- 6 Kasım 2007
- 2.357
- 7
-
- Konu Sahibi hanxixmsultan
- #101
selam canımzemuszemus umarım en kısa zamanda hayırlısıyla hamile kalırım ve bi bebişim olur.ama daha 1-2 ay ilaçlara devam sanırrım sonbahara doğru tamamen kesices ilaçları,azaltarak gidiyorus.bakalım hayırlısıkaydirigubbakcemile3
senin bebişin kız mı erkek mi?kaç yaşında?Allah sağlık sıhhat versin ikinize de canımm.çok öptümmmmmzemuszemus
canım benim oğlum var adı eren ve 18aylık çok hareketli bir çocuk
çok öptümm.
slm.ben manik depresifim.deneyimleri merak ediyosun..hmm..şimdi bu hastalık nadir görülen bi hastalık ve ben nerde nadir görülen hastalık var, gidip buluyorum:) bu hastalıga üniversite yılımın 2. yılında zemin hazırladım farketmeden de olsa. en basta yogun bir depresyon yasadım yani sadece hastalıgım depresyondu.iki yıl sonra ise bir mani atagı geçirdim ki allah düşmanımın basına vermesin.resmen akli dengemi kaybetmiştim, resmen bir deli gibi davranıyordum.bir kaç ay böyle delirmiş vaziyette gezdim.annem hep yanımdaydı,okul vardı ama derslere gidemiyordum her gün hastaneye gidip çare arıyorduk annemle.mani dönemimde kendimi çok üstün bir insan olarak görüyordum, yüzlerce km yürüsem yorulmam gibi geliyodu.aşırı hiperaktiftim.bir hafta uyumadıgım ve yemek yemedigim oldu.bir haftada 10 kilo verdim.dini yönden de acaip düşüncelere sahiptim.kendimi bu arada asker sanıyodum.tv izlerken mesela vj ler, dizilerdeki insanlar bana mesaj veriyomuş gibi geliyodu.her cümleden her bakıştan mesaj, gizli bir anlam çıkarıyorum.çok konusuyordum.daldan dala atlıyordum.annem bizi öldürdün diyodu ben gercekten onları öldürgümü sanıyordum.daha neler neler..hatırlamak bile istemiyorum.yemin ederim allah düşmanımın basına vermesin.manik bir dönem yaşamaktansa depresif bir dönem yaşamayı tercih ederim.ama tabi depresyon da çok kötü bir şey.aylarca yatagıma yapışık vaziyette yaşamama neden oluyor.depresyon deneyimlerimi anlatmam gerekirse aylarca yataktan çıkmamak, güneşten, gündüzden nefret etmek, gece sabaha kadar tv izleyip akşam olana kadar uyumak,dogru düzgün yememek,içmemek, yıkanmak istememek,intiharı düşünmek, intihar planları yapmak, aglamak, aglamak,aglamak..
allaha çok şükür aylardır ilaç kullanmadıgım halde psikolojik sorun yaşamıyorum.yaşadıklarım sadece moral bozuklugu oluyo, bir iki gün içinde geçiyo.ilaçlarımı hayatım boyunca kullanmam gerekiyo fakat karacigerim şimdiye kadar binlerce ilaç kullandıgım için sanırım kötü durumda.sadece acil durumlarda yani depresyona girecegimi anladıgım zamanlarda baslıyorum tedaviye.tabi doktoruma gidip durumu anlatarak..
ismini unuttum bu konu hakkında soru soran arkadasın bunları yazarken ama, hayrola, sorun nedir? deneyimlerim belki yardımcı olmuştur..kendine iyi bak..
insan kendi hastalığını farkedebiliyor mu?
Canım benımde bir yakınım bu hastalığa tutuldu daha bayramda görmek nasip oldu .Çünkü daha öncesı kımseyı yanında istemiyordu daha beter oluyordu.Eşi ve ailesi onu sımsıkı tutuyorlar çünkü her gece saat 12 oldugunda başlıyormuş banyo yapmaya sabaha kadar banyo yapıyormuş rahatlayabilmek için canım sonrada beynımde bişey var midem veya başka bir yerının agrıdıgını söylüyormuş balkondan atlayacakmış neredeyse eşi zor yetışmış ve her gece acile gidelim diye tutturuyormuş şimdi biraz iyi eskiye göre bayramda ziyaret ettık aama konuşması yavaşlamış uyuşuk gibiydi aynı sözcükleri uzatarak konuşuyordu.Fenalaşmak için bizim ewden gitmemizi bekledi bir süre ellerini ısırmakta etleri çürümüştü.Arkadaslar lütfen kendimize hep moral verelim hiç birşeyi kafaya takmayalım ne olursunuz Allah her hastaya şifa versin içinde de bana canlarım
ben bu hastalıgı sanırım 13 yıldır tanıyorum..ve yakınım bıpolar bozukluk fakat elhamdulıllah ılaclada olsa caresının olması bızı cok sevındırıyorr..ımtıhan dünyası..bu hastalıga sahıp yakınımı okdar cok sevıyorumkı..olsun o ısteyerek yapmıo butun yaptıklarını..o bızım canımız..ıyıkıde var..ıyıkıde bızım cancagızımız..onun yoklugunu asla düşünemıyorum..evet senelerce hastane sıkıntıları agır manık ataklar..elektrosok tedavılerı..ıntıhar gırısımlerı..ve daha neler neler..cok zor ımtıhandı..ama bız artık bu hastalıgı bır bobrek yetmezlıgı veya dıyabet veya kronık kalp hastalıgı gıbı gorup oyllesıne barısıgızkı..bu hastalık bır mısafır..belkıde onun ahırette kurtulusuna vesıle..bızımde bu tatlı yakınımızdan nasıplenmemıze vesıle dıyorum..
