- 14 Eylül 2009
- 52
- 1
-
- Konu Sahibi kahkahayim
- #1
şu an.... sadece çaresizlikten yazıyorum... bayram günü... yapayalnızımm...
başka arkadaşlşarın eşleriyle sorunlarını okudum. herkes neden hakkını aramadınneden ailenden yardım istemedin bilmem ne..... herkes kendince çare bulmaya çalışmış birilerine ama aslında yardım denen şey zarar da verebilir... ben biraz farklı bakıyorum.. yaşadıaklarıma bakarsanız anlarsınız.
iki senedir evliyim. ikimiz de sözde okumuş kültürlü insanlarız (!)
eşim çok sinirli biri. hemen öfkelenen hemen patlayan... hemen alınan. alındı mı benden uzaklaşan... ona yaklaşamam. ya kırıcı laflarına maruz kalırım ya da sert hareketlerine(dövmek manasında değil, yani kapıyı hızla vurur kapatıri elindeki kumandayı koltuğa çakabilir vs.).... ama bir yandan da kendisiyle ilgilenmezsem bunu kavga meselesi yapıp olayı daha da alevlendiren.
2 senede neler yaşamadım ki. bir 10 gün yoktur ki dalgalar kabarmadan durgun şekilde geçirmiş olalım. hep mi bir şeyler olur hep mi sürtüşmeler olur ondan bundan yaaa.... Alışamadım huylarına herhalde. atıyorum film seyrediyoruz konuşmaya başladı , ben bi saniye şurayı duyayım dediğimde öfkelenip dırdırlanıp kalkıp gidiyor güzel bir aksamı rezil edebiliyor.
veya evdeyiz kardeşim bize mesela, o an bir şeye aniden öyle bi tepki veriyor ki mesela tvde gördüğü bir sahneye, bağırıyor söyleniyor, kardeşimle ben aval aval bakıyoruz ona, sonra ben müdahale edince " sakin ol ya" falan diyince bana birsürü laf çarpıp ortamı terk ediyor. araba sürüyorum olur olmadık bağırıyor bana.
hiç bekllemediğim zamanlarda beklemediğimi tepkiler veriyor. yani durup dururken dışarıdaki bir kişiye sinirlendip onun arkasıdan söylenmesi bile beni kırabiliyo sanki üstüme alınıyorum, sinirlerim bozuldu sanırım n eyapayım. bu sefer ben de ona kzıyorum, onun kızması beni kızdırıyor anlatabiliyor muyum..... öfkesi beni çok üzüyor. kırılıyorum.
ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.
evde bir şeyin yeri istediği gibi olmasın bu niye böyle bu niye söyle, bu niye burda vs vs vs svs vsv. o kdara çok konuşuyor ki.... gururum inciniyor.... ben bir bayanım bu evin hanımıysam bi bildiğim var bırak bildiğim gibi yapayım. veya akşama kadar çalılşıyorum yorgunum o bardağı da oraya bırakıvermişim alırım ya arkamdan kovalayan mı var ne dir yani.... ufacık şeylerden bana dırdırlanmaları huzurumu bozmaları... beni sanki bilerek hırpalıyor..... sözleriyle yaralıyor...üzmeye çalışıyor. yeni bir şey alıp giydiğimde ilk yorumu mutkala kötüdür. geçende deri ceket aldım baktı baktı yan yan. ne biçim şey o dedi, daha güzelini bulamadın mı felan. ben aynı çocuk gibi neşeliyim ona güzel aldığım bişiyi gösterecem hevesimi kursağımda bırakıyor. mutsuz ediyor yaaaaaa!
böyle ufak tefek şeyleri geçtim büyük sorunlarımız da oldu bundan 7-8 ay önce şiddetli kavga ettik. . babam aldı götürdü beni. 3-4 gün babamlarla kaldım. o üzür diledi çok pişman olduğunu belirtti bir daha olursa babam zaten ayıracam sizi dedi. babam kesinlikle tekrar ederse bu işi boşanmaya götüreceğim dedi.
bu denli bir daHA TEkrarlamadı. ama sözel incitmeler yok mu. ah onlar beni mahvediyor. 24 yaşımdayım ve bitiriyor beni yaaaaaaaaaaaa gencecik hayatımı yiyor. çekemiyorum onu artık. ama ben onu çok da seviyorum aynı zamanda. biliyorum o da beni seviyor. bu yüzden ondan ne tam vazgecebiliyorum ne tam bağlanabiliyorum.
ruhsal durumumuz iyiken öyle iyi oluyoruz ki millet bize imrenerek bakıyor. kötüyken de çok kötüyüz. şimdi ufak tefek ittirme kaktırma oluyor. (lafla dalaşıp işi sonlandıramıyorsak omuz ittirmelere geliyor olay, bunu demek istedim) ama bir süertüşme, laf dokundurması felan oldu mu günlerce soğuk oluyoruz birbirimize, gerekince konuşuyoruz o da konuşma dedinrse resmen kırmak için ezmek için konuşuyoruz. evde başka odalarda takılıyoruz. evli gibi hissedemiyorum kendimi. onu seviyorum ama niye böyleyiz )): ben böyle bir hayat için mi evlemdim. bunu mu hak ettim. ben bunlarımı hak ettim. ağlamaktan gözlerim şişiyor soranlara çok uyudum diyorum.
sorunlarımı tanıdıklara anlatmak istemiyorum çünkü sonraları her karşılaşmamızda bana soruyorlaer hatırlatıyorlar o anlattıklarımı. o anda ben unutmuş olsam bile haTIRLIYORUM tekrar yaşamıs gibi oluyorum. ben unutuyorum ama anlattığım kişiler unutmuyor maalesef.
annemi üzmek istemiyorum kadın gün yüzü görmedi zaten benden de üzülsün istemiyorum. babam çok sinirli biridir. anlatsam daha bu sabah yoktan yere beni kapıya itip çarptığını hemen alacak beni ortalık karışacak işi bizi ayırmaya götürecek. ggöze alamıyorum. işlerin kulaktan kulağa yayılmasını herkesinbizi konuşmasını her bakanın bizim yaşadığımızı bilmesini istemiyorum. eşimin ailesinin sevmeyeni çok. bir lafı anlatırsan herkese yayılır ve eşin ailesi ne kadar da olsa kendi oğullarını tutar. erkek evlat hastası tipler hepsi. daha önce anlattım da anlattığımı duymayan kalmamış. aile içi özel meselelerimi anlatacağım kimsem yok kısaca. arkadaş dost var. ama anlattın eee? çok çok diyeceği dayanamayacak haldeysen gel kal bende. bu da bir gün ik i gün olur.
ayrıca ben eşimi seviyorum. ondan ayrılmak istemiyorum ki. ama bunları yaşamak da istemiyorum. o da çok pişman oluyor o da allak bullak oluyor hayattan soğuyor kendni deli gibi sigaraya veriyor. ama çözüm???? iki zıtız. kedi köpek gibi. bazen çoooooooooooook iyiyiz çok çok çok..... onun tadını anlatamam, iki insan birbirini bu kadar sevebilir.... bazen de yiyoruz birbirimizi.....
psikolog desen. gittim hatta gittik. bana ilaca ihtiyacımın olmadığını söyledi o kadar yazın dediğim halde. eşim zaten 2 dk. durdu çıktı. kısaca hiçbir işe yaramadı. ben kendime zarar verecek davranışları bıraktım. annemi düşünüyorum bilse ne kadar üzülür. sırf onun için yani annem için kendimi psikolojimi iyi tutmaya çalışıyorum. rol yapıyorum aileme genelde.
