Öncelikle herkese selamlar. Konu sahibi arkadaş hala okuyor mu bilemiyorum ama ben de 10 seneden fazladır bipolar bozukluk hastasıyım ve 3 seneyi geçti çok şükür mutlu bir evliliğim var
(yaklaşık 6 senedir de beraberiz) ve bu aralar bebek sahibi olma çalışmalarındayız. 1 buçuk 2 senedir ilaçlarım kesildi. 2001 senesinde üniversitenin 2. senesinde benim hastalığım ortaya çıktı. Bir arkadaş burda bu rahatsızlığı şeker hastalığına benzetmiş; o kadar doğru bir saptama ki
Doğru doktor, doğru ilaçlar, ve doğru dozajla hallolmayacak bir rahatsızlık değil çok şükür ki. Çevrende sana destek veren insanların olması çok önemli, seni yargılamayan, eleştirmeyen, kınamayan
Mani dönemlerinde sizi frenleyecek, depresyon dönemlerinde de sizin kolunuza girip ayağa kaldıracak birileri
Benim nacizane tavsiyem bir ilişki ihtimali bile olsa rahatsızlığı hemen karşı tarafa söylemek. Zaten anlayabilecek zekada, sizi koşulsuz sevebilecek insan bunu dert etmez. Siz de bu yeterlilikte olmayan bir adam için ilişkinize onca yatırım yapmamış olursunuz. Zaten hastalık kontrol altına alınmadan bir beraberlik de çok zor oluyor. En azından benim durumumda böyleydi. Kendine 3-4 sene ver, ilaçlarını çok düzgün al, hiç atlama ki kanda belli bir yoğunluğa ulaşsın. Bir de kendine bir hedef, amaç belirlemek gerekiyor. Benim için üniversiteyi bitirmekti bu mesela. Doktor değiştirmekten de korkmamak lazım. konuşabileceğiniz, sizi anlayan bir doktor bulamak baya zor, eh bir elin parmakları bir mi? Birinin "müthiş doktor" dediği kişiyle siz rahat edemiyebiliyorsunuz. Kendimi tekrarlamış gibi olucam ama asla kimsenin sizi yargılamasına kınamasına izin vermeyin. Biz hasta olmayı seçmedik sonuçta. Evet, mani döneminde de depresyon döneminde de yaptıklarım çok uzun süre yüzümü kızarttı,sakladım, konuşmak istemedim. Şöyle düşünmeye başladım sonraları; "bunları yapan ben değildim, hastalıktı". Bunlarla barıştım galiba sonunda. Ve en azından bana anlatmak iyi geliyor, bunu fark ettim.