bu hastalıgın manık donemı olmaması ıcın dakkası dakkasına ılac vermekle beraber en onemlı sey moral..en onemlı sey hastanıza sahıp cıkmak..ona destek olmak..ve yapmak ıstedıklerı varsa karsı cıkmamak..uzaktan kontrol edın ama onu yapmak ıstedıklerıyle basbasa bırakın ama tetıkte olun kollayın.kol kanat gerın derım..vesselam..[/QUOTE
ne güzel şeyler yazmışsınız sonlarda özellikle yazdıklarınızı okuduktan sonra kendime kızdım bundan sonra bende kızıma destek olacağım kim ne derse desin kabulenememiştim bu hastalığı ancak artık kabullenebiliyorum ve şükrediyorum
pekı manık veya depresıf atak gecıren bu yakınınız nasıl oluorda bayramda fılan sızlerle gorusuyor..yanı hemen klınıge gıdılmesı gerekır..cok üzüldüm..ılacları fılan varmı tedbır alındımı..
Canım o yakınım da bipolar depresif var çok kötü oluyordu ama ben hiç ataklarını görmedim eşi anlattı bana ewt ilaçları var psıkolojık ne kadar ilaç varsa kullanıldı sonunda birini buldular fakat pskolog test yapmış kendi beynınde kendını öldürmüş hangi psıkologa gıderse gıtsın ilk vakkam demiş canım yani hayattan umudunu iyice kesmiş o yüzden çaresı yok canım yaaa kendisinin iyileşecegım demesı lazımmış ilk önce aynen bizler gibi bizler iyileşmek için elımızden gelenı yapıyoruz ama o bitirmiş hayatını umarım iyileşir
ben daha 20 yaşındayım ama çok uzun zamandır kendimi iyi hissetmiyorum kendmde büyük değğişiklikler gördüm artık hayattan eskisi gibi umutlu değilim çok mutsuzum hiç birşeyden zevk almıyorum 1 yaşında bir kızım var aklımdan ölmeyi geçirdiğim zamanlar bile oldu ama kızım için içimdeki bu duygularla savaş halindeyim herşeyden nefret eder her zaman ağlar oldum sürekli uyumak istiyorum herşey herkes üzerime geliyor mutluluk bana çok uzak ben iyi olmadığımı düşünüyorum bu konuda bana yardımcı olurmusunuz bir uzmanamı danışmalıyım yoksa geçicimidir???
ilacı keserse atak geçire bilir kesmemesi gerek onun yerine hastalıktan korucu ilaç içmesi gerek kızınız dr. Sevmediyse dr. DeğiştirinMerhaba benim kızım 16 yaşında. Bipolar mani teşhisi kondu. Daha önce depresyon demişlerdi. Doktorunu sevmedi ve tedaviyi kesti. Bizde olayın tam cidiyetini bilmediğimiz için tamam başarabilirsin dedik. Dersleri bozulmuş ama bizden saklıyormuş. Yalan söylüyordu hem de ortaya çıkacağını bildiği halde. Haziranda tekrar doktora gittik ve tedaviye başladık. Doktoru ilacın dozunu düşürdü hiç sorun yoktu. Gülmesi konuşması değişince sorun olduğunu anladım. Zorladım ama söylemedi. Erkek arkadaşı varmış ve kendisini baskı altında hissettiği için tekrarlamış. Çok rahattı önce babasına çocuğu aratmış. Siz izin verirseniz dersane dışında görüşürüz demiş. Çok şaşırdık. Sizin yazdıklarınızı okuyunca bunları nasıl yaptığını anlıyorum. Doktor tekrar ilacını azalttı. Kesecekmiş. Nasıl olacak bilmiyorum. O kadar uzun tedavi gerektiriyorsa ne yapacağız biz. Zaten doktora doğru düzgün derdini anlatamıyorsun. Ona nasıl davranacağımızı da bilemiyoruz. Allah yardımcımız olsun.