- Konu Sahibi muzlupasta72
- #1
Dertlerimle sizi sıkıyor olabilirim ama napayım,paylaşabileceğim kimsem yok 
Uzun uzun anlatacağım her şeyi ama lütfen seviyesiz,dalga amaçlı yorumlar olmasın
Mevzu tabi ki ''ailem''. Ergen zannedeceksiniz yine beni ama değilim,korkmayın.Ailem beni sevmiyor.Bu cümleyi okuduktan sonra ''hadi canım,sana öyle geliyordur,sevgilerini yansıtamıyorlardır'' falan diye düşünmeyin sakın.Ciddi ciddi sevmiyorlar beni...Keşke şu an karşımda olabilseydiniz de her şeyi,tüm geçmişimi,ailemi anlatabilseydim size bir bir...O zaman inanırdınız.Elimden geldiğince anlatacağım bazı şeyleri,hadi hayırlısı...
Evin en küçüğü ve tek kızıyım güya;ama yine değer görmüyorum ! 2 abim var,biri öğretmen,biri de tıp okuyor.Ailemde maalesef çocuk kayırma var Ben de öğretmenlik okuyorum.Abim tıp okuyor diye abime daha fazla para gönderiyorlar,bana daha az.Abime özel ev tuttular,ben ise yurtlarda sürünüyorum.Abim liseyi il dışında okumuştu ve resmen abim için evi taşımışlardı zamanında.Ben de liseyi il dışında okudum ama bir kere bile olsun beni ziyarete gelmediler Liseye kaydımı,üniversiteye kaydımı hep kendim yaptım,üstelik İstanbul gibi bir yerde.İstanbul gibi bir yerde okuyorum ve ailem bana sadece aylık 60 lira gönderiyor,şaka gibi değil mi?Bu yüzden hafta sonları marketlerde çalışıyorum,ürün tanıtımında bulunuyorum
Bunlar yeter mi acaba ailemin beni sevmediğine,önemsemidiğini anlatmak için?
Babam bana değer vermediğini itiraf ediyor zaten.Napalım,abin tıp,sen öğretmenlik okuyorsun diyo her zaman Annem desen babamdan daha beter...Acı ama,lise 2'ye kadar şiddet uygulamıştır bana.Babama kızardı,gelir hıncını benden çıkarırdı,abime yaranamazdı,gelir yine hıncını benden çıkarırdı...Üniversite birinci sınıftayken ayağımı sakatlamıştım ve ayağımı alçıya almışlardı,yaz tatiline denk gelmişti,arkadaşlarım evine git,ailen iyice bakar sana demişlerdi,oysaki gerçekleri bilseler böyle demezlerdi.Neyse,eve gideyim dedim.Babam o halimle beni otogardan bile karşılamadı Bir kere olsun hastaneye gelmemişlerdi benle...Şu an bunları yazarken ağlıyorum :'( Arkadaşlarım ailelerinden bahsederken o kadar kıskanıyorum ki onları Anne kavramını,baba kavramını, ''aile'' kavramını hep hayallerimde yaşattım ben.Beni seven ve benim de onları sevdiğim,mutlu mesut yaşadığımız bir ailem vardı hep hayallerimde...
Bu durumu onlarla konuşmaya çalıştım hayatım boyunca;ama onlar hep kaçtılar benden.Hiç dinlemediler beni.
Ailem çok fazla muhafazakar.Babam 5 vakit namazını da camide kılar.Ben de örtülü değilim.Bana dediği şey ne biliyor musunuz? ''Ben camilere gidiyorum,namaz kılıyorum,sen hala başını kapamıyorsun.Kızım diyemiyorum,utanıyorum senden'' ve gerçekten benim yanımda dolaşmıyor.Dışarda karşılaştık mı,yüzüme dahi bakmıyor,resmen utanıyor benden
Daha da anlatmama gerek yok sanırım durum bu.
Lütfen konu altına dalga geçilecek,saçma sapan şeyler yazılmasın
Uzun uzun anlatacağım her şeyi ama lütfen seviyesiz,dalga amaçlı yorumlar olmasın Mevzu tabi ki ''ailem''. Ergen zannedeceksiniz yine beni ama değilim,korkmayın.Ailem beni sevmiyor.Bu cümleyi okuduktan sonra ''hadi canım,sana öyle geliyordur,sevgilerini yansıtamıyorlardır'' falan diye düşünmeyin sakın.Ciddi ciddi sevmiyorlar beni...Keşke şu an karşımda olabilseydiniz de her şeyi,tüm geçmişimi,ailemi anlatabilseydim size bir bir...O zaman inanırdınız.Elimden geldiğince anlatacağım bazı şeyleri,hadi hayırlısı...
Evin en küçüğü ve tek kızıyım güya;ama yine değer görmüyorum ! 2 abim var,biri öğretmen,biri de tıp okuyor.Ailemde maalesef çocuk kayırma var
Ben de öğretmenlik okuyorum.Abim tıp okuyor diye abime daha fazla para gönderiyorlar,bana daha az.Abime özel ev tuttular,ben ise yurtlarda sürünüyorum.Abim liseyi il dışında okumuştu ve resmen abim için evi taşımışlardı zamanında.Ben de liseyi il dışında okudum ama bir kere bile olsun beni ziyarete gelmediler Liseye kaydımı,üniversiteye kaydımı hep kendim yaptım,üstelik İstanbul gibi bir yerde.İstanbul gibi bir yerde okuyorum ve ailem bana sadece aylık 60 lira gönderiyor,şaka gibi değil mi?Bu yüzden hafta sonları marketlerde çalışıyorum,ürün tanıtımında bulunuyorum Bunlar yeter mi acaba ailemin beni sevmediğine,önemsemidiğini anlatmak için?
Babam bana değer vermediğini itiraf ediyor zaten.Napalım,abin tıp,sen öğretmenlik okuyorsun diyo her zaman
Annem desen babamdan daha beter...Acı ama,lise 2'ye kadar şiddet uygulamıştır bana.Babama kızardı,gelir hıncını benden çıkarırdı,abime yaranamazdı,gelir yine hıncını benden çıkarırdı...Üniversite birinci sınıftayken ayağımı sakatlamıştım ve ayağımı alçıya almışlardı,yaz tatiline denk gelmişti,arkadaşlarım evine git,ailen iyice bakar sana demişlerdi,oysaki gerçekleri bilseler böyle demezlerdi.Neyse,eve gideyim dedim.Babam o halimle beni otogardan bile karşılamadı Bir kere olsun hastaneye gelmemişlerdi benle...Şu an bunları yazarken ağlıyorum :'( Arkadaşlarım ailelerinden bahsederken o kadar kıskanıyorum ki onları Anne kavramını,baba kavramını, ''aile'' kavramını hep hayallerimde yaşattım ben.Beni seven ve benim de onları sevdiğim,mutlu mesut yaşadığımız bir ailem vardı hep hayallerimde...Bu durumu onlarla konuşmaya çalıştım hayatım boyunca;ama onlar hep kaçtılar benden.Hiç dinlemediler beni.
Ailem çok fazla muhafazakar.Babam 5 vakit namazını da camide kılar.Ben de örtülü değilim.Bana dediği şey ne biliyor musunuz? ''Ben camilere gidiyorum,namaz kılıyorum,sen hala başını kapamıyorsun.Kızım diyemiyorum,utanıyorum senden'' ve gerçekten benim yanımda dolaşmıyor.Dışarda karşılaştık mı,yüzüme dahi bakmıyor,resmen utanıyor benden
Daha da anlatmama gerek yok sanırım
durum bu.Lütfen konu altına dalga geçilecek,saçma sapan şeyler yazılmasın
bişi diyemiyorum artık.
