Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Koalina .!.:

Evet sevmedim, sevilecek bir yanı da yok bence. Yani annelik benim için sevgiden ziyade iç sıkıntısı durumu. Yani madem bebeği sevmiyorum, istemiyorum da emzirmeyeyim öyle değil mi? Bunu çok düşündüm hatta eşime ve çevreme bile keşke emmese, bıraksa dedim ama bırakır gibi olduğu ve sütümün azaldığı bir kaç gün hemen süt artırıcı bir şeylere başladım ve telaşa kapıldım. Yani ne olurdu ki emmese aslında benim için daha kolay, eşimle nöbetleşe kalkardık bir o mama verirdi bir ben.
Veya sevmediğim için pek de ilgilenmemem, yedirip içirip altını temizleyip uyutmam gerekirdi ama olmadı tabi ki. 40ı çıkınca kitap okumaya başladım ben ona, boynunu tutabilsin diye çeşitli hareketler vs.
İşte sevmiyorken dahi uğraştığım bebeğin geleceği beni korkutuyor. Mesaisi yok, yoruldumu yok. Bir gün hasta oluverdim, çorba yapan biri yok ve dinleneyim durumu yok, çok zoruma gitmişti o gün dinlenmeye bile hakkım yok mu diye. İşte annelik böyle ağır bir yük, ben şimdiden bu yükün altında ezilmişken büyüdüğünü düşünemiyorum bile. Sürekli iç sıkıntısı ve bir şey yaparken kendini koyverememe hali..
Ayrıca eski hayatımı tamamlamamış gibi hissediyorum, çocuk faslına geçmeden yapacaklarım vardı gibi en azından onlar olsaydı şimdi bu derece dipte olmayabilirdim.

Genişletmek için tıkla...

Zor geliyorsa sutten kes mama ver ne olacak ki yeterkı saglıklı olsun bugünler gececek oglun sana annem diye sarıldığında o kadar mutlu olacaksın kı tarifi yok bence yada anneciğim seni cok seviyorum dediği zaman yuzunde tebessüm olacak sen ne kadar sevgini gosteremesende o sana gösterecek o zaman ıyı ki anne olmusum diyeceksin depresyona gelirsek aglaya aglaya aglata aglata gececek gunler sen sadece cok intiharı falan dusunme yeter sımdılık destek alırsan cok super olur ayrıca burda hisselerini yazdıkca daha dibe vuruyorsun gibi bence konunu kapattır sana iyi gelecek bu hislerini hatırlatmayacak birileriyle konus

Koalina .!.:

Evet sevmedim, sevilecek bir yanı da yok bence. Yani annelik benim için sevgiden ziyade iç sıkıntısı durumu. Yani madem bebeği sevmiyorum, istemiyorum da emzirmeyeyim öyle değil mi? Bunu çok düşündüm hatta eşime ve çevreme bile keşke emmese, bıraksa dedim ama bırakır gibi olduğu ve sütümün azaldığı bir kaç gün hemen süt artırıcı bir şeylere başladım ve telaşa kapıldım. Yani ne olurdu ki emmese aslında benim için daha kolay, eşimle nöbetleşe kalkardık bir o mama verirdi bir ben.
Veya sevmediğim için pek de ilgilenmemem, yedirip içirip altını temizleyip uyutmam gerekirdi ama olmadı tabi ki. 40ı çıkınca kitap okumaya başladım ben ona, boynunu tutabilsin diye çeşitli hareketler vs.
İşte sevmiyorken dahi uğraştığım bebeğin geleceği beni korkutuyor. Mesaisi yok, yoruldumu yok. Bir gün hasta oluverdim, çorba yapan biri yok ve dinleneyim durumu yok, çok zoruma gitmişti o gün dinlenmeye bile hakkım yok mu diye. İşte annelik böyle ağır bir yük, ben şimdiden bu yükün altında ezilmişken büyüdüğünü düşünemiyorum bile. Sürekli iç sıkıntısı ve bir şey yaparken kendini koyverememe hali..
Ayrıca eski hayatımı tamamlamamış gibi hissediyorum, çocuk faslına geçmeden yapacaklarım vardı gibi en azından onlar olsaydı şimdi bu derece dipte olmayabilirdim.

Genişletmek için tıkla...

Anlıyorum sizi korkutan sorumluluk.Ben de bir anneyim ve size büyüyünce sorumluluklar azalıyor daha mutlu oluyorsun demek isterdim ama maalesef çocuk büyüdükçe sorumlulukta büyüyor.
Sizin için çareler düşünüyorum ama işin içinde çıkılmayacak bir psikolojik çöküşe doğru gidiyorsunuz.Umarım tedaviniz işe yarar ve en azından yeniden mutlu olmayı başarabilirsiniz İnan’ın ozaman herşey çok daha kolay olacak.Ve Şunu da eklemek istiyorum bir gün hasta oldum demişsiniz ya ben hasta bile olamıyorum vakit kalmıyor hasta olmama
İnan’ın hepimizin keşkeleri var ama keşkelerle bir yere varılmıyor ya bu deveyi güdeceğiz ya bu diyardan gideceğiz çare sizsiniz aslında silkelenip bir kendinize gelmeniz lazım.
Umarım herşey sizi ve bebeğinizi mutlu edecek şekilde olur sevgi ve umut dolu kalın.

Çok geçmiş olsun öncelikle.

Sezaryen mı normal mı oldu doğumunuz? Aniden mı yoksa beklenen tarihte mı oldu?

İlk çocuğumu deli gibi istediğim halde sizin yaşadığınız durumu yaşadım... Bu durumun eğitimle istek ya da isteksizlikle ilgisi yok.

Baktım zarar vereceğim işe döndüm. 3 gece uykusuz okula gittiğimi biliyorum. Bir de kolik bir bebekti. Gurbetteyim. Çok sıkıntı yaşadım. Allah im ben bunu mu deli gibi.istemiştim dedim. Bazen kendimi balkondan attığımı vs hayal ediyordum. Bir de görev dolayısı ile küçük bir ilçedeyim. Doğudayım. Siz istanbul dasınız. İmkanlar çok.
Kendi kendime terapi yaptım. Üstünde durmadım. Kendimi duygularımı sorgulamadım. Sadece iyileşmeyi bekledim. Temel ihtiyaçlarını karşıladım. Kendimi iyileştirmeye çalıştım.

Size de tavsiyem. Lütfen çok sorgulamayın suçlamayın kendinizi. Akışına bırakın. Grip gibi düşünüp geçecek deyin. Boğulduğunuzda eşinizde destekmiş ona bırakın. Merak etmeyin geçecek. Lütfen terapi alın. Çünkü sinsi ilerliyor. Kendinizi suçladıkça daha da çok çıkmaza girersiniz.

choccywhoccydoodah .!.:

Yanlış anlamayın ama siz kimden,neden etkilendiniz bu kadar? Şöyle söyleyeyim,kendi adıma ilk bebeğimde ne yaşayacağımdan bir haberdim. Ağlayacak mı,susmayacak mı,bütün hayatım değişecek mi hiçbir fikrim yoktu. Hamile kaldım,bekledim geldi bebeğim ve kabus gibiydi,sürekli katılarak ağlayan bir bebek,sonrası zor bir çocuk oldu,beni evden dışarı çikmak istememe noktasına getiren.
Buna rağmen tekrar hamile kalınca,ilk etapta aşırı korktum zira bence olabilecek en zor çocuğu yaşadım ben ama herşeye rağmen kendimi sartlandırmadım kötü olacak,yine kızım gibi olacak,eskiyi yaşayacağım diye.

Sizin konularınıza bakıyorum,daha en baştan kötü olacak,mutsuz olacaksınız, herşey kötüye gidecek vb şekilde şartlanmıştınız ki öncesinde bebekli hayatla ilgili bir deneyiminiz yok,haliyle siz böyle düşünürken başka türlü olması beklenemezdı ve öyle de oldu.
Bence bir uzman yardımı alın,bu bebek sevmemek istememekten çok daha öte bir durum gibi hissettiriyor bana. Sanki bilinçaltınızda bunu tetikleyen birşeyler hep vardı. Bir yerde birilerinden görüp etkilendiğiniz,rahatsız olduğunuz ve farkında da olmayıp içten içe saklayıp,büyüttüğünüz birşey. Tabiki uzman değilim,belkide yanılıyorum ama bence bu sadece bebek istememe,eskiyi özleme durumu değil.
Bende eskiyi özlüyorum hemde çok ama şu anki durumu kabullenip, iki çocukla mutlu olabileceğim hale getirmeye çalışıyorum. Yoksa inanın şükretmek için ne kadar çok sebebim varsa bir o kadar da keşkelerim var ama keşke kısmını atlıyorum zira aksi halde mutlu olmam imkansız bunun farkındayım ki bence çocuktan önceki hayatını özlemeyen yoktur

Genişletmek için tıkla...

Ben 15 yaşındayken kardeşim doğdu. Annem çalışıyordu ve yaz tatilleri bebek bakıcılığı yaptım. Oldukça zordu, bebek bakmak değil zor olan herkes çıkıp gezerken benim o yaşta eve tıkılmamdı. Evde de istediğim gibi davranamayıp bebek ağladı, bebek acıktı durumlarıyla uğraşmak. Kaldı kibabam da yardımcıydı yani yükü paylaşıyorduk. Hiç de çocukisteyen biri olmadım bu sebeple çünkğ biliyordum ki çocuk demek pranga demek.

Esra .!.:

Annelik yükünğ sevmediğinizi ( ya da buna benzer bir şeyler) yazmışsınız, ikinci kez neden hamile kaldınız onu merak ettim? Bebekler ikiz mi ya da?

Genişletmek için tıkla...

Şöyle soyleyeyim. 10 yıl yapmadim. Oğlum kötü bir hastalik gecirdi. Dr lar yap dedi. Iyilesince yapmadim. Be dedim ki Allah korusun bir daha başımıza gelirse yapariz. Yedek parça gibi yani
Daha sonra 26 yasindayken rahimağzı kanseri olduğumu öğrendim. Tedavim bitti. Bana iki dr artik çocuğun olmaz dedi . Ameliyatimi yapan prof ise bu ay bile hamile kalırsın dedi.
Ve ben hastalanma riski olan 10 yasinda bir çocuk deli gibi baski yapan anne ve koca arasinda damizlik gibi kalakaldim .
O ay hamile kaldım. Çok kötü zamanlardı.
Anneliğin yükünü sevmemek derken bebek bakımından bahsettim.
Ben anneliği onlar büyüyünce sevdim sanırım :)
Diger oglum ise (manevi) yükü sadece yemek camasir ve eğitim olan bir çocuktu. Bunlar benim için sorun degil zaten.
Ama iki kolik bebek ve ben.
Kötü zamanlardı ama geçti

Koalina .!.:

Evet sevmedim, sevilecek bir yanı da yok bence. Yani annelik benim için sevgiden ziyade iç sıkıntısı durumu. Yani madem bebeği sevmiyorum, istemiyorum da emzirmeyeyim öyle değil mi? Bunu çok düşündüm hatta eşime ve çevreme bile keşke emmese, bıraksa dedim ama bırakır gibi olduğu ve sütümün azaldığı bir kaç gün hemen süt artırıcı bir şeylere başladım ve telaşa kapıldım. Yani ne olurdu ki emmese aslında benim için daha kolay, eşimle nöbetleşe kalkardık bir o mama verirdi bir ben.
Veya sevmediğim için pek de ilgilenmemem, yedirip içirip altını temizleyip uyutmam gerekirdi ama olmadı tabi ki. 40ı çıkınca kitap okumaya başladım ben ona, boynunu tutabilsin diye çeşitli hareketler vs.
İşte sevmiyorken dahi uğraştığım bebeğin geleceği beni korkutuyor. Mesaisi yok, yoruldumu yok. Bir gün hasta oluverdim, çorba yapan biri yok ve dinleneyim durumu yok, çok zoruma gitmişti o gün dinlenmeye bile hakkım yok mu diye. İşte annelik böyle ağır bir yük, ben şimdiden bu yükün altında ezilmişken büyüdüğünü düşünemiyorum bile. Sürekli iç sıkıntısı ve bir şey yaparken kendini koyverememe hali..
Ayrıca eski hayatımı tamamlamamış gibi hissediyorum, çocuk faslına geçmeden yapacaklarım vardı gibi en azından onlar olsaydı şimdi bu derece dipte olmayabilirdim.

Genişletmek için tıkla...

Sendeki hissizlik durumu. Sevmesen yapmazsın, yerinden kalkmazsın. Seviyorsun fakat uykusuzluk ağlamaları vs.hissetmene engel oluyor. Onun bakımını yaparken fark etmeden hem ona açıyorsun hem de seviyorsun. Bebek büyüdükçe kendine çekidüzen verirsin. Adam seni her halinle kabul ettiyse ağlaşan kusmuk koksan etkilemez. Zamanla ilişkiniz, bebekle gezme yazmalarınız zorlu ama zevkli olacak. Gelecek elbet bir gün gelecek. O nedenle akışına bırak. Bu kadar düşünme.

deniz1923 .!.:

Şöyle soyleyeyim. 10 yıl yapmadim. Oğlum kötü bir hastalik gecirdi. Dr lar yap dedi. Iyilesince yapmadim. Be dedim ki Allah korusun bir daha başımıza gelirse yapariz. Yedek parça gibi yani
Daha sonra 26 yasindayken rahimağzı kanseri olduğumu öğrendim. Tedavim bitti. Bana iki dr artik çocuğun olmaz dedi . Ameliyatimi yapan prof ise bu ay bile hamile kalırsın dedi.
Ve ben hastalanma riski olan 10 yasinda bir çocuk deli gibi baski yapan anne ve koca arasinda damizlik gibi kalakaldim .
O ay hamile kaldım. Çok kötü zamanlardı.
Anneliğin yükünü sevmemek derken bebek bakımından bahsettim.
Ben anneliği onlar büyüyünce sevdim sanırım :)
Diger oglum ise (manevi) yükü sadece yemek camasir ve eğitim olan bir çocuktu. Bunlar benim için sorun degil zaten.
Ama iki kolik bebek ve ben.
Kötü zamanlardı ama geçti

Genişletmek için tıkla...

Anladım, çok geçmiş olsun, Allah bir daha göstermesin o günleri.
Oğullarınızla birlikte mutluluklar dilerim:)

Koalina .!.:

Sadece eşim elinden geldiğince tam destek, diğerleri sadece depresyonda olduğumu zannediyor. Boyutun derinliğinden bihaberler. Eşimi de sürğklemek istemiyorum, o mutsuz değil çünkü. Bebekle de benimle de ilgileniyor, bir şeyler yapmaya çalışıyor, bazen işten izin alıyor, işte olduğu kadar ama yeri geliyor o da geriliyor. Yeter artık insanlar ölüme ağlar doğuma değil diyor. Ben de çocuk istemiyordum ama oldu ve kötü olduğunu dşünmüyorum, hiç bir şey yapamıyorsan ikimizden bir parça olarak düşün gibi şeyler söylüyor. Ben dinliyor muyum, hayır. Kendimin düzeleceğine inanmıyorum.


Onu yaparım zaten şu anda da dikkat ediyorum hemen her şeyine. @Spizella az çok bilir yani şu ruh halimle bile bir şeyler yapmaya çabalıyorum, genelde ona danışıyorum çünkü.


Bebeğe yapmam elbette ama kendim için emin değilim. Her gğn türlü planlarım oluyor

Genişletmek için tıkla...

Annen sanki biraz üzerine gelebilecek yapıda bu kadar bilmemesi belkide iyidir
Kız kardeşin yokmu ?
Eşin açısından oldukça şanslı olduğunu düşünüyorum arada isyan etmesi çok normal oda deşarj olabilmeli
O anlarda gitsin mutlu olsun diye düşünme
Eşin bu durumun düzelmesini ve seninle bebeğiyle mutlu olmayı istiyor
Gerekli eforuda sarfediyor bence
Senin bu durumda olmanın en büyük sebebi zayen hazır olmadığın bir ruh halindeyken kısa sürede bebekle başbaşa kalman bence koalina
Bende yaşadım lohusa sendromu konuşmuştuk seninle
Annem tam 2 ay kaldı gitti ona rağmen günlerce ağladım çok zorlandım
Sen sadece 10 gün sonra ne olduğunu anlayamadan yanlız kaldın
Ya annen şartları zorlayıp seninle kalmalıydı yada sen ailenin yanında durmalıydın
İmkan olsa direk yardımcı bakıcı tutmalıydın ama geçti bunlar artık
Şimdi ailenin yanındaymışsın bu durumdan max düzeyde faydalan
Uzun uzun duş al
Alışverişe git
Kitap oku vs
Biraz daha kaliteli uyuman için yardımcı olsunlar
Bende emziriyorum ama annemlere gidince annem yanına alıp gece mama verdi ben uyudum
En başta sağlıklı bir anneye ihtiyaçları var
Ben senin bebeği sevmediğinide düşünmüyorum
İyi bakmak için elinden geleni yapıyorsun
Bebek için endişeleniyorsun
Emziriyorsun
Sırf daha rahat gördüğü için hiç emzirmeden mama veren bir sürü insan var
Ama sen yapmadın
Sütün azaldı korkusuyla çoğalsın diye elinden geleni yaptın
Sevmeme konusu biraz çevrenden ve aşina olduğumuz anne kalıbından kaynaklanıyor bence
Yani çok anaç
Hep mıç mıç
Herşeyi mükemmel gösteren
Tek bir sn dahi pişman olmamış gibi davranan
Gösteriş anneliği yapan o kadar çok insan varki
Olması gereken bu diye biliyoruz
Yerleşmiş artık içimize
Sen onlar gibi olmayıncada
Olmadım işte eksiğim sevinemiyorum ben anne olmamalıydıma daha kolay bağlıyorsun
Özgür yaşamış her kadın tüm hayatının kontrolünü bir bebek alınca doğum sonrası hormonunda etkisiyle zaten bi çöküntü yaşar
Bende yaşadım
Bi çok insanda yaşıyor
Dile getirmiyorlar sadece
Senin hepsi üst üste bindi
Ani gebelik
Alışamadan doğum
Doğuma adapte olamadan hayatında köklü değişim
Kısa sürede aniden başbaşa kalma
Zor bebek vs
Arkadaşlarım verdiği doktor tavsiyelerini listele ve incele
En içine sinenine randevu al
Ben sana inanıyorum
Zamanla çok başka şeyler konuşacağız

Esra .!.:

Anladım, çok geçmiş olsun, Allah bir daha göstermesin o günleri.
Oğullarınızla birlikte mutluluklar dilerim:)

Genişletmek için tıkla...

Tesekkur ederim

Sevgili Koalina, sizin bu durumunuzun kalıcı olduğunu düşünmüyorum. Ama tedavi görmeniz gerektiğine inanıyorum. Tedaviye geç kaldıkça bu sorununuzu kalıcı hale getireceksiniz ne yazık ki.

Şuan nasıl bir doktordan tedavi alıyorsunuz bilmiyorum ama mümkünse profesör bir psikiyatriste gidin. Egitim arastırma hastanelerindeki özel muayene de olabilir.

Devlet hastanesindeki 20 dakikalık randevu sizin sorununuzu çözmeyecektir.

Ve psikolog değil mutlaka psikiyatriste gidin. O sizi gerekirse psikoloğa yönlendirir.

Ama bunun da bir grip gibi bir hastalık olduğunu kabul edip tedavi için doktorunuzun verdiği reçeteye uygun yaşamalısınız.

Evindeki hayvanlara, okulundaki öğrencilere bu kadar iyi bakıp hassas davranan bir kadının bebeğini sevmemesi pek akla yatmıyor. Sizin, bebeğinizin ve evliliğimizin sağlığı için alanında iyi ve kendini ispatlamış bir hakimden destek alın lütfen.

Ben gerçekten eminim toparlayıp mutlu günlere uyanacağınıza :)

Hayatınız ufacık bebekle geçmeyecek ki bu kadar büyütüp yıllarca bebek sorumluluğu alacakmis gibi hissetmenize gerek yok. Ben de evlendigim ay hamile kaldım hem de beklenmedik şekilde bebegi istemedigim gibi bir şık düşünmedim bile sonuçta canından bi parça ilk zamanlar tek başıma çok zorluklar çektim eşim 12 den önce gelmezdi ufacık bebeği hep kendim yikadim baktim herşey çok zordu ama o gülüşü varlığı bile insana yetiyor simdi büyüdü okula başladı aşırı bağımlılık yok, gece uykusuzlugu diye birşey yok ve ben tam ilk oğlum uyumaya başladığı zaman sürpriz bi şekilde ikinciye hamile kaldığımi ogrendim hic ara vermeden devam ettim. Tek çocuk olsa uzun zamandır rahattim yani en fazla ilk iki yıl bile değil bu bebeklerin zor zamanları. Bebek var diye eve tıkanıp kalmadik hic daha 20 günlükken dışarı çıkmaya başladık. Birde insanlar nelerle mücadele ediyor kimler kimler çocuk sahibi oluyor çocuk bakıyor büyütüyor bence siz bu olayı gözünüzde büyüttüğünüz icin bu duruma gelmiş olabilir. Bende gençlik zamanlarımı ozlemiyor değilim bazen bir bebek sorumluluğu yoktu kafama gore takilirdim ama bunlar aklıma gelince diyorum herşeyin zamanı var o zamanlar geçti. İlerde yaşlanınca da çocuklarımız hep yanımızda olsun isteyecegiz yada genç ve güzel olmak isteyeceğiz ama bunun için üzülüp hayati hep üzüntüyle yasamak daha kotu değil midir? Birde bebeğinizi dusunun hangi bebek boyle bir annesi olsun ister değil mi? Şuan en çok size ihtiyacı var. Hayat insana hep sorumluluk veriyor her zaman farklı birşey çıkıyor. Her zaman güçlü olmaya çalışın psikolojik desteği sakin ihmal etmeyin. Nolur kotu dusunmeyin olumsuz düşünce her zaman olumsuz sonuçlar getirir.

Koalina .!.:

Ben 15 yaşındayken kardeşim doğdu. Annem çalışıyordu ve yaz tatilleri bebek bakıcılığı yaptım. Oldukça zordu, bebek bakmak değil zor olan herkes çıkıp gezerken benim o yaşta eve tıkılmamdı. Evde de istediğim gibi davranamayıp bebek ağladı, bebek acıktı durumlarıyla uğraşmak. Kaldı kibabam da yardımcıydı yani yükü paylaşıyorduk. Hiç de çocukisteyen biri olmadım bu sebeple çünkğ biliyordum ki çocuk demek pranga demek.

Genişletmek için tıkla...

Buna şaşırmadım inanın.
Böyle bir cevap bekliyordum zaten,bir sebebi olmalıydı bunun zira sizinki sevmemek değil bence.
Peki şimdi kardeşinizi seviyor musunuz?
Ona bakınca ne hissediyorsunuz? o kac yaşına gelince onunla güzel vakit geçirmeye başladınız? Yoksa hep mutsuz muydunuz?

Durum "sen mukemmel bi anne olucaksin, bak kuslarina, ogrencilerine cok ilgilisin, evladini cok seviceksin, hepsi cok normal hepimiz yasadik gecicek vs vs" ile gecistirilemeyecek kadar acil ve ciddi.
Kendine zarar verip, hatta olmeyi isteyip, bi sey olsa bebege suan icinde bulundugum duruma uzuldgum kadar uzulmem minvalinde konusuyor konu sahibi.
Durumunun farkinda ve care ariyor.
Umarim alaninda cok iyi bir uzman bulursun Koalina.
Daha once de dedigim gibi aileye yeni katilan bebegin bakimi, uykusuz geceler, kolik vs hepimizi altust etti ama; altust eden sebepler azaldikca sevmeye alismaya baslaniyor.
Seninki daha derin bi cokus sanirim ve direkt bebekle ilgili. Bebege bagli sorunlara degil.

Koalina .!.:

Evet sevmedim, sevilecek bir yanı da yok bence. Yani annelik benim için sevgiden ziyade iç sıkıntısı durumu. Yani madem bebeği sevmiyorum, istemiyorum da emzirmeyeyim öyle değil mi? Bunu çok düşündüm hatta eşime ve çevreme bile keşke emmese, bıraksa dedim ama bırakır gibi olduğu ve sütümün azaldığı bir kaç gün hemen süt artırıcı bir şeylere başladım ve telaşa kapıldım. Yani ne olurdu ki emmese aslında benim için daha kolay, eşimle nöbetleşe kalkardık bir o mama verirdi bir ben.
Veya sevmediğim için pek de ilgilenmemem, yedirip içirip altını temizleyip uyutmam gerekirdi ama olmadı tabi ki. 40ı çıkınca kitap okumaya başladım ben ona, boynunu tutabilsin diye çeşitli hareketler vs.
İşte sevmiyorken dahi uğraştığım bebeğin geleceği beni korkutuyor. Mesaisi yok, yoruldumu yok. Bir gün hasta oluverdim, çorba yapan biri yok ve dinleneyim durumu yok, çok zoruma gitmişti o gün dinlenmeye bile hakkım yok mu diye. İşte annelik böyle ağır bir yük, ben şimdiden bu yükün altında ezilmişken büyüdüğünü düşünemiyorum bile. Sürekli iç sıkıntısı ve bir şey yaparken kendini koyverememe hali..
Ayrıca eski hayatımı tamamlamamış gibi hissediyorum, çocuk faslına geçmeden yapacaklarım vardı gibi en azından onlar olsaydı şimdi bu derece dipte olmayabilirdim.

Genişletmek için tıkla...

Siz sadece duygularını diğerlerine göre daha yoğun yaşayan birisiniz bence.
Sadece bebeği kabullenmemek, sevememek olsaydı sütünü de düşünmezdiniz. Ya da direkt başkasına bırakırdınız, anneniz ya da eşiniz ya da bakıcı...

Koalina .!.:

Denedim bunu açıkçası, yani başına bir şey gelse mi daha çok yıkılırım yoksa şu halim mi daha beter diye. Şu halimin daha kötü olduğuna karar verdim.

Genişletmek için tıkla...

Koalina sessizce takip edenlerdenim. Hastasın diye kalbini birde ben kırmayayım diye zaten kıranlar var bi sürü ama sana iyi niyetlilerde kötü niyetlilerde hiç biri fayda etmiyor.

Söyleyeceğim şeyi ömrüm boyunca kimseye söyleyeceğimi zannetmezdim ama lütfen bebeği evlatlık ver.
Senin için, eşin için, bebek için ve bebek hasretiyle yanan bir aile için. Organ nakli gibi bişey. Ne bileyim belki saçma bi benzetme oldu ama şu mesajın dehşet edici bir şey.
İnan sakince düşünüyorum kınamıyorum rencide etmiyorum veya başka başka duygular içerisinde değilim.
Seni hiç tanımayan görmeyen bir kere dahi mesajlaşmayan ben bile ürktüm. Belki de üstesinden gelebileceğin bir duygu değil bu. Toplu intihara sürükleme herkesi. Olmuyorsa olmuyordur.

Bütün sayfaları okuyamasam da birkaç gündür konuya arada bakınıyorum. Kötü yorumlara aldırmayın, canınızı sıkmayın lütfen.

Depresyondasınız sadece. Hiçbir yorumunuz ürkütücü gelmedi bana okuduğum kadarıyla. Çoğu anne yaşıyordur bunları ama kimse sizin gibi açık açık yazmıyor. Bebeğe kötü bir davranışınız var mı sanki? Olay kafanızın içinde sadece depresyon yani. Sanki kadın bebeğini top olarak kullanıp futbol oynuyor gibi yorumlar gelmiş. O kısmı kaçırmışımdır belki bilmiyorum tabi

Çocukları sevmeyen bir bacınız olarak bu konudan sonra tüplerimi daha evlenmeden bağlatmaya kadar verdim.

Iki bebeginide hicbir yardım almadan çok zor doğumlar ve çok zor bebeklikleri olmasına rağmen onları kaybetmeyi bir an bile aklından geçirmeden büyüttüm ve su anda iki genç annesi olarak yazıyorum.
Kim dedi ki size anne olmak kolaydır diye?Az çok biliyordunuz bunların yaşanacağını öyle degilmi ?
Bazı üyeler "hepimiz yaşıyoruz bu günleri basit bir depresyon bu zaten bebeğe kötü de davranmıyorsun"demişler
Maalesef ben aynı fikirde değilim.Sizin ki bir depresyon değil sadece ve bebeğiniz sizin bu hislerinizi gayet güzel hissediyor.
Benim bir köpegim var o bile başını oksamadigim günler küser bana.Sinirli olduğunda uzak durur.Uzgun oldugumda ayaklarımın dibine yatar.
Oda büyük bir sorumluluk üstelik asla büyümeyecek hep böyle ilgi bekleyecek.Ben ondan bile kurtulmayı düşünmedim.
Kusura bakmayın ama sizin ki düpedüz bencillik.
Eski özgür hayatımı özledim diyorsunuz ikide bir.Tamam hepimiz arada özleriz ama şu ana yoğunlaşır sorumluluklarımızı fark eder olgun bir kadına yakıştığı gibi şartlar neyi gerektiriyorsa onu yaşarız.Ne zamanı geri alıp değiştirmek mümkün ne de şu andan kaçmak çünkü.
Herneyse bebeginide gerçekten acıdım.Insallah toparlarsiniz.Yada bebeğinize sevgi dolu başka bir aile bulursunuz.

Tekrar

Koalina nerede oturuyorsun.
Bilemiyorum eğer güvenirsen kk dan gönüllü kadınlar bulalım.istersen sosyal medya hesaplarından inceleyelim birbirimizi.daha başka referanslar da verelim.
Haftanın bir kaç günü gelip sana yardımcı olalım.
Yaz yaz nereye kadar.bazen de reel çözüm yolları gerekiyor.
Bir gözlemlersin kendini.geçici olabileceğini görürsün hislerinin belki böyle bir destek grubunu arkanda bulursan.
Yurt dışında sürekli yapıyor arkadaşlarım bu destek uygulamalarını.
Ben varım eğer sen böyle bir destek istersen.annen yanında yokmuş ona çok üzülüyorum.bu psikolojik durumda yalnız kalmaman gerekiyor bence.cevap bekliyorum.istanbul Avrupa yakasındayım ben. .