bu sabah kahvaltı hazırladım ona, dün geceden kızgındı bana. baktım onca hazırladığım şeye bakmıyor da her zamanki pis inadı yüzünden kuru ekmek yiyecek kenarda. ben de dedim eğer yemiyeceksen bunları çöpe dökkecem. benim bunu dememle eliyle yüzümü ittirmesi bir oldu. ben durur muyum ben de aynısını yaptım ona, gene tekrarladı ben tekme attımm bacağına bu sefer (ne yapayım susup payımı alıp oturamıyorum ki, hak ettiğime inanmıyorum çünkü) benim tekmeme de beni boşluğa iterek cevap verdi. tabi ben dengemi yitirip kapıya çarptım, elim incindi. sonra sarıldı bana bir şey oldu mu diye.......
bugün bayram gitmediğimizbiirsürü insan var. ve ben evde yalnız o gitti geziyor milleti. hiç utanmıyor mu bensiz. elimi incitti boğazımda yüzümü ittiği için denk gelmiş tınak izi var. ve özür bile dilemedi benden diyor ki ben çıkıyorum gelcen mi. ya nereye gelecem senle. önce özür dile. yaaaa nfret ediyorum bu durumdan............
yaşıyorsam ailem için yaşıyorum annem babam kardeşim için. onlar için. onların bana ihtiyacı olduğunu düşündüğiüm için. bir gün ölürsem hastalıktan veyaa canıma kıymaktan sebebi eşim olacaktır. bunu günlüklerime yazıyorum. şimdi buraya da yazdım. okuyan da şahit olsun. intihar niye mi? çünkü birsürü insana hesap vermekten kurtulacam kısa yoldan arkamda müsebbibim eşimdir yazarak gidecem. o çeksin arkamdan. ama intiharın verdiği azapppppppppppp......ebedi cehennem.....
boşanmaksa.... niye... nasıl.... boşanırsam kimin yüzüne dayanabilirim, sorgulayan soran merak eden bakışlara nasıl tahammül ederrim. bu şehri komple terk ederim daha iyi.. ailemi bir daha görmeye gelmem gelmem. beni gören çevredekiler bana acılarımı hatırlatır, bana sorular sorarlar................
şu an ezan ojunuyor ve ben ağlıyorum yine................
yapayalnızım ve.........................
ve derd,ime derman yoooooook
bazen diyorum uyku bastırsa şöyle tatlısından. uyusam ve bir daha uyanmazsam.
başka arkadaşlşarın eşleriyle sorunlarını okudum. herkes neden hakkını aramadınneden ailenden yardım istemedin bilmem ne..... herkes kendince çare bulmaya çalışmış birilerine ama aslında yardım denen şey zarar da verebilir... ben biraz farklı bakıyorum.. yaşadıaklarıma bakarsanız anlarsınız.
iki senedir evliyim. ikimiz de sözde okumuş kültürlü insanlarız (!)
eşim çok sinirli biri. hemen öfkelenen hemen patlayan... hemen alınan. alındı mı benden uzaklaşan... ona yaklaşamam. ya kırıcı laflarına maruz kalırım ya da sert hareketlerine(dövmek manasında değil, yani kapıyı hızla vurur kapatıri elindeki kumandayı koltuğa çakabilir vs.).... ama bir yandan da kendisiyle ilgilenmezsem bunu kavga meselesi yapıp olayı daha da alevlendiren.
2 senede neler yaşamadım ki. bir 10 gün yoktur ki dalgalar kabarmadan durgun şekilde geçirmiş olalım. hep mi bir şeyler olur hep mi sürtüşmeler olur ondan bundan yaaa.... Alışamadım huylarına herhalde. atıyorum film seyrediyoruz konuşmaya başladı , ben bi saniye şurayı duyayım dediğimde öfkelenip dırdırlanıp kalkıp gidiyor güzel bir aksamı rezil edebiliyor.
veya evdeyiz kardeşim bize mesela, o an bir şeye aniden öyle bi tepki veriyor ki mesela tvde gördüğü bir sahneye, bağırıyor söyleniyor, kardeşimle ben aval aval bakıyoruz ona, sonra ben müdahale edince " sakin ol ya" falan diyince bana birsürü laf çarpıp ortamı terk ediyor. araba sürüyorum olur olmadık bağırıyor bana.
hiç bekllemediğim zamanlarda beklemediğimi tepkiler veriyor. yani durup dururken dışarıdaki bir kişiye sinirlendip onun arkasıdan söylenmesi bile beni kırabiliyo sanki üstüme alınıyorum, sinirlerim bozuldu sanırım n eyapayım. bu sefer ben de ona kzıyorum, onun kızması beni kızdırıyor anlatabiliyor muyum..... öfkesi beni çok üzüyor. kırılıyorum.
ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.
evde bir şeyin yeri istediği gibi olmasın bu niye böyle bu niye söyle, bu niye burda vs vs vs svs vsv. o kdara çok konuşuyor ki.... gururum inciniyor.... ben bir bayanım bu evin hanımıysam bi bildiğim var bırak bildiğim gibi yapayım. veya akşama kadar çalılşıyorum yorgunum o bardağı da oraya bırakıvermişim alırım ya arkamdan kovalayan mı var ne dir yani.... ufacık şeylerden bana dırdırlanmaları huzurumu bozmaları... beni sanki bilerek hırpalıyor..... sözleriyle yaralıyor...üzmeye çalışıyor. yeni bir şey alıp giydiğimde ilk yorumu mutkala kötüdür. geçende deri ceket aldım baktı baktı yan yan. ne biçim şey o dedi, daha güzelini bulamadın mı felan. ben aynı çocuk gibi neşeliyim ona güzel aldığım bişiyi gösterecem hevesimi kursağımda bırakıyor. mutsuz ediyor yaaaaaa!
böyle ufak tefek şeyleri geçtim büyük sorunlarımız da oldu bundan 7-8 ay önce şiddetli kavga ettik. . babam aldı götürdü beni. 3-4 gün babamlarla kaldım. o üzür diledi çok pişman olduğunu belirtti bir daha olursa babam zaten ayıracam sizi dedi. babam kesinlikle tekrar ederse bu işi boşanmaya götüreceğim dedi.
bu denli bir daHA TEkrarlamadı. ama sözel incitmeler yok mu. ah onlar beni mahvediyor. 24 yaşımdayım ve bitiriyor beni yaaaaaaaaaaaa gencecik hayatımı yiyor. çekemiyorum onu artık. ama ben onu çok da seviyorum aynı zamanda. biliyorum o da beni seviyor. bu yüzden ondan ne tam vazgecebiliyorum ne tam bağlanabiliyorum.
ruhsal durumumuz iyiken öyle iyi oluyoruz ki millet bize imrenerek bakıyor. kötüyken de çok kötüyüz. şimdi ufak tefek ittirme kaktırma oluyor. (lafla dalaşıp işi sonlandıramıyorsak omuz ittirmelere geliyor olay, bunu demek istedim) ama bir süertüşme, laf dokundurması felan oldu mu günlerce soğuk oluyoruz birbirimize, gerekince konuşuyoruz o da konuşma dedinrse resmen kırmak için ezmek için konuşuyoruz. evde başka odalarda takılıyoruz. evli gibi hissedemiyorum kendimi. onu seviyorum ama niye böyleyiz )): ben böyle bir hayat için mi evlemdim. bunu mu hak ettim. ben bunlarımı hak ettim. ağlamaktan gözlerim şişiyor soranlara çok uyudum diyorum.
sorunlarımı tanıdıklara anlatmak istemiyorum çünkü sonraları her karşılaşmamızda bana soruyorlaer hatırlatıyorlar o anlattıklarımı. o anda ben unutmuş olsam bile haTIRLIYORUM tekrar yaşamıs gibi oluyorum. ben unutuyorum ama anlattığım kişiler unutmuyor maalesef.
