Bipolar hastaları ve Yakınları (Manik Depresifler)

öyle ki dideralden önce corbami bile kaşığı iki elle tutarak içiyordum..geçenlerde misafirlikte çayı üstüme dokuyordum az kalsın..artık dışarda hiçbirşey yiyip icmiyorum :KK43: artık biryerlere gitmek bile istemiyorum..sırf bu sebepten..doktoruma yeniden sorucam..lithuril oldukça ii geldi aslında..depresif halim onun sayesinde gitti..ama bu titremeler canımı sıkıyor..
 
öyle ki dideralden önce corbami bile kaşığı iki elle tutarak içiyordum..geçenlerde misafirlikte çayı üstüme dokuyordum az kalsın..artık dışarda hiçbirşey yiyip icmiyorum :KK43: artık biryerlere gitmek bile istemiyorum..sırf bu sebepten..doktoruma yeniden sorucam..lithuril oldukça ii geldi aslında..depresif halim onun sayesinde gitti..ama bu titremeler canımı sıkıyor..

Hngi doktra gdiosn? Bn de depakin kullanyrum.bi de bi damla vardi.iki kutu ictm btti.haftya eeg ceklcm.duruma gore bsyler olck.kilo aldn mi peki.yaaa doktr cok onmli.nerde yasiyosun.titremeler cdden zor.bi de bn yatakta sallaniorm sanki deprem oluo gbi.kaale almamaya calscz da dsardaki kisiler cokyakndan baknca anliolr.calisiomusun ogrenci misin pki
 
Merhabalar,

Kadınla klübüne ilk girişim tüp bebek tedavilerim esnasında oldu.2 yılda 5 tüp bebek 3 düşük yaşadım.Son tüpün devamında büyük bir depresyon atağı geldi.Gitmeyen cinsinden.Doktor ilaç vs. Sık sık ataklar yaşamaya başladım.Bebek istediğimden uzun süre lityumu reddetmiştim.Geçen yıl başladım.Beni iyi kötü idare etti.Son bir kaç aydırsa gözle görülür bir iyileşme sağladı.Burada yakınların yer aldığını gördüm.Bu süreçte neler yaşıyorsunuz bir bipolar olarak kalpten hissediyorum.Yaşamak zor,elinden bir şey gelmemesi daha da zor.Benim eşim bu süreçte tek dayanağım en büyük güç kaynağım oldu.O kadar üzüldüm ki ona yaşattıklarıma anlatamam.Şu anda yeni bir blog açtım.Orada yazıyorum henüz çok yeni.Desteğinizle yazmaya devam edeceğim inşallah.Belki size de rehberlik eder diye düşündüm.Fikirleeriniz mühim.Güçlü kalın,esen kalın.

Bloğumun adı....... com. tr
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Merhaba,

Ben bir bipolar bozukluk hastasıyım.Uzun yıllardır bu dertle güreşmekteyim.Bazen ben onu bazen o beni tuş etmekte.Şimdilerde ipler elimde.Varsa bir gizemi bu işin çözmeli ama ne mümkün.Yeni bir blog açtım Buradan yaşadıklarımı,hissettiklerimi,yaşayacaklarımı herkesle paylaşmak arzusundayım.Bir bakmak isterseniz beklerim:KK66:Fikirlerinizi almak isterm:KK66:Benimde diyecek iki lafım var diyenler irtibata geçebilir:KK66:Sevgiyle kalın ataksız kalın!!!


Bloğum:..... . com . tr
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Benim esimde de bipolar bozukluk var. gecen sene doktoru ona lithuril yerine baska bir ilac verdi. Lithurilin yan etkileri bu ilacta yokmus. Daha yavas salinimi varmis. Ilacin adi Quillonum, yurtdisindan getirtiliyor. Doktorunuza danisabilirsiniz, belki faydasi olur
 
Herkese Merhaba.
Uzun süredir bu siteyi takip ediyorum bu gün üye oldum.
Manik depresif durumunu çok yaşadım bende çok etkiliydi. Sürekli vardı. Ve yaptığım araştırmalara göre hastalık çok fazla ilerlediği zaman intihara kadar götürüyormuş. Gündüzleri manik son derece üst seviyedeyken depresiflik gece son derece üstte oluyordu bende. Psikiyatriste gittiğimde bana 3 ilaç yazdı isimlerini tam hatırlamıyorum. Ben ne zaman psikiyatrik ilaç kullansam hep göğüslerimden süt geliyor ilaç değiştirsem bile hep bu yan etki. Ben pek ilaç kullanma taraftarı değildim çünkü insanı robot gibi yapıyor, düşünceleri kısıtlıyor, yaşayan ölü gibi hissettiriyor. 11 yaşımdan beri hep psikiyatrist ve psikologlarda geçirdim çoğu zamanımı. Gerek aile gerek çevre olsun çok etkiledi beni. Bundan 3 ay önce artık bir daha kullanmayacağım dedim. Manik depresiflik sizde bitiyor çünkü. Sizin düşünce yapınızla. Beyin öyle birşey ki nasıl düşünürseniz gerçekten öyle hissettiriyor. Yapmanız gereken neleri yaparken mutlu hissediyorsunuz onları keşfetmek. Bir şeyi çok fazla takıyorsanız nasıl kafanızdan atabilirsiniz onu bulmak. Ben ilaçları en son bıraktığımda ilaçlara rağmen hiç birşey değişmiyordu sadece enerjisiz ve pasif bir insana dönüşmüştüm. Doktor da bana ilaçlar düşüncelerini değiştirmez demişti ki haklı. Tanıdığım bir uzman psikiyatristte vardı bir ara onunla konuştum bana böyle bir şeyde ilaç kullanma kendine zarar verirsin ilaç ancak kendi kendine değiştiremeyeceğin birşey vardır beyin yapında, bu olan şey seni etkiler ancak o zaman kullanılır gerisi düşünce tarzında bir konuşma yapmıştı. Bunlar üzerine çok düşündüm, ilgi alanlarımı keşfettim. Mesela ben felsefe okumayı çok seviyorum. Genel olarak kitap okumayı da çok seviyorum. Bir gün dedim kendime bırakıcam artık ilaçları diye o gün bıraktım birden kestim çöpe attım. Birden kesme derlerdi hep ama şöyle söyliyim düşünce yapımı da bir değiştirdim hiç bir şey olmadı. Şuanda mesela kötü hissedersem hemen açıyorum kitap okuyorum veya film izliyorum, sevdiğim müzikleri dinliyorum. Mutlu olabileceğim şeyleri yapıyorum. Spor yapıyorum sağlıklı besleniyorum. Bakın bu spor ve sağlıklı beslenme de sizi çok etkiliyor deneyin. Ve ben küçüklüğümden beri sürekli yazarım. Deneme, günlük, şiir tarzı, düz yazı çok yazarım. İnanın müthiş bir terapi. Ben kendimi böyle düzeltiyorum. En son intihar etmeyi düşünüyordum hayattan sıkıldım diye düşünün şimdi baya ilaçsız tedavisiz kendimi düzelttim. Hiç iti değildim ve hepsini kendim atlattım. Sormak istedikleriniz varsa eğer yardımcı olabilirim. Çok çektim bu ruhsal hastalıklardan ama çözüm de ürettim :) umarım biraz da olsa faydası olur bu yazımın
 
Son düzenleme:
Merhaba, anneme bipolar diyorlar ama bana kalsa şizofreni.
Kendi kendine konuşma, gülme, ağlama, olmadık senoryalar üretme, temizlik yapmama, cop atmama, eşya biriktirme vs.. Dolu seyler... Babam ilgisiz yok gibi bir sey kardeşim ve ben evlendikten sonra daha kotu oldu hiç kimseyle doğru dürüst konuşmaz eve kimseyi almaz kendi halinde yasayıp gidiyor.. İlaçlarını içmiyor 92 de hasta oldu Bakırköy e yattı 2002 de Erenköy e, yine yatırmayı düşünüyoruz ama Erenköy almıyor, ilaç yazıp gönderiyor. İğne verseler yaptırırız ama ilaç içmiyor kardeşimin evi ve benim evim uzak, ilgilenen kimse yok. Sizce ne yapsak bu durumda? Ne tavsiye edersiniz?
 
Merhaba, anneme bipolar diyorlar ama bana kalsa şizofreni.
Kendi kendine konuşma, gülme, ağlama, olmadık senoryalar üretme, temizlik yapmama, cop atmama, eşya biriktirme vs.. Dolu seyler... Babam ilgisiz yok gibi bir sey kardeşim ve ben evlendikten sonra daha kotu oldu hiç kimseyle doğru dürüst konuşmaz eve kimseyi almaz kendi halinde yasayıp gidiyor.. İlaçlarını içmiyor 92 de hasta oldu Bakırköy e yattı 2002 de Erenköy e, yine yatırmayı düşünüyoruz ama Erenköy almıyor, ilaç yazıp gönderiyor. İğne verseler yaptırırız ama ilaç içmiyor kardeşimin evi ve benim evim uzak, ilgilenen kimse yok. Sizce ne yapsak bu durumda? Ne tavsiye edersiniz?
çok geçmiş olsun. eve bir yardımcı tutma imkanınız var ise bir kadın tutun. en azından temizlikle birlikte ilaçlarını içirir annene de arkadaş olur belki. kardeşinle birlikte bi kadın tutabilirsiniz
 
çok geçmiş olsun. eve bir yardımcı tutma imkanınız var ise bir kadın tutun. en azından temizlikle birlikte ilaçlarını içirir annene de arkadaş olur belki. kardeşinle birlikte bi kadın tutabilirsiniz
Ahhh ahhh coook denedik eve kadini sokmadi verdigimiz paralar cope.. Keske yaptirtsa kosa kosa gider evi temizletirim.
 
Arkadaşlar merhaba, ben 4ay önce biriyle tanıştım herşey çok güzeldi çok dürüst normal görünen biriydi beni çok seviyodu bunu böyle söylediği için değil hissettiğim için biliyorum emindim yani. Evlenme planları yapıyoduk kısa zamanda. Çok derinden sevdiğini hissediyodum fakat yaklaşık 2hafta önce sebebini bilmediğim bi soğukluk girdi aramıza bi anda o aşık adam gitti konuşmayan zorla konuşan biri geldi neden böylesin noldu dediğimde önce kaçamak cevaplar verdi daha çok üstüne gidince rahatsızım ben her sene böyle oluyo içe kapanıyorum kimseyle konuşasım gelmiyo falan dedi bende üstne gitmedim peki iyi hissedince yaz konuşalım dedim aradan bi hafta geçti ses yok ben yazdım 2gün önce. Başta cevap vermedi bidaha yazdım bi anda görüşmesek daha iyi dedi neye uğradığımı şaşırdım sonra rahatsızlığının adının manik depresif olduğunu söyledi. O üzerime titreyen deli gibi aşık adam gitti umursamaz biri geldi sonrasında cevap bile vermedi sadece üzgünüm diyip bitirdi. Hastalığı araştırdım yeni yeni anlıyorum aranızda buna benzer dırumlar yaşayan varsa, yada detaylı bilgiye sahip olan yardımcı olabilir mi?
 
slm.ben manik depresifim.deneyimleri merak ediyosun..hmm..şimdi bu hastalık nadir görülen bi hastalık ve ben nerde nadir görülen hastalık var, gidip buluyorum:) bu hastalıga üniversite yılımın 2. yılında zemin hazırladım farketmeden de olsa. en basta yogun bir depresyon yasadım yani sadece hastalıgım depresyondu.iki yıl sonra ise bir mani atagı geçirdim ki allah düşmanımın basına vermesin.resmen akli dengemi kaybetmiştim, resmen bir deli gibi davranıyordum.bir kaç ay böyle delirmiş vaziyette gezdim.annem hep yanımdaydı,okul vardı ama derslere gidemiyordum her gün hastaneye gidip çare arıyorduk annemle.mani dönemimde kendimi çok üstün bir insan olarak görüyordum, yüzlerce km yürüsem yorulmam gibi geliyodu.aşırı hiperaktiftim.bir hafta uyumadıgım ve yemek yemedigim oldu.bir haftada 10 kilo verdim.dini yönden de acaip düşüncelere sahiptim.kendimi bu arada asker sanıyodum.tv izlerken mesela vj ler, dizilerdeki insanlar bana mesaj veriyomuş gibi geliyodu.her cümleden her bakıştan mesaj, gizli bir anlam çıkarıyorum.çok konusuyordum.daldan dala atlıyordum.annem bizi öldürdün diyodu ben gercekten onları öldürgümü sanıyordum.daha neler neler..hatırlamak bile istemiyorum.yemin ederim allah düşmanımın basına vermesin.manik bir dönem yaşamaktansa depresif bir dönem yaşamayı tercih ederim.ama tabi depresyon da çok kötü bir şey.aylarca yatagıma yapışık vaziyette yaşamama neden oluyor.depresyon deneyimlerimi anlatmam gerekirse aylarca yataktan çıkmamak, güneşten, gündüzden nefret etmek, gece sabaha kadar tv izleyip akşam olana kadar uyumak,dogru düzgün yememek,içmemek, yıkanmak istememek,intiharı düşünmek, intihar planları yapmak, aglamak, aglamak,aglamak..
allaha çok şükür aylardır ilaç kullanmadıgım halde psikolojik sorun yaşamıyorum.yaşadıklarım sadece moral bozuklugu oluyo, bir iki gün içinde geçiyo.ilaçlarımı hayatım boyunca kullanmam gerekiyo fakat karacigerim şimdiye kadar binlerce ilaç kullandıgım için sanırım kötü durumda.sadece acil durumlarda yani depresyona girecegimi anladıgım zamanlarda baslıyorum tedaviye.tabi doktoruma gidip durumu anlatarak..
ismini unuttum bu konu hakkında soru soran arkadasın bunları yazarken ama, hayrola, sorun nedir? deneyimlerim belki yardımcı olmuştur..kendine iyi bak..
meraba öğrenmek istediğim bişey var depresyon dönemlerinizde en sevdiğiniz insandan dahi soğuduğunuz oluyomuydu? böyle bişey yaşıyosanızda sonrasında düzeliyomuydu nasıl hissediyodunuz? şimdiden teşekkürederim
 
Merhaba. Ben de bir manik depresifim. 10 yıldan fazla süredir bu rahatsızlıkla yasıyorum. İlk üniversite zamanimda değişmeye başlamıştım zaten hep depresif dönemlerim vardı ama mani atağım üniversite dönemime denk geldi ve çok isteyerek kazandığım Endüstri mühendisliği bölümümü çok isteyerek de bıraktım. Mani döneminde 15 kilo verdim. Prensesler gibi geziyordum benden de güzeli yoktu :) gayet normal sıradan yasamı olan ben bir anda stand-upci gibi herkesi güldüren bi tip olmustum. Herkes bana bayılıyordu. Ama sonra daha da uçmaya başladım hatalar yanlışlar insanları takmamalar tüm dünyayı ben yarattım havaları ki normalde aşırı hassas ve empat bir insanım.
Ve sonunda düşüş... Depresyonda manideyken yaptığın hatalar yer bitirir insanı, kaç kere intihar ettiğimi bile hatırlamıyorum.
Hep depresyonda doktora gidilir zaten ve doktora gittik. Teşhisim konuldu. Depresyon. Sonraki mani atağımda da bipolar teşhisim konuldu.
Arada normal donem yasadım ilaçlar sayesinde. Tekrar üniversite sınavına girmek istedim bu sefer mimarlık istiyordum kazandım onu da birkaç sefer dondurdum. :))
Tabi ilaçlar bir bırakılıyor bi başlanıyor bir depresyon bir mani üniversite iyice yalan olmustu sonunda hastaneye yattım kendi isteğimle ve ekt tedavisi uygun görüldü.
Hastane sonrası ilaçlarıma hep sadık kaldım. Şimdi Doktorumla iletişimim hiç kesilmez. Zaten artık değişimimi hissediyorum. Hastaneden çıkalı 4 yıl oldu. Ben bir atak dahi geçirmedim. Üniversite bitti ,evlendim.
En çok üzüldüğüm ailem herşeyi çok ağır yasadı ben çoğunu hatırlamıyorum bile. Allah yakınlarımıza sabır versin. Ben onların desteği olmadan bugünlere asla gelemezdim.
Söylemek istediğim hep kötü değil herşey,hayat gibi iste. İyi de var. Sadece doğru doktoru bulun ve bırakmayın. İlaçları iyiyim diye de birakmayin. Kafanıza göre azaltmayın.
Hasta yakını iseniz de Allah sabrını veriyor sanırım. Bu hastalık da Allah'tan. Yanında olun, destek olun ,doktoruna beraber gidin ,ilaçlarını takip edin. Sağlıkla kalın :KK66:)
 
Ben sizin adınıza çok sevindim. Hayatınız güzel görünüyor. Bense şu an ağlamaklı yazıyorum bunları. 5 gün önce doktora gittim bipolar değilsin ama gereken ilaç için o tanıyı resmiyette koymuş, bana öyle söyledi doktor. Duygu düzenleyici ilaç kullanıyorum. IlacI kullandığımdan beri iç acısı, boşluk duygusu kalmadı artik bende. Sanırım bipolarim. Ben 5 ay önce evlendim ben hep depresyonda olduğumu düşünüyordum ama değilmiş. Eşime durumu söyledim. Önceden biliyo muydun diye sordu bilsem söylerdim dedim bana güvenmiyo sanırım. Internetten tanışıp evlendim zaten bi anda karar verip evlendim. Muhtemelen bu da hastalığın etkisi ile oldu. Evliliği ruhsal bunalimimdan bır kurtuluş olarak gördüm. Benim Ailem boşanmışlar ben 1-2 yaşlarındayken annemin yanında büyüdüm annem ev hanımı üvey babamla ben 3 yaşındayken evlendi. Sorumsuz biri üvey babam doğru dürüst çalışmaz icralar gelir evimize annem benimle ilgilenmez beni pek sevmedi. Yanındayım demedi eskiden kafaya takiyodumda simdi takmiyodur. psikolojik sorunları vardi o yüzden benimle ilgilenemedi beni ihmal etti bana bağırdi beni aşağıladi bunların hepsinin farkındayım o evden hep kaçtım. Ama benim ruhsal bunalimlarim bitmedi yanımda ailemde yok. eşimle son kavgamizda ben kendimi kaybettim eşim evden gitti çatıya çıktım sinir krizinden sonra gecenin karanlığında çatı bana huzur verdi ölüm düşüncesi beni rahatlattı intihar etmicektim eşim eve gelmeden eve gececektim ama eşim vakitsiz geldi orda gördü beni daha fazla kızdı. Daha fazla uzaklaştı benden en ufak şeyde kızıyor ilk 3 ay benden kaynaklı ise kavgalar sonrakiler de ben alttan aldım. Eşim benimle az konuşuyor. Bende ona dedim rahat ol seni mutlu eden şeyleri yap ailenle daha fazla görüş dedim. Onu çok sevdiğimi söyledim. Bu hastalıktan dolayi ayrılmak istersen anlarım dedim. Bi şey demedi. O belki benden ayrılabilir de ben yapayalnız ne yapacağım bilmiyorum çok çaresiz hissediyorum. Eskiden olsa dayanamaz sürekli eşimi arayıp rahatsız ederdim sırf içimdeki huzursuzluktan dolayi ama simdi öyle değilim ilaçlardan dolayimi bilmiyorum duruldum üzülsem bile mantıklı olmaya çalışıyorum eşim bana bağırıyo bağırsa bile cevap vermiyorum. Eskiden olsa cevap verirdim. Yapayalnizim hayatta kimim var bilmiyorum. Çok kötüyüm yardimci olun.
 
Ben sizin adınıza çok sevindim. Hayatınız güzel görünüyor. Bense şu an ağlamaklı yazıyorum bunları. 5 gün önce doktora gittim bipolar değilsin ama gereken ilaç için o tanıyı resmiyette koymuş, bana öyle söyledi doktor. Duygu düzenleyici ilaç kullanıyorum. IlacI kullandığımdan beri iç acısı, boşluk duygusu kalmadı artik bende. Sanırım bipolarim. Ben 5 ay önce evlendim ben hep depresyonda olduğumu düşünüyordum ama değilmiş. Eşime durumu söyledim. Önceden biliyo muydun diye sordu bilsem söylerdim dedim bana güvenmiyo sanırım. Internetten tanışıp evlendim zaten bi anda karar verip evlendim. Muhtemelen bu da hastalığın etkisi ile oldu. Evliliği ruhsal bunalimimdan bır kurtuluş olarak gördüm. Benim Ailem boşanmışlar ben 1-2 yaşlarındayken annemin yanında büyüdüm annem ev hanımı üvey babamla ben 3 yaşındayken evlendi. Sorumsuz biri üvey babam doğru dürüst çalışmaz icralar gelir evimize annem benimle ilgilenmez beni pek sevmedi. Yanındayım demedi eskiden kafaya takiyodumda simdi takmiyodur. psikolojik sorunları vardi o yüzden benimle ilgilenemedi beni ihmal etti bana bağırdi beni aşağıladi bunların hepsinin farkındayım o evden hep kaçtım. Ama benim ruhsal bunalimlarim bitmedi yanımda ailemde yok. eşimle son kavgamizda ben kendimi kaybettim eşim evden gitti çatıya çıktım sinir krizinden sonra gecenin karanlığında çatı bana huzur verdi ölüm düşüncesi beni rahatlattı intihar etmicektim eşim eve gelmeden eve gececektim ama eşim vakitsiz geldi orda gördü beni daha fazla kızdı. Daha fazla uzaklaştı benden en ufak şeyde kızıyor ilk 3 ay benden kaynaklı ise kavgalar sonrakiler de ben alttan aldım. Eşim benimle az konuşuyor. Bende ona dedim rahat ol seni mutlu eden şeyleri yap ailenle daha fazla görüş dedim. Onu çok sevdiğimi söyledim. Bu hastalıktan dolayi ayrılmak istersen anlarım dedim. Bi şey demedi. O belki benden ayrılabilir de ben yapayalnız ne yapacağım bilmiyorum çok çaresiz hissediyorum. Eskiden olsa dayanamaz sürekli eşimi arayıp rahatsız ederdim sırf içimdeki huzursuzluktan dolayi ama simdi öyle değilim ilaçlardan dolayimi bilmiyorum duruldum üzülsem bile mantıklı olmaya çalışıyorum eşim bana bağırıyo bağırsa bile cevap vermiyorum. Eskiden olsa cevap verirdim. Yapayalnizim hayatta kimim var bilmiyorum. Çok kötüyüm yardimci olun.


Yazdıklarınızı okurken acaba ben mi yazdım bunları dedim kendi kendime... Benim de ailem boşandı ben de evliliğimin basında çok bocaladım. Evlilik benim icin de çok çabuk verilmiş bir karardı. Fakat ailelerimiz de sagolsun hep yanımizdaydi.
Ben esime evlenmeden rahatsızlığımı söylemiştim. Tabi yasamayan durumu bilemez başlarda hem evlilik stresi hem rahatsızlık da birleşince boşanmak dahi istedik.
Eşimin de aşırı sinir problemi ve takıntıları vardı. Onu da doktora yönlendirdim. O da tedavi oluyor şuan .
Bana göre de olması gereken bu,hasta olmasalar bile hasta yakınları da destek almalı çünkü onlar iyi olmadan biz iyi olamayız. Doktorumun da söylediği tabi bu.
Diyceksiniz ki neresi iyi bunun,ailecek doktorluksunuz:) şuan eşim sinir ve takıntılarının çoğunu atlattı ve daha verimli bir birey oldu. Daha sağlıklı adımlar atıyoruz. Ben zaten uzun Zaman önce atlattım bu psikoloji ile savaşmayı ve sadece doktorumu dinliyorum.
Yapabileceğiniz çok şey var. Tedavi oluyormussunuz zaten. Esinize desteğe ihtiyacınız olduğunu uygun bir şekilde anlatmak onun da doktorunuza sizinle gelmesini sağlamak ve eğer doktorunuz uygun görürse ona da destek ve bilgilendirmede bulunmasını istemek. Ayrıca kendiniz icin birşeyler yapmayı da deneyin. Hergun evden çıkıp yarım saatlik yürüyüşler yapın mesela. İnanin daha kolaylaşıyor herşey. Güçleniyorsunuz.
Şuan gecmisle bir kapana sıkışmış gibi hissetmeniz çok normal çünkü henüz yeni yeni tedavi oluyorsunuz. Evliliğin verdiği sorumluluk da ister istemez insani etkiliyor baslarda. Ama emin olun hep böyle kalmıyor. Düzelecek ve sağlıklı insanlardakindan belki daha Mutlu evliliğiniz ve yaşamınız olucak. Çünkü siz zoru ve sorunları çözebilen biri olacaksınız zamanla..
 
Yazdıklarınızı okurken acaba ben mi yazdım bunları dedim kendi kendime... Benim de ailem boşandı ben de evliliğimin basında çok bocaladım. Evlilik benim icin de çok çabuk verilmiş bir karardı. Fakat ailelerimiz de sagolsun hep yanımizdaydi.
Ben esime evlenmeden rahatsızlığımı söylemiştim. Tabi yasamayan durumu bilemez başlarda hem evlilik stresi hem rahatsızlık da birleşince boşanmak dahi istedik.
Eşimin de aşırı sinir problemi ve takıntıları vardı. Onu da doktora yönlendirdim. O da tedavi oluyor şuan .
Bana göre de olması gereken bu,hasta olmasalar bile hasta yakınları da destek almalı çünkü onlar iyi olmadan biz iyi olamayız. Doktorumun da söylediği tabi bu.
Diyceksiniz ki neresi iyi bunun,ailecek doktorluksunuz:) şuan eşim sinir ve takıntılarının çoğunu atlattı ve daha verimli bir birey oldu. Daha sağlıklı adımlar atıyoruz. Ben zaten uzun Zaman önce atlattım bu psikoloji ile savaşmayı ve sadece doktorumu dinliyorum.
Yapabileceğiniz çok şey var. Tedavi oluyormussunuz zaten. Esinize desteğe ihtiyacınız olduğunu uygun bir şekilde anlatmak onun da doktorunuza sizinle gelmesini sağlamak ve eğer doktorunuz uygun görürse ona da destek ve bilgilendirmede bulunmasını istemek. Ayrıca kendiniz icin birşeyler yapmayı da deneyin. Hergun evden çıkıp yarım saatlik yürüyüşler yapın mesela. İnanin daha kolaylaşıyor herşey. Güçleniyorsunuz.
Şuan gecmisle bir kapana sıkışmış gibi hissetmeniz çok normal çünkü henüz yeni yeni tedavi oluyorsunuz. Evliliğin verdiği sorumluluk da ister istemez insani etkiliyor baslarda. Ama emin olun hep böyle kalmıyor. Düzelecek ve sağlıklı insanlardakindan belki daha Mutlu evliliğiniz ve yaşamınız olucak. Çünkü siz zoru ve sorunları çözebilen biri olacaksınız zamanla..
Çok tesekkurler ilginiz için
 
Yazdıklarınızı okurken acaba ben mi yazdım bunları dedim kendi kendime... Benim de ailem boşandı ben de evliliğimin basında çok bocaladım. Evlilik benim icin de çok çabuk verilmiş bir karardı. Fakat ailelerimiz de sagolsun hep yanımizdaydi.
Ben esime evlenmeden rahatsızlığımı söylemiştim. Tabi yasamayan durumu bilemez başlarda hem evlilik stresi hem rahatsızlık da birleşince boşanmak dahi istedik.
Eşimin de aşırı sinir problemi ve takıntıları vardı. Onu da doktora yönlendirdim. O da tedavi oluyor şuan .
Bana göre de olması gereken bu,hasta olmasalar bile hasta yakınları da destek almalı çünkü onlar iyi olmadan biz iyi olamayız. Doktorumun da söylediği tabi bu.
Diyceksiniz ki neresi iyi bunun,ailecek doktorluksunuz:) şuan eşim sinir ve takıntılarının çoğunu atlattı ve daha verimli bir birey oldu. Daha sağlıklı adımlar atıyoruz. Ben zaten uzun Zaman önce atlattım bu psikoloji ile savaşmayı ve sadece doktorumu dinliyorum.
Yapabileceğiniz çok şey var. Tedavi oluyormussunuz zaten. Esinize desteğe ihtiyacınız olduğunu uygun bir şekilde anlatmak onun da doktorunuza sizinle gelmesini sağlamak ve eğer doktorunuz uygun görürse ona da destek ve bilgilendirmede bulunmasını istemek. Ayrıca kendiniz icin birşeyler yapmayı da deneyin. Hergun evden çıkıp yarım saatlik yürüyüşler yapın mesela. İnanin daha kolaylaşıyor herşey. Güçleniyorsunuz.
Şuan gecmisle bir kapana sıkışmış gibi hissetmeniz çok normal çünkü henüz yeni yeni tedavi oluyorsunuz. Evliliğin verdiği sorumluluk da ister istemez insani etkiliyor baslarda. Ama emin olun hep böyle kalmıyor. Düzelecek ve sağlıklı insanlardakindan belki daha Mutlu evliliğiniz ve yaşamınız olucak. Çünkü siz zoru ve sorunları çözebilen biri olacaksınız zamanla..
Çok tesekkur ederim okuduğunuz için ilgilendiğiniz için o kadar yalnız hissediyorum ki birinin değer verip ilgilenmesi bile care oluyo destek oluyo
 
meraba...ben de bir manik depresifim..Daha önceden de yazdım sanırım. İlaçla tedaviyi 1 sene önce bıraktım. Zordu ama psikanaliz ve sürekli mücadele ile şimdilik çok daha iyiyim. Yaşadıklarımı blogumda yazıyorum. Bu bir reklam değil sadece birazcık faydası olursa çok sevinirim. adresim Uzun süredir bu savaşın içindeyim, sormak istediğiniz her konuda da burdayım. Kendinizi kötü hissetseniz bile sadece yazabilirsiniz. İyi akşamlar.
 
Son düzenleyen: Moderatör:
merhaba , nişanlımla 6 ay önce tanıştık ve 1 ay öncede nişanlandık sanırım büyük bi hata yaptığım konusunda endişeliyim aşık olmuştum çünkü .. herşey başlarda çok güzeldi , bana karşı ilgili eğlenceli sevgi dolu zeki bir adam olduğunu düşünüyordum..zaman zaman sorunlarımız oldu tabi ama ciddiye almadım sonuçta her ilişkide böyle şeyler olur ..şimdiilerde ise en ufak şeyleri sorun ediyor konuştuğumuz ve bi karara vardığımız konular tekrar tekrar açılıyor ben alltan aldıkça hep bi kavga eğilimi tamam dedikçe konuları kapatmama 2 gün çok iyi 1 gün en ufak şeylere aşırı tepki gösterme , hep bi kendini üstün görme her zaman o haklı kesinlikle haksızlılığı kabul edememe bir gün kavga sırasında kendinin ermiş seçilmiş olabilceğini düşündüğünü söyledi sen hastasın dediğimde oda beni aynı şeyle suçluyor ve sürekli kendini üstün görüp övüyor iş çığrından çıktı tabi bende aslan burcuyum ve burcumun tüm özelliklerini taşıyorum ama sanırım yavaş yavaş pskolojimin bozulmaya başladığını hissediyorum çnkü baş edemiyorum artık kendimi deli hissetmeye başladım ayrılmak istediğimi söylüyorum ilişki bitiyor ayrılıyoruz 1 saat sonra melek gibi 1 adam karşımda tekrar barışıyoruz aradan 2 gün geçiyor tekrar saçma sapan bi sebebten kavga çıkarıyorr saçma sapan aşağılayıcı bi ton laf ediyor ben gene istemiyorum tonlarca özürler seni çok seviyorum sen benim herşeyimsin beni bırakamazsın gibi cümleler yani artık nasıl davranıcağımı şaşırmış durumdayım lütfen yardım pls.nasıl davranmam gerektiği konusunda endişeliyim artık o değil gerçekten kendimden şüphe duymaya başlıyorum artık acaba bende mi bir sorun var diye..böyle hastalarda eğer hastalığından haberdar değilse inkar etme kabul etmeme durumu oluyor mu burda yazılan bütün özellikler onda mevcut çünkü biri yardımcı olursa sevinirim .teşekkürler....
 
X