Merhabalar.. Ne kadar güzel bir konu ile karşı karşıyayım. Hiç görmeseniz,tanımasanız bile insanların sıkıntılarına yardımcı olmaya çabalamak ne kadar güzel bir şey.. Sanırım işiniz bu ve çok kutsal mesleklerden biri olduğunu düşünüyorum.
Ve elbette benimde söyleyecek bir şeylerim mevcut.
Ben aslında kendini sevmeyen bir insan değilim ama değiştirmek isteyip bir türlü üstesinden gelemediğim yönlerim var ve bunlar ilişkime çok zarar veriyor. İnsanlar tarafından genellikle sevilen biriyim, insanları,hayvanları,ağacı,çiçeği,böceği,gözlerimle şahit oldugum yada olamadığım her şeyi çok seviyorum. Yaradılanı Yaradandan ötürü sevmek benim hayat felsefem. Fakat bu sevgi bana zarar veriyor. Çünkü kötü düşünemiyorum kimseye. Yanlış gördüğüm bir şey varsa da hemen söylüyorum.Fazla dobrayım, dolayısıyla suçlu olan,kötü olan hep ben oluyorum.
Bazı şeylere tahammül duygum SIFIR hatta sıfır bile fazla kalır.. Aslında biraz bencilim. Özellikle erkek arkadaşımla ilişkimde, haksız olduğum konuları en başından bir türlü göremiyorum. Sonra çok geçmeden ah vah diyorum ama nafile.. Biraz yıpranmış bir ilişkim var bu nedenle. 3 yıl kadar oldu. Onu çok seviyorum ve biliyorum ki o beni, benim onu sevdiğimden daha çok seviyor. Sanırım bu his bana bencil olma duygusunu aşıladı.. Suçlu olduğumu bile bile üste çıkmaya çalışıyorum. Bunu sürekli yaşamaktan yoruldum. Ayrıca çok sığ düşüncelere sahibim..Aşk konusunda.. Erkek arkadaşım benden daha derin olabiliyor çoğu zaman. Tüm bunları babamın annemi aldatması üzerine ailemin ayrılmasına ve benim hep sorun dolu bir aile hayatı geçirmeme bağlıyorum. Galiba korkuyorum. Çok sevildiğimi bilmek yetmiyor galiba. Hep suçlu oymuş gibi davranıyorum. Bana yakışmayan düşüncesizlikler ediyorum. Erkek arkadaşım çok sinirli bir insan..Onu da iyice çığrından çıkarıyorum.. Sonra her defasında ona hak vererek özür dileyen ve çok geçmeden aynı hatayı yineleyen taraf ben oluyorum. Her defasında da beni affediyor, onun için söz bir kere verilir, aşk 1 kere tadılır çünkü.. Duygularını benden çok daha yoğun yaşayan bir insan.
Bense giderek hissizleşiyorum sanki, duygularım köreliyor. Bu güzel,kıymetli hayatımın kıymetini bilmemeye başladım. Zaman zaman oluyor bu düşüşlerim. kalkınca da öyle bir doğruluyorum ki dünyalar benim oluyor. Ama tekrar düşmek yok mu?.. Yine o anlardayım galiba.. Ben bu kadar bencil olmaktan ne zaman vazgeçebilicem sizce?