Benim çocuğum cama çıkıp ayaklarını boşluğa doğru uzattığında 2 yaşındaydı. Asla düşmeyeceğim bir hata zannederdim fakat misafirlerimizi uğurlarken çocuk boslugumdan yararlanıp kendini cama atmış . Çok da korkardı camdan balkondan , hiç yaklaşmazdı. Onu orda görünce kalbim duracaktı. Normalde çığlık atmam gerekir ama yapmadım . Sakin ve sessizce yaklaşıp sıkıca kavradım, çektim camdan içeri. Sarıldım, onu kaybetme korkusuyla sıkı sıkı sarıldım. Sonra annemin kucağına verdim ve koşarak yukarı çıktım. Nefesim yettiğince bağırdım, çığlık attım, ağladım, nasıl böyle bir hata yaparım diye . Hatta kafamı duvara da vurdum .morarmıştı bayağı ..Bu benim yapabileceğim bir hata değildi ve bir daha çocuğumu gözümün önünden ayirmadim. Camların, balkonların ne kadar tehlikeli olduğunu, ben yokken çıkmaması gerektiğini anlattım anlayabileceği bir dille .hala aklıma geldikçe ağlarım. Bu şekilde camdan düşüp hayatını kaybeden çok çocuk var .tüylerim diken diken oldu yine .
Şimdi ben senin yönteminle çığlık çığlığa bağırıp çocuğa doğru koşsam, panikleyip aşağı düşecekti. Camdan aşağı bağırıp, bak gördün mü, düştün, diye azarlardım bide düşen çocuğu. .
Az akıl mantık ya !