Anlatacaklarım size yol gösterir umarım. Benzer sorunları aynı yaşta kızımla bizde yaşamıştık. Kardeşi 2 yaşındaydı o zamanlar, kızımda bu anlattıklarınız bir kısmını yapıyordu. Aldığı şeyleri sonradan beğenmiyor, o ayakkabı olmadı, bu tişörtü aldım ama beğenmedim vs. Benimle sürekli kavga halinde bana nefret dolu bakıyordu resmen. Pedagoga götürdüm, 4-5 seans gittik. Ve sonuç sadece kardeş kıskançlığı, pedagog benimle görüştüğünde aynen şunları söyledi. Kardeşini kabullenemiyor, çizdiği aile resimlerinde dahi kardeşi yok, anne-baba ve siz varsınız sadece. Kardeşi küçük olduğundan bakımı için sizin ilgilenmeniz filan kızınızda onu artık eskisi gibi sevmediğiniz duygusu yaratmış, özellikle kardeşi dünyaya getiren siz olduğunuz için size karşı çok öfkeli. (Oysaki bir kardeşi olmasını en çok o istemişti) Bu durum mutlaka geçecek ama sizi bayağı zorlayabilir bu süreç, sadece sabırlı olmalı ve onu çok sevdiğinizi hatta kardeşinin de ablasını çok sevdiğini sık sık söyleyin o bağırsa da siz sakinliğinizi korumaya çalışın dedi. Pedagoga annem sürekli evdeki çocukla (kardeşimle demiyor) ilgileniyor çünkü yemeğini kendisi yiyemiyor, tuvalete gidemiyor. Benimle de ilgileniyor ama eskiden hep benimle ilgileniyordu şimdi yarı-yarıya ilgilenebiliyor o çocuk yüzünden. Ben en çok babamı seviyorum onunla gezmeye, sinemaya gitmeye bayılıyorum. Çünkü o annem kadar kardeşimle ilgilenmiyor benimle ilgileniyor demiş. Bu durum 4-5 sene sürdü inanın. Benimde sizin gibi canımdan bezdiğim anlar çok oldu. Şu an kızım 14 oğlum 8 yaşında arada yine kapışıyorlar ama kızım bize karşı asi değil, ara ara kıskançlık oluyor ama eskisi gibi değil çok şükür. Şimdilerde okulları yan yana kardeşine tam bir ablalık yapıyor okulda.