- 26 Ekim 2016
- 869
- 504
Bebegi kreje verebilirsin bi sure uzak kalmak iyi gelebilir size benim bir tanidigim oyle yapmisti ve rahatlamisti veya calismaya baslayin ozaman sadece ev cocuk olmaz birseyler deneyin
Bebegi kreje verebilirsin bi sure uzak kalmak iyi gelebilir size benim bir tanidigim oyle yapmisti ve rahatlamisti veya calismaya baslayin ozaman sadece ev cocuk olmaz birseyler deneyinHerkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyimgittim bir avuç ilaç hazırladım kendime ama hem eşimi yalnız bırakmak istemedim hem bir çocuğa " annen senin yüzünden öldü, istenmiyordun" travmasını yaşatmak istemedim. Ama yine de sakladım bir kenara çünkü çoğu zaman gerçekten yaşamak istemiyorum. Bunun gibi kaç gün kıyıdan döndüm bilemiyorum, bunu anlatmazdım aslında ama bu psikolojime rağmen hala bebek için faydalı olmaya çalışmamı belki anlarsınız.
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
Herkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyimgittim bir avuç ilaç hazırladım kendime ama hem eşimi yalnız bırakmak istemedim hem bir çocuğa " annen senin yüzünden öldü, istenmiyordun" travmasını yaşatmak istemedim. Ama yine de sakladım bir kenara çünkü çoğu zaman gerçekten yaşamak istemiyorum. Bunun gibi kaç gün kıyıdan döndüm bilemiyorum, bunu anlatmazdım aslında ama bu psikolojime rağmen hala bebek için faydalı olmaya çalışmamı belki anlarsınız.
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
Herkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyimgittim bir avuç ilaç hazırladım kendime ama hem eşimi yalnız bırakmak istemedim hem bir çocuğa " annen senin yüzünden öldü, istenmiyordun" travmasını yaşatmak istemedim. Ama yine de sakladım bir kenara çünkü çoğu zaman gerçekten yaşamak istemiyorum. Bunun gibi kaç gün kıyıdan döndüm bilemiyorum, bunu anlatmazdım aslında ama bu psikolojime rağmen hala bebek için faydalı olmaya çalışmamı belki anlarsınız.
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
Kesinlikle... Yani o kadar yalnızım ki, sana uğrarım diyen arkadaşların hiçbiri gelmedi. Eşim desen beni ağlarken görünce çok uzadı bu mevzu diyerek işinin başına dönüyor. Annem zaten 1000km uzakta ama pek dedtek olduğu söylenemez, biz böyle şeyler bilmezdik sen niye böyle oldun, madem böyleydin niye doğurdun modunda. Bir tek memlekete gittiğimde küçük kardeşim ki kendisi 17 yaşında, bana sarılıp ağladı. Sana noluyo hadi ben ağlıyorum da dedim, ablamsın sen be üzülmene dayanamam her şey güzel olacak, bebek biraz insan kıvamına gelsin o da böyle senin üzülmene dayanamayacak dedi. O zaman çok iyi gelmişti birinin şımarıklık olarak görmeden, içten sarılması.Ah be canımKoalina m..
Biz sana ne desek boş geliyor biliyorum o yüzden sen kendini ikna etmelisin lütfen kendine bu düşüncelerin asli değil arizi olduğunu, doğum sonrası depresyonun dibini yaşadığını, her zaman bunun böyle olmayacağını telkin et. Mutlaka intihar düşünceni doktorunla paylaş belki ilaçta değişiklik yapar çünkü genelde psikiyatrik ilaçlarda yan etki olarak intihar düşüncesi yazıyor. Belki emzirmeyi tamamen bırakıp daha üst seviye bir tedaviye geçmelisin bilmiyorum..
Biz günlerdir seni iyi hissettirmeye çalışırken saçma sapan iki yorumun seni dibe çekmesine müsaade etme lütfen. Başaracaksın atlatacaksın hepsi de geçip gidecek yeter ki sen pes etme. İnançlı mısın bilmiyorum ama istersen sana bazı iç ferahlatan dualar önerebilirim özelden. Keşke yanında olup sana sarılabilseydim şuan asıl buna ihtiyacın var belki...
İlaç aldığım psikiyatrist biliyor. Bana direk sormuştu kendine veya bebeğe zarar verme isteği var mı diye. Ben de bebeğe yok ama kendime var dedim, hiç nasıl nedir diye sormadı. Emzirip emzirmediğimi sordu ilaç dozunu artırdı. İlk 33 gün boyunca o kadar inanmıştım ki gerçek olamayacağına, rüya, kabus falan olduğuna ciddi inamıştım; bir jiletim vardı bacağıma bir çizik atardım, acıyor ve kanıyor tüh yine gerçek der giderdim içeri. Bacağımda hala 33 tane çizik duruyor demek ondan sonra artık gerçekliğini kabullenmişim.Koalina'cığım, durum ciddi farkındaysan. Bu konuda yalnız değilsin, gerçekten senin gibi lohusa depresyonu geçiren çok fazla anne adayı var. Sana hayatın renksiz gelmesini, hiçbir şeyin iyi olmayacağını düşünmeni anlıyorum çünkü depresyondasın. Yardım alman gerekiyor; aralarda bir yerlerde yardım aldığını ama umutsuz olduğunu yazmışsın. O kişi muhtemelen sana iyi gelmiyor, başka bir psikiyatrdan yardım almanı öneririm çünkü özellikle kendine zarar vermeyi düşünme evresine geldiysen sana ellerinden geldiğince çabuk müdahalede bulunmaları gerekiyor. Belli ki sana iyi gelmiyor. Bu konuda tek değilsin, gerçekten. Sadece bir an evvel psikolojik destek alman gerekiyor. Mümkünse ilaç + psikoterapi. Eşin de anladığım kadarıyla sana tam olarak destek olamıyor, ya da seni anlayamıyor. Lütfen onunla bu duygularını paylaş, sana desteğini esirgemesin ki psikolojik destekle birlikte daha kolay aşabil. Sen bunu yapabilirsin. Her şey daha iyiye mi gidecek bilmiyorum ama sen daha iyi olacaksın. Sadece sana yardım edilmesine izin ver.
Bu ruh halinde olmadan önce biri anlatsa ben de her şeyi ergence bulurdum ama buradan işler öyle değil.esinin kizginligini gayet anlayabiliyorum, ben yakin dostlarima destek olmam gerektiginde sadece empati kurarak yumusaklilikla destek olamiyorum. simarikca buluyorum bircok derdimizi, modern cagin modern sorunlari icinde kayboluyoruz cunku. ben dahil. ben genelde kiziyorum, samimi olarak kizdiriyor beni bircok dert cunku. icimdeki hollandali galiba agir basiyor.
cocuk demek hayatinin tum kontrolunun onun eline almasi demektir. bu bir gercek. kabullenmek neden bukadar zor geliyor size. ilk cocugunda bir is arkadasima 'anne olmak nasil bi his' diye sormustum. asiri romantik bir cevap beklerken 'araba degilki, rengini begenmedim degistirelim hadi diyesin, eline ne veriyorlarsa o' dedi. bu nasil tanimlama, hic romantik degil, deli mi ne demistim. arkasindan kiz uc tane daha yapti, her sene bitane. bukadar dramatiklestirmeden olayi biraz hollandali kafasiyla gormek lazim. mantikla, gercegi kabullenerek, elinde olanla en iyisini yapmaya calisarak. bu sacma dram da bi yere kadar koalina.
hamileyim, Allah korusun, sizin gibi olabilme ihtimalim var. ama herseyinde bir normali var. verin cocugu krese haftanin bikac gunu, gunduzleri kafa dinleyin onsuz, rahat ve ozgur hareket edin. bu sayede belki duzene girer bi sekilde hayatiniz. haplar maplar, bacak kesmeler filan. hakikaten biraz ergence esinizin dedigi gibi. Allah yardimciniz olsun ne denir ki baska.
Çocuk sahibi olmak sizi neden bu kadar üzüyor ?İlaç aldığım psikiyatrist biliyor. Bana direk sormuştu kendine veya bebeğe zarar verme isteği var mı diye. Ben de bebeğe yok ama kendime var dedim, hiç nasıl nedir diye sormadı. Emzirip emzirmediğimi sordu ilaç dozunu artırdı. İlk 33 gün boyunca o kadar inanmıştım ki gerçek olamayacağına, rüya, kabus falan olduğuna ciddi inamıştım; bir jiletim vardı bacağıma bir çizik atardım, acıyor ve kanıyor tüh yine gerçek der giderdim içeri. Bacağımda hala 33 tane çizik duruyor demek ondan sonra artık gerçekliğini kabullenmişim.
Eşime anlatıyorum, ergen gibi hareketler beklemezdim senden diyor. Yani tam olarak anlayamıyor, genelde bıkmış ve kızgın. Ben ne söylersem yine ağlayacaksın o zaman boşa konuşmayayım, sen ancak kafanda bitirirsen dğzelirsin modunda.
Ben dipsiz kuyudayım, kuyunun ağzından konuşmak kolay tabi. Gelin içeri o zaman konuşalım. Ben de tahmin etmezdim bu kadar kötü olacağımı ama oldu işteCanım benim kesinlikle inan ki geçecek kimse bu yasadiklarini unutmasa ikinci üçüncü çocuğu yapmazdı. Keşke kız kardeşin gelip bi süre sende kalsa bende ilk cocugumda bayılırdim sürekli içime atıyormuşum sonradan anladım. Ya şu kötü yorum yapanlara söylüyorum kimse başına gelmeden insanların ne yaşadığını anlayamaz bize ahkam kesmesi kolay yapmayın insan olun azıcık.
Yakın olsaydık inanin yardım etmek için elimden geleni yapardım burdan bişey yapamıyorum kiBen dipsiz kuyudayım, kuyunun ağzından konuşmak kolay tabi. Gelin içeri o zaman konuşalım. Ben de tahmin etmezdim bu kadar kötü olacağımı ama oldu işte
Herkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyimgittim bir avuç ilaç hazırladım kendime ama hem eşimi yalnız bırakmak istemedim hem bir çocuğa " annen senin yüzünden öldü, istenmiyordun" travmasını yaşatmak istemedim. Ama yine de sakladım bir kenara çünkü çoğu zaman gerçekten yaşamak istemiyorum. Bunun gibi kaç gün kıyıdan döndüm bilemiyorum, bunu anlatmazdım aslında ama bu psikolojime rağmen hala bebek için faydalı olmaya çalışmamı belki anlarsınız.
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
Zorla değil ama kazara hamile kalınca aldırmayalım dedik. O zaman da kabullenmem çok zor olmuştu zaten. Ancak bi 5 ay sonra alışmaya başlamıştım.Ablacim taaaaa cocuk sahibi olmadan onceki konularinda da var, yazmissin ki cocuklara cok da merakli degilsin, cocuk sahibi olmak istemiyorsun dogru mu?
Yani istemiyorsan istemiyorsundur, bazi insanlarin icinde yok zorlayinca boyle oluyor.
Bana oyle geliyor ki sen toplum baskisi, esini mutlu etme veya etrafindakilere sebep cocuk sahibi oldun zaten bu ise cok da istekli girmedin en basindan. Keske hic bu ise kalkismasaydin.
Konu sahibesi amacim asla seni uzmek, kalbini kirmak degil ama sen cocuk sevmeyen insan takimindansin. Psikolojik destek al demisler, alsan bile bu gercegi degistirmen zor.
Zorla değil ama kazara hamile kalınca aldırmayalım dedik. O zaman da kabullenmem çok zor olmuştu zaten. Ancak bi 5 ay sonra alışmaya başlamıştım.
Nomucuğum teşekkür ederim düşünmen bile moral oldu gerçkten.Bu son yazdıklarına gerçekten üzüldüm Koalina.
Keşke İstanbul'da olsam (Orada olduğunu hatırlıyorum. )
İnan sık sık çalardım kapını.
Çaydır, kahvedir hatta faldır ne varsa mutlu olacağın eşlik ederdim sana.
Hatta adres ver. Deli dolu arkadaşlarımı salayım üstüne :)
O derece yardımcı olmak isterim.
İçten sarılış iyi geldi demişsin.
Eşim her gün sarılıp, umut verici konuşsa demişsin.
Açık açık istesen eşinden?
Çekinme omzunda ağla, sümüğünü üstüne sil her gün bıkmadan bana umut ver de..
Biz aslanız biliyorsun. :)
Eşinin düşüncesi çok doğal geldi.
Kafamızda bitirmediğimizde etraf pır dönse boş normalde doğru.
Bence duygusal anlamda sana nasıl yardımcı olacağını bile bilmiyor.
Faydam dokunmaz sanıyor.
Faydan olur, yeter ki şöyle yap desen onun desteği çok iyi gelir sana bence.
Ya da başka bir teklifim var.
Ben evde yalnız kalıyorum.
Neredeyse 1 ay daha tek olacağım.
Çık gel bebeğinle seni Karadeniz yeşili, mavisinde doğal terapiye alalım :)
Nasıl yardımım dokunsa bilmem ki..
Umarım çabucak iyi olursun.
Tabiki de, ilk işim onu garantiye almak oldu.Koalina , su anda korunuyorsun degil mi ? Aman diyim.