- 2 Kasım 2013
- 7.797
- 37.031
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
- #1
O kadar direndim ki konu açmamak için. Nereden baslayacagimi bile bilmiyorum. Bildiğim bir şey var artık tek basima çözemiyorum.
Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.
Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.
Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...
Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.
Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.
Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.
Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.
Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...
Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.
Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.
Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.
Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...
Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.
Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.
Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...
Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.
Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.
Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.
Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.
Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...
Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.
Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.
Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.
Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...