annemi üzmek istemiyorum kadın gün yüzü görmedi zaten benden de üzülsün istemiyorum. babam çok sinirli biridir. anlatsam daha bu sabah yoktan yere beni kapıya itip çarptığını hemen alacak beni ortalık karışacak işi bizi ayırmaya götürecek. ggöze alamıyorum. işlerin kulaktan kulağa yayılmasını herkesinbizi konuşmasını her bakanın bizim yaşadığımızı bilmesini istemiyorum. eşimin ailesinin sevmeyeni çok. bir lafı anlatırsan herkese yayılır ve eşin ailesi ne kadar da olsa kendi oğullarını tutar. erkek evlat hastası tipler hepsi. daha önce anlattım da anlattığımı duymayan kalmamış. aile içi özel meselelerimi anlatacağım kimsem yok kısaca. arkadaş dost var. ama anlattın eee? çok çok diyeceği dayanamayacak haldeysen gel kal bende. bu da bir gün ik i gün olur.
ayrıca ben eşimi seviyorum. ondan ayrılmak istemiyorum ki. ama bunları yaşamak da istemiyorum. o da çok pişman oluyor o da allak bullak oluyor hayattan soğuyor kendni deli gibi sigaraya veriyor. ama çözüm???? iki zıtız. kedi köpek gibi. bazen çoooooooooooook iyiyiz çok çok çok..... onun tadını anlatamam, iki insan birbirini bu kadar sevebilir.... bazen de yiyoruz birbirimizi.....
psikolog desen. gittim hatta gittik. bana ilaca ihtiyacımın olmadığını söyledi o kadar yazın dediğim halde. eşim zaten 2 dk. durdu çıktı. kısaca hiçbir işe yaramadı. ben kendime zarar verecek davranışları bıraktım. annemi düşünüyorum bilse ne kadar üzülür. sırf onun için yani annem için kendimi psikolojimi iyi tutmaya çalışıyorum. rol yapıyorum aileme genelde.
bu sabah kahvaltı hazırladım ona, dün geceden kızgındı bana. baktım onca hazırladığım şeye bakmıyor da her zamanki pis inadı yüzünden kuru ekmek yiyecek kenarda. ben de dedim eğer yemiyeceksen bunları çöpe dökkecem. benim bunu dememle eliyle yüzümü ittirmesi bir oldu. ben durur muyum ben de aynısını yaptım ona, gene tekrarladı ben tekme attımm bacağına bu sefer (ne yapayım susup payımı alıp oturamıyorum ki, hak ettiğime inanmıyorum çünkü) benim tekmeme de beni boşluğa iterek cevap verdi. tabi ben dengemi yitirip kapıya çarptım, elim incindi. sonra sarıldı bana bir şey oldu mu diye.......
bugün bayram gitmediğimizbiirsürü insan var. ve ben evde yalnız o gitti geziyor milleti. hiç utanmıyor mu bensiz. elimi incitti boğazımda yüzümü ittiği için denk gelmiş tınak izi var. ve özür bile dilemedi benden diyor ki ben çıkıyorum gelcen mi. ya nereye gelecem senle. önce özür dile. yaaaa nfret ediyorum bu durumdan............
yaşıyorsam ailem için yaşıyorum annem babam kardeşim için. onlar için. onların bana ihtiyacı olduğunu düşündüğiüm için. bir gün ölürsem hastalıktan veyaa canıma kıymaktan sebebi eşim olacaktır. bunu günlüklerime yazıyorum. şimdi buraya da yazdım. okuyan da şahit olsun. intihar niye mi? çünkü birsürü insana hesap vermekten kurtulacam kısa yoldan arkamda müsebbibim eşimdir yazarak gidecem. o çeksin arkamdan. ama intiharın verdiği azapppppppppppp......ebedi cehennem.....
boşanmaksa.... niye... nasıl.... boşanırsam kimin yüzüne dayanabilirim, sorgulayan soran merak eden bakışlara nasıl tahammül ederrim. bu şehri komple terk ederim daha iyi.. ailemi bir daha görmeye gelmem gelmem. beni gören çevredekiler bana acılarımı hatırlatır, bana sorular sorarlar................
şu an ezan ojunuyor ve ben ağlıyorum yine................
yapayalnızım ve.........................
ve derd,ime derman yoooooook
bazen diyorum uyku bastırsa şöyle tatlısından. uyusam ve bir daha uyanmazsam.
Son düzenleme: