Bıktım kendimdeb bıktım her şeyden nefretim kendime artık...

Tüm bunları konuşacak kimsem yok, yine size yazıyorum. Bu kez terk edildim çok acı çekiyorum değil olayım. Pişmanlık ve suçluluk. Hatta öfke.. Ve benim Bunların altında kalmam. Son zamanlarda düşünmekten kaçsam da içimi garip bir suçluluk alıyor.

Ben 25 yaşındayım. 11 yaşındayken babam tarafından terk edildik. Anneme olan öfkesini bizden de çıkardı, bizi hayatında istemedi. Annemle birlikte bizden de boşandı kısacası.
Ben o zamanlar bundan etkilenmediğimi düşünüyordum. Ablamlar daha farkındaydı. Biri hep nefret etti, diğeri de hep merhamet...büyük ablam severdi babamı napsa kıyamazdı ona hep sevgi duydu gitse de. Diğer ablam adını bile anmadı. Felaket bir nefrete kapıldı. Bense.. Ben en kötüsüne kapıldım. Hissizdim. Hala daha öyle. Benim için baba bir boşluk. Sevgi de duymadım nefret de. Baba ne demek hiç bilmedim. Unuttum onu. İnanın ona dair hatırladığım hiçbir anı yok. Hatırladığım tek şey nasıl gittiği. O da canımı yakmadı.

Ben anneme üzüldüm hep. Anneme kızdım. Zayıftı. Alkole sığındı. İntihar etti gözümün önünde, sinir krizleri.. Bizi doyurmak için başkalarına yalvaran bir kadın.. Dolabımızı dolduran komşular.. Annemin ağır depresyonu. Kapıya atılışlarımız, karakollar, mahkemeler.. Benim uğradığım taciz...

Öfkeye tutundum. Hırçındım. Güler yüzlü ama hırçın. Hep dikenlerim vardı, beni koruduğuna inandığım. Gardımdı yani sertliğim. Yine de ben mutluydum. Yaşanılaan hiçbir şey geleceğe umutla bakmama engel olmamıştı. Kitaplara sığındım. Okudum. Okudukça turundum ayakta kaldım. Mücadeleyi annem etti, ablam etti. Ben sadece okudum. Düşünmedim. Günleri kurtardım. Geleceğe odaklandım. Hiçbiriyle yüzleşmedim bastırdım.

Lise yıllarım kitaplarla geçti. Erkekler umrumda değildi. Bir gün biri gelecekti ve onu ben çok sevecek çok güvenecektim. Babam gitmişse de o gitmeyecekti. O kişi üniversitede geldi. Dünden hazırım bağlanmaya, bağımlı olmaya. Nasıl bağlandım ama.. Kör kütük aşık. İlk ve son aşk.. Kaderim dediğim işte ailem. O da beni öyle bildi. Ne hissettiysem o da bana hissetti. Ama zamanla ben ona da dikenlerimi gösterdim. Tüm yaralarımı gösterdim ve sanırım onarmasını bekledim. Bunu başarıyordu da. Ama nereye kadar.. Birkaç sene sonra ilgisi azalınca sevilmediğim korkusuna kapıldım. Ailemden benden yorulması canımı yakmaya başladı. Gidecek diye korktum, korktukça hatalar yaptım. Üzerine düştüm, kavgalar ettim, sev beni diye tepindim bile diyebilirim.

Eskisi gibi sevmiyordu beni. Asla gitmem ben senden herkes gitsin ben gitmem söz diyen adam gidiyordu işte. Nasıl bir çırpınış. Gitti bir daha geldi. Ama yine gitti. Şimdi de başkasıyla.

Ben çok mu yordum diyorum. Öfkem hırçınlığım sürekli ilgi beklemem sevilme arzum terk edilme korkum hepsi bu sonu hazırladı sanki. Kendime çok kızıyorum. Neden bağımlı bir şekilde bağlandım ki? Neden bu zamana kadar bastırdığım her yarayı ona açtım? İçten içe beni kurtarmasını iyileştirmesini ondan bekledim? Kaçtı bendren, benim yüzümden. Sen beni dibr çekiyorsun diyerek.. Mutluluk vermiyorsun hep dert hep dert diyerek... Hastalıklı ve zayıfsın diyerek..

Haksız mı? Neden beni sevsindi ki? Baba yok, arabesk bir insanım. Sürekli hüzün, sorun..
Ama bu da haksızlık. Ben onunla çok güldüm. Çok. Ben neşeliydim. Umutluydum. Ne ara bu üzüntülerde boğuldum.. Babam giderken duymadığım acıyı neden onun gitmesiyle duydum?

Kendimi o kızla kıyaslıyorum. Ailesi var mı ki onun diyorum? Aradığı mutluluğu huzuru ona veriyor mu? Onun benim gibi sorunlu bir mazisi yok mu diyorum. Benden çok yorulan sevdiğim adamı o yormaz mı diyorum..

Kendimi çok suçluyorum. Sürekli içimde kim haklı kim haksız savaşı. Onu suçlu çıkarma çabalarıyla en sonunda kendimden nefret ediyorum. Benim yüzümden diyorum. Onu kaybetmemin sebebi yine benim. Babasızlığım, hırçınlığım, sevgi açlığım, aile sorunlarım..

Ben bunlardan çok yoruldum. doktora da gidiyrum. Bu bağımlı kişilikten nasıl kurrulurum diyorum sadece ilaç veriyor. Hepsini size anlatıyorum. İçimdeki bu yoğun duygulardan, karmaşalardan nasıl kurtulacağım? Geçmişimle, kendimle nasıl barışacağım? Hatta onunla bile.. Nasıl barışacağım her şeyle?

Bütün yaşadıklarını okuyunca fark ediyorum da oldukça zor şeyler
Bunları yaşayan bir sürü insan var maalesef :/
Fakat yine fark ediyorum da sen tüm hataları bilinçli yapmış , bahanelerin ardına sığınarak sorumluluktan kaçmışsın

akademisyen567 .!.:

Bütün yaşadıklarını okuyunca fark ediyorum da oldukça zor şeyler
Bunları yaşayan bir sürü insan var maalesef :/
Fakat yine fark ediyorum da sen tüm hataları bilinçli yapmış , bahanelerin ardına sığınarak sorumluluktan kaçmışsın

Genişletmek için tıkla...

Galiba. Bilmiyorum.bilinçli mi bilmiyorum. Zaten tam da bunun altında eziliyorum sanırım.

krgzzynp .!.:

Galiba. Bilmiyorum.bilinçli mi bilmiyorum. Zaten tam da bunun altında eziliyorum sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Bilinçli olarak aşırı bağlanmışsın
Babam yerine koydum derken dahi o kadar bilinçli
O kızın ailesi var mı diyerek kendine dair bir eksik bulup onunla kıyaslarken dahi o kadar bilinçlisin ki

Bence sen acı çekmekten ziyade kendi içsel yolculuğundasın

Biliyorum zor bunu yapmak ama
Olayları olduğundan fazla dramatize etmeden mantıkla düşünelim mi

akademisyen567 .!.:

Bilinçli olarak aşırı bağlanmışsın
Babam yerine koydum derken dahi o kadar bilinçli
O kızın ailesi var mı diyerek kendine dair bir eksik bulup onunla kıyaslarken dahi o kadar bilinçlisin ki

Bence sen acı çekmekten ziyade kendi içsel yolculuğundasın

Biliyorum zor bunu yapmak ama
Olayları olduğundan fazla dramatize etmeden mantıkla düşünelim mi

Genişletmek için tıkla...

Düşünelim de.. Bu suçluluk hissi ne olacak? Pişman oluşum, benim yüzümdenmiş gibi hissedişlerim. Yani her şeyi kabullendikten sonra kendime de bilinçli bir şekilde evet kızım hatalı sensin demek çok acı veriyor.

Yaşadiklarin zor ama herkes kaldiramaz boyle iliskiyi. Yaşadigin belli bir süreç olsa desteklersin, dinlersin geçene kadar ama devamli bitmeyen sorunlarla gelen bir insanla ilişki yürütmek kolay değil. Bu demek değil ki karsindakine rol yap, hicbir derdini paylasm, paylasmayacaksak nasil hayat arkadasi oluruz ama biyere kadar işte...

krgzzynp .!.:

Düşünelim de.. Bu suçluluk hissi ne olacak? Pişman oluşum, benim yüzümdenmiş gibi hissedişlerim. Yani her şeyi kabullendikten sonra kendime de bilinçli bir şekilde evet kızım hatalı sensin demek çok acı veriyor.

Genişletmek için tıkla...

Hayatımıza insanlar girip çıkabiliyor
Belli bir müddet eşlik ediyorlar biçilen yol bitene kadar
Öncelikle birey olarak yolculuğa en sonunda hep kendimizle devam edeceğimizi fark etmeliyiz

Çıkıp giden insan hakkında ise
Bitip giden ilişki hakkında ise yapacağımız en mantıklı şey acısıyla tatlısıyla yaşandığını kabul edip
Sonra gerekirse acısını çekip
En sonunda ise “tecrübe”si ile yolumuza devam etmek olacaktır
Bir ömür ben neden o ilişkide bunu yaptım diye yükünü sırtına taşıyarak yürümeye çalışırsan kambur olan sırtınla kalırsın

Oysa bir kadına düşen her daim dimdik yürümek

Bu gidis kendinle yüzlesmene vesile olmus. Kendini tamir etmeye. O derinde olanlari cikarmaya baslamissin. Simdi tart. Aile sorunlarini kabullenmeyle basla. Kendine aciyarak kendine kizarak sadece daha cok dibe gidersin. Ilac bagimlisi olma. Mutsuzluktan beslenen biri haline gelme. Bosvermeyi. Kabullenmeyi. Üzülmeyi. Karsi tarafi dinlemeyi. Kendini ifade etmeyi. Öfke kontrolu yapmayi. Daha dogrusu kendini kisiligine oturtmaya basla. En güzel cagdasin. Yapabilecek yastasin. Basarilar dilerim. Gün dogmadan neler dogar

Konuyla nasıl bağdaşır bilemiyorum ama bir gün adını hatırlamadığım bir dizinin bir bölümüne denk geldim. Meyhanede ağlaya ağlaya şarkı söyleyen kadına, meyhane sahibi " yeter ağladığın, millet ağlayan surat görmek istese gider evinde karısıyla oturur" dedi. Ben bu cümleyi beynime çiviyle çaktım.
Acı ama gerçek, mutluysanız sevdikleriniz dahil herkes yanınızda olur, mutsuzsanız herkes sırtını döner.
Sizinki de o hesap. Direnmiş ama yorgun düşüp ilk çıkıştan yol almış..

İnsanlar kötü şeyler yaşar mutsuz olur ağlar öfkelenir üzülür hepimizin kendimize göre yaşadığı zorluklar hayal kırıklıkları var. Ama böylesine arabesk takılmayı dogru bulmuyorum. İnsanın elinde bazı şeyler. yapılan hataları yanlışları başkalarına yüklemek babam yüzünden annem yüzünden geçmişim yüzünden. Anlamıyorum. Bir Kuzenim iğrenç bir aile ilişkisi içinde büyüdü suan doktor cokda mutlu. Bi arkadaşım harika bi ailede büyüdü 2 kez boşandı işsiz mutsuz. Yani her seyi aileye Bağlamayın. Çıkın bu arabesk ruh halinden. Kimsenin sizi düzeltmesini beklemeyin. Herkesin ilacı bizzat kendinde.

Sizi üzmek için yazmadım ben size üzüldüğüm için bunları yazdım.

Ben de 7 yasimdan sonra babami görmedim. Hayatımda sadece annem oldu. Sonra ilk aşkla tanıştım muazzamdi herşey.4 yıl sürdü ama ne oldu? Bitti.. her aşk bitişi insanı üzer, yipratir.. ama hayat devam ettikçe yeni kapılar açar insana. Geçmişe saplanıp kalmak sürekli yara almaktan başka bir işe yaramaz. Ay olmaz, onsuz yapamam nefes alamam vs dediğim kişi şu an Allah bilir ne yapıyor. Gayeette yaşıyorum:) nefes teknikleri alıyorum hatta evlendim bile :) sevginin de her zaman daha güzeli vardır. Umutsuzluğa kapilma. Hayat sadece sana kotu değil. Herkese kötü, öyle ya da böyle herkes yara alıyor ama her yara alan düşse insanlığın sonu gelir :) mutsuzluğa halsetmissin kendini. Yapma hayat bu, acı ya da tatlı yaşa. Geçmişe bakma.

