Merhabalar, beş ay önce 7 yaşındaki kız çocuğumuza rağmen boşanma kararı aldık. Daha doğrusu uzun yıllar düşündüğüm ama bir türlü cesaret edemediğim bir şeydi. Nihayet olabilecek her olumsuzluğu göze alıp boşanmak istedim. Önce istemedi ,özür diledi,velayeti almak istiyorum dedi... bunun gibi birçok şeyle karşıma geldi ama çok nettim ve kararından dönmeceğimi ona bir şekilde kabul ettirip boşandık. Onunla bundan sonraki hayatımızı konuştum,boşanmış olsak da her zaman bir bağımızın olacağını, dünyalar tatlısı bir evladımızı olduğunu ve saygımızı sevgimizi yitirmeyelim dedim onun için sakinleşmek, bu durumu olumlu karşılamak zor olsa da kabul etti ve şu an çocuğumuz için de en iyisi oldu bunu biliyoruz. Tabiki bu süreçte hem ben hem çocuğum düzenli terapiler aldık ve devam da ediyoruz. İyi olmak için çabaladığımı görmesi de onu rahatlattı belki de doğru adımlarla gittiğimizi biliyordu. Diyeceğim o ki, çocuğunuza bir ev,bir araba güzel bir gelecek sağlamaktan daha önemli olan şey onun huzurlu bir yuvada olması için çabalayın. Çünkü ben değişimi görüyorum ve iyiki diyorum. Çalışan bir anneyim ve maddi olarak kimseye ihtiyacım yok bunu da özellikle belirteyim,çünkü erkekler boşanma sürecinde öncelikle kadınları maddi yoksunluklar içinde bırakacağını hissettiriyor. Biliyorum zor ama bir çıkış yolu eminim ki olmalı...bir ışık arayan tüm kadınlara dua ediyorum
Son düzenleme:
