre tatilinde 1 ay ve her yaz hatta Mayıs'tan Eylül ayına kadar da 4 ay aralıksız yine anneannemlerin yanında kalıyordum. Ama fiilen artık eve dönmüştüm. Tam bu sırada yani 5 yaşındayken annem kreş çıkışlarına beni almaya bir adam ile geliyordu. Bana iş arkadaşı olarak tanıttığı biri. Fakat çok samimilerdi ama anlam veremiyordum tabii o yaşlarda. Evde de babam vardı. Ve annem ile sürekli kavga ediyorlardı. Benim gözüm önünde bıçaklarla, tekme tokat denircesine. Yıllar bu şekilde geçerek ben ilkokula başladım. Yine her fırsatta anneannemlerde kalma sürelerim aynı şekilde devam ediyordu, sadece orada mutlu oluyordum. Ben henüz ilkokul 2 ve 3 e gittiğim zamanlarda annem, babama işten bayan bir arkadaşının adını verip haftasonu onların yazlığına gideceğimizi ve benzeri şeyler söyleyerek beni de alıp, o iş arkadaşım dediği adam ile şehir dışında otele, pansiyona ne bulurlarsa gidiliyordu. Daha o zaman başladı bana yaşatılanlar çünkü söylemeye utanıyorum ama, aynı oda içerisinde diğer yatakta, hatta çift kişilik yatakta ben bile varken, huzursuzlandığımda annem tarafından hakaretlerle, döverek uyutulmaya çalışılır, uyumadığım bilerek de yapacaklarından geri kalmazlardı. Ben 4. sınıfa geldiğimde babam şehir dışında bir işe başladı. Artık ay da bir eve geliyordu. Bu sefer de o adamın geceleri bizim eve gelme durumu başladı. Ayda bir babam gelirdi, diğer günlerde o adam. Annem bir babam ile olurdu, sonra o adamla. Ama babamla çoğunluklada gözümün önünde yaşanan tekme tokat arbede şeklinde kavgalar ile geçerdi. Fakat kavgaları hep annem sebepsiz tahrik ederek çıkartırdı. Babamın diğer adamdan haberi yoktu zaten. O adam geldiği günlerde ben yanlız yatmak zorunda kalırdım ve annemin onun yanında olduğunu bilmek bana huzursuzluk verirdi. Aklım tam ermiyordu ama huzursuzdum. Annem bana sen hadi yat derdi bende önce istemez sonra mecbur yatmaya giderdim. Ama bilirdim ki ben daha odaya girdiğim an dibimdeki diğer odaya da onalr girerdi. Ben de çoğu kez devamında olacakları bildiğimden o sesler başlamadan, dayanamaz kalkardım annemi çağırmaya işte bu seferde yerden yere vurulur, dayak yer susturulurdum. Zaten halimde kalmazdı. Beni öylece bırakır yine geçerdi yan odaya ve sesler başlardı. Ben sabahlara kadar ağlardım, çoğu zamanda sesler kesildikten sonra sabaha karşı olduğunda ağlarken uyur kalırdım. Bu şekilde bir çocukluk geçirdim. Ben ortaokul 3 ü bitirene kadar böyle sürdü, çünkü babam o yıl işi şehre dönünce o da eve döndü. Ama bitmedi. Annem yine o insanla devam etti. Yine bazen (örn:adam askerdi ve biz yanına gittik otobüsle 15 saatlik bir yola) yanında götürdüğü otellerde yaşanan çirkinliğe şahit olmaya devam ettim. Sonra sadece gündüzleri babam ve ben evde yokken gelirdi, ama ben okuldan geldiğimde hala toparlanmış olmazlardı, o hallerine çok şahit oldum. Ama artık aklım eriyordu ve anneme nefret, kin herşeyi duyuyordum fakat annemden bu yüzden öyle çok dayak yiyordum ve sindiriliyordum ki bu hem anlatmaya korkuyor, hemde utanıyordum. Babam da hala bilmiyordu. Ama o veya bu sebepten çoğunlukla annemin çıkardığı sebepler ile, annem ile babamın kavgaları da devam ediyordu. Hava da uçuşan bıçaklar, camlar vs. Ve o zaman da babamın annemi tekme tokat dövmeleri. Aile de herkes dışarıdan sadece kavgalarını, çok kavga ettiklerini biliyordu ama evliliğide sürdürüyorlardı. Ben lise 1 de iken bir sefer boşanmaya kalktı annem ama daha sonra anneannemler ile de geçinemediği için(kendi geçimsizliğinden ve tabii o adam ile gidip gelemiyor ya o özgürlük kısıtlanmış oldu, esas sebep sanırım o) yine babamla rol icabı barıştı. Tekrar ben lise son sınıfın ilk günlerine gelene kadar, herşey aynı devam etti, babam ile kavgalar, o adam ile bizim evimizde yatmalar kalkmalar. Bu arada adam ilk zamanlar evli değildi geçen yıllar içinde evlendi ve çocuğu oldu, annem herkese başka sebepler uydurduğu bunalımlar geçirdi ama 2,3 ay sonra yine onunla devam etti. Lise son sınıftayken annem ve babam yine büyük birkaç kavga sonunda önce ayrıldı, annem babama evden attı( yine geceli kalmalar başladı tabii ama artık bazen okuldan en yakın kız ark. kalmaya gidiyordum onu evde görünce.) sonra ben üni. sınavına girmeden bir gün önce annem ve babam benide mahkemeye şahit olarak götürülüp boşandılar. Ben sınava girdim ve istediğim okul ve bölümü kazandım. Yaşadığım şehirde kaldım ama kendim çalışmaya ve okumaya başladım. Çoğu zaman okuldan kız arkadaşlarımda kalırdım. Bir süre sonrada şimdiki eşim ile tanıştım. Okulum bitince de evlendik. Çok şükür mutlu bir evliliğim var ama buda kolay olmadı. Çünkü bunca olanların yanında söylemeye sıranın gelmediği son şey ise ben anneme tüm bunlara rağmen evlad olmaya çalıştım, hep içime attım ve allaha havale edip ihtiyacı olduğunda yanında oldum. Ama yaranamadım. Annem beni bu yaşıma kadar hep hor görmüştür, hep azarlar, hep yargılar, hep eleştirir, kesinlikle hoşluk, yumuşaklık, ve annelik göstermemiştir. Beni fırsat bulduğu her an ailedeki kişilere kötüler, kendi kabul görmeye ve ben hayırsız evlatmışım gibi göstermeye o imajı vermeye çalışır. Benim eşim ile tanıştığımda mutluluğumu bile kıskanmış ve eşimi ailemizdeki herkese benim olmadığım zamanlarda kötüleyerek bozmaya çalışmıştır. Annem hala hayatımda ister istemez. Ve daha bu yaza kadar o adam ile devam ediyordu, en son bu yaz adam onu başka kadına aratarak yada gerçekten başkasıylada olarak (adamın evli olduğu karısı dışında, annem onu bilerek sürdürdü zaten) başından attı ve bitti. Şuan 27 yaşındayım ve bu konuları eşim dahil kimseye anlatamadım. Kimse bilmiyor. Dolayısıyla ben ne çocukluğumu, ne genç kızlığımı yaşayamadım. Şimdi ise evliyim mutluyum ve o yalnız kaldı sadece yine koşan ben varım. Ama hala buraya gelip birşeyleri karıştırma huzursuzluk çıkarmaya çalışıyor. Aile içimizden eşimle benim eline bir malzeme geçirde negatif olarak hemen herkese zevkle anlatıyor, olmayanı da olmuş gibi anlatıyor zaten. Evini sattı ve yeni ev aldı güyya 10 gün diye çıktı geldi, taşınana kadar diye yola çıktı 2 ay oldu, ev için ayrı, burda bizde kalırken ayrı her işine koştum. Akrabalardan zaten kimse istemiyor ama istemeyiz demiyolarda gel de demiyolar, işine de bulaşmıyorlar. Daha bir kaç gün önce artık evine geçecekti ve bana her zamanki gibi yine köpekmişim gibi davranıyordu, onca yaptıklarıma rağmen ve eşim evde değildi bende dayanamadım ve bu geçmişte yaptıklarına rağmen sustuğumu, bana tüm yaptıklarına rağmen hala aşağılama vs, ona evlatlık yaptığımı ama yaranamadığımı söyledim. Beni dövmeye kalktı. Ben yine el kaldırmadım ama beni duvarlara çarptı itekleyerek yere düşürdü üstüme çıktı oturdu ellerimi tek eliyle bağlı tuttu ve saçlarımı çekerek kafamı yerlere vurmaya kalktı. Ben sadece kurtulmaya çalıştım ama ona zarar vermeden yapmaya çalıştığım canını yakmadığım içib kurtulamıyordum. Bu aralar eşimle çocuk istiyoruz, hamilelik için uğraşıyoruz. Bu da onu biliyor ve ihtimal var olduğunu, üstümdeyken bir an aklıma geldi, bırak yapma dedim belki de hamileyim dedim. Daha da çullandı üstüne yerlerde yuvarladı tırnaklarını geçirdi sırtlarıma kenetledi. Özetle, artık taşıyamıyorum bu yükü gerçekten, üstüne de bu muameleyi hakettiğimi düşünmüyorum. Üvey anne olduğunu bile düşündüğüm var özellikle çocukluk yıllarımda ama değil. Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Hırsını aldıktan sonra hiçbişey olmamış gibi aynı şekilde davranmaya devam ediyor. Ben hayatımda istemiyorum ama atamıyorumda. Ne yapmalıyım? Lütfen fikirlerinizi, yorum ve yardımlarınızı esirgemeyin. Hayatımda kimseye anlatamadığım, ilk defa birine birilerini içimi döktüğüm, Benim annem işte bu...
Konunun gerçek olduğunu varsayarak, dehşetle okudum hatta yer yer burnum sızladı, gözlerim yaşardı. Allah aşkına bu ne merhamet. Evlat olsa sevilmez diye bir laf vardır bilirsin. Bu da anne olsa sevilmez yani uzaklaştır şunu kendinden iyimisin sen? Normalim demişsin ama bence değilsin. Bunca şeye rağmen nasıl katlanıyosun bu kadını görmeye? Canım benim bak yaşıt sayılırız, çok zor şeyler yaşamışsın zaten hala eziyet etme kendine lütfen. Şu forumda en etkilendiğim konu bu olucak heralde. Çok üzüldüm ben ya
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Evet, doğru diyorsun haklısın normal değil belki de bu sabır bu merhamet artık ama diyorum ya sadece o değil hayatımdan atmak için olan biteni sorumlu olduğum ve onunla ortak bağımız olan kişilere anlatmam lazımdı, anneannem dedem teyzemler vs gibi. Bende her ne kadar benim suçum olmasada utandım işte, hep utandım neresinden başlayacağımı bilemedim. Şu bugün yazdıkşarımı ilk defa dile döktüm bu şekilde de. Artık buradaki birçok arkadaşın önerilerini dikkate alarak bir harman yaptım kafamda o şekilde hareket edicem. Karşısına geçip bundan sonra görüşmüyoruz diyip kendime saldırtmıycam tekrar, ve de diğer insanlara sebep olarak olan biteni anlatıp sonra da onlar onun üzerine gidince olacaklardan sorumlu da olmayacağım. Sadece aramayacağım, aradığında 10 seferde 2 sefer açıp geçiştirme konuşacağım. Evime gelirse çıkıyorum ben deyip çıkıcağım. Mecbur ailevi bir araya gelinen durumlarda mesafeli duracağım ve böyle de devam edeceğim. Böyle böyle kendimden yzaklaştıracağım. Bir çirkinlik yapmaya kalkarsa da arrık ben onu tehdit eder öylece kendimden uzaklaştırıp bırakırım. Eşimle de ilk dega bu akşam tabii o geçmişteki