Tüm yazdıklarınızı okudum.
Allah yardımcınız olsun çok zor zamanlar geçirmişsiniz arkadaşların da dediğine katılıyorum en yakınım dediğim eşim , arkadaşlarım , ailemin bile bilmediği şeyler var içimde anlatmam anlatamam genelde herkes bana derdini anlatır ben dinlerim ortak olurum kendimde dert yanarım yalan yok ama herşeyi değil...

İnsanlar ne yazık ki kiminiz olursa olsun sürekli sizin dertlerinizle uğraşınca sıkılıyor haklı olarak onları suçlayamazsınız eğer ki suçlarsanız bir gün bir bakmışsınız yapayalnız kalakalmışsınız.

Size dertlerini anlatanlar bile yok ortada her zaman kendi sorunlarımı kendim çözmeye çalışmak zorundayım büyük sorunlarımı bu da çok ketum olmamdan geliyor diye düşünüyorum.

Siz en azından okumuşsunuz başta en güzel şeye bağlanmışsınız Allah’ın izniyle hayatınızı kurtaracak bir mesleğe de ulaşmışsınızdır.

Şimdi kendinize gelin çalışmıyorsanız işe başlayın çevrenizi değiştirin hatta mümkünse farklı yerde yaşayın eğer ki tüm sorunları yaşadığınız yerde yaşıyorsanız tabi değişiklik iyidir siz nefes alırsanız hayatınız da nefes alır duygularınızda.

nefes aldığın sürece bu hayatı değiştirmek senin elinde yaşıyorsan mutlaka bi sebebi var kabullen bazı şeyleri o adam nasıl sizi sildiyse sen de sileceksin ne güzel ünv okumuş mesleğini al yoluna bakmaya çalış hayat birilerine sığınmakla geçmez bu anne olur baba olur sevgili olur insan bir gün hep gider ya terk ederek gider ya ölerek hayatta kalmayı öğren

Gecmisinle nereye kadar yasayacaksin ? Hersey yasandi ve bitti. Yasanmayadabilirdi ama yasandi. Oncelikle bunu kabullen. Sonra da baban,annen,kardeslerin hepsini affet. Cunku aslinda baban bile terkedilmislik duygusuyla yasadigi icin belki de sizi terketti. Biz neyden korkarsak karsimizdakine istemeden onu yaptiriyoruz. O yuzden herseye nötr ol. Terk mi edecek? Etsin. Ne olacak? Ülkede tek erkek o mu? Bak bende lise son da annemin itirazlarina ragmen bir cocugu cok sevmistim, ilk sevgilim,ilk bulustugum erkekti. Ruh ikizim oldugunu dusunuyordum. Ailesiyle tanistim , zor zamanlarinda yaninda oldum. Ama o zor zamanlari atlatinca ilk isi beni terketmek oldu :) lysden 1 ay once beni terketti. O zamanlar o kadar kotuydum ki yemiyor icmiyor, okul disinda full uyuyordum. Ariyor mesaj atiyordum o da bana"bunca zaman katlandim artik katlanmak istemiyorum" dedi. Bende sildim heryerden universite icin sehrimi degistirdim bir suru guzel arkadasim oldu. Simdi dusunuyorum iyi ki terkedilmisim. Kendimi tanidim. Aslinda duygularimin benim kontrolumde oldugunu ogrendim. Ve terkedilmenin dunyanin sonu olmadigini,herkesin birbirinden sıkılabilecegini, guclu olanin her zaman mutlu oldugunu ögrendim. Tabi bu arada o cocuk beni aradi vs ama ben donmedim ve iyiki de donmemisim. Insallah seninde "iyi ki" dedigin zamanlar yakinda gelir. Hayatindaki herkesi affet kendine zaman ayir. Hergun 1 saat yuruyus yap, kitap oku(kisisel gelisim) kisisel bakimini yap vs vs... bunlarla mesgul olunca 1 haftaya unutursun onu. Terkedilmeyi kabullen, olabilir, herkes terkedilebilir, sen kendinden birsey kaybetmiyorsun ki terkedilince.

İlaç tedavisine ek olarak psikoterapi almıyor musunuz?

bunu kendine yapma güzellik biz kadınlar doğuştan güçlü olmak zorundayız çünkü anneyiz ( anne olacağız )
ben babamı hiç tanımadım ilk hatırladığım yaşım 9 yaşındaydım geldi bizi aldı sevdi biraz yemek yedirdi ve bıraktı ve ben her gece babam eve gelsin diye dualar ettim ama olmadı gelmedi hiç annem 5 çocuğunu tek başına yetiştirdi ne zor dimi bir anne için bir kadın için
bana gelirsek baba boşluğuyla beni sevdiğine inandığım ilk erkekle evlendim lise aşkım çok güzel günler geçirdik 13 yıl dile kolay ama çok kötü günler de geçirdim bu 13 yılın sonun bana bir darbe vurdu ki sormayın gitsin 2 çocukla dımdızlak kaldım tıpkı annem gibi
ama güçlü olmak zorundaydım nitekim güçlüyüm ki oğlum dün 9 yaşında ve bana dedi ki 'anne sen güçlü ve mutlu kadınsın ' 'nerden anladın bunu ' dedim ' babamı boşayıp bize mutlu bir hayat yaşatıyosun çalışıyosun ve bizim her istediğimizi yapıyosun araba da aldık mı bütün isteklerimizi gerçekleşmiş olacak'dedi allah şükürler ettim hamd ettim
hı nasıl atlattın nasıl bu kadar güçlü oldun de bende çok kitap okuyarak allaha sığınarak namaz kılıp kuran okuyarak dini kitaplar okuyarak mucizeleri okuyarak düzenimi evimi kurdum çok acılar çektim senin bu çektiğin acılar ne ki
o baba dediğimiz adamın yaşattığı boşluk sevgisizlik aman beni bırakmasın herşeyine tamam aman tartışma çıkmasın sen git sarıl sev oda seni sevsin aman mutsuz olmayalım hep kendinden ver ver verr sonuç iki çocukla ortada kal
ama allah yardım etti ve toparladım herşeyi sende kendine gelmelisin baba boşluğunu bırak kocaman kız olmuşsun hayat yaşamaya değer herşeye rağmen

Ben size daha önce de yazmıştım diye hatırlıyorum. Psikoterapi görme imkanınız yoksa 'Hayatı Yeniden Keşfedin' isimli kitapta kendinize ait şemaları keşfedip, üstesinden gelme yollarını bulabilirsiniz. Baba tarafından terk edilme, alkolik anne sonucu bakımınızı tam olarak karşılanmaması hep şemalarınızı oluşturmuş. Bunların üstesinden gelmediğiniz sürece benzer durumlarda şemalarınız tetiklenmeye devam edecek.

Sanıyorum ki devlet hastanesine gidiyorsunuz , psikiyatristler var bu hastanelerde ve ilaç veriyorlar. Psikoloğa gitmeniz gerekiyor diye düşünüyorum.

Kendinizi çok güzel ifade ediyorsunuz, bu da demek oluyor ki iyi tanıyorsunuz , tanımak varsa tedavi güzel sonuç veriyor.

Hepimiz ağır şeyler yaşıyoruz , rahat çok rahat insanlar sanmıyorum ki var. Bir yerden muhakkak yara alıyoruz.

Ancak her olayı dramatize etmek, geçmişte takılıp kalmak sadece kalbi yorar.

Öyle bir zamandayız yakinimizda modumuzu düşürecek insanlara tahammül kalmadı. Zaten yeterince yorucu hayat.

Bu ilişki size tecrübe olur.

Ama önce kendi kendini sev önce can sonra canan demiş atalar. Sen iyi olmazsan kimse iyi olmaz.