- 9 Ocak 2012
- 14.972
- 28.817
- 798
- Konu Sahibi sonundaoldu
- #1
Evet tam olarak böyleyim. Kim mutlu ki dediğinizi duyar gibiyim ama ben biraz genellemeden çıkacağım.
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
Resmî olarak 1 yıl önce, fiziken de 1,5 yıl önce boşandım.(tamamen haklıyım aldatılma, dolandırılma, yalan-dolan)
2 çocuğumuz var. Ayrılırken biri 8 yaş diğeri 11 aylıktı. Çalışıyorum. Ama borç batağında ayrıldım. 1 yılda borçları bitirdim. Arabam var ailem ev verdi(minnak bir ev ama çok şükür bize yetiyor)
Çocuklarıma tek bakıyorum. Bebeğimi kreşe veriyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. İş yerimde iyi saolsunlar. Öğleden sonra oğlanı alıp işe getiriyorum ona da masa ayarladık. Dersini yapıyor, ben işlerimi. Sonra bebeğimi de eve alıp geçiyoruz. Çocuklarımı aşırı seviyorum her anne gibi. İmkanlarım dahilinde dört dörtlük bakıyorum. Babaları ayda bir birkaç saat alıp ya ensest ailesine! Götürüyor ya avm gezdiriyor. Zar zor nafakayı ödüyor. Bu kadar.
Kendisi görevini düzgün yapamadığı için bulunduğumuz ilden sürüldü, kurduğu işler battı. (Memur olmasına rağmen onun bunun üzerine iş kuruyordu)
Giyiniyor kuşanıyor süslenip püslenip geziyor. Hiç sevmediği abileri ablaları yeğenleriyle aşk yaşıyor. Çok zoruma gidiyor. Bir kere bile pişman olmadı. İçten içe o günü bekliyorum. Herşeyi yüzüne kusup defol demeyi.
Ben sadece ev iş çocuklar. Markete gitmek hatta temizlik yapmak bile lüks.
Her gece ağlayarak yatıyorum. Bir ömür böyle mi geçecek? Aynı durumu yaşayan kurtulan var mı? Terapi aldım iyi de geldi ama pahalı yani ona bütçe ayıramıyorum.
Onu o kadar seviyordum ki kapıda bekliyordum, ne yesem ona da getiriyordum, param varsa kendimden önce ona alıyordum. Bir anda boşandım boşluğa düştüm. Bana yaptıklarını düşündükçe kahroluyorum hiç hak etmedim diye. Dışarıdan görenler çok dik durduğumu güçlü olduğumu falan söylüyorlar ama içim çok üzgün. Birileriyle görüşme fikri başta iyi görünse de daha olayların tazeliği, iki minik çocuğumla ilgilenmem gerekirken iyi durmuyor.
Bana birşeyler tavsiye edin. Ağlamalarım geçsin, yüzüm gülsün. Ha bir de deprem bölgesindeyim o da ayrı travma oluşturdu bizde. Halk olarak onunda depresyonunu yaşıyoruz.
Okuyan kör olmamıştır inş
Teşekkürler pozitif mesajınız için.
biri anlatsa ıyyy düşünmene değmez derim de işte balıma gelince diyorum ama yapamıyorum sanırım
