Çok aşık olmadığımı sandığım evliliğimde,
çok aşığım diyen kadınların yapmayacağı fedakarlıkları yaptım.
Çok ağladım, affedemesem de kıyamadım.
Yanında kalmaya devam ettim.
Destek oldum ama burnundan getirdim.
O kadar çok yükün altında toplamda 6 buçuk yıl direndim ki yoruldum..
Taşımayı bıraktım.
Hem de normalde bir eşin bırakmaması gereken bir zamanda...
Eşim sağlıkla imtihan olurken bıraktım.
Acısını küçük gördüm, abartıyordur diye düşündüm, ameliyatlık ciddi bir şey olduğunu öğrenince
oturdum iki saat hüngür hüngür ağladım ben nasıl böyle kötü bir insan oldum, merhamet duygumu mu kaybettim diye..
Eşimse o ameliyat olacak diye ağladığımı düşündü..
Bense kişiliğime yakıştıramadığım bu çirkinliğe ağladım.
Evliliğimin ilk yılları ben bunları yutacak insan mıydım ulan nelere eğdim boynumu diye,
sonraki yılları bunları hakedecek insan mıydım neden mutlu olamadım diye,
şimdiyse merhamet duygumu kaybedip kötü biri mi oldum ben diye..
Ağlıyorum da ağlıyorum yani..
Şükür güçlü insanım sağlığımdan olmadım.
İşime gücüme her daim sarıldım.
Gece ağlaya ağlaya uyuyup sabah şiş gözlerimi boyayıp gidebiliyorum işe.
Biz anlaşamayan, sonu baştan belli ama birbirinden kopamayan kedi köpek çiftiyiz.
Ve ben artık çok yorgunum onun sağlığını bile gözüm göremeyecek kadar yorgun.
Bu yüzden sana ihtiyacım var, hasta halimle bırakma beni diyen adamı
benim de tatile ihtiyacım var diyerek bıraktım evet.
O salak da benim bu salak da..
Aslında bildiğimi yıllardır okurum o da bağırır deli olur. Hakkımdan gelmeye çalışır
sonunda pes ederdi hep. Benden geçemezdi.
Ayrılma teklifimi hiç bir zaman kabul etmedi.
Bu kez sağlığından ötürü psikolojisi kötü olduğundan herhalde.
Madem bugün beni böyle bıraktın dönme dedi.
Ben de dönmem tamam dedim.
Ayrılmaya hazırım aslında.
Çünkü bugüne dek kafamda yüzlerce kez ayrıldım.
Sevsem de ayrılmalıyım çünkü saygım bitti, sevgi yetmiyor.
Ağlaya ağlaya giderim, unuturum, yeniden severim sevmem çok önemi yok artık.
Huzura hasretim çünkü..
2 aydır ayrıyız.
Dün ilk kez gördüm.
Gururundan benim için bittin, senin için artık kılımı kıpırdatmam dedi arkadaşların yanında.
Ayrılmak istiyorum eminim artık hiç acabam yok dedim.
Ayrıl hadi göreyim diyerek ayrılmaya yanaşmayacağını, süründüreceğini de ekledi.
Benim için hiçsin de dedi.
Bir iki gizli içiyor diye öğrenip deli olmuştum.
Sigaraya tamamen başlamış.
Karşımda öyle ustaca içti, üfledi.
Duman benden çıktı sanki.
İçim yandı anlatamam.
Hala haklı gibi konuşuyorsun diye bağırdı.
Bununla konuşacak bir şeyim yok artık diyerek ayrıldım yanından.
Artık onun da kabullenmesini bekleyeceğim ayrılığı, elbet o da ikna olacak bittiğine diyerek..
Ama nasıl ağlıyorum.
Tam olarak ne için bilmiyorum.
Arkadaşlara mesaj yazmış.
Sizin yanınızda yapmamam lazımdı bağırdım ama çok sinirlendim kusura bakmayın diye sonuna da eklemiş.
Nomuyu sağ salim eve bırakır mısınız size zahmet demiş..
Buna da ağladım.
Elinde koltuk değnekleri, ağzında sigara.
Neden sigara içiyor çok üzüldüm ben olmasam da iyi olsun dedim diye arkadaş bir sürü kızdı.
Sana ne be, senden sonra ne olursa olsun gebersin isterse
neden üzülüyorsun ki. Benim için bittiyse evlilik onun için asla üzülmem artık
sende bitmemiş demek diyor.
Gerçekten benim derdim ne?
Benden sonra iyi olup olmadığı neden umrumda?
Kafamda ondan sonraki onsuz hayatımın senaryosunu bile oturtmuşken..
Çokça ağladım vaktinde zaten bu gözyaşları neden..
Kendime çok kızıyorum..
