mani halinde yaptığım şeylerden dolayı çevrem ve ailem beni asla kabul etmedi, ailem psikolojik tanı koyulduğu için benimle kimsenin evlenmeyeceğini düşündü ve panikle kırk yaşında bi adamla evlendirildim o zaman ben 23 yaşındaydım,, bunu asla kendime yediremedim, eşime herşey anlatıldı başta kabul etti ama sonradan sıkıntı çıktı çünkü o benim sessizce yere bakıp akşama kadar koltukta oturacağımı sanmış yaşadığım sinir krizleri ve ağlama nöbetleri onu bunalttı, saolsun onu sevdim alıştım rahat bi hayatım var ama evliliğimizde sayemde iki uçlu oldu, bi gün mutlu mesut kafede otururken ertesi gün boşanmaya karar verebiliyoruz, ve şu an bebeğe karar verdik,, bakalım, umudunuzu kırmak için söylemiyorum sadece bilgi olsun diye anlattım
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Bipolar bozukluk tedavisi görenler yardım edin lütfen
- Konu Sahibi mavim1453
- Başlangıç Tarihi
Öncelikle herkese selamlar. Konu sahibi arkadaş hala okuyor mu bilemiyorum ama ben de 10 seneden fazladır bipolar bozukluk hastasıyım ve 3 seneyi geçti çok şükür mutlu bir evliliğim var 
(yaklaşık 6 senedir de beraberiz) ve bu aralar bebek sahibi olma çalışmalarındayız. 1 buçuk 2 senedir ilaçlarım kesildi. 2001 senesinde üniversitenin 2. senesinde benim hastalığım ortaya çıktı. Bir arkadaş burda bu rahatsızlığı şeker hastalığına benzetmiş; o kadar doğru bir saptama ki
Doğru doktor, doğru ilaçlar, ve doğru dozajla hallolmayacak bir rahatsızlık değil çok şükür ki. Çevrende sana destek veren insanların olması çok önemli, seni yargılamayan, eleştirmeyen, kınamayan Mani dönemlerinde sizi frenleyecek, depresyon dönemlerinde de sizin kolunuza girip ayağa kaldıracak birileri
Benim nacizane tavsiyem bir ilişki ihtimali bile olsa rahatsızlığı hemen karşı tarafa söylemek. Zaten anlayabilecek zekada, sizi koşulsuz sevebilecek insan bunu dert etmez. Siz de bu yeterlilikte olmayan bir adam için ilişkinize onca yatırım yapmamış olursunuz. Zaten hastalık kontrol altına alınmadan bir beraberlik de çok zor oluyor. En azından benim durumumda böyleydi. Kendine 3-4 sene ver, ilaçlarını çok düzgün al, hiç atlama ki kanda belli bir yoğunluğa ulaşsın. Bir de kendine bir hedef, amaç belirlemek gerekiyor. Benim için üniversiteyi bitirmekti bu mesela. Doktor değiştirmekten de korkmamak lazım. konuşabileceğiniz, sizi anlayan bir doktor bulamak baya zor, eh bir elin parmakları bir mi? Birinin "müthiş doktor" dediği kişiyle siz rahat edemiyebiliyorsunuz. Kendimi tekrarlamış gibi olucam ama asla kimsenin sizi yargılamasına kınamasına izin vermeyin. Biz hasta olmayı seçmedik sonuçta. Evet, mani döneminde de depresyon döneminde de yaptıklarım çok uzun süre yüzümü kızarttı,sakladım, konuşmak istemedim. Şöyle düşünmeye başladım sonraları; "bunları yapan ben değildim, hastalıktı". Bunlarla barıştım galiba sonunda. Ve en azından bana anlatmak iyi geliyor, bunu fark ettim.
(yaklaşık 6 senedir de beraberiz) ve bu aralar bebek sahibi olma çalışmalarındayız. 1 buçuk 2 senedir ilaçlarım kesildi. 2001 senesinde üniversitenin 2. senesinde benim hastalığım ortaya çıktı. Bir arkadaş burda bu rahatsızlığı şeker hastalığına benzetmiş; o kadar doğru bir saptama ki
Doğru doktor, doğru ilaçlar, ve doğru dozajla hallolmayacak bir rahatsızlık değil çok şükür ki. Çevrende sana destek veren insanların olması çok önemli, seni yargılamayan, eleştirmeyen, kınamayan Mani dönemlerinde sizi frenleyecek, depresyon dönemlerinde de sizin kolunuza girip ayağa kaldıracak birileri
Benim nacizane tavsiyem bir ilişki ihtimali bile olsa rahatsızlığı hemen karşı tarafa söylemek. Zaten anlayabilecek zekada, sizi koşulsuz sevebilecek insan bunu dert etmez. Siz de bu yeterlilikte olmayan bir adam için ilişkinize onca yatırım yapmamış olursunuz. Zaten hastalık kontrol altına alınmadan bir beraberlik de çok zor oluyor. En azından benim durumumda böyleydi. Kendine 3-4 sene ver, ilaçlarını çok düzgün al, hiç atlama ki kanda belli bir yoğunluğa ulaşsın. Bir de kendine bir hedef, amaç belirlemek gerekiyor. Benim için üniversiteyi bitirmekti bu mesela. Doktor değiştirmekten de korkmamak lazım. konuşabileceğiniz, sizi anlayan bir doktor bulamak baya zor, eh bir elin parmakları bir mi? Birinin "müthiş doktor" dediği kişiyle siz rahat edemiyebiliyorsunuz. Kendimi tekrarlamış gibi olucam ama asla kimsenin sizi yargılamasına kınamasına izin vermeyin. Biz hasta olmayı seçmedik sonuçta. Evet, mani döneminde de depresyon döneminde de yaptıklarım çok uzun süre yüzümü kızarttı,sakladım, konuşmak istemedim. Şöyle düşünmeye başladım sonraları; "bunları yapan ben değildim, hastalıktı". Bunlarla barıştım galiba sonunda. Ve en azından bana anlatmak iyi geliyor, bunu fark ettim.
Öncelikle herkese selamlar. Konu sahibi arkadaş hala okuyor mu bilemiyorum ama ben de 10 seneden fazladır bipolar bozukluk hastasıyım ve 3 seneyi geçti çok şükür mutlu bir evliliğim var
Doğru doktor, doğru ilaçlar, ve doğru dozajla hallolmayacak bir rahatsızlık değil çok şükür ki. Çevrende sana destek veren insanların olması çok önemli, seni yargılamayan, eleştirmeyen, kınamayan Mani dönemlerinde sizi frenleyecek, depresyon dönemlerinde de sizin kolunuza girip ayağa kaldıracak birileri
Benim nacizane tavsiyem bir ilişki ihtimali bile olsa rahatsızlığı hemen karşı tarafa söylemek. Zaten anlayabilecek zekada, sizi koşulsuz sevebilecek insan bunu dert etmez. Siz de bu yeterlilikte olmayan bir adam için ilişkinize onca yatırım yapmamış olursunuz. Zaten hastalık kontrol altına alınmadan bir beraberlik de çok zor oluyor. En azından benim durumumda böyleydi. Kendine 3-4 sene ver, ilaçlarını çok düzgün al, hiç atlama ki kanda belli bir yoğunluğa ulaşsın. Bir de kendine bir hedef, amaç belirlemek gerekiyor. Benim için üniversiteyi bitirmekti bu mesela. Doktor değiştirmekten de korkmamak lazım. konuşabileceğiniz, sizi anlayan bir doktor bulamak baya zor, eh bir elin parmakları bir mi? Birinin "müthiş doktor" dediği kişiyle siz rahat edemiyebiliyorsunuz. Kendimi tekrarlamış gibi olucam ama asla kimsenin sizi yargılamasına kınamasına izin vermeyin. Biz hasta olmayı seçmedik sonuçta. Evet, mani döneminde de depresyon döneminde de yaptıklarım çok uzun süre yüzümü kızarttı,sakladım, konuşmak istemedim. Şöyle düşünmeye başladım sonraları; "bunları yapan ben değildim, hastalıktı". Bunlarla barıştım galiba sonunda. Ve en azından bana anlatmak iyi geliyor, bunu fark ettim.
sevgili nusco yazdıkların bana ilaç gibi geldi, çok çok teşekkür ederim. söylediklerinin her kelimesi çok doğru. ama ben bu kadar zamana rağmen aynı psikolojideyim ve hastalığın istikbalimi, özel hayatımı etkilemesinden hala çok korkuyorum.
umarım benim kaderim de seninkine benzer ve ben de bu hastalığa rağmen bir yuva kurma şansını yakalarım bunun için bana dua et lütfen.
yalnız söylediklerinden biri yani karşı tarafa hastalığı hemen söyleme fikri beni korkutuyor. sonuçta kimdir kimin nesidir belli olmadan paylaşmak bana göre değil. inan benim rahatsızlığımı ne bir komşum ne de arkadaşım bilmez. ben atak geçirdim hastanede yattım taburcu oldum ve nerelerdeydin diye soranlara şehir dışındaydım dedim, onlar da şüphelenmedi bile. ama söylesem dilden dile yayılacak, bana bir sürü soru sorulacak belki hasta muamelesi yapılacak, inan bunları kaldıramam çünkü atak dışında birçok insandan çok daha sağlıklıyım. beni en iyi sen anlarsın
rica etsem bana eşine bipolar olduğunu nasıl söylediğini anlatabilir misin, bu konuda yardıma ihtiyacım var da malum
sevgili nusco yazdıkların bana ilaç gibi geldi, çok çok teşekkür ederim. söylediklerinin her kelimesi çok doğru. ama ben bu kadar zamana rağmen aynı psikolojideyim ve hastalığın istikbalimi, özel hayatımı etkilemesinden hala çok korkuyorum.
umarım benim kaderim de seninkine benzer ve ben de bu hastalığa rağmen bir yuva kurma şansını yakalarım bunun için bana dua et lütfen.
yalnız söylediklerinden biri yani karşı tarafa hastalığı hemen söyleme fikri beni korkutuyor. sonuçta kimdir kimin nesidir belli olmadan paylaşmak bana göre değil. inan benim rahatsızlığımı ne bir komşum ne de arkadaşım bilmez. ben atak geçirdim hastanede yattım taburcu oldum ve nerelerdeydin diye soranlara şehir dışındaydım dedim, onlar da şüphelenmedi bile. ama söylesem dilden dile yayılacak, bana bir sürü soru sorulacak belki hasta muamelesi yapılacak, inan bunları kaldıramam çünkü atak dışında birçok insandan çok daha sağlıklıyım. beni en iyi sen anlarsın
rica etsem bana eşine bipolar olduğunu nasıl söylediğini anlatabilir misin, bu konuda yardıma ihtiyacım var da malum
Canım, eğer sana azıcık da olsa umut verebildiysem bu beni çok çok mutlu eder. Ama inan her şey zamanla daha iyi oluyor. Sen ne zamandır tedavi oluyorsun tatlım? Ben 3 seneyi "bu ilaçlar bir işe yaramıyor, ben hep böyle mi kalıcam?" diye diye geçirdim. Önce yanlış teşhis konuldu, depresyondasın dediler; antidepresanlar durumu daha da feci bir hale getirdi. Sonra başka bir doktor tek bir cümlemle "bu depresyon değil, bi-polar bozukluk" dedi, başka ilaçlar verdi. Kimi etki etmedi, kimi yan etki gösterdi, o ilacı dene, yok bu ilacı iç, yok şu dozda olsun derken 3 sene sonunda doğru ilacı ve doğru dozu bulduk. Tabi her sabah her akşam annem zorla ağzıma ilaçları tıkmaya çalışıyordu. Senin yazdıklarını okuyunca, aynı o dönemde benim aklımdan geçenler dedim. Ben de bu kabus hiç bitmeyecek, ne okulu bitirebilicem ne bir işim olacak, hep aileme üzüntü ve yük olucam diye içimden geçiyordu, ama lütfen inancını kaybetme, inan geçiyor. Saçma sapan yorumlar yapanlar, resmen ateşe körükle gidenler de çok oldu. Sinirimden çok ağladım. Şimdi o döneme baktığımda en pişman olduğum şey ilaçlarımı almamak için gösterdiğim direnç ve anlamsız inattı. Ha bir de niye kendimi o insanların lafıyla üzeceğime sırtımı dönüp gidemedim diye üzülüyorum.
Bu konuda beni anlıyorsundur eminim. Onun için belki de hemen söylemek istememe konusunda haklısındır. Benim pek komşuluk ilişkilerim yok, ama samimi olduğum görüştüğüm bütün arkadaşlarım durumu biliyor. Ne yazık ki dedikodular ve arkamızdan söylenecekler konusunda bir şey yapamıyoruz. Baksan halkın yüzde 80'i depresyondadır, kim bilir ne psikiyatrik rahatsızlıklar geçiriyorlardır ama biz bilinçli davrandık tedavi görüyoruz diye kalkar bizim dedikodumuzu yaparlar, bir gün can-ı gönülden "Nasılsın?" diye sormazlar. Hep şöyle dua ediyorum, "Allah bizi iyi kalpli, iyi ahlaklı, merhametli, insan gibi insanlarla karşılaştırsın".
Eşime nasıl söylediğime gelirsem; biz beraber olmaya başladıktan bir ay kadar sonra ona söyledim. O hayatıma girmeden önce hep "ben evlenmiycem, kimseye tahammül edemem, kimse de benim kahrımı çekmez" derdim. Ama baktım karşımda gerçekten iyi bir insan var, sorumluluk sahibi, onurlu bir adam, benim de görüşlerim değişmeye başladı. Bir gün resmen karşıma aldım, "seninle aramızda gizli saklı hiçbir şey kalmasını istemiyorum. Benim böyle bir rahatsızlığım var, hala tedavi görüyorum. İlaçlarımı azalttım, gün gelecek tamamen bırakıcam, ama sana her zaman her şey iyi olacak diye bir garanti veremem. Eğer gideceksen şimdi sadece arkadaşın olarak da kalırım" dedim. Bir de biz birbirimiz üniversiteden tanıyoruz, o zamanlar aramızda bir şey yoktu sadece merhabamız vardı. O zamanlar bana "zıpzıp" diyormuş sonradan söyledi, ben de "onu yapan mani dönemindeki bendim, zıplamayı bırak uçabildiğimi zannettiğim bile oldu" demiştim. Neyse, ondan sonra her şeyi yavaş yavaş yaşamaya, hiçbir şeyi aceleye getirmemeye karar verdik zaten. 1 buçuk sene sonra nişanlandık, o arada ben yüksek lisansa başlamıştım, o bitti, tam 2 buçuk sene sonra evlenmiştik. Yani hiç aceleye getirmedik.
Baya bir uzattım zannedersem, umarım içini sıkmamışımdır
Dualarım, bütün iyi dileklerim seninle canım
- 20 Eylül 2013
- 13.303
- 15.832
- 228
Bir ömür boyu mutluluklar bacım
- 19 Mart 2015
- 19
- 0
- 6
- 45
evet ben 35 yaşındayım ve bipolar olduğumu yeni öğrendim. yıllar önce depresyon geçirmiştim ve o dönem antidepresan kullandım ama manik epizod geçirdiğimde antidepresan kulanmıyordum. şimdi de kullanmıyorum zaten bipolarda antidepresan yasak
dediğin gibi eş adayımı doktoruma götürmeyi zaten doktorumla konuştum. devlet hastanesinde tedavi olduğum halde devlet hastanesi şartlarında gene de sağolsun eş adayımla konuşmayı kabul eden bir doktor bulduğum için şanslıyım sanırım :) ama genede internetten vs abuk sabuk bilgiler okur ve beni istemez diye korkuyorum. bir de eğer günün birinde evlenirsem ve atak geçirirsem o anki halimden dolayı evliliğimin bozulmasından korkuyorum. birkaç gün sonra 36 yaşında olacağımanne olmak için zamanım tükeniyor. dr ancak 3 sene sonra anne olabileceğimi söyledi
çok teşekkür ederim .... cümlesine bana da inşallah
- 6 Ağustos 2015
- 14
- 3
- 1
- 37
meraba...ben de bir manik depresifim..İlaçla tedaviyi 1 sene önce bıraktım. Zordu ama psikanaliz ve sürekli mücadele ile şimdilik çok daha iyiyim. Yaşadıklarımı blogumda yazıyorum. Bu bir reklam değil sadece birazcık faydası olursa çok sevinirim. adresim Uzun süredir bu savaşın içindeyim, sormak istediğiniz her konuda da burdayım. Kendinizi kötü hissetseniz bile sadece yazabilirsiniz. İyi akşamlar.
Son düzenleyen: Moderatör:
Bende bipolar bozukluk a sahip bireyim. Aslında uzun zamandır iyiydim belki de mutluluk un tavan olduğu evredeydim bilmiyorum ama şuan dipte olduğum kesin. Sürekli uyumak istiyorum kafamda binlerce şey geçiyor uyurken etrafımda binlerce yüz bana bakıyor gbi geliyor nefeslerini sürekli hissediyorum. Sanki bazen ben bu dünyada değilim herşey gerçek değil bir rüya eşimde bana zarar verecek gönderilmiş kişi gibi geliyor. Beynimin içinde bu ve benzeri binlerce düşünce geçiyor. İlaç tedavisi görüyorum ama çok uykum var ilaç mı yoksa durumdan dolayı mı bilmiyorum ama bıraksalar aylarca uyurum sanırım. Tek bildiğim iyi gitmediğim. Tegretol 200 mg günde iki kere ve riseperdal gece 1 içiyorum bilmiyorum kendimi hiç umut lu hissetmiyorum. Başta belki çocuk sahibi olsak bendeki geçmişten kalan bu travmatik bipolar geçer diye düşündüm ama eşimin çocuğa karşı isteksizliği ile tamamen çocuk fikrine de kapalıyım. Sizce ne yapmalıyım
Merhaba kendimi hiç iyi hissetmediğim bir dönemdeyim. Napmam gerek onu bile bilmiyorum. Yardımcı olur musunuz
Benzer Konular
