Konuyu kısa ve öz anlatmaya çalışacağım...
Kaç gündür kendimi yedim, kendimi ifşa edeceğim bir konu bu aslında, ama o bile umrumda değil şu an.
Bundan yıllar evvel yurtdışına gittik orada yaşıyorduk, Annemin sağlık sorunları nedeni ile Türkiye'ye dönmemiz gerekti..
Tedavisi burada mümkün olabilecek psikolojik rahatsızlıkları var (bipolar - o zamanlar şizofren ile karıştırılmıştı yurtdışında).
Biz annem ile Türkiye'ye dönme mecburiyetinde kalınca haliyle babam yurtdışında yalnız kaldı.
Yurtdışından emekli olacağı için yıllardır emekli olmasını bekliyoruz, bu arada 2019 yaz aylarında emekli oluyor.
Yurtdışındayken tanıdığım bir arkadaşım vardı, benden yaşça büyük.
Eşi ve bir oğlu vardı.
Biz annemle Türkiye'ye döndüğümüz sene eşi vefat etti.
Sonradan babam ile aralarında bir ilişki başlamış, ben bu konuyu öğrendikten sonra 2 sene babamla konuşmadım.
Daha sonra babam o konunun kapandığına dair beni ve annemi ikna etti ve konu kapandı bizim için.
Yıllardır babam senede 1-2 defa gelir gider.
Tabii Türkiye'de geçirdiğimiz babamdan ayrı geçen yıllar boyunca ben hep anneme destektim.
Herşeyine ben koşturdum (tek çocuğum zaten görevim bu).
Nitekim, bir düzen kurduk kendimize iyi kötü.
Annemin hastalığı bir iyi bir kötü giderken, üstüne geçtiğimiz Ramazan ayında felç geçirdi.
Neyseki şimdi iyi, beynindeki damar %50 tıkalı. Ama sağlığı yerinde.
Sadece takip gerekiyor.
Psikolojik rahatsızlıkları dengeye girmeye başladı.
İlaçlarını düzenli alıyor, randevularına düzenli ben götürüyorum zaten.
Onun takipleri de bende. Yalnız gidemiyor.
Gelelim konunun özüne, bundan 1 ay öncesinde iş yerime (sabit hat) bir telefon geldi.
Yurtdışındaki, bir zamanlar babam ile ilişkisi olan kadın beni arıyor.
Şaşırdım haliyle ve ne olduğunu sordum, babamın sağlığından endişe ettiğini söyledi.
Ben de ne alaka, seni neden ilgilendiriyor, bir dakika ne oluyor diye afalladım.
Telefon numarasını aldım ve kaydettim, ardından mesajlaşarak devam ettik.
Öğrendiklerim şunlar, kadın babam ile 10 senedir birliktelik yaşıyor.
Yani hiç kopmamışlar, babam sadece bizi uyutmuş, biz de saf gibi inanmışız.
Pasaportumu ve vizemi alır almaz soluğu babamın yanında aldım.
Kendi gözlerimle gördüm ki babam orada kendisine bir aile kurmuş.
Kadının oğlu %30 civarı otistik, babama baba diyor.
Kadın kocam diyor, herkese beni kocasının kızı olarak tanıtıyor.
İğrenç bir tabloydu sizin anlayacağınız ve normalde geri dönmem gereken tarihten önce döndüm.
Daha fazla katlanamadım onları o şekilde görmeye ve hayatlarını burnuma sokmalarına.
Babam ile konuştum "burası hayal, ben emekli olunca döneceğim" diyor.
Kadın diyor "ev almaya gerek yok benim Türkiye'de evim var baban emekli olunca orada yaşarız" diyor.
Annem ise konunun "k"sını bilmiyor.
Annem de "ay eşim emekli olunca gelecek, biz de rahat rahat gezip tozacağız" mantığında.
Kadının hiç birşeyden haberi yok gelecek ile planlar yapıyor...
İçim bulanıyor.
Erkeklerden tiksiniyorum resmen, eşimden bile uzaklaşmama sebebiyet veriyor bu durum.
Sadece derdimi paylaşmak istedim.
Anneme söyleyemiyorum konuyu kadın felç geçirecek diye korkuyorum.
Psikolojik rahatsızlıklarını önemsemiyorum, onun çaresi var.
Ama felç geçirip kötürüm kalırsa (annem genç bu arada) ben ne yaparım, suçluluk ile ölürüm resmen.
Diğer yandan söylemediğim için annem benim hakkımda ilerde öğrendiğinde "hain evlat" diyecek.
Biliyordun söylemedin, sen nasıl evlatsın ki bunu bana yaptın diyecek bunu da biliyorum.
Kahrolmuş vaziyetteyim....
Günlerdir ne işime, ne evime, ne eşime, ne de çocuklarıma odaklanabiliyorum.
Dua ediyorum sadece, Allah bir çıkar yol çıkartsın karşıma diye dua ediyorum.
Her gün annemin suratına bakmak ve hiç birşey olmamış gibi davranmak beni bitiriyor.
En son babam ile kavga ettim böyle olmaz, senin yaptığın ne kadar yanlış diye.
Ben kötü oldum, beni suçluyor, neden suçluyor onu da anlamıyorum.
Saçma sapan birşeyin içerisinde buldum kendimi...