iğrençlikleri değil ama bana karşı olan negatif davranışlarını konuştum, oda çok üzüldü ve farkında olduğunu söyledi. Annenden uzak dur dedi. Bende düşüncemin bu olduğunu, onunda bana destek olmasını, annem bana ulaşamadı filan diye onu ararsa açmamasını açsa bile havadan sudan konuşup geçiştirmesini, asla söylediklerine önem vermediğini hissettirmesini ve ortalık karıştırmak için senden yüz bulamayacağını anlasın dedim. O şekilde iyi olacağına karar verdik. Hamilelik ve sonrası dönem içinde bu böyle. Birde tabii kendim için bir de psikolog ile konşacağım bütün bunları. Düşüncelerim bu yönde.Konunun gerçek olduğunu varsayarak, dehşetle okudum hatta yer yer burnum sızladı, gözlerim yaşardı. Allah aşkına bu ne merhamet. Evlat olsa sevilmez diye bir laf vardır bilirsin. Bu da anne olsa sevilmez yani uzaklaştır şunu kendinden iyimisin sen? Normalim demişsin ama bence değilsin. Bunca şeye rağmen nasıl katlanıyosun bu kadını görmeye? Canım benim bak yaşıt sayılırız, çok zor şeyler yaşamışsın zaten hala eziyet etme kendine lütfen. Şu forumda en etkilendiğim konu bu olucak heralde. Çok üzüldüm ben ya
- 14 Şubat 2012
- 6.206
- 8.820
Niye hala görüşüyorsunuz ki böyle yaşanmışlıklar varsa? Ne gibi bir bağınız var da sizde kalabiliyor. Allah dağına göre kar veriyormuş demek ki cidden, benim ebeveynlerim bu yapıda olsa ben su vermezdim susuzluktan ölcek olsalar, çocukken de kesin ağzımdan kaçırırdım bir şekilde ne bileyim. Annemin küçük yakınmalarını bile babama ispiyonlayan bir çocuktum anneniz neye güvenmiş sizi sevgilisiyle buluşmalara yanında taşırken? Bana mantıklı gelmiyor.
Bak çok güzel adımlar atmışsın ve daha da atmayı düşünüyorsun. Kararlarının arkasında dur tamam mı? Eşinin destekçi olmasına çk sevindim Allah razı olsun ondan. Bebeğin olduğunda da böyle hastalıklı bir ruhun çevresinde olmasını ister misin? Bence istemezsin. İşte o yüzden şimdiden uzak tut. Artık hakkında Allah ıslah etsin diye dua mı edersin, yine de onun için iyi şeyler mi dilersin orasını bilmem ama hayatından çıkarabildiğin kadar çıkar ve artık senin o sindirdiği küöük kız olmadığını kafasına soksun. Korksun senden lütfen. Ah canım ya. Destek almayı da ihmal etme. Bilinç altında mutlaka sende izler bırakmıştır bu yaşadıkların.
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Evet hepsini ileriki yaşlarında bende düşündüm ama işte ailemiz bunları bilemdiği için herkese göre o hala benim annem toplum baskısı gibi bişey yani bide bila mecburi oluyorsun kalmasına başka kimse istemiyor onu bunları bilmeden bile ruh halleri hareketleri tuhaf çünkü ve dediğim gibi ileriki yaşlarımda bende düşündüm o çocukluğumla nasıl ağzımdan kaçırmadın söylemedim yada o ne akla hizmet bu cesaret ama bilmiyorum işte böyle oldu.
- 24 Haziran 2010
- 378
- 62
Tekrar teşekkürler yorumlar için. Destek alıcam bu sadece kendim için değil tabii ki yaşadıklarımada bakıldığından herşeyden önce iyi bir anne ve eş olabilemek ve öyle devam edebilmek için. Bebeğim olduğunda etrafımızda olmasını istemediğim için zaten artık harekete geçtim. Ve öyle de olacak. Yardımlarınız için allah razı olsun.
- 30 Nisan 2014
- 5.237
- 3.956
- 2 Temmuz 2014
- 392
- 43
Arkadaşlar merhaba, aynı yazıyı yine bugün aile bölümünde de paylaştım ama acil fikir yorum ve yardımlarınıza ihtiyacım var, bu yüzden buraya da yazmak istedim. Uzun olduğu için özür dilerim ama hepsi bir bütün olduğu için hiçbirşeyi atlamadan yazdım. Şimdiden yardımlarınıza teşekkürler.
"Aslında benim içimi döküp geçmekten çok ciddi önerilere ve yardıma ihtiyacım var. Umarım fikirlerinizi benden esirgemezsiniz. (Yazının uzun olması sebebiyle özür dilerim. Hepsi bir bütün olduğu için sizlerle paylaşmak istedim)
Benim annem ile hayat yolum şöyle başladı, ben doğdum ve annem devlet memuru olarak çalışıyordu. 6 ay ücretsiz izinden sonra beni şehir dışında yaşayan anneannem ve dedemin yanına bırakmış. Ben 5 yaşına kadar hiç aralıksız anneannem ve dedemin yanında yaşadım, büyüdüm. Annem ise sadece haftasonları hem gezmeye hemde beni görmeye gelirdi. (Babam nerdeyse hiç gelmezdi, onca yıl içinde belki 2 kez.) Sonra 5 yaşında annemin çalıştığı yerin yakınında kreşe başladım. Ama yine 1 ay evde 1 ay anneannemlerde, sonra sömestre tatilinde 1 ay ve her yaz hatta Mayıs'tan Eylül ayına kadar da 4 ay aralıksız yine anneannemlerin yanında kalıyordum. Ama fiilen artık eve dönmüştüm. Tam bu sırada yani 5 yaşındayken annem kreş çıkışlarına beni almaya bir adam ile geliyordu. Bana iş arkadaşı olarak tanıttığı biri. Fakat çok samimilerdi ama anlam veremiyordum tabii o yaşlarda. Evde de babam vardı. Ve annem ile sürekli kavga ediyorlardı. Benim gözüm önünde bıçaklarla, tekme tokat denircesine. Yıllar bu şekilde geçerek ben ilkokula başladım. Yine her fırsatta anneannemlerde kalma sürelerim aynı şekilde devam ediyordu, sadece orada mutlu oluyordum. Ben henüz ilkokul 2 ve 3 e gittiğim zamanlarda annem, babama işten bayan bir arkadaşının adını verip haftasonu onların yazlığına gideceğimizi ve benzeri şeyler söyleyerek beni de alıp, o iş arkadaşım dediği adam ile şehir dışında otele, pansiyona ne bulurlarsa gidiliyordu. Daha o zaman başladı bana yaşatılanlar çünkü söylemeye utanıyorum ama, aynı oda içerisinde diğer yatakta, hatta çift kişilik yatakta ben bile varken, huzursuzlandığımda annem tarafından hakaretlerle, döverek uyutulmaya çalışılır, uyumadığım bilerek de yapacaklarından geri kalmazlardı. Ben 4. sınıfa geldiğimde babam şehir dışında bir işe başladı. Artık ay da bir eve geliyordu. Bu sefer de o adamın geceleri bizim eve gelme durumu başladı. Ayda bir babam gelirdi, diğer günlerde o adam. Annem bir babam ile olurdu, sonra o adamla. Ama babamla çoğunluklada gözümün önünde yaşanan tekme tokat arbede şeklinde kavgalar ile geçerdi. Fakat kavgaları hep annem sebepsiz tahrik ederek çıkartırdı. Babamın diğer adamdan haberi yoktu zaten. O adam geldiği günlerde ben yanlız yatmak zorunda kalırdım ve annemin onun yanında olduğunu bilmek bana huzursuzluk verirdi. Aklım tam ermiyordu ama huzursuzdum. Annem bana sen hadi yat derdi bende önce istemez sonra mecbur yatmaya giderdim. Ama bilirdim ki ben daha odaya girdiğim an dibimdeki diğer odaya da onalr girerdi. Ben de çoğu kez devamında olacakları bildiğimden o sesler başlamadan, dayanamaz kalkardım annemi çağırmaya işte bu seferde yerden yere vurulur, dayak yer susturulurdum. Zaten halimde kalmazdı. Beni öylece bırakır yine geçerdi yan odaya ve sesler başlardı. Ben sabahlara kadar ağlardım, çoğu zamanda sesler kesildikten sonra sabaha karşı olduğunda ağlarken uyur kalırdım. Bu şekilde bir çocukluk geçirdim. Ben ortaokul 3 ü bitirene kadar böyle sürdü, çünkü babam o yıl işi şehre dönünce o da eve döndü. Ama bitmedi. Annem yine o insanla devam etti. Yine bazen (örn:adam askerdi ve biz yanına gittik otobüsle 15 saatlik bir yola) yanında götürdüğü otellerde yaşanan çirkinliğe şahit olmaya devam ettim. Sonra sadece gündüzleri babam ve ben evde yokken gelirdi, ama ben okuldan geldiğimde hala toparlanmış olmazlardı, o hallerine çok şahit oldum. Ama artık aklım eriyordu ve anneme nefret, kin herşeyi duyuyordum fakat annemden bu yüzden öyle çok dayak yiyordum ve sindiriliyordum ki bu hem anlatmaya korkuyor, hemde utanıyordum. Babam da hala bilmiyordu. Ama o veya bu sebepten çoğunlukla annemin çıkardığı sebepler ile, annem ile babamın kavgaları da devam ediyordu. Hava da uçuşan bıçaklar, camlar vs. Ve o zaman da babamın annemi tekme tokat dövmeleri. Aile de herkes dışarıdan sadece kavgalarını, çok kavga ettiklerini biliyordu ama evliliğide sürdürüyorlardı. Ben lise 1 de iken bir sefer boşanmaya kalktı annem ama daha sonra anneannemler ile de geçinemediği için(kendi geçimsizliğinden ve tabii o adam ile gidip gelemiyor ya o özgürlük kısıtlanmış oldu, esas sebep sanırım o) yine babamla rol icabı barıştı. Tekrar ben lise son sınıfın ilk günlerine gelene kadar, herşey aynı devam etti, babam ile kavgalar, o adam ile bizim evimizde yatmalar kalkmalar. Bu arada adam ilk zamanlar evli değildi geçen yıllar içinde evlendi ve çocuğu oldu, annem herkese başka sebepler uydurduğu bunalımlar geçirdi ama 2,3 ay sonra yine onunla devam etti. Lise son sınıftayken annem ve babam yine büyük birkaç kavga sonunda önce ayrıldı, annem babama evden attı( yine geceli kalmalar başladı tabii ama artık bazen okuldan en yakın kız ark. kalmaya gidiyordum onu evde görünce.) sonra ben üni. sınavına girmeden bir gün önce annem ve babam benide mahkemeye şahit olarak götürülüp boşandılar. Ben sınava girdim ve istediğim okul ve bölümü kazandım. Yaşadığım şehirde kaldım ama kendim çalışmaya ve okumaya başladım. Çoğu zaman okuldan kız arkadaşlarımda kalırdım. Bir süre sonrada şimdiki eşim ile tanıştım. Okulum bitince de evlendik. Çok şükür mutlu bir evliliğim var ama buda kolay olmadı. Çünkü bunca olanların yanında söylemeye sıranın gelmediği son şey ise ben anneme tüm bunlara rağmen evlad olmaya çalıştım, hep içime attım ve allaha havale edip ihtiyacı olduğunda yanında oldum. Ama yaranamadım. Annem beni bu yaşıma kadar hep hor görmüştür, hep azarlar, hep yargılar, hep eleştirir, kesinlikle hoşluk, yumuşaklık, ve annelik göstermemiştir. Beni fırsat bulduğu her an ailedeki kişilere kötüler, kendi kabul görmeye ve ben hayırsız evlatmışım gibi göstermeye o imajı vermeye çalışır. Benim eşim ile tanıştığımda mutluluğumu bile kıskanmış ve eşimi ailemizdeki herkese benim olmadığım zamanlarda kötüleyerek bozmaya çalışmıştır. Annem hala hayatımda ister istemez. Ve daha bu yaza kadar o adam ile devam ediyordu, en son bu yaz adam onu başka kadına aratarak yada gerçekten başkasıylada olarak (adamın evli olduğu karısı dışında, annem onu bilerek sürdürdü zaten) başından attı ve bitti. Şuan 27 yaşındayım ve bu konuları eşim dahil kimseye anlatamadım. Kimse bilmiyor. Dolayısıyla ben ne çocukluğumu, ne genç kızlığımı yaşayamadım. Şimdi ise evliyim mutluyum ve o yalnız kaldı sadece yine koşan ben varım. Ama hala buraya gelip birşeyleri karıştırma huzursuzluk çıkarmaya çalışıyor. Aile içimizden eşimle benim eline bir malzeme geçirde negatif olarak hemen herkese zevkle anlatıyor, olmayanı da olmuş gibi anlatıyor zaten. Evini sattı ve yeni ev aldı güyya 10 gün diye çıktı geldi, taşınana kadar diye yola çıktı 2 ay oldu, ev için ayrı, burda bizde kalırken ayrı her işine koştum. Akrabalardan zaten kimse istemiyor ama istemeyiz demiyolarda gel de demiyolar, işine de bulaşmıyorlar. Daha bir kaç gün önce artık evine geçecekti ve bana her zamanki gibi yine köpekmişim gibi davranıyordu, onca yaptıklarıma rağmen ve eşim evde değildi bende dayanamadım ve bu geçmişte yaptıklarına rağmen sustuğumu, bana tüm yaptıklarına rağmen hala aşağılama vs, ona evlatlık yaptığımı ama yaranamadığımı söyledim. Beni dövmeye kalktı. Ben yine el kaldırmadım ama beni duvarlara çarptı itekleyerek yere düşürdü üstüme çıktı oturdu ellerimi tek eliyle bağlı tuttu ve saçlarımı çekerek kafamı yerlere vurmaya kalktı. Ben sadece kurtulmaya çalıştım ama ona zarar vermeden yapmaya çalıştığım canını yakmadığım içib kurtulamıyordum. Bu aralar eşimle çocuk istiyoruz, hamilelik için uğraşıyoruz. Bu da onu biliyor ve ihtimal var olduğunu, üstümdeyken bir an aklıma geldi, bırak yapma dedim belki de hamileyim dedim. Daha da çullandı üstüne yerlerde yuvarladı tırnaklarını geçirdi sırtlarıma kenetledi. Özetle, artık taşıyamıyorum bu yükü gerçekten, üstüne de bu muameleyi hakettiğimi düşünmüyorum. Üvey anne olduğunu bile düşündüğüm var özellikle çocukluk yıllarımda ama değil. Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Hırsını aldıktan sonra hiçbişey olmamış gibi aynı şekilde davranmaya devam ediyor. Ben hayatımda istemiyorum ama atamıyorumda. Ne yapmalıyım? Lütfen fikirlerinizi, yorum ve yardımlarınızı esirgemeyin. Hayatımda kimseye anlatamadığım, ilk defa birine birilerini içimi döktüğüm, Benim annem işte bu...
En güzeli eşinize anlatıp bi şekilde annenizi hayatınızdan çıkarmak,hem psikolojik hem fiziksel zarar görüyosunz yazık günah ya çok üzüldüm benzer durumları biraz farklı olarak bende yaşıyorum ve çok iyi anlıyorum sizi. Allah akıl fikir versin,allah yardımcımız olsun..
canım benim sen hiç üzülme utanma ... senin bu kadar sabrına ALLAH yardımcın... herkesin bi imtihanı var işte tatlım ne yapalım dünya hali... hiiiiiç yalnız değilsin eşine ailene sarıl hepsi geçecek....
sen en yakın zamanda hayırlısıyla bir
yap 
İNŞALLAH...
- 29 Ocak 2012
- 225
- 107
Benzer Konular
