- 12 Ağustos 2013
- 183
- 162
-
- Konu Sahibi hanxixmsultan
- #721
Kendini fazla dinlememeye çalış. Zaten bu dünyadan zevk almak hepimiz için zor.
Dünya çok kötü bir yer haline geldi. Ki bizim gördüklerimiz yaşadıklarımız hiçbir şey değil.
O yüzden çözümü olmayan konuları akışına bırakıp iyi bir bakış açısıyla yaşama tutunmak lazım.
Depresyona girersen okula da gidemezsin.
O yüzden hiç düşünme böyle şeyleri.
Gözünde büyütürsen ufacık şeyler bela gibi gelir sana.
Hayatını bile bile mahvetmeye gerek yok.
Bipolar zaten genetik bir akıl hastalığı.
Öyle ikilemlerim var demekle, ikilemlerim hafif değil demekle sahip olunan şey değil.
Benim bi yakınım hep hastaneye yatırılıyor mesela. Hayatı kaymış durumda.
Bunlar özenilecek şeyler değil. Kendinize hastalık ismi takmayın.
Açıklamanız icin teşekkür ederim fakat ortada ozenilen bir durum hic yok ve olmadida. Sadece yaşanılan durumları okuyarak kendimi gözden geçiriyorum acaba kendim bu durum icinde miyim diye. Siz agir bipolar ve major depresif hastalığından yola çıkarak benim sorunuma biraz ozentilik olarak yaklastiniz sanirim fakat insanlar bilinçlenmeli bu hastalık ağır bi sekilde ortaya çıkmaz zaman faktörü etkilidir eger insanlar hayatlarında birseylerin dogru gitmediğini zaten hissetmislerse yardim almaya basvurmalidir ben bundan biraz korktugum icin çekingenlik yaşadım ve bunu dile getirdim o yuzden kisiler hayatlarında eksiklik yaşıyorsa illa bu bipolar bozukluk yada distimi siklotomi olmak zorunda degil belki de daha farkli sorunu olabilir ozenti amacli kimsenin burda edebiyat yapacagini sanmiyorum ilginize tesekkurlerKendini fazla dinlememeye çalış. Zaten bu dünyadan zevk almak hepimiz için zor.
Dünya çok kötü bir yer haline geldi. Ki bizim gördüklerimiz yaşadıklarımız hiçbir şey değil.
O yüzden çözümü olmayan konuları akışına bırakıp iyi bir bakış açısıyla yaşama tutunmak lazım.
Depresyona girersen okula da gidemezsin.
O yüzden hiç düşünme böyle şeyleri.
Gözünde büyütürsen ufacık şeyler bela gibi gelir sana.
Hayatını bile bile mahvetmeye gerek yok.
Bipolar zaten genetik bir akıl hastalığı.
Öyle ikilemlerim var demekle, ikilemlerim hafif değil demekle sahip olunan şey değil.
Benim bi yakınım hep hastaneye yatırılıyor mesela. Hayatı kaymış durumda.
Bunlar özenilecek şeyler değil. Kendinize hastalık ismi takmayın.
Açıklamanız icin teşekkür ederim fakat ortada ozenilen bir durum hic yok ve olmadida. Sadece yaşanılan durumları okuyarak kendimi gözden geçiriyorum acaba kendim bu durum icinde miyim diye. Siz agir bipolar ve major depresif hastalığından yola çıkarak benim sorunuma biraz ozentilik olarak yaklastiniz sanirim fakat insanlar bilinçlenmeli bu hastalık ağır bi sekilde ortaya çıkmaz zaman faktörü etkilidir eger insanlar hayatlarında birseylerin dogru gitmediğini zaten hissetmoslerse
Evet zaman faktörü özellikle de depresyonda çok etkilidir.
Bipolar gibi aniden atak geçirilmez. Sinyalleri aylar öncesinden verir.
O yüzden yazdım zaten. Eğer kendini fazla dinlersen ruh sağlığın bozulur.
Önlem almak gerekir. Kendimizi hırpalamamamız ve yaşananları büyütmememiz lazım.
Evet özenti yaklaşan o kadar çok insanla karşılaştım ki. O şekilde algıladım mesajında. İşin iç yüzünden haberi olmadan ben öyleyim diye kendini etiketlemeyi seven insanlar var.
Ama gerçekten hasta olan insan bunları düşünüp burada dile getirmekte bile çok zorlanır. Hazır sorun yokken sağlığını sağlamlaştırmakta fayda var. Depresyon için konuşuyorum ben tabii. Bipolar daha önce de dediğim gibi genetik bi akıl hastalığı olduğu için ondan kaçış yok ve ilaç kullanmak zorunlu.
Anliyorum ama ben kendimde sürekli ikilemde kaldigimi goruyorum yani bu kararsizlik gibi birsey degil yani hayatm boyle mi olmali mutlu muyum su an bu sehirde neden varim aslinda bu bolumu okumali miydim falan gibi sorular la mesgul zihnim fakat bu hafif derecede degil yani eften puften sorular degil bunlar benim artik yasamdan zevk almami engelliyor bunlar ve kendimi cok mutsuz biri olarak goruyorum bunun cikis yolunu 3 seneyi askin suredir bulamiyorum
Haklısınız yazdıklarınıza tamamen katılıyorum. Bende böyle düşünüyorum ve bu yüzden araştırmalarıma başladım kararımı verdim gidiyorum inşallah. kaygı günlük hayatta pek yaşamıyorum ama mükemmelliyetçi yapım oldukça fazla yani birşey nasıl olacaksa öyle olmalı . bunlar beni pek zora sokmuyor (benim gördüğüm kadarıyla ) fakat dediğim gibi üst derecede sorularla yaşıyorum. yani hayatım sürekli kendimi sorgulamakla geçiyor mutlu muyum değil miyim vs. aslında takmasam belki her şey yoluna girebilir fakat bunu yapamıyorum bu yüzden destek almaya karar verdim . insanın sürekli mutsuz mutsuz dolaşması insanı çok yoruyor. Birde dipnot düşeyim hayatta zorluklarla çok karşılaştım ölüm,kaza,hastalık bunların bende çok etkisi olduğunu düşünüyorum ve kabullendim ki normal biri değilim yaşadığım onca şeyi belkide atlattım sanıp derinlere ittim. bu beni çok yıprattı sonuçta aileme bile rezil olmak istemedim böyle bir bölüm okuyup psikologa gıtmek bana utanc verici geldi fakat bunu da aileme söyledim artık büyük bir yük kalktı üstümden.İlginize çok teşekkür ederim ayrıcaAslinda yorumda bulunmak pek icime sinmiyor ama,cunku ben ne dojtorum ne analist.Seninki sanki kaygi bozukluguna benziyor. Bir de mukemmelliyetci bir yapin varsa bu durum daha da zorlasir. Bence ne olursa olsun destek almalisin. Cunku insan ne kadar bilse de,anlasa da kendini disardan bir mudahale olmadan tam olarak cozemiyor ve ilerleyemiyor.Hem de biran once baslaki ileri ki gunlerine etki etnesin ve kaygidan yanlis kararlar verme.Benim yorumum bu...Dunyada milyarlarca insan ve bu nedenle milyarlarca karakter var.Teshisler genellemelere dayaniyor.Onemli olan kendini taniman.Bir de psikolojik rahatsizliklarin ozellikleri bircogu her insanda minimum seviyede vardir.Bu nedenle her okudugun seyde kendini bulabilirsin cok normal, ama bu sana zarar verir. Bence profesyonel gorus al.Nacizane fikrimdir. Umarim senin icin hersey guzel olur.
Benim kuzenim birileriyle cinsel iliski yasadigini esini aldattigini soyluyor ama kanıtim yok diyor hayal mi gercek mi bilmiyorum diyor ne bilim taksi ile eve geciyor aksam kocasi isten gelince guvenlik kamerasina bakalim taksici benle eve girdi mi bakalim diyor durum bu teshis konmadi hastanede yatiyorslm.ben manik depresifim.deneyimleri merak ediyosun..hmm..şimdi bu hastalık nadir görülen bi hastalık ve ben nerde nadir görülen hastalık var, gidip buluyorum:) bu hastalıga üniversite yılımın 2. yılında zemin hazırladım farketmeden de olsa. en basta yogun bir depresyon yasadım yani sadece hastalıgım depresyondu.iki yıl sonra ise bir mani atagı geçirdim ki allah düşmanımın basına vermesin.resmen akli dengemi kaybetmiştim, resmen bir deli gibi davranıyordum.bir kaç ay böyle delirmiş vaziyette gezdim.annem hep yanımdaydı,okul vardı ama derslere gidemiyordum her gün hastaneye gidip çare arıyorduk annemle.mani dönemimde kendimi çok üstün bir insan olarak görüyordum, yüzlerce km yürüsem yorulmam gibi geliyodu.aşırı hiperaktiftim.bir hafta uyumadıgım ve yemek yemedigim oldu.bir haftada 10 kilo verdim.dini yönden de acaip düşüncelere sahiptim.kendimi bu arada asker sanıyodum.tv izlerken mesela vj ler, dizilerdeki insanlar bana mesaj veriyomuş gibi geliyodu.her cümleden her bakıştan mesaj, gizli bir anlam çıkarıyorum.çok konusuyordum.daldan dala atlıyordum.annem bizi öldürdün diyodu ben gercekten onları öldürgümü sanıyordum.daha neler neler..hatırlamak bile istemiyorum.yemin ederim allah düşmanımın basına vermesin.manik bir dönem yaşamaktansa depresif bir dönem yaşamayı tercih ederim.ama tabi depresyon da çok kötü bir şey.aylarca yatagıma yapışık vaziyette yaşamama neden oluyor.depresyon deneyimlerimi anlatmam gerekirse aylarca yataktan çıkmamak, güneşten, gündüzden nefret etmek, gece sabaha kadar tv izleyip akşam olana kadar uyumak,dogru düzgün yememek,içmemek, yıkanmak istememek,intiharı düşünmek, intihar planları yapmak, aglamak, aglamak,aglamak..
allaha çok şükür aylardır ilaç kullanmadıgım halde psikolojik sorun yaşamıyorum.yaşadıklarım sadece moral bozuklugu oluyo, bir iki gün içinde geçiyo.ilaçlarımı hayatım boyunca kullanmam gerekiyo fakat karacigerim şimdiye kadar binlerce ilaç kullandıgım için sanırım kötü durumda.sadece acil durumlarda yani depresyona girecegimi anladıgım zamanlarda baslıyorum tedaviye.tabi doktoruma gidip durumu anlatarak..
ismini unuttum bu konu hakkında soru soran arkadasın bunları yazarken ama, hayrola, sorun nedir? deneyimlerim belki yardımcı olmuştur..kendine iyi